Je maakt van alles mee in Thailand (146)
(Daniel Bond / Shutterstock.com)
In Thailand gaan zaken soms anders dan dat wij in België en Nederland gewend zijn. Dat zorgt nogal eens voor leuke anekdotes en grappige verhalen, waarover onze lezers vertellen.
Vandaag een eerder ingezonden verhaal van Walter, die de gang van zaken beschrijft van een crematieplechtigheid.
Crematie van een neef
Vorige week woensdag belde ze mij vanop haar werk, m’n vrouw. Of ik tegen 16.00 uur naar het huis van ‘mom’ kon gaan? Samen zouden we dan naar een tempel ergens in Bangkok rijden, want er moest gebeden worden om 19.00 uur. De reden? Haar neef, een soldaat, 40 jaar was met drie kogels genadeloos neergeschoten. Het hoe en waarom blijft mij tot op heden wat onduidelijk. Maar na één nacht op intensive care is haar neef overleden en we moesten dan ook gaan bidden.
Op het moment van de telefoon was ik de woonkamer aan het schilderen. Ja, ook dat moet hier in Thailand al eens gebeuren… Grote kuis! Ik stop dus op tijd. Neem een douche, maak me klaar en even voor 16u00 sta ik bij haar ma op de stoep. Wacht even, er is telefoon. Blijkt dat het lichaam nog niet vrijgegeven kan worden en het bidden dus naar de volgende dag uitgesteld zal worden.
Donderdag is het dan zover. Om 15.30 uur ga ik naar haar ouders en samen met een neef rijden we naar de bewuste tempel. Een hoop familie is al aanwezig. De meeste zijn bezig met het bereiden van één of ander gerechtje. Eten is er altijd bij, zelfs op een begrafenis.
De eerste bidsessie is bijna afgelopen en om 19.00 uur start de tweede waar ook wij aan deelnemen. We gaan naar de met airco uitgeruste zaal. De mooi versierde kist staat op een verhoog tegen de muur aan. Schitterende bloemstukken staan op en rond de kist. Naast de kist prijkt een foto van de veel te jonge overledene.
Vier monniken treden aan en beginnen in een voor mij onbegrijpelijke taal hun gezang. Monotoon maar allen in koor houden ze het zo’n 5 minuten vol. Er volgt een korte break. Die wordt benut om even rond te gaan met… jawel! Eten en water.
Nadien hervatten de vier wijzen hun taak. Telkens voor een 5-tal minuten waarna er een korte pauze ingelast wordt. Het valt me op dat ook tijdens het gezang of gebed, zo u wilt, weinig of geen respect ten aanzien van de overledene betoond wordt. Misschien is het wel een misvatting van mijn kant en normaal hier dat er met GSM gespeeld, gebeld, luide gesprekken gevoerd worden en zelfs gelachen wordt. Ik moet zeggen: ik voelde mezelf met momenten ongemakkelijk.
Stel je voor dat je in eigen land in de kerk dergelijke taferelen ziet. Neen, wat respect mag wel, vind ik. Op een bepaald moment zag ik dat er iemand op de kist ging kloppen. Waarom doet men dat eigenlijk? Als er iemand van de lezers hier een goede verklaring voor kan geven, zou ik dat erg waarderen. Volgens mijn vrouw is het om aandacht te vragen voor de gebeden die komen gaan. Of ook nog voor het offer dat naast de kist is gezet.
Tegen het einde aan werden de vier monniken nog een omslag en een bloemstuk overhandigd.
Om 20.00 uur zat de eerste gebedsdag erop en konden we huiswaarts. Ook vrijdag en zaterdag werd er om 19,.00 uur gebeden en waren exact dezelfde taferelen te zien.
Het is zondag, de dag van de crematie. Om 8.00 uur in de morgen vertrekt ‘mom’ al met de taxi. Haar zus had gevraagd vroeg te komen, want er moet eten bereid worden voor de monniken. M’n vrouw en ik zouden later op de dag gaan. Om 16.00 uur zijn we er. Een massa volk heeft al plaats genomen. De familie zit verenigd in de koele gebedszaal en wacht. Iemand komt langs en deelt papieren bloemetjes uit. Het is bijna 16.30 uur, tijd voor het vuur.
We begeven ons naar het aanpalende gebouw waar de crematie plaatsvindt. De kist staat reeds voor de crematieoven op een verhoog. Samen met m’n vrouwtje ga ik de trappen op. We groeten en leggen het papieren bloemetje onder de kist. Een lange mensenstroom volgt ons. We verlaten het gebouwtje langs de andere kant. Beneden ontvangen we nog een aandenken. Een kommetje.
Eens iedereen de kist gegroet heeft, krijgen de naaste familieleden en vrienden, die het wensen, nog een laatste kans om het lichaam te zien. De kist wordt van het onderstel gescheiden en geopend. Emoties komen op en tranen vloeien. Sommigen leggen nog wat geld in de kist. Het wordt er even snel weer uitgehaald door de medewerkers.
De kist gaat dicht. Voorgoed. Een drietal mensen zorgen voor de laatste handelingen die nodig zijn om lichaam en kist tot as te herleiden. Het maakt indruk op de aanwezigen. Even heerst er stilte.
We begeven ons terug onder de familieleden. Moeder, vrouw en dochter van de overledene moeten opgevangen worden. Voor hen is het extra moeilijk. Nu pas hoor ik dat de vrouw van de overledene 3 maanden zwanger is. Dit heugelijke nieuws vernam hij op de dag dat hij neergeschoten werd.
Uitgebreid nemen we afscheid.
Op weg naar de wagen passeren we opnieuw de gebedszaal. Mensen zijn druk in de weer om al het meubilair te herschikken. Dan pas zie ik het. Een volgend lichaam ligt al klaar om gekist te worden…
Ooit eens met een Thai naar zo’n “dead people party” geweest. Hij snapte mijn verbazing niet.
“Jullie Christenen geloven, dat je na een goed leven in de eeuwige hemel komt, alles zonder pijn, verdriet en ziekten, nooit meer honger of andere narigheid, dus waarom dat verdriet, tranen enz voor iemand, die het aardse tranendal verlaat voor het eeuwige geluk ?”
Wij Boeddhisten denken er anders over: nadat het oude lijf versleten is, ga je naar Boeddha, en .. je krijgt een geheel nieuw lichaam. Als: oude auto versleten en voor de sloop en .. ploep, je krijgt een gloednieuwe auto. Waar is het probleem en oorzaak van het verdriet ?”
Bovendien: niet de ziel van de overledene laten merken, wat we veel verdriet hebben, anders blijft de ziel aan deze kant, en kan narigheid veroorzaken is het volksgeloof.
Het antwoord op de vraag van die Thai is eenvoudig.
Wij huilen bij iemands dood niet om zijn, of haar dood, maar om ons verlies.
Ik weet niet of je algemeen gebruikelijk is, maar bij de condolatie toen mijn vader was overleden, kwamen de mensen die kwamen condoleren, ons condoleren met het verlies van de overledene. Bij vertrek kwam weer iedereen langs, maar nu om de achterblijvers sterkte te wensen .
Ik moet zeggen dat ik het een mooi gebaar / gebruik vind. Naast aandacht voor de overledene is er ook aandacht voor de achterblijvers
Ik kan wel begrip opbrengen voor deze zienswijze, maar er moet geloof zijn.
Met de wetenschap dat men individueel nog zeer veel te leren heeft, blijf ik toch zeer optimistisch qua
kennisvergaring.
Het kloppen op de kist nadat je een wierrrook staafje aangestoken hebt en even op de knieen een kort gebed of even aan de overledene gedacht hebt is in sommige delen van Thailand een gewoonte, je communiceerd dan met de overledene, vraagt hem/haar bijvoorbeeld om snel weer terug te keren, wenst hem/haar een goed reis, kan van alles zijn.
Ook wordt als je een donatie maakt wel doorgegeven dat die en die wel 1000Baht gegeven heeft voor de begravenis, Hangt erg van de streek af waar de begravenis of crematie plaatsvind. Groet, Jan.
Citaat:
‘ Op een bepaald moment zag ik dat er iemand op de kist ging kloppen. Waarom doet men dat eigenlijk? Als er iemand van de lezers hier een goede verklaring voor kan geven, zou ik dat erg waarderen. Volgens mijn vrouw is het om aandacht te vragen voor de gebeden die komen gaan. Of ook nog voor het offer dat naast de kist is gezet.’
Je vrouw heeft het goed uitgelegd. De geest van de overledene is er nog, alleen het lichaam is dood. De klop op de kist is inderdaad zo iets als ‘luister naar de gebeden van de monniken’ en ‘eet mee’. En wat Jan visser hierboven zegt ‘word goed herboren’.
Niet alleen het kloppen op de kist zelf. Later op het graf ook.
Elk jaar bezoeken mijn vrouw en haar zussen het graf van hun ouders.
Bij aankomst klopt elk van hun dan even op het graf alsof men wil laten weten dat men er is.
Vraag me altijd af wat de reactie zou zijn wanneer ze van binnen in de kist of het graf zouden terugkloppen….
Wat mooi weer gegeven dat verhaal over de crematie. Als het bij ons in Nederland een uurtje duurt
Ben je in Thailand al gouw 3 dagen met de Crematie bezig. Ze maken er echt werk van die Thai,s.
Ook de familie die allemaal in de Tempel overnachten, om bij de overleden persoon te zijn. Vind ik
wel mooi gegeven. Groetjes, Ben
Bij ons wordt alles door een uitvaart ondernemer verzorgd.
Dan rest slechts een bezoek aan de uitvaartdienst voor de achterblijvers.
Dan kun je met een uurtje weer richting huis.
In Thailand regelt de familie de uitvaart meestal zelf.
Ik heb zelf meegemaakt dat ik met jerrycans met een pick up naar de pomp werd gestuurd om brandstof voor de crematie oven te halen.
Bij de crematie van men vriend, werd er zelfs 3 maal rond het crematiegebouwtje gelopen door familie en vrienden achter de kist op een rijdend gestel getrokken door vrienden.