Isaantuin

Een van de redenen waarom De Inquisiteur goed kan gedijen in Isaan is de tuin. Het huis is gebouwd op een stuk land dat zo groot is als vier voetbalvelden. Enorm groot dus voor de begrippen van een Vlaming. Dat moest ingedeeld worden om een beetje beheersbaar te blijven, een tuinman is het laatste wat De Inquisiteur wil.

Met het achterste deel, ongeveer drie voetbalvelden groot, doet De Inquisiteur weinig mee. Laat de natuur er zijn gang gaan. Er is een zeer grote, oude kunstmatig gegraven poel waarin veel vis zit, doch het water is donkerbruin. Die vis verwerkt een deel van ons afval. Het groenafval van de keuken.
Twee maal per jaar mag er van ons in dorpsgemeenschap op worden gevist, nu ja, op zijn Isaans, dat wil zeggen dat men domweg in de poel stapt en naar vis gaat ‘grijpen’, of ze via fuiken te vangen. Want onze vissen zijn groter dan gemiddeld wegens het dagelijkse groenafval … .

Rondom die poel staan veel bomen, die verder naar achter toe een echt klein bos vormen. Een bos waarin enkele oude teakwood-bomen staan, moet iedereen van afblijven van het lief want is een soort belegging tegen slechtere tijden, kan het hout verkocht worden is de verklaring.
Schoonbroertje is er in geslaagd, buiten weten van De Inquisiteur om, er een deel eucalyptus aan te planten, dat gaat lekker snel en kan regelmatig wat zakgeld opleveren … .
Ook veel bamboe, enorme struiken die meer dan twintig meter de lucht in gaan en stammen van bijna vijftien centimeter hebben. Erg schaduwrijk daar, met een groot vogelbestand die de zich ganse dag aangenaam laten horen. Eekhoorns dollen er met elkaar, leguanen en andere hagedissen vinden er schuilplaats tegen jagers. Slangen zitten er ook, maar dit natuurlijk habitat is groot genoeg zodat ze niet storend zijn. ’s Avonds zit De Inquisiteur vaak te kijken naar de vuurvliegjes die van tussen de bomen komen, als elfjes in de nacht.

Dichterbij huis hebben De Inquisiteur en eega veel bananenbomen geplaatst, die genieten van de vochtigheid van de vijver en staan toch in volle zon. Daartussen nog enkele mangobomen, kokosbomen en ander fruit. Het wilde gras dat ieder regenseizoen snel opkomt wordt met de bosmaaier onderhouden wanneer dat kniehoog is, het hooi gaat naar ‘Poa Soong’, een huisvriend naast zijn job als <samlou>, driewieler taxi chauffeur, buffels kweekt. Op het einde van het regenseizoen mogen die buffels er dan ook nog een laatste maal enkele dagen komen grazen, wel onder begeleiding want anders vreten die mastodonten alles op, inclusief fruitbomen en eetbaar struikgewas.

Op het deel tegen de straatkant, een voetbalveld groot, staan woning en winkel. Dit hele stuk land is omheind. De winkel aan de straatkant over de helft van de breedte. Dan is er een voortuin tussen de winkel en woning. Bijna uitsluitend voorzien van sierplanten, dit is ‘Inquisiteur-land’.
Kort afgereden gras – gemengd met onkruid dat De Inquisiteur eindeloos blijft uittrekken maar waar hij stilaan van beseft dat het hopeloos is, dus ook maar mee afrijden is de boodschap. Bloemen staan er ook in alle kleuren en geuren. En een gemetste vijver, de trots van De Inquisiteur. Met bloemende waterplanten, watervalletje, zelf bedacht filtersysteem dat klaar helder water geeft. En vis. <Pla nin>.
De Inquisiteur kocht anderhalf jaar geleden voor vijfenzestig baht ongeveer honderd piepkleine visjes die een rondreizende figuur aanbood. En die nu handgroot zijn waardoor De Inquisiteur de vijver stilaan moet gaan bewaken. Want iedereen wil die vis eten, inclusief eega die de vis ook wil verkopen, er zijn zowat honderdvijftig volwassen exemplaren in over gebleven. En dat mag nog niet, er is al een kweek geweest en De Inquisiteur wil nog een tweede. Pas dan mag er gegeten worden, om iedereen tevreden te stellen had De Inquisiteur enkele weken geleden er een vijftal, gewoon met een simpel lijntje en aas, gevangen en op de barbecue gelegd – heerlijk !

De woning staat zo’n twintig meter dieper, in het midden van de tuin. Aan de ene zijkant oprit en carport, aan de andere kant mangobomen, palmbomen en bloemdragende struiken. En is er nog plaats voor een tweede vijver maar de vriendin heeft een wens. Ze heeft door dat De Inquisiteur nogal handig is en wil dat hij daar een klein zwembad bouwt. In haar ogen een zelfde werk als een vijver bouwen … . Voer voor gesprekken, we zien wel. Achteraan het huis is weer tuin, hier is het Isaan-land. Eega’s domein.

Alles wat er staat is eetbaar. <Malokko>, papayabomen. Mangobomen, kokosbomen. <Maajom>, een boom die kleine vruchten draagt welke eerst zuur zijn en later zoet worden. Voor een westerling onbekende soorten struiken en kleine boomsoorten die vruchten of bloemen opleveren goed voor alles.
Tegen diarree, of het omgekeerde. Tegen hoofdpijn en tegen spierpijn. Tegen slapeloosheid. Voor de pep, eigenlijk verboden maar goed verstopt.
Een kleine kruidenhoek met bieslook, mint en andere heerlijkheden die overdekt is met een zwart stoffen dak op houten palen – goed tegen al te felle zon.
En groenten. Nu over de hele tuin opduikend na eerste aanplant op de bedoelde vaste lokatie. Welke opkomen tussen het snelgroeiende gras dat De Inquisiteur moet afrijden tijdens het regenseizoen, iedere week. En ruzie krijgt wanneer hij een spontaan opkomend tomatenplantje kortwiekt. Of die snelgroeiende slingerplant te grazen nam welke meloenen zouden moeten worden … .

Helemaal achteraan tegen de omheining aan staat ons ‘pomphuisje’. Met tuingereedschappen en een voorraad onderdelen voor alles wat stuk kan gaan, en dat is veel. Want het pomphuis is afsluitbaar en niet bereikbaar zonder raadpleging – nodig want alle Isaaners ‘lenen’ graag werkmachines, schroeven, reservekraan, rubbers, … . Het dak van het pomphuis loopt door zodat er een schaduwrijk afdak is met betonvloer. Dat is de werkruimte voor De Inquisiteur wanneer hij aan het timmeren of lassen gaat, en droogplaats voor de was. Er is water en er is stroomvoorziening, handig zo.

De Inquisiteur besloot na twee jaar om het deel met woning, winkel en pomphuis af te sluiten met een omheining. Er was rondom al wel aanplant gezet maar die is duurzaam en groeit te traag.
Zijn verhaal tegen het liefje was dat er teveel zwerfhonden rond doolden in en rond het huis, op zoek naar eetrestjes van onze eigen twee honden. Regelmatig doken er ook buffels op wanneer hun begeleider in slaap gevallen was of ergens zat te drinken.
Met een omheining kon hij ook eigen honden buiten zetten op het gewenste moment (want buiten twee poortjes ook een soort hondenluik in de omheining voorzien) zodat de twee poezen dagelijks ongestoord wat kunnen zonnen, gras eten, behoefte doen. En vrouwtje lief vond dat een goed idee.
Een onderschat karwei, vier dagen lang in volle zon. Maar er was nog een reden die deze investering en arbeid verantwoordde.

Wat ze niet wist was De Inquisiteur zijn westers privacy-gevoel in gevaar was.
Isaaners lopen steeds de kortste weg, niet altijd via de openbare. Dus kris kras over elkaars land en tuin. Ze hadden al echte spontane looppadjes in de tuin gecreëerd door hun binnenwegen.
Zit je rustig wat te karweien, hupla, weerom gezelschap. Lekker lui in de hangmat, lap ! Een gespreksklare Isaaner aan je been. Bovendien zijn Isaaners nieuwsgierig naar wat een farang allemaal uitspookt en komen graag naar werken kijken, ook in de hoop dat de farang dorstig is en een biertje zou openen.

Isaaners hebben weinig middelen en De Inquisiteur heeft veel. Zaagmachine, slijpmachine, schaafmachine, boormachine, grasmaaier.
Schoppen, hakken, heggenscharen en andere gereedschappen in alle formaten.
Kortom, een paradijs voor handige Harry’s.
Maar ze brengen niets spontaan terug. Moet je naar zeuren. En nakijken of alles nog heel is. De Inquisiteur was dat beu, die vrijpostigheid, dat leengedrag.
Slecht voor zijn gemoedsrust die bemoeienissen, De Inquisiteur wil wel eens graag alleen bezig zijn.
En zie, niemand is voor het hoofd gestoten, de omheining is er tegen zwerfhonden en vraatzuchtige buffels. Dat weet iedereen nu. En dat de poortjes op slot zijn is voor de poezen, kan niemand per ongeluk de honden binnen laten. Maar mijnheer de farang heeft zijn o zo noodzakelijke privacy.

Kortom, de tuin is De Inquisiteur’s paradijs. Kan je bezig in zijn, goed voor lijf en leden. Vind je rust in, voldoening over je arbeid. Arbeid aan Isaan-tempo, drie uurtjes in de voormiddag en eventueel een uurtje of twee bij valavond. Maximum vier dagen wekelijks tijdens het regenseizoen, twee dagen in het droge seizoen – en dat duurt hier meer dan een half jaar.
Al die geuren, kleuren, de dierenwereld groot en klein in dat biotoopje, het is fantastisch. Plus mogelijk binnen kort of lang, een zwembadje. Of een saunahuisje – De Inquisiteur’s droom.
Hangmatten, ligstoelen, parasols, banken en tafels zijn er al. Nu nog leren cocktails maken.

– Herplaatst artikel –