Uit het Isaanse leven gegrepen (deel 5)

Wat doet zo’n expat nu daar in Isaan? Geen landgenoten in de buurt, zelfs geen Europese cultuurgenoten. Geen cafés, geen westerse restaurants. Geen vertier. Welnu, De Inquisiteur koos voor dit leven en verveelt zich helemaal niet. Dagelijks, een week lang uit het leven gegrepen. In Isaan.

Vrijdag

Vandaag pakt De Inquisiteur nog eens uit. Hij heeft staal laten brengen om twee poortjes en een soort hondenluik te fabriceren. Twee weken geleden had hij al, met hulp van de ‘schoon’broer, tweehonderdtwintig lopende meter draad gespannen rondom de tuin, tegen de prikkeldraad met de betonnen paaltjes aan. Deftig karwei van drie dagen, zwaar zo in de zon.

Nu nog een brede poort aan de achterzijde van de tuin, een klein poortje aan de zijkant en een hondenluik. Zodanig kunnen de zwerfhonden niet meer vrij in- en uit lopen, en kunnen onze eigen honden ofwel binnen gehouden worden, ofwel kunnen ze op stap. En dan hebben de twee poezen de volle tuin tot hun beschikking voor enkele uurtjes.

Alles op maat slijpen en in elkaar lassen duurt een korte voormiddag. Twee uurtjes om de poortjes te plaatsen. Met de hulp van de ‘schoon’broer gaat het erg snel en vlot, dusdanig dat er nog tijd over is om te schilderen. Mooi zo, het geeft De Inquisiteur een voldaan gevoel.

Het werken zelf was aangenaam, telkens een uurtje bezig, een kwartiertje relaxen. Bovendien gebeurde het slijp- en laswerk onder de carport, uit de zon. En vanaf de namiddag werd het water vervangen door bier. Meer moet dat niet zijn om De Inquisiteur aan het werk te houden.

De Inquisiteur moet even wat vertellen over de ‘schoon’broer. Die stond in de top 3 van de notoire luieriken en drinkebroers van het dorp. Leefde volledig op de kosten van zijn moeder. Noemt gaan vissen, gaan jagen, gaan champignons zoeken en andere leuke dingen “werken”.

Vrolijk ventje, dat wel, maar zijn parasitair leven maakt De Inquisiteur soms erg boos. Onbeschaamd komt hij in onze tuin groenten en fruit halen, zijn eigen tuin ligt er overwoekerd bij. Iedere ochtend moet hij kleefrijst hebben, De Inquisiteur’s gade maakt die altijd klaar voor hem. Commandeerde hij haar ook om eten voor hem te maken, na of voor een drinkgelag. Gaf hij bestellingen op wanneer er naar de markt gegaan werd. En hij ruikt blijkbaar wanneer De Inquisiteur een fles Beer Chang opent. Is hij van heinde en verre niet te bekennen, steevast duikt hij vijf minuten na openen op. Om schaamteloos mee te drinken, zijn vrienden uit te nodigen – die dan ook deelnemen. Niet op zijn kosten voor de goede verstaander.

Tot De Inquisiteur ingreep. Na de boel een lange periode afgekeken te hebben had hij er genoeg van. En kreeg direct problemen met de gade. “Familie”. Moet je zorg voor dragen.

Geen speld tussen te krijgen, De Inquisiteur had al snel door dat hij bakzeil zou halen.

Dan maar op een andere boeg gegooid. Verslaafd aan de lao kao als het mannetje is, was dat makkelijk. Beetje zware ingreep, voor lezers in De Lage Landen waarschijnlijk erover, maar De Inquisiteur zag geen andere mogelijkheid.

De Inquisiteur gaf hem in het genipt lao kao. Onbeperkt. Van ’s ochtends tot ’s avonds. Fles-sen.

Zelfs een gezond en stevig iemand als de schoonbroer houdt dat niet vol. Na een maand was hij een hopeloos geval geworden. Beven over het ganse lichaam, geen eten meer kunnen ophouden, onhandelbaar van ’s ochtends tot ’s avonds, ook voor zijn zuster. Hij zag geesten.

En hield De Inquisiteur terug een gesprekje met de gade over dat heikel onderwerp. Of ze nu inzag dat dit soort leven door niemand niet vol te houden is. Dat een kerel als hij zelf zijn kostje moest bij elkaar werken. Dat wanneer de moeder en zij domweg alles blijven geven wat hij wou, hij nooit zou veranderen.

En zie, De Inquisiteur verkreeg het ‘recht’ om het mannetje wat discipline bij te brengen.

Zowel van zijn gade als van de moeder. Ze waren het ook beu.

Even werden westerse waarden ingevoerd. Voor hij nog maar een bol rijst kreeg, moest hij onze tuin bewateren. Voor hij ook maar een stengeltje bieslook wou afsnijden, moest hij onkruid wieden. Voor hij sigaretten of -in beperkte en gecontroleerde hoeveelheid- alcohol kreeg moest hij karweitjes doen in en rond onze woning. Vrij snel kreeg hij door dat het menens was, en op De Inquisiteur zijn raad snapte hij dat hij beter een eigen tuin kon aanleggen en onderhouden. Dat hij net zo goed als anderen af en toe als dagloner kon gaan werken, om zodoende een beetje cash geld te vergaren.

Nu zijn we drie maanden verder en alles gaat reeds veel beter. Hij werkt regelmatig als dagloner in de bouw. Kookt meestal zijn eigen potje en deelt dat zelfs vaak met ons. Zet het nog wel af en toe op een zuipen, maar geen dagenlang meer. Laat zijn verdiende geld door zijn zus beheren – dus is hij gebonden qua aankoop lao kao. Is hij veel vrolijker geworden, meer zelfvertrouwen gekregen. En als hij geen werk heeft, kan hij steeds op De Inquisiteur terugvallen. Hier, met onze tuin en winkel, en het huis, zijn er altijd wel karweitjes te doen. En is er tevens een regeltje gekomen wanneer De Inquisiteur eens wat biertjes wil drinken: hij mag rustig meedrinken, maar iedere vierde fles is voor zijn rekening. Hij roept er nog wel eens een vriend bij, maar is veel selectiever dan voorheen….

En is De Inquisiteur zijn relatie er nog beter op geworden. Hij heeft geleerd niet te gaan brullen. Niet woedend worden. Maar beheerst overbrengen wat er nodig is. Is het vrouwtje blij omdat ook De Inquisiteur zorg draagt voor de familie. En ziet De Inquisiteur de moeder tevreden glimlachen. Die zegt niet veel, maar gelaatsuitdrukking en lichaamstaal zeggen dikwijls meer.

Wordt vervolgd