Je maakt van alles mee in Thailand (108)

In onze serie “Je maakt van alles mee in Thailand” waarin bloglezers vertellen wat zij in Thailand hebben meegemaakt, mag FransAmsterdam natuurlijk niet ontbreken. Helaas zullen we geen nieuwe verhalen van hem meer zien, want hij is veel te vroeg overleden. Hij kende het barcircuit in rond de Wonderful Bar en Soi 13 in Pattaya als geen ander en vele, vele dames kenden hem. Ja, hij was een flierefluiter, maar deze hoogst intelligente meester in de rechten was een vriendelijk persoon, die onder het barpersoneel veel vrienden en vriendinnen had. Van deze vaak wonderbaarlijk uitziende levensgenieter kozen we een verhaal uit 2014.

Dit is het verhaal van FransAmsterdam.

Een avondje naar het strand

Het was al geruime tijd van tevoren aangekondigd als één van de Major Events in Pattaya. Het jaarlijkse, inmiddels bijna traditionele, tweedaagse, Internationale Vuurwerk Festival. Dat wordt gehouden om het losbarsten van het hoogseizoen kracht bij te zetten, om de verjaardag van de Koning alvast te vieren, maar natuurlijk vooral om 200 miljoen extra Bahtjes omzet te genereren. Voor het bezoeken van dit soort evenementen is het van het grootste belang om van tevoren een gedegen planning te maken.

Het programma

Om te beginnen is daar het programma. Dat loopt, op vrijdagavond, van 17.00 tot 23.00 uur en bestaat onder meer uit een Carnavalsoptocht, popconcerten, en vuurwerkshows van vier landen. De duizenden marktkraampjes op Beach Road vormen daarnaast een attractie op zich. Het is voor mij onmogelijk om het hele programma te volgen, zes uur lang op mijn benen staan en een beetje heen en weer slenteren houd ik niet vol, dus er moesten keuzes gemaakt worden. Dat was niet zo moeilijk, ik ben alleen geïnteresseerd in het vuurwerk. Om 20.00 vermeldde het programma 5 minuten vuurwerk, om 21.00 een kleine 25 minuten en om 21.35 weer een kleine 25 minuten. Rond half negen op Beach Road aanwezig zijn was ruim op tijd, de amuse liet ik schieten, die leek meer als een soort wake-up call bedoeld.

De locatie

En dan de locatie. De mogelijkheid om ergens op de roof bar van een hotel te gaan kijken was al afgevallen. Ik voel me dan te veel een ‘Beobachter van’ in plaats van deelnemer aan de feestvreugde. Beach Road stond dus wel vast. Maar waar? De eenvoudigste optie was om Soi 13, waar mijn hotel zich bevindt, uit te lopen. Dat is maar 150 meter. Ik had evenwel wat kaartjes gezien met de plaats waar de pontons lagen van waaraf het vuurwerk zou worden afgestoken, en dat was toch wel een aardig stuk meer naar het Noorden. Bij Central Festival was denkbaar. Dat zouden vast heel veel mensen denken en de kans op een oververtegenwoordiging van Kamaradski ligt daar ook op de loer. Bovendien zijn er nauwelijks gezellige beer bars om wat te drinken. Uit de beschikbare kaartjes meende ik af te kunnen leiden dat het ideale punt ook nog eens iets Noordelijker lag, hoewel dat moeilijk te beoordelen was: De kaartjes waren, zoals zo vaak, niet op schaal uitgevoerd. Soi 7 werd in mijn ogen steeds aantrekkelijker, plenty gelegenheden om wat te drinken en ver van het epicentrum kon het onmogelijk zijn.

Het gezelschap

Tenslotte, ook niet onbelangrijk, moest er bepaald worden of ik in mijn uppie zou gaan, en zo niet, door wie ik mij dan zou laten vergezellen. Het liefste zou ik alle meisjes uit heel Pattaya op zo’n avond barfinen en ze allemaal een leuke avond aan het strand gunnen, maar dat stuit op praktische en financiële bezwaren. Cat en Ning zouden het vast leuk vinden, maar die zijn die avond toch al vrij dus die kunnen en zullen zelf wel gaan. Nana zou ideaal zijn, ware het niet dat zij een weekje op Koh Chang zit. Kingkaew dan? Dat was weer wat overdreven, daar had ik voor zaterdag al plannen mee.

Thaly moest het dan maar worden, één van mijn laatste veroveringen. Zij had zich binnen no-time ontpopt als een probleemloos meisje, met een aantal prettige eigenschappen. Ze sprak aardig Engels, zeurde niet eeuwig over (geld)problemen, was aanhankelijk zonder voortdurend aan je te hangen en kon zich prima enige tijd zelf vermaken als dat zo uitkwam. En als je haar iets vroeg gaf ze normaal antwoord, in plaats van het wel lief lijkende ‘Up to you, darling’ waar je feitelijk niets aan hebt. Als ik tegen brunchtijd aan een meisje vraag of ze liever naar haar kamer gaat of er de voorkeur aan geeft met mij te gaan eten, heb ik niks aan ‘Up to you’. Als ik dan bepaal dat ze mee gaat heb ik steeds het gevoel dat ze misschien toch liever naar haar kamer was gegaan, en als ik zeg ‘Ga maar naar je kamer’ voelt ze zich misschien weggestuurd.

Kortom, Thaly stond vrijwel garant voor een aangename avond. Ik ging haar maar vroegboeken. Niet dat je dan korting krijgt, maar gewoon, voor de zekerheid. Ze vond het een goed plan en we hadden afgesproken om 19.00 uur. Eerst een drankje in haar bar, dan naar de Wonderful Bar. Ik legde uit wat de exacte bedoeling was en vroeg nu natuurlijk niet of zij een speciale plek in gedachten had, want dat was nou toevallig vanavond wèl Up to me.

Ik had verwacht dat we om 20.00 de wake-up call zouden horen, maar die bleef uit. Een kwartiertje later gingen we toch onderweg. Er reden erg weinig Baht-busjes over Second Road, dat was ook wel logisch, want ze hadden ongetwijfeld problemen om weer terug naar het zuiden te komen, nu Beach Road hermetisch was afgesloten voor alle verkeer. En de busjes díe langs reden puilden uit.

Vervoer

Dan maar een motortaxi, die stond gewoon op de hoek. Het was 20.30 toen we door Soi 7 wandelden. Ik had de Happiness Stars Bar in gedachten voor een drankje, er was nog tijd voor. Daar waren we bijna, toen het eerste salvo klonk. De mensen stroomden massaal vanuit de bars de straat op. Ik zag de vuurpijlen knallen in de lucht en op minstens honderd telefoonschermpjes voor me. De stroom mensen richting Beach Road nam nu onaangename vormen aan, ik loodste Thaly naar links, de bar in. Ze begreep het eerst niet goed, logisch. Ik legde uit dat dit de verlate amuse van vijf minuten moest zijn. Aangezien er tussen dit startschot en de daadwerkelijke eerste show een muzikaal optreden van drie kwartier was geprogrammeerd, konden we rustig een uurtje wachten, in twee minuten konden we naar Beach Road lopen. Dat stelde haar gerust en het vuurwerk stopte alweer.

Om vijf voor half tien gingen we weer aan de wandel. Zoals we al hadden kunnen vaststellen was de plek helemaal top, nog geen honderd meter van de plaats waar de pontons recht voor lagen, en waar ook het hoofdpodium was opgebouwd. Die honderd meter konden er nog wel bij en zo stonden we werkelijk eerste rang. Vrijwel direct daarna ging het ‘Los’ . De verschillende deelnemende landen onderscheidden zich voornamelijk van elkaar door de gekozen muzikale omlijsting. Zo was er operamuziek, dat moest Italië wel zijn want ik ken alleen de naam Pavarotti. Even later galmde het misschien weinig originele, eerder Catalaans dan Spaanse, maar voor deze gelegenheid uitermate geschikte en immer overweldigende ‘Barcelona’ uit de luidsprekers. En zo ging het maar door. In totaal vier landen, in twee bedrijven van 25 minuten elk, slechts onderbroken door een pauze van vijftien minuten. Elk land met een eigen opbouw en climax. En, zoals gezegd, hier bij het podium begeleid door bijpassende muziek die nog een extra dimensie gaf.

Video

Ik had mij voorgenomen om géén filmpjes te schieten, maar ja, als het zó indrukwekkend is, en het cameraatje zit toch in de broekzak, ja, dan kan ik het niet laten. Ik keek wel óver het schermpje heen naar de realiteit, ik wil ook weer geen slaaf van de camera zijn. Het zou mij op een paar stijve voeten en spierpijn in de armen komen te staan, een mooi klusje voor Thaly.

Wat mij verbaasde was dat er tijdens de shows een onophoudelijke stroom mensen was die zich in een eindeloze rij van links naar rechts verplaatsten, zonder naar het vuurwerk te kijken. En nog zo’n rij, die van rechts naar links bewoog. Ik ergerde me niet aan die mensen. Als ik in zo’n euforische stemming ben ik de tolerantie zelve. Het ergerde me wel dat ik geen verklaring kon vinden voor hun merkwaardige gedrag. Thaly snapte er ook niks van. Opvallend detail was dat er een drone, vermoedelijk met camera, in de lucht hing. Het fraaiste vuurwerk vond ik dat waarbij gebruik werd gemaakt van parachutes, en de effecten waarbij geen ronde maar ovale, of zelfs hartvormige figuren ontstonden. Regelmatig kippenvel en rillingen over de rug bewezen dat het een genot was om dit te mogen meemaken. Om half elf volgde het laatste hoogtepunt en toen werd het stil.

Ik kreeg geen kans om voor te stellen direct terug te lopen naar de Happiness Stars Bar om de spieren even te ontspannen en ons te laven, want Thaly was me voor. Ze had ook staan filmen en postte een filmpje op een Social Site, voorzien van de tag ‘gelukkig’ en de daarbij behorende emocion, of hoe dat ook moge heten. Dat vond ik leuker dan tien keer het berichtje ‘Miss you’ te ontvangen.

Geoliede chaos

Haar linkerbeen lag inmiddels op mijn been, ze was dringend aan een massage toe. Ik was blij dat ik niet de enige was die moeite heeft met zo’n uur lang min of meer in de houding staan. En ik was toch een stuk bejaarder dan zij. Na twee drankjes ging het wel weer. Nu nog de laatste etappe, terug naar Soi 13. Ik regelde twee motorbikes, één leek me gelet op de drukte en de omweg die we zouden moeten maken geen goed idee. We reden over de hoofden door Soi 7, staken Second Road over. Dat laatste was makkelijk, het verkeer stond muurvast. Doorgestoken naar Soi Buakhao

Daar heb ik nog nooit zo’n geoliede chaos gezien. Een onafzienbare rij auto’s richting het zuiden, vanaf de Pook Bar nagenoeg bewegingloos. En massa’s motorbikes die, als een zwerm bijen, waar mogelijk, zich op het spaarzame verkeer uit de andere richting leken te storten, maar dan net op tijd weer bescherming zochten en verder krioelden, tussen de stilstaande auto’s op de andere weghelft door. Zelfs de chauffeurs hadden het naar mijn idee zó bont nog niet meegemaakt. Ze spraken af en toe met elkaar, maar bleven lachen. Het was een dolle rit, zonder dat ik mij ook maar één moment onveilig voelde. Er werden geen manoeuvres uitgevoerd die ik zelf niet aangedurfd zou hebben. Noodstops maken of plotseling uitwijken was er niet bij, een kwestie van defensief rijden en goed anticiperen.

Eenmaal aangekomen bij Soi 13 lagen we allemaal volledig in een deuk over deze rit. Vreemd eigenlijk, want wat was er nou komisch of humoristisch aan? Toch twijfelden we geen van allen. De chauffeurs moesten ook de nodige zweetdruppeltjes van hun voorhoofd vegen. In plaats van de afgesproken 140 Baht gaf ik 200 Baht en daar waren ze blij mee. Deze heren kan ik maar beter te vriend houden, want het zou nog een avond knallen.

Thaly haalde voor ons wat te eten bij het straatrestaurant voor de 7-eleven. Daar waren we wel aan toe. Nog een borreltje op de goede afloop van alles, waarna Thaly aangaf dat ze naar bed wilde. Ik vond het best: ‘Up to you, darling.’

Over deze blogger

Redactie

Bekend als Khun Peter (62), woont afwisselend in Apeldoorn en Pattaya. Al 14 jaar een relatie met Kanchana. Nog niet gepensioneerd, heb een eigen bedrijf, iets met verzekeringen. Gek op dieren, vooral honden en muziek.
Genoeg hobby's, maar helaas weinig tijd: schrijven voor Thailandblog, fitness, gezondheid en voeding, schietsport, ouwehoeren met vrienden en nog wat eigenaardigheden.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Activiteiten22 december 2024Ontdek de magie van Koh Tao met zon, zee en avontuur
• Nieuws uit Thailand22 december 2024Veilig de feestdagen door in Thailand: Campagne tegen rijden onder invloed
• Nieuws uit Thailand22 december 2024De groeiende impact van e-sigaretten op jongeren in Thailand
• Nieuws uit Thailand22 december 2024Thailand streeft naar eerlijke gezondheidszorg voor iedereen