Je maakt van alles mee in Thailand (100)

Met deze honderdste aflevering van “Je maakt van alles mee in Thailand” is weer een nieuwe mijlpaal bereikt. Het begon medio mei van dit jaar toen we met toestemming van de beheerder van de Facebookpagina van Thailand Community en de schrijvers enkele leuke verhaaltjes overnamen. Na onze oproep kwamen de verhalen van bloglezers los en konden we elke dag een nieuwe aflevering plaatsen.

Honderd afleveringen lijkt wel veel, maar we zijn ervan overtuigd, dat het slechts een kleine afspiegeling is van iets bijzonders, grappigs, merkwaardigs, ontroerends, vreemds of gewoons, dat lezers in Thailand hebben meegemaakt. Ook uw bijdrage is en blijft welkom, want we willen graag de serie zo lang mogelijk voortzetten.

Voor alle afleveringen geldt, dat wij de schrijvers zeer erkentelijk zijn voor hun bijdrage, de een is nog mooier dan de ander. Toch sprong er één bijdrage uit, die wij en de lezers bijzonder vonden. Het was het prachtige en ontroerende verhaal van Wouter de Boer over een oudere Thaise dame, die met haar kleindochter tropische discusvissen kweekte en verkocht. Als eerbetoon aan de schrijver herhalen wij dat verhaal als honderdste aflevering. Lees het (nogmaals) en laat uw bewondering blijken door “Vind ik leuk” aan te klikken.

Hieronder het verhaal van Wouter de Boer

Discusvissen op de Chatuchak markt in Bangkok

Voor mijn werk als exporteur van aquariumvissen struin ik regelmatig markten en kwekerijen af op zoek naar vissen die aan onze eisen voldoen. Iedere woensdagavond is de nachtmarkt op Chatuchak vaste prik, kwekers en importeurs uit de omgeving stallen hun vissen uit voor de vele geïnteresseerden, van kleine Betta tot grote roggen, alles is er te krijgen, voor ons dus een paradijsje.

Een paar dagen van tevoren kreeg ik van een Japanse klant het verzoek op zoek te gaan naar discusvissen, het liefst kleuren die nog niet veel verhandeld worden. Dus de volgende woensdagavond vertrokken we weer naar Chatuchak met op ons boodschappenlijstje minimaal 250 stuks discusvissen. Na enige tijd over de markt te struinen had ik mijn zinnen gezet op de discusvissen van een standje aan de rand van de markt. Schitterende vissen, mooie kleuren en goed gevormd. Maar we waren al een paar keer langs gelopen en er was niemand te zien. Na een paar mensen gevraagd te hebben kwam er een oud vrouwtje naar ons toe, 1,5m hoog en zo krom als een hoepel, maar het bleek haar kraampje te zijn.

Nou weten we van tevoren al, dat de meeste handelaren geen 250 vissen van één soort meenemen dus verwachtten we dat we her en der moesten verzamelen. We raakten in gesprek met het oude dametje over de vissen en de prijs. Haar normale verkoopprijs was 350 baht per stuk. Maar omdat we er zo veel wilden hebben wilde ze er wel 200 baht per stuk van maken. Na wat navraag bleek dat ze thuis nog veel meer vissen had zitten en ze in principe onze hele order van 250 vissen kon vullen.

Nou weten de kenners van jullie wel wat een goede kwaliteit discusvis normaal kost en dit was dus een koopje. Daarom besloten mijn vrouw en ik aan mevrouw de vraagprijs te betalen van 350 baht per stuk als ze ons van 250 vissen kon voorzien van de juiste maat en kwaliteit. Daar was ze zo blij mee dat ze de tranen in haar ogen kreeg en ze ons spontaan uitnodigde bij haar te komen eten. Uit goed fatsoen en enige nieuwsgierigheid gingen we daar mee akkoord.

De volgende dag zouden we naar Chatuchak komen om de vissen op te halen die al daar waren en daarna zouden we met haar naar haar huis gaan om te eten. Zogezegd zo gedaan, donderdagmiddag kwamen we weer bij Chatuchak waar ze al op ons stond te wachten met de vissen al mooi verpakt in grote zakken.

Na het inladen vroeg ze ons haar te volgen naar haar huis, wat bleek… mevrouwtje verplaatste zich van huis naar de markt en terug op een bakfiets…1,5 uur fietsen met een volgeladen bakfiets door het verkeer en de temperatuur van Bangkok. Slik… Ga er maar aan staan…

We boden haar aan haar met de auto te brengen maar ons aanbod werd geweigerd want waar moest haar fiets dan heen? Daar had ze een punt… Wij kregen een vage routebeschrijving en een al even vaag adres. En we zouden haar daar over 1,5 uur treffen. Als we het niet konden vinden moesten we wachten bij de 7-Eleven in de buurt.

Het bleek een van de “mindere” wijken van Bangkok te zijn, geen huizen van steen maar hout en golfplaten zo ver je kon zien. Het werd dus wachten bij de 7-Eleven want na 20 minuten zonder enig idee rondrijden bleek dat de enige optie. En ja hoor, iets meer dan 1,5 uur later kwam ze dan aangefietst, we kregen het vriendelijke verzoek haar te volgen…

Tot we aankwamen bij een hutje aan de rand van een grasveld aan de rand van de wijk. Daar woonde ze dan, de dame van naar het bleek 73 jaar oud. Een hutje van niets. We werden binnen uitgenodigd het was een huisje met 1 kamer waarvan het slaapgedeelte werd gescheiden door een gordijn van het woondeel. Ik denk dat ik het met 20m² ruim schat. Ze bleek er te wonen met haar 16 jaar oude kleindochter welke in het Thaise verkeer haar beide ouders had verloren en dus op oma aangewezen was.

En de vissen dan? Onder een gammel dakje achter haar hutje stonden een paar al net zo gammele stellingen met aquaria met daar in schitterende gezonde discusvissen. Aangezien ze geen stromend water heeft krijgt ze iedere week 2 vaten schoon water van haar buurman die bij een waterzuivering werkt. Het was een ontnuchterende klap voor ons om te zien waar zij die schitterende vissen kweekt en hoe zij en haar kleindochter leefden.

Haar volledige inkomsten kwamen van de vissen die ze verkocht en het lukte haar ook nog haar kleindochter naar de universiteit te laten gaan. Zoiets zien plant je weer even met twee voeten terug op aarde. We besloten haar en haar kleindochter mee uit eten te nemen. En dat bleek al heel wat jaren geleden te zijn. Na het eten hebben we de rest van de bestelde vissen ingeladen welke ook nog eens alle verwachtingen overtroffen. We hebben ze aan de vraagprijs afgerekend en er nog een extraatje bij gedaan.

Iedere zending, die hierna naar Europa ging, gingen er discussen van mevrouw mee, of we ze nou nodig hadden of niet. We kwamen ze wel kwijt.

Later kregen we te horen dat het niet goed ging met de gezondheid van het vrouwtje en dat haar kleindochter het zo goed mogelijk overnam. Maar dat ze daardoor haar studie zou moeten opgeven, want geen verkoop, geen geld voor de studie. En dat kun natuurlijk niet en daarom hebben we besloten te blijven helpen, vissen of geen vissen.

Twee jaar geleden kwam het nieuws dat “Oma” was overleden. Haar kleindochter zijn we blijven steunen om te blijven studeren. Ying is nu 20 jaar en bijna afgestudeerd, heeft een leuk klein huis en oog op een baan bij het Department of Fisheries in Bangkok. En nog steeds maken wij heel veel klanten blij met haar schitterende vissen.

Het is een andere kant van Thailand en een andere kant van de handel waar ik mijn beroep van heb gemaakt, een kant die je thuis in Nederland niet ziet als je je visjes in je mooie aquarium hebt rondzwemmen.

Over deze blogger

Redactie

Bekend als Khun Peter (62), woont afwisselend in Apeldoorn en Pattaya. Al 14 jaar een relatie met Kanchana. Nog niet gepensioneerd, heb een eigen bedrijf, iets met verzekeringen. Gek op dieren, vooral honden en muziek.
Genoeg hobby's, maar helaas weinig tijd: schrijven voor Thailandblog, fitness, gezondheid en voeding, schietsport, ouwehoeren met vrienden en nog wat eigenaardigheden.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Nieuws uit Thailand23 december 2024De redactie wenst alle lezers fijne feestdagen!
• Bezienswaardigheden23 december 2024Lamphun, de charme van het Lanna koninkrijk (video)
• Activiteiten22 december 2024Ontdek de magie van Koh Tao met zon, zee en avontuur
• Nieuws uit Thailand22 december 2024Veilig de feestdagen door in Thailand: Campagne tegen rijden onder invloed