Uit het Isaanse leven gegrepen (deel 6)

Wat doet zo’n expat nu daar in Isaan? Geen landgenoten in de buurt, zelfs geen Europese cultuurgenoten. Geen cafés, geen westerse restaurants. Geen vertier. Welnu, De Inquisiteur koos voor dit leven en verveelt zich helemaal niet. Dagelijks, een week lang uit het leven gegrepen. In Isaan.

Zaterdag

De Inquisiteur wordt wakker van stemmen en gelach. Rond half zes ’s ochtends. Door de regens is de temperatuur heerlijk en gaat de airco af, de ramen van de slaapkamer open. De nachtelijke geluiden van dit klimaat geven een heerlijke achtergrond. Kikkers, vogels en andere, voor De Inquisiteur onbekende beesten. Het slaperig bekijken van de vuurvliegjes, een fenomeen dat hij een van de mooiste vind hier in Isaan, en waarvoor De Inquisiteur met plezier zijn boek laat liggen om ze te observeren, laten je heerlijk in slaap vallen.

Maar vroeg wakker gemaakt dus.

Naast de woning van De Inquisiteur, naar Isaanse normen erg dichtbij, op vijftig meter, woont opa Sid. Heerlijk huis. Ouderwets volledig in onbewerkt hout. Charmant schots en scheef voor westerse ogen.

Een leuk rommelig erf, met een afdak zo lek als een zeef, en er staat een soort grote ‘ligtafel’ in bamboo.

Daar zitten dikwijls oudere mannen, op de meest onmogelijke uren, te filosoferen bij een fles lao kao. Of twee flessen, of drie, naargelang ze geld hebben.

<Mei> Yoi, Sid’s ega, zit er ook altijd. Aan een volgens De Inquisiteur ongeveer tweehonderd jaar oud weefgetouw. Waar ze prachtige, kleurige stoffen op maakt. ‘Tok, tok’, een geruststellend geluid. Je zou die dingen moeten opkopen en opsturen naar Europa. Daar zijn ze gek genoeg om er veel geld voor te betalen.

Deze ochtend hebben de ouwelui besloten om over het huidige rijstseizoen te praten. Om half zes ’s ochtends, je moet het maar kunnen. Te weinig regen, te laat. Te veel regen, te vroeg. Ze roddelen ook graag. Over collega-boeren die tractors beginnen te gebruiken, waar halen die het geld vandaan ?

Over de rijstopkopers, wie betrouwbaar is en wie niet. Over hun <mia-nois>, De Inquisiteur kan bij God niet fantaseren welke vrouw nog interesse heeft voor deze vroeg lichamelijk afgeleefde mannen, gehard door klimaat en werk.

Vervolgens gaan ze over naar het op 1 na meest geliefde onderwerp : <satang>, geld. Wat ze nooit blijken te hebben, ze staan, zonder uitzondering, in het krijt bij de shop van De Inquisiteur’s gade. Of niet, meestal is er wel eentje die een paar honderd bahtjes heeft, en die zal zonder enige overweging alles delen met zijn vrienden.

Wanneer de honger begint te knagen komt het favoriete onderwerp boven : eten.

Het duurt niet lang of de meest fitte, lees minst dronken, gaan de velden en de bossen in. Om een uurtje later terug te komen. Iemand heeft een paar leguanen met de katapult geschoten. Een ander heeft champignons gevonden, momenteel de seizoensgroente bij uitstek, net als de bamboo scheuten die een ander heeft gestoken.

Opa Sid is altijd de kok van dienst. Geen keuken zoals De Inquisiteur zich voorstelt, maar continu alles op houtskoolvuurtjes in zwartgeroette potten. Op een houten blok alles kappen en breken, steeds werkend op de grond, ongeacht zijn drieënzeventig jaar. Het levert weer pittoreske beelden op : vanonder het afdak met gedroogde bladeren stijgt een blauwe rook op, een rook die die typische geur veroorzaakt die over gans Isaan hangt. Een kwartier later komen er andere geuren boven, het eten begint gaar te worden. En zetten ze zich met z’n allen, gehurkt op de grote tafel, met de pot in het midden, neer om te eten. Alles met de handen, ook de kleefrijst. Gezellig keuvelend.

Mooie beelden, alleen is De Inquisiteur afgeleerd om zich op zo’n moment te laten zien. Want dan moet hij, door hun aangeboren gastvrijheid, en ondanks het feit dat ze zo weinig hebben, mee eten want willen ze alles met hem delen. Bovendien vallen ze met z’n allen in slaap na het eten. Ze zullen straks wel naar hun velden trekken, nu geen tijd.

Het is dit soort trage leven dat De Inquisiteur is gaan waarderen. Weg dat westerse “snel-snel”, kunnen we meer doen, verdienen we meer. Deze mensen, ondanks hun -in onze ogen- armoede zijn tevreden. En De Inquisiteur heeft de luxe om deze filosofie te kunnen overnemen.

Doet hij deze zaterdag niets. Beetje rondlummelen in de tuin. Beetje met de honden spelen. Praatjes maken met de klanten. Het vrouwtje plagen. Een leessessie in de namiddag wat altijd uitmondt in een dutje. Maar het is nodig.

Vannacht is er voetbal op televisie. Europese voetbal kampioenschappen. Je verleden raak je nooit kwijt, De Inquisiteur heeft de wekker gezet, hij wil voetbal kijken. Dus ook nog vroeg bedwaarts, gelukkig kan het, geen plakkers in de shop.

Wordt vervolgd