Isaanse vrouwen, de rauwe werkelijkheid (deel 2)
We gaan in deel 2 verder met de 26-jarige schoonheid werkzaam in een juwelierszaak. Zoals reeds in deel 1 vermeld betreft het een boerendochter, wel een boerendochter die een studie op de universiteit (ICT) succesvol heeft afgerond.
Ze doet niet alleen het werk van een verkoopster, maar ook de administratie en het voorraadbeheer. En ze haalt opdrachten binnen en stelt daarvoor de contracten op. Haar laatste succes was het leveren van ringen aan alle geslaagden van de politieacademie in Ubon. Het ging niet alleen om ringen, er moest ook een fotoboek gemaakt worden. Bij de diploma-uitreiking moest zij voor 100-200 man een toespraak houden. Als vervolgopdracht moest ze T-shirts voor de nieuwe rekruten leveren waarvoor ze ook nog eens het design ontwierp. Van vele markten thuis dus.
Haar vriend – volgend jaar gaan ze trouwen – is 10 jaar ouder en komt uit Bangkok. Verder is hij haar baas als eigenaar van de juwelierszaak. Toch is zij in de relatie duidelijk de meerdere. Zo moest hij het drinken van alcohol opgeven – hij heeft inderdaad al een jaar geen druppel gedronken – en mag hij niet in haar nabijheid roken, ook als dat in de openlucht is. Veel verdient ze echter niet: het minimumloon plus een deel van de (magere) omzet. Maar ze heeft als extraatje een handeltje in verzekeringen via internet. Haar inkomen is in ieder geval voldoende om een tweedehands auto te kunnen afbetalen plus de scooter die ze aan haar broertje cadeau heeft gedaan. Maar ze leeft zeer zuinig, want ze gaat nooit uit, ze drinkt en rookt natuurlijk niet en kleren koopt ze samen met een vriendin die hetzelfde leuke figuurtje heeft. De meeste Isaanse vrouwen drinken trouwens niet of zeer matig, al zijn daar wel duidelijke en soms extreme uitzonderingen op.
Verder zorgt ze nog voor haar grootvader die alleen woont – ze brengt hem elke avondeten – want verzorging van de grootouders lijkt nog steeds voorbehouden aan dochters en kleindochters. Ze heeft aan fitness gedaan en aan Thai boxing. En ze oefent nog wel eens op haar vriend als ze boos op hem is. Is het een verwend kind geworden? Niet bepaald. Tot voor kort hielp ze haar ouders met de rijstoogst, dat is nu afgelopen omdat ze in principe zeven dagen per week werkt, alhoewel ze ’’s avonds nog wel af en toe haar ouders helpt met bijvoorbeeld het inpakken van de dragonfruitoogst. Ze kan goed overweg met een werpnet, een typische Isaans gebruik. En ze kan lekker koken, wat veel jonge vrouwen helaas niet meer kunnen. Verder houdt ze de score bij met boerenbridge.
Waarom noem ik dat? Omdat veel farangs denken dat Thais niet kunnen hoofdrekenen. Die gedachte is er bij farangs ingestampt omdat ze op toeristische markten altijd een rekenmachine onder de neus geschoven krijgen. Maar dat is alleen als service aan de farangs bedoeld, want hier op de lokale markt gebruikt helemaal niemand een rekenmachine. Alles wordt uit het hoofd gedaan. Trouwens, er is totaal geen reden om aan te nemen dat Westerlingen slimmer zijn dan Aziaten. Dat geeft een recent bericht uit de Wall Street Journal wel aan: 73% van de studenten aan de acht meest prestigieuze scholen in New York zoals Stuyvesant High School en Bronx School of Science hebben een Aziatische achtergrond. Voor alle andere rassen blijft dus maar 27% over. En op die scholen kom je alleen maar als je buitengewoon slim bent. Je zou er als farang bijna een minderwaardigheidscomplex van krijgen. Dus voor degenen die graag denigrerende opmerkingen maken over Thai: bedenk wel dat je waarschijnlijk zelf nog dommer bent. Ik durf het in ieder geval niet meer aan.
Nog een paar laatste opmerkingen over onze 26-jarige schoonheid: ze spreekt Isaans met mijn vrouw, Thai met haar vriend en (redelijk) Engels met mij. En toen ze toevallig wist dat ik door mijn voorraad slagroom heen was bracht ze een literpak slagroom mee. En dat terwijl ze zelf geen slagroom lust. Ik schrijf dit omdat veel farangs ervan uit gaan dat het een éénrichtingsverkeer is: geld en goederen van farang richting Thaise schone en soms diensten in de andere richting. Ik heb die ervaring echter beslist niet. Ik heb van diverse Isaanse vrouwen cadeautjes gekregen zoals T-shirts. En dat alles zonder bijbedoelingen. Maar zoiets mag je natuurlijk alleen van vrouwen verwachten die zich dat financieel kunnen veroorloven. Soms echter krijg ik nog wat van vrouwen die het zich eigenlijk niet kunnen veroorloven. Zo kreeg ik een keer een verse ananas in stukjes gesneden en op een bord gepresenteerd van een medewerkster van mijn vrouw die 2.000 baht had gewonnen in een loterij. Ik hoefde alleen nog maar zelf de slagroom op de ananas te doen.
Kortgeleden kreeg ik weer een duidelijk voorbeeld van de bereidheid van Thai om iets voor een ander te doen: een nicht van een vriendin van ons was verwikkeld in een erfeniszaak en dreigde er niets aan over te houden. Toen een vriend van ons dat hoorde, belde hij z’n vader in Bangkok die daar advocaat is. Die vader bood aan om de nicht te helpen tegen alleen de reisvergoeding. Hij is intussen al geweest, maar moest na zijn reis naar Ubon nog drie uur rijden – gebracht door z’n zoon – om bij de nicht te komen. Volgende maand komt hij voor de tweede keer voor de rechtszaak. Natuurlijk zijn er voorbeelden te geven van het tegenovergestelde. Bijvoorbeeld dat twee hoogbejaarde broers elkaar het eigendomsrecht betwisten op een stuk land. Dat liep zelfs zo hoog op dat één van de broers de gevangenis in moest in afwachting van de rechtszaak. Alles is mogelijk hier, dat zal niemand verbazen.
Het is echter duidelijk dat onze 26-jarige schoonheid een zelfstandige vrouw is die beslist niet bang is om de confrontatie met haar vriend aan te gaan. Ze heeft bijvoorbeeld een keer woorden gehad met haar vriend waardoor ze maar liefst drie dagen lang alleen maar kon fluisteren. Farangs die hopen hier een gedienstige vrouw te vinden die overal ja en amen op zegt kunnen wel eens bedrogen uitkomen.
Mijn tweede voorbeeld is ook een plaatje van een vrouw, eveneens een boerendochter en circa 30 jaar oud. Ook zij eist van haar vriend dat hij geen alcohol nuttigt (wat hij inderdaad niet meer doet) en dat hij dagelijks vrijwel al zijn verdiende geld aan haar afdraagt. Zelf mag hij maar hoogstens 100 baht overhouden. Maar in tegenstelling tot mijn eerste voorbeeld is zij wat lui uitgevallen en meestal heeft ze geen werk. Ze geeft het geld liever uit en ik kom haar soms in Central Plaza tegen waar je de boerenbevolking normaal gesproken niet tegenkomt. Geen vrouw dus om een relatie mee aan te gaan. Ondanks haar goede looks.
Een derde voorbeeld betreft een vrouw die op zeventienjarige leeftijd haar eerste dochter kreeg en drie jaar later haar tweede. Ze leefde samen met haar ouders (rijstboeren) in een gehucht ingeklemd tussen de Mun River en een zijrivier. Er ging maar één weg naar dat gehucht. Je zou denken dat ze kansloos was om een redelijk bestaan op te bouwen, dat viel gelukkig erg mee. Haar beide bijzonder aantrekkelijke dochters zijn nu 26 en 23 jaar en die hebben allebei een academische studie voltooit. Ze zijn nu beiden onderwijzeres, maar allebei zijn ze nog geen vaste kracht en krijgen, ondanks hun academische studie, nog lang niet het minimumloon uitbetaald terwijl ze wel volwaardig mee moeten draaien op school. De jongste is zelfs nog bezig met een aanvullende studie (in de weekends en de vakantie) gedurende anderhalf jaar waarvoor ze weer 14.000 baht moet neertellen. Die studie moet ze afmaken om aanspraak te kunnen maken op een overheidsbaan.
De oudste is een jaar geleden getrouwd met een jeugdvriend; zoals veel jongens één met weinig opleiding, onder pressie van zijn vriendin – nu echtgenote – heeft hij een vaste baan kunnen krijgen bij een universiteit. Ze hebben onlangs een zoontje gekregen. De voorbereidingen voor het huwelijk hebben maar een paar dagen geduurd. De ouders komen bij elkaar en er worden wat afspraken gemaakt en een datum afgesproken (meestal zoiets van 4-5 dagen later). Dan breekt er een drukke tijd aan en wordt de bruid opgemaakt voor wat fraaie foto’s die vervolgens op de uitnodiging komen te staan. Die uitnodiging worden persoonlijk bezorgd bij de genodigden. Op de dag van het huwelijk moet het bruidspaar er natuurlijk pico bello bij staan. In het geval er ruim geld voorhanden is duren de voorbereidingen meestal wel wat langer, maar ruim geld is er meestal niet bij Isaanse gezinnen.
Hoe is de situatie nu? In het ouderlijk huis wonen naast de ouders de twee dochters, de schoonzoon, het kleinkind en twee bedlegerige ouders van de moeder. In een huis zonder tussenmuren, maar hier en daar alleen wat gordijnen, dus met uitermate weinig privacy voor onder andere het jonge stel. Hoe redden ze het financieel? Hard werken in ieder geval. De dochters helpen nog steeds mee op het land – ondanks hun academische titel – en omdat hun rijstvelden aan de rivier grenzen hebben ze twee oogsten per jaar. Echter, als het water in de rivier laag staat moet het opgepompt worden – met een gemeenschappelijke pomp van het dorp – maar dat kost wel diesel natuurlijk. En als het water in de rivier te hoog staat gaat de oogst verloren waarvoor ze van de regering weliswaar een vergoeding krijgen, maar die is uitermate mager. Van de rijstoogst kon de studie – en de benodigde motorfietsen natuurlijk – niet bekostigd worden, dus zowel vader als moeder moesten extra werk zoeken. De moeder vond dat bij mijn vrouw. Dat betekent wel om drie uur al opstaan om voor de ouders te zorgen en wat andere nodige klusjes te doen en als ze weer thuiskwam was er natuurlijk genoeg werk te doen. Bij mijn vrouw werkte ze zeven dagen in de week en nam ze alleen vrij om op haar land te werken, voor crematies in het dorp en om haar ouders naar het ziekenhuis te brengen. Een hard leven dus voor haar. Toch ken ik haar als een buitengewoon opgewekte vrouw. Mijn vrouw en ik hebben haar een keer meegenomen naar een restaurant in de stad. Dat had ze nog nooit meegemaakt. Verder dan een eenvoudig eetstalletje langs de kant van de weg was ze nog nooit gekomen.
Nu ze oma is geworden zorgt ze voor haar kleinkind en komt ze alleen bij ons werken als haar oudste dochter vrij is. Haar dochters zochten toen ze nog studeerden vakantiewerk en werk voor in het weekend. Dat deden ze als verkoopster bij Big C en ook een paar jaar als vakantiekracht bij mijn vrouw. Daar heb ik ze van leren kennen. De jongste dochter is trouwens behoorlijk ambitieus en wil niet eindigen als lerares. Dat ziet ze als een tussenoplossing. Haar motto is, eerst carrière maken en daarna pas een vriendje zoeken. En dan natuurlijk een vriendje van haar niveau. Dat zou een farang kunnen zijn, maar dan wel een aantrekkelijke farang. Dus niet te oud. Maar de bereidheid om te emigreren is er niet echt dus kan er in de praktijk een dikke streep door die farang als potentiële levenspartner.
Een vierde voorbeeld betreft een 40-jarige vrouw uit Laos (maar wat is het verschil nu éénmaal tussen een Laotiaanse en een Isaanse?). Op zeer jeugdige leeftijd is ze in Bangkok terechtgekomen en min of meer door een familie als huisslavin gehouden waardoor ze analfabeet is, niet kan rekenen en zelfs niet kan koken. Geholpen door de buren heeft ze weten te ontsnappen en heeft vervolgens haar huidige man in Bangkok ontmoet. Vervolgens zijn ze naar een dorpje bij ons in de buurt gegaan en huren daar een krot, een woning zonder ramen en zelfs voor Isaanse begrippen bijzonder magertjes. Maar wel goedkoop. Ze hebben wat land van de regering gekregen en verbouwen daar rijst.
Ondertussen hebben ze nu een zoon van 20 en een dochter van 16. De zoon werkt als aankomend monteur en verdient daardoor nog niet het minimumloon. Het dochtertje is een bijzonder slim meisje en de moeder doet er alles aan om haar een goede toekomst te geven. Ze ging naar een goede middelbare school in Ubon en kon prima meekomen, zonder de gebruikelijke bijlessen. Helaas raakte ze zwanger toen ze 14 was en deed ze uit schaamte zelfs nog een gelukkig zwakke zelfmoordpoging. Haar ouders kwamen daar allemaal pas achter – met nog een maand te gaan – toen de moeder van de vriend van het meisje op bezoek kwam om de zaak te bespreken. Dat resulteerde erin dat ze met haar 20-jarige vriend/toekomstig vader zou trouwen. De moeder van die vriend runde samen met haar zoon een cateringbedrijfje, maar dat is in de Isaan geen vetpot en in de magere maanden ging die vriend naar Bangkok voor werk. Maar omdat familieleden elkaar vaak helpen bood de broer van de aanstaande moeder aan om van zijn 7000 baht maandsalaris 4000 baht aan haar en haar kind te geven. Ondertussen is ze bevallen van een zoon en was ze vol goede moed om na een jaar haar studie weer te vervolgen. Alles leek dus toch nog goed af te lopen. Helaas is het huwelijk op de klippen gelopen – hoe kan het eigenlijk anders met een man in Bangkok – en kan ze haar voorgenomen studie niet meer afmaken. Ze wil nu een studie in het kader van volwassenonderwijs gaan volgen, zodat ze werk kan gaan zoeken.
Hoe heeft het zover kunnen komen dat de ouders van niets wisten? Ze kwamen namelijk vaak pas thuis van het werk nadat het al donker geworden was. En in het betreffende krot zal er zoals in de meeste Isaanse huizen weinig verlichting geweest zijn. Overigens is haar moeder wel zoals de meeste Isaanse vrouwen toekomstgericht en heeft beslist niet alleen oog voor de dag van morgen zoals veel farangs van Isaaners denken. Ze heeft alles over voor de toekomst van haar dochter, ze heeft zelfs in betere tijden een gouden ketting van een halve baht gekocht (huidige waarde zo´n 10.000 Thaise baht) en die vervolgens een keer opgewaardeerd tot een ketting van één baht. Veel Isaanse vrouwen kopen goud (of grond) voor moeilijke tijden. Misschien is dat wel slimmer dan wat de farangs doen want die vertrouwen op hun AOW en pensioen. Of dat vertrouwen gerechtvaardigd is moeten we maar afwachten. Het gedoe van de centrale banken voorspelt helaas weinig goeds.
Een vijfde voorbeeld betreft een ruim 40-jarige Isaanse vrouw – boerin en verkoopster van etenswaren -die al jaren samenwoonde met haar even oude vriend. Die vriend kreeg echter weer belangstelling voor een jeugdliefde en hij belde haar elke dag wel op. En mogelijk bleef het niet bij opbellen. Op een gegeven moment kreeg de vrouw er genoeg van en het stel ging uit elkaar. Het probleem was dus opgelost. Totdat haar ex-vriend opeens een aardig bedrag kreeg van z’n moeder die een stuk land verkocht had. Zij wilde wel een deel van het geld, want toen ze nog samenwoonden had hij meer van het gezamenlijke inkomen opgemaakt dan zij. Ze zette vervolgens haar argumenten kracht bij door een vuurwapen te kopen. Hij nam dat serieus, want ik heb hem maandenlang niet gezien. Uiteindelijk is alles toch met een sisser afgelopen. Ik wil natuurlijk niet beweren dat veel Isaanse vrouwen vuurwapengevaarlijk zijn, maar het geeft wel weer aan dat Isaanse vrouwen lang niet alles van hun partner slikken.
In deel 3 (slot) komen nog meer Isaanse vrouwen aan bod.
Over deze blogger
- Geboren in 1950, in Thailand getrouwd in 1977, geëmigreerd in 2011. Twee geweldige kinderen en 5 lieve kleinkinderen. We wonen nu met z’n tweeën in de Isaan met de eerste buren op zo’n 250 m. Al 5 jaar zijn we zelfs de provincie Ubon niet uit geweest. Uitgaan: een paar keer per maand uit eten. Saai? Geïsoleerd? Nee. Op de foto is te zien hoe ik hier leef: buiten, omringd door natuur, luchtig gekleed, naar m’n zin en op z’n tijd bezoek, zoals van achterkleinkind Nalin. “Achter”, omdat haar moeder ons oma en opa noemt. Hobby: zoeken naar betrouwbare nieuwsbronnen.
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand1 november 2024Je maakt van alles mee in Thailand (165)
Leven in Thailand17 oktober 2024Je maakt van alles mee in Thailand (155)
Leven in Thailand28 september 2024Je maakt van alles mee in Thailand (147)
Achtergrond23 maart 2024Is sporten in een tropisch klimaat verantwoord op je oude dag?
Prachtig!
Zowel het verhaal als de foto’s.
Bedankt.
Daar zitten een aantal pittige dames tussen. Maar dat mag geen verrassing zijn. De Thai of Isaanse vrouw doet niet onder voor de Nederlandse. Kerels die bij Azië aan onderdanige vrouwtjes denken zijn niet lekker in hun hoofd of denken met dat andere hoofdje. 555
De dame van de juwelierszaak is nog vrij gelaxed, mijn lief (kwam uit Khonkaen) zei me dat als ik ooit zou roken dat het einde van de relatie zou zijn. Dat vertelde ze me na een anekdote over haar laatste relatie: op de universiteit kreeg ze een vriendje waar ze een jaar of 3 mee ging, leuke jongen, zach er goed uit (foto gezien), slim, grappig, seks was ook goed (niet 8zon kerel die alleen aan zichzelf denkt), kortom prima. Maar toen ging hij roken. Hij kreeg de keuze: die peuk de deur uit of ik. Hij bleef roken. Einde relatie. Mijn geluk want na een jaar of 3 alleen kwam ik haar tegen in de Isaan.
Die andere dame die een farang niet uit sluit zal het nog lastig hebben, je moet per toeval maar een leuke jongen tegen komen en zo veel jonge farang tonen zich niet in de Isaan. Dat maakt de keuze al beperkt en zelfs als ze een westerling treft, wat moet die voor werk doen? Een (native) English speaker kan docent worden maar buiten dat zijn de optie beperkt.
Mocht ik ooit nog een Thaise treffen (of Isaanse, Khonkaen en regio zijn fijn), emigreren naar daar sluit ik niet uit maar wat voor werk kan ik daar dan doen?
Als mijn partner, of een potentiele partner, mij voorwaarden zou stellen voor de relatie verder kan gezet worden zou ik meteen afhaken.
Of dat nu over roken, alcohol of wat dan ook zou gaan.
Wie weet welke eisen er later nog meer gaan komen.
En andersom zou ik ook nooit eisen stellen natuurlijk.
Volgens mij kent elke relatie voorwaarden. Wat dacht je van huwelijkse trouw en van elkaar financieel en anderszins steunen in goede en slechte dagen?
Deze voorwaarden gelden niet voor iedereen: open relaties, gescheiden wonen en leven, niet meegaan naar de schoonfamilie etc etc. Het gaat erom of voorwaarden buitensporig zijn en daar kun je een hele boom over opzetten.
Inderdaad, een relatie zonder voorwaarden (al dan niet uitgesproken of niet, zo zullen de meeste er vanuit gaan dat de partner hen niet zal bedonderen door bijvoorbeeld zal gaan en dat als dat wel gebeurt minstens de relatie op scherp zet). Al klinkt een onvoorwaardelijke relatie prachtig.
Ik hield ook ‘onvoorwaardelijk’ van mijn lief. En zij van mij. Mij verzoeken niet te gaan roken staat voor mij gelijk aan mij verzoeken niet aan de cocaïne te gaan of een grote tattoo op mijn voorhoofd te laten zetten: dat ga ik ook never nooit niet doen. Dus zo’n voorwaarden geen struikelblok. Je kunt een ander mens wel wat bijschaven maar echt door en door veranderen? Nee dat lijkt me haast onmogelijk, de aard van het beestje is de aard van het beestje.
Mijn lief vroeg me ook om tijdens het lopen niet naar de grond een meter of 2 voor me te kijken, maar recht vooruit. Mijn antwoord ‘ik kijk of ik geld zie liggen’ Dat naar beneden kijken gaat vanzelf al probeerden ik wel wat vaker recht vooruit te kijken.
Je kan het natuurlijk als een eis zien maar het kan ook een keuze zijn. Ik wil ook geen partner die rookt – dat is mijn keuze – en dus zal ik ook nooit aan zo’n relatie beginnen. Het probleem zal zich dus ook niet voordoen. Maar in het onderhavige geval wist zij waarschijnlijk wel dat hij dronk maar kwam ze er pas later achter dat het helemaal uit de hand liep als hij met vrienden uit was. Dan kan ik mij heel goed voorstellen dat ze dan zegt: stoppen daarmee of het is uit.
In het ander geval dat de vriend al zijn geld moet afdragen, ja dat gaat wel erg ver.
Bij aanvang van de relatie is de keuze nog enigzins makkelijk: staat het gedrag van de partner je niet aan dan kun je er een punt achter zetten. En je kunt aangeven wat voor gedrag je niet zult tolereren, bijvoorbeeld excessief drank gebruik of drugs. Denkt de ander ‘ja dagggg ik bepaal zelf wel of ik mij later in de relatie klem ga zuipen, strak van de coke thuis kom met als extra verrassing tattoos van onder tot boven’ dan zou ik niet aan de relatie beginnen.
Maar je partner een algeheel drank verbod opleggen of met de GPS volgen? Dat vind ik niet kunnen. We praten over een partner en niet over een gevangene! Een relatie beteken naast liefde ook wederzijds respect en dus ook vrijheid.
Het wordt lastig als iemand een drank (of iets dergelijks) probleem heeft en in de praktijk geen grenzen voor zichzelf kan stellen. Kun je het niet bij een paar drankjes laten of een enkele draai aan de roulette tafel maar ga je door tot je kapot bent.. dan is het logisch dat je partner je tegen jezelf wil beschermen. Anders gaat de relatie er sowieso aan.
Er bestaat geen blauwdruk hoe een relatie in te vullen, dat ontwikkeld zich nadat je elkaar hebt leren kennen.
Indirect worden er wel degelijk eisen gesteld want zo weet mijn vrouw dat ik een bloedhekel heb aan gokken want heb verscheidene relaties in Nederland en Thailand daaraan stuk zien gaan.
Impliciet heb ik dan weliswaar nooit daadwerkelijk gezegd tegen haar ‘als je gaat gokken dan verbreek ik de relatie’ maar ze weet drommels goed mij kennende omdat beslist dan ook nooit te doen.
Andersom geldt dat uiteraard ook, je vrouw zal het bijvoorbeeld niet erg vinden dat je dagelijks een biertje drinkt maar kan me voorstellen dat wanneer je te veel drinkt en daardoor extreem gedrag uit voortvloeit zoals ‘losse handjes’ dat zij op den duur de relatie zou willen beëindigen ondanks ze dat daadwerkelijk nooit als eis heeft gesteld.
Gelijk heeft ze, ook Isaanse vrouwen zijn daar volgens mij geen uitzondering op.
Rob je hebt gelijk dat vrouwen die gestudeerd hebben het soms moeilijk hebben om een geschikte partner te vinden. In deel 3 zal ik voorbeelden geven van diverse dertigers die ongetrouwd zijn gebleven. Ook zonder man redden ze het wel.
Beste hans, de micro-economie draait op Thaise vrouwen. Eetstalletjes, kraampjes, handeltjes, noem het maar op. Ze hebben meestal kinderen en dan kom je wel in beweging als moeder zijnde, Dat is de werkelijkheid van de Thaise vrouwen, die op zichzelf aangewezen zijn. Eigenlijk kan ik in drie zinnen zeggen waar het om draait, heb daar geen talloze verhalen voor nodig. Maar toch goed om het eens gelezen te hebben, Dank daarvoor…
Nog een saillant detail dat ik vergeten was te vermelden: de 26-jarige schone had ook nog eens software op de mobiele telefoon van haar vriend geplaatst waardoor ze elk uur van de dag tot op een paar meter nauwkeurig kon nagaan waar haar vriend uithing. Eigenlijk een beetje overbodig omdat ze bijna altijd samen zijn. Die vriend wist dat overigens en was er dus mee akkoord gegaan.
Hans, de verhalen van de ondernemende vrouwen spreken mij heel erg aan, mijn dochter in NL behoort aldaar tot die groep. Hier diverse pogingen gedaan om potentiële kandidaten te helpen, maar die zijn helaas buiten mijn schuld op niets uitgelopen.
Heb begrepen dat het er vroeger in de Thaise huishouding ook zo aan toeging. De man droeg toen al zijn loon over aan de vrouw en die gaf hem dan wat “zakgeld”.
Van die bakerpraatjes over Thais die niet kunnen plannen, zie ik hier het tegendeel. Het maandelijks toegezonden geld wordt goed gebruikt, huizen worden in fasen gebouwd, of men wacht tot het volledige bedrag beschikbaar is enz. Het gaat uiteraard in een aantal gevallen ook weleens mis.
Van expats hoor ik vaak het verhaal over de wijze waarop “de Thaise vrouw” in Thai/Farang relaties, over de geldverdeling zou denken: “ Wat van jou is, is van ons, en wat van mij is, is van mij”. Bij de universiteiten komt ook zoiets voor. Ze doen zich vaak voor als zijnde autonoom, maar volgens Minister Teerakiat hanteert men ook daar een interessante boekhouding strategie. Wanneer er geld aan de overheid terugbetaald moet worden i.v.m. uitstaande leningen bijvoorbeeld, dan doet men een beroep op de overheid. In het geval er uit projecten echter geld terugvloeit, dan wil men dat houden.
Dirk
Prachtig geschreven en voor mij was het ook nog informatief. Zo zie je maar weer dat wat lijkt hoeft niet zo te zijn. Ben erg benieuwd naar je volgende artikel.
Ik ben het eens met de Inquisiteur. Van bijde zijden geen voorwaarden dat werkt niet.
Vertrouwen en vrijheid dat werkt. Mijn ervaring levende in Thailand voor meer dan 25 jaar.
Vrijheid ja maar enige zorgen om excessive dingen tegen te gaan lijkt mij juist een teken van zorgzaamheid naar de ander. Laissez faire in een relatie lijkt mij net zo min goed als dictator willen spelen in een relatie.
De eis van het dagelijks afdragen van het verdiende geld komt mij bekend voor. Worst dus. Bekijk het maar echtgenote! Gaat allemaal naar Thailand als ik daaraan toegeef. Staat lekker op de bank hier in Nederland Ook moest ik stoppen met zuipen. Niks daarvan! Toch is ze er nog steeds! Mocht ze willen dan kan ze gaan trouwens. Leuk verhaal. Doet me denken aan het hier gangbare refrein: “De meeste farangs hebben de verkeerde vrouw maar ik heb de goede.” Veel succes ermee.
Ik mis een element van liefde in je verhaal? Zuipen moet je niet doen, drinken met mate(n) is prima!
En nee in een gelijkwaardige relatie ga je niet met geld afdragen of zakgeld werken.
Ik ben maar wat blij met een vriendin uit de provincie Surat Thani………..ik wist in de begin jaren in Thailand al heel goed wat ik wel wilde en wat ik duidelijk niet wilde…..
…….. maar daarna dacht ik “het maakt niet uit waar ze vandaan komt want ik ben ook niet perfect”
Mooi! Dank voor het (her)plaatsen van dit verhaal.