Je maakt van alles mee in Thailand (14)
Weer een nieuwe aflevering van een serie verhalen, waarin verteld wordt hoe Thailand liefhebbers iets bijzonders, grappigs, merkwaardigs, ontroerends, vreemds of gewoons in Thailand hebben meegemaakt.
Vandaag een mooi verhaal van bloglezer Rob van Iren over een lieve jongedame uit Cambodja. Het ouderwets mooie woord “bakvis”, (wie gebruikt dat nog?) komt van de schrijver zelf.
Van een bakvis en een ouwe bok
Yaya is haar naam, zij komt uit Cambodja en werkt als gastarbeider in de bediening van het Long Beach Resort op Koh Chang, waar ik elk jaar logeer. Ik ben verliefd op haar. Nee, er komt geen seks aan te pas, een hand bij afscheid, gefascineerde blikken over en weer, daar blijft het bij. Het zal mijn persoonlijkheid zijn, dat haar aantrekt en bij mij haar jeugdige, pure, maar wel tropische uitstraling.
Yaya is geen opvallende schoonheid, er lopen er miljoenen van rond in ZO Azië, een poppetje van 24 jaar, je moet haar echt van dichtbij zien. Haar oogopslag, een onderzoekende blik, die meer dan gemiddelde intelligentie doet vermoeden. Gaandeweg ik meer van haar te weten kom, groeit mijn fascinatie.
Vier kinderen heeft zij in Cambodja, die ze een half jaar lang niet kan zien.De vader kijkt niet naar ze om en haar ouders zijn al lang dood, mogelijk zijn die vermoord door de Khmer, vlak na geboorte van Yaya. .
Kijk, daar komt ze, over het lege terras (ik ben soms de enige gast), met het dienblad met mijn eten. De keukenploeg heeft al lang in de gaten hoe de wind waait, dus is zij het die me bedient. Als ze dan 5 meter van me vandaan is kijk ik even in die donkere oogjes en smelt weer van ontroering. Ik snap er niks van, het lijkt wel een film. Geen woord kunnen uitwisselen, de taalkloof, maar wat kunnen blikken spreken. Raadsels, dat wel.
Tot het laatste afscheid: ze stort zich pardoes in m’n armen! (wat ik nooit zal vergeten). Maar het afgelopen jaar was ze er niet. De Cambodjaanse overheid vraagt 600 dollar aan haar inwoners voor een work-permit.
Maar dank zij Facebook weet ik dat ze in een fabriek in Phnom Penh werkt. Op een filmpje van 20 minuten zie ik haar aan de lopende band, relaxed werk zo te zien, pret met haar collega’s, meiden van haar leeftijd, dat stelt me gerust, ze heeft pret en vrienden.
En hoe kijkt ze nu tegen mij aan? Een keer gebruikt ze het woord daddy, en dat is een goeie vondst. Ik heb altijd papa willen zijn, en het geeft de vriendschap een plek. Het zal wel doodbloeden op den duur, de kwaliteit van google translate geeft teveel aanleiding tot misverstanden. Ik zal haar nooit meer zien, en waarom zou ik?
Een leuke herinnering aan mijn vakantie, en een kijkje in het leven van een ZO- Aziaat, want wat meer dan de toerist uithangen is toch wel wat ik verwacht van een vakantie.
Wel heb ik het moeilijk met haar laatste bijbaantje: het aanprijzen van cosmetica, lees huidblekers. Verschrikkelijk, maar ja, het is haar leven. Ik ga haar nog wel vertellen, dat ik bruin juist mooi vind.
Over deze blogger
-
Bekend als Khun Peter (62), woont afwisselend in Apeldoorn en Pattaya. Al 14 jaar een relatie met Kanchana. Nog niet gepensioneerd, heb een eigen bedrijf, iets met verzekeringen. Gek op dieren, vooral honden en muziek.
Genoeg hobby's, maar helaas weinig tijd: schrijven voor Thailandblog, fitness, gezondheid en voeding, schietsport, ouwehoeren met vrienden en nog wat eigenaardigheden.
Lees hier de laatste artikelen
Nieuws uit Thailand23 december 2024De redactie wenst alle lezers fijne feestdagen!
Nieuws uit Thailand23 december 2024Illegale handel in medicijnen bedreigt volksgezondheid
Nieuws uit Thailand23 december 2024Thaise regering komt met steun en voordelen voor een zorgeloze nieuwjaarsvakantie in 2025
Achtergrond23 december 2024De kerstboom: van heidense symbolen tot feestelijke traditie
Lief verhaal.
Kan het met mijn 87 jaar goed aanvoelen.
Soms overkomt dat je zo maar.
Van genieten en bewaren als een mooie herinnering.
Prachtig, ontroerend verhaal en zoooo herkenbaar.
Ik ga reeds 35 jaar naar Thaialnd, steeds 4 a 5 maand per jaar.
Dit verhaal komt me zo bekend voor.
Soms zo jammer dat je bepaalde mensen uit het oog verliest.
Nu bang afwachten of we weer welkom zijn in dit prachtige land.
Hoe je in bijna alle asean talen wordt aangesproken is meestal afgeleid uit familibetrekkingen. Zo heten in TH alle oudere heren ”lung=oom”. In het Khmer is het heel normaal om jou als papa aan te speken, wat zij netjes vertaalt. Net zoal je in bahasa ”bapa”’ zou heten.
Mooi, teder en lief.
Graag wens ik je, dat je deze herinnering nog lang mag blijven koesteren.
Dit is te mooi…
Laat dit niet wegebben Rob;
aan elk hart zit een kraantje dat een beetje lekt.
Laat dat niet gebeuren, zoek haar op!
Ik wens je alle geluk van de wereld.
Hoi Rob — Wat je schrijft in die allerlaatste paragraaf is zo herkenbaar voor velen van ons, en ik heb het daar ook heel moeilijk mee. Die meiden zijn door hun donkere kleur zooooo MOOI (voor ons althans), maar ze verminken zichzelf (zonder het zelf te beseffen) door kilos van die witte smeerlapperij in hun gezicht te smeren ! Waar ze dan nog FORTUINEN aan uitgeven, want ze moeten dikwijls het beste van het beste hebben (lees “heel duur”) dat meestal uit Zuid Korea komt.
Shame on them !