Je maakt van alles mee in Thailand (12)

SPhotograph / Shutterstock.com

Er zullen niet veel mensen zijn, die eenzelfde ervaring hebben opgedaan als een gezelschap Nederlanders, die een groepsrondreis door Thailand en Cambodja maakten. Iemand in het gezelschap nam de moeite om een verslag te maken van een bijzondere ontmoeting in Chantaburi.

Het verslag verscheen eerder op de Facebookpagina van Thailand Community, waarvan wij het met toestemming overnamen. Lees het verslag en kijk vooral ook op de genoemde krantenlink.

Als u ook een ervaring met ons en de bloglezers wilt delen, stuur dan uw bericht met uw verhaal en eventueel een door uzelf gemaakte foto naar de redactie via het contactformulier.

Een gewichtige ontmoeting in Chantaburi

Tijdens onze 2^e rondreis in februari 2018 doen we Chantaburi aan om de volgende dag de grens over te gaan naar Cambodja. In Chantaburi zouden we de kerk bezoeken, maar eenmaal daar waren opeens onverwacht alle toegangswegen afgesloten. Dus rijden we rechtstreeks door naar ons hotel. Daar aangekomen zien we militairen bij de ingang staan, die onze temperatuur opnemen, gaan we door een metaaldetector poortje en krijgen we een naamtag op onze kleding gespeld.

Binnen in het hotel is iedereen in rep en roer en blijkt onze reisgroep van nog geen 20 personen de enige te zijn in het hele resort, terwijl er toch nog tig kamers vrij zijn, niet één andere toerist aanwezig. Onze Thaise reisleider verdwijnt in stilte naar zijn kamer en komt er de hele verdere dag niet meer af….vreemd.

Gedurende de dag voelen we de spanning oplopen bij het hotelpersoneel. Niemand van onze groep snapt wat er gebeurt, krijgt ook geen verdere info als we informeren. Intussen komen er meer en meer militairen in het hotel en rondom het hotel lopen de militairen (met mitrailleur bewapend) hun rondjes, worden noodaggregaten aangesloten en worden we bij elke beweging gecontroleerd op onze naamtag….

Terwijl we aan het zwembad nog enige ontspanning genieten, en verbaasd alles gadeslaan, blijkt mij vriendin haar naamtag kwijt te zijn. Aanvoelend dat dit niet goed is, geeft ze dit toch maar aan bij de eerste de beste militair. Meteen is iedereen in rep en roer en moet ze mee naar een hotelkamer ingericht als militair kantoor. Gelukkig geloven ze haar en krijgt ze een nieuw naamtag opgespeld. (Het origineel bleek later gewoon in haar tas te zitten)

Wanneer we daarna toch wat onrustig naar onze hotelkamer vertrekken worden we bij elke gang gecontroleerd door een gewapende militair. Hier gaat iets groots gebeuren, dat is een feit, maar nog steeds verteld niemand ons iets, en onze gids is nog steeds nergens te bekennen.

Door ons raam zien we meer en meer militairen hun ronde doen om het hotel. Iedereen, en vooral het hotelpersoneel doet vriendelijk, legt ons in de watten (de vreemde lokale gerechten worden voor ons bereid op traditionele manier) maar ziet er gespannen uit.

Opeens gebeurt er wat, er komt een militair met meerdere sterren op zijn schouder binnen, alle andere militairen springen in gelid, niet vanwege deze generaal (?) nee; het is de man achter hem. Dit blijkt de minister van Gezondheid (?) of zo te zijn. Hij schudt wat handjes, en de “gespannen rust” keert weder. Achter hem aan komen nog meer militairen, die ook zelf door een scanpoortje moeten, en een bodycheck krijgen. En nog steeds is iedereen gespannen.

En jawel 2 uur later…. iedereen vliegt opnieuw alle kanten op, militairen en hotel personeel; alle hoofden gaan naar beneden. En wij, Nederlandse toeristen in onze korte broek of luchtig zomerjurkje en slippers, zien het gebeuren…….

Daar komt ie…. Prayut….. Hij blijkt een of ander overleg te hebben in Cambodja over de één of andere samenwerking, en onderweg wil hij even toeristen uit een ver land vriendschappelijk de hand schudden. Heel vriendelijk geeft hij ons Nederlandse toeristen een hand en maakt een praatje. Een Thaise kok die ook een praatje wil maken en een hand wil geven wordt aan de kant geduwd door een hoge militair met een dwingend gezicht.

Thaise fotografen maken vele foto’s van Prayut met “de Nederlandse toeristen”, zie www.posttoday.com/politic/news/539214

Het  diner waar ook de vele hoge militairen aan deelnemen is militair getimed en zelfs de menukaart geeft exact op de minuut de duur van de gangen aan, langer blijven zitten dan noodzakelijk wordt niet geapprecieerd.

De hele nacht luisteren we naar de noodaggregaten die staan te loeien naast ons kamerraam. Een veilig gevoel geeft het wel, de kamerkluis (een vastgeschroefd geldkistje in de kledingkast) werkte namelijk niet goed en ons raam kon niet op slot. Maar met al die soldaten om het hotel maakten we ons geen zorgen.

De volgende ochtend na ons ontbijt tussen de militairen zien we Prayut in zijn SUV wegrijden; het personeel ontspant, en zien we onze reisleider opeens weer tevoorschijn komen uit zijn kamer. Weinig spraakzaam vertelt hij over de dag die gaat komen… op naar Phnom Penh.

Later die dag zien we op Internet de foto’s; We staan in de grootste Thaise kranten op de voorpagina; op de foto staan wij vriendelijk in de rij naast Prayut te poseren…. intussen al volledig op de hoogte gebracht door onze (politiek anders gekleurde) Thaise reisleider.

Sinds die dag zijn we de Thaise politiek natuurlijk een stuk meer gaan volgen.