Uit het Isaanse leven gegrepen (deel 4)
Wat doet zo’n expat nu daar in Isaan? Geen landgenoten in de buurt, zelfs geen Europese cultuurgenoten. Geen cafés, geen westerse restaurants. Geen vertier. Welnu, De Inquisiteur koos voor dit leven en verveelt zich helemaal niet. Dagelijks, een week lang uit het leven gegrepen. In Isaan.
De Inquisiteur
Naar aanleiding van enkele reactie’s over de schuilnaam van Rudi, zo heet onze Belgische vriend, zegt hij het volgende: “Ik wil ook wel eens vertellen waarom ik die vreemde nickname had gekozen: “De Inquisiteur”.
Mijn schrijfsels werden ooit gepubliceerd op de website van een door mij veel bezochte bierbar in Pattaya (the dark side). Het was de intentie om met milde ironie en spot de vele stamgasten en vrienden op de korrel te nemen, vandaar die naam. Dus ging ik vaak mensen persoonlijk ’te lijf’, maar dat kan en wil ik nu niet meer. Mogelijk is die naam nu voor de huidige publicaties minder geschikt, ik herinner me dat bij de reacties op mijn vorige blogs wel wat mensen zich afvroegen waarom er getekend was met ‘De Inquisiteur’.
Zelf voel ik geen behoefte om die naam te veranderen want ik krijg nog dikwijls vraag van mensen (via FB, …) of ik nog blog en dan is dat makkelijk om onder de zelfde naam te doen. Tenzij ik berichten ontvang dat het beter is om te wijzigen”.
Donderdag
De Inquisiteur heeft een probleem. Hij is Belgisch onroerend goed aan het verkopen en dan krijg je met westers papierwerk te maken. Moeten er per email gestuurde documenten worden ondertekend en terug gezonden. Scannen dus. En De Inquisiteur heeft geen printer die dat kan. Daar zit je dan in de rimboe. Want in het dichtst bijgelegen stadje, op zo’n 6 kilometer, hebben ze wel printers met scan maar kunnen ze er niet mee werken, De Inquisiteur kan ook niet op hun laptops werken wegens Thais klavier…
En De Inquisiteur is nogal afkerig om hun apparatuur aan te sluiten op de zijne. Eentje kopen dan maar ? Nee hoor, zelfs hier in de brousse heb je daar vrienden voor. Farangvrienden. De dichtst bijziende vriend van De Inquisiteur woont op ongeveer 50 km afstand. Even heen en weer mailen en telefoneren en hoepla, weeral een activiteit voor de boeg.
Want natuurlijk ga je, eens samen, niet even snel scannen en weer weg. Nee hoor, lekker bijpraten.
Over van alles en nog wat. Maar meestal over ons nieuwe vaderland. En wij zijn vrienden omdat we beiden geen zwarte bril hebben, we houden van dit land en zijn genoegens, we passen ons aan bij de soms vreemde gang van zaken. En allebei verliefd op de partner, zonder voorwaarden, zonder vooroordelen. Maar allebei slim en ervaren genoeg om niet in de problemen te geraken, noch emotioneel, noch financieel. Dus is het leuk om nog eens samen te kunnen komen.
Toch is De Inquisiteur tegen de middag al terug thuis, de bierhoeveelheid van de dag voordien weerhield hem van nog meer consummatie vandaag. En je kan geen dag lang koffie drinken….
Dus gaat hij “pestcontrollen”. Vies goedje mengen met water en in en rond het huis sproeien. Tegen de mieren, kakkerlakken, muggen, kevers en ander ongedierte. Die hier in Isaan in kwadraat bovenkomen, in alle hoeken en kanten van het huis.
Toen hij nog in Pattaya woonde liet hij dat doen door een bedrijfje. Vierduizend vijfhonderd baht per jaar, iets wat De Inquisiteur vrij goedkoop vond.
Hier in de streek doet men dat niet, er zijn zelfs geen bedrijfjes die het uitvoeren. Dus koop je voor vijfhonderd baht een grote bus vies ruikend spul, en heb je een mengbare voorraad voor een jaar. Even investeren in een spuitbus, zevenhonderd tachtig baht, en zelf aan de slag. Blijkt die vierduizend vijfhonderd baht van voorheen toch niet zo goedkoop…. Maar het was de man gegund.
Niet een erg aangename bezigheid, je hebt die verhalen van ‘kankerverwekkende stoffen’ in je hoofd zitten maar het moet gedaan worden.
Dus handschoenen en mondmasker, lange werkbroek en T-shirt met lange mouwen, petje op. En na het werk alle kledij meteen in de was en zelf een uitgebreide douche nemen. Een ritueel dat zich zes maal per jaar voordoet maar het huis van De Inquisiteur wordt niet geplaagd door ongedierte.
Ook de tuin wordt onder handen genomen, maar dan met andere middeltjes en onder toezicht van het vrouwtje. Dagelijks geconsumeerde groenten hoeven niet, maar De Inquisiteur herkent vaak niet of het groente of onkruid is…. Bovendien laat het klimaat alles spontaan groeien en dat maakt dat eerder aangeplante groente na bloei ergens op een andere plek spontaan begint op te komen. Dus staat alles her en der verspreid – tot ongenoegen van De Inquisiteur die een westers gevoel van orde en planning wil aanhouden, maar tot vreugde van mevrouw die fier is dat alles goed groeit … .
En natuurlijk heeft de farang moeten toegeven, zijn argumentatie dat groenten op een afgebakende plaats in de tuin thuishoren hield geen steek.
Gevolg is dat hij op de volle zestienhonderd vierkante meter tuin moet uitkijken wat hij doet…
Zoals U merkt, af en toe moet De Inquisiteur ook door een zure appel bijten….
Doch die zure appel wordt ’s avonds verzoet door de geliefde. Het zacht klagen over stijf zijn heeft haar overtuigd dat De Inquisiteur een massage nodig heeft. En dat kan ze als de beste. Zonder naar de klok te kijken, wel luisterende naar mijn gevoel of de stijfheid in de schouder, in de knie, … al weg is of niet.
De Inquisiteur weet dat dit een familieblog is. Maar kan het niet laten: jawel, met happy…..
Wordt vervolgd
Over deze blogger
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand24 december 2019Winter in Isaan: Kerstmis
Leven in Thailand22 november 2019Winter in Isaan (8)
Leven in Thailand16 november 2019Winter in Isaan (7)
Leven in Thailand12 november 2019Winter in Isaan (6)
Toch heb ik mijn schoonouders, toch agrarisch doende op 40 rai, nog nooit met die rommel bezig gezien. Vroeger wel zijn mijn vrouw, maar mijn vader moet er niets meer van hebben. Goed, ik weet natuurlijk niet wat er allemaal op die 40 rai wordt uitgespookt (rijst bv heeft toch al snel last van allerlei bugs), maar op de groentekwekerij rond huis heb ik wel zicht. Daar wordt 100% zeker niet gespoten. Puur biologisch. Heb ze ook nooit bezig gezien met mierengif of muggenspray of wat dan ook.
Toch nog een zwarte bril in de groententuin! Hahaha. Bekijk het positief: daar ‘plant’ de natuur de groenten voor jullie. Hier moet je het allemaal zelf planten! Een gekregen paard moet je niet in de bek kijken hee!! 😀
De naam inquisiteur mag voor mij blijven! Je voelt er je immers goed in!
Over het gebruik van pesticiden en dergelijk spul op groenten en fruit kan men zich echt wel zorgen maken. Dat geldt echter niet alleen in de Isaan maar in gans Thailand.
Onze buurman kweekt groenten en zegt zeer weinig “gif” te gebruiken omdat hij zelf gezond wenst te eten. Gelukkig kunnen we bij hem terecht en als er bijkomende groenten en fruit op de markt gekocht worden kan men alleen maar het beste hopen.
Leuk hoe de inquisiteur de sluier licht van zijn privé massage! 🙂
De naam ‘Inquisiteur’ roept bij mij heel andere en niet bepaald positieve associaties op – maar als de schrijver er gelukkig mee is……….
Overigens irriteert mij het gebruik van het woord ‘vrouwtje’: dat komt bij mij wat denigrerend over – alhoewel de schrijver het niet zo zal bedoelen (hoop ik). Het is je vrouw, niet je ‘vrouwtje’.
Bedenk dat de Inquisiteur een Vlaming is en dus Vlaams spreekt en schrijft.
Vlaams en Nederlands verschillen op details van elkaar.
Ik heb even zijn bovenstaand artikel opnieuw doorgelezen en merkte de volgende woorden op.
Vlaams Nederlands
klavier toetsenbord
weeral alweer
al terug thuis alweer thuis
hoeken en kanten hoeken en gaten
vrouwtje echtgenote
fier trots
hield geen steek was niet relevant/van toepassing
Ben je nu gerustgesteld?
Helemaal niets mis met het gebruik van het woord ‘vrouwtje’. Wordt in Vlaanderen idd gebruikt, maar in de spreektaal is het ‘mijn vrouw-ke’. Vlamingen gebruiken veel verkleinwoordjes om aan te geven dat ze van iets of iemand houden. Helemaal niets denigrerend aan, integendeel, het geeft aan dat je haar adoreert. ‘Mijn madam’ is dan weer veel neutraler. ‘Mijn vrouw’ klinkt zeer zakelijk. Maar er zijn ontelbare woorden voor , natuurlijk.
De ‘Inquisiteur’ is net een goed pseudoniem, omdat het blijft hangen (makkelijk te onthouden, want de naam valt op). Of mensen dat nu een ‘leuke’ naam vinden of niet, is absoluut niet belangrijk. Een schrijver kiest zijn pseudoniem en daar moet verder niet over gezeurd worden, vind ik. Niet veranderen, dus! (Waar mensen zich tegenwoordig overal mee bemoeien, ergert mij mateloos, doch dit terzijde)
Best Rudi,
Ik vindt het heerlijk om je verhalen over je dagelijkse perikelen te lezen, dank hiervoor. Ik ben niet zo geschikt voor een leven in de uitgestrektheid en rust van de Isaan, ben meer een city en beach mens. Een ding viel mij vandaag op in je verhaal, namelijk “geen zwarte bril hebben, houden van dit land en zijn genoegens, aanpassen bij de soms vreemde gang van zaken”. Dit is precies hoe je hier kunt genieten van het leven zonder je al te druk te maken over de soms “erg vreemde gang van zaken”. Het is in Thailand niet allemaal rozengeur en manenschijn, maar waar is dat wel ….. dat is een utopie. Ik lees de blog elke dag en eerlijk gezegd verbaas ik me soms ( en raak ik een beetje geirriteerd) over de erg negatieve responses over allerlei zaken betrekking hebbende op ons “gastland”, men dient nooit te vergeten dat we hier te gast zijn. En als gasten het niet eens zijn met de gang van zaken zijn ze vrij om te vertrekken. Hoe dan ook, dank je dat je je dagelijkse beslommeringen met ons wilt delen, bevestigd nogmaals dat de Isaan niet mijn toekomst is.
De eigenheid van de Isaan kan niet door iedereen geapprecieerd worden. Alle begrip voor je respectvolle reactie.
De Isaan is in tegenstelling tot mijn vroeger zeer stressvol leven een herbronning voor mij! Heerlijk tot rust komen en tijd hebben om van de kleine dingen, waar ik vroeger nooit oog voor had, te genieten.
Ja en dikwijls heerlijk niets doen…..
Mijn dagelijkse wandelingen met vrouw en hond in dit seizoen zijn een verkwikking en nog gezond ook. Een boek lezen, gebruik van internet en lekker gaan eten….. Ja dat kan men hier uitstekend hoor!
Twee of driemaal per jaar gaan we een ander deeltje van Thailand verkennen en tot hiertoe zijn we altijd zeer gelukkig om weer thuis te komen!
Ja gelukkig zijn vult ieder anders in en dat is wat we jullie allemaal wensen!
Jan en Supana
Van iemand die zo te lezen (min of meer) permanent in een ander land woont zou ik het vreemd, onnatuurlijk, of eigenlijk misschien wel onmogelijk en dus schijnheilig vinden als ie pretendeert, zich altijd maar gast te blijven voelen. Hetzelfde speelt uiteraard bij onze immigranten, van wier kritiek wij nog een en ander kunnen leren ! En als ik zelf bezoek krijg, hoop ik geen mooipraters te treffen, die houd ik op afstand.
Wat het woord vrouwtje betreft, ik kan me voorstellen dat een grote vrouw over haar kleine man als mannetje zal spreken, waarom niet ? Hoe het bedoeld is, dat lees je dan tussen de regels door, zoals ook zwarte piet anders opgevat kan worden als dat hij bedoeld is. En in de dierenwereld is het woord mannetje/vrouwtje standaard, ongeacht de grootte van het dier.
Wel zal ik voortaan als ik in Thailand kom en een farang bezoek, rekening houden met gebruik van gif, en de lengte van mijn verblijf daaraan aanpassen. Dan zie ik liever een kakkerlak lopen, die doen weinig kwaad dacht ik.
Moderator: Niet chatten svp.
Weer erg genoten van het verhaal !!!
Wanneer Sawang Daen Din dichterbij Rudi is dan mag de schrijver ook bij mij langs komen voor scannen/printen… 😉 Ben natuurlijk weer benieuwd naar de volgende dag uit het leven van de man met de vreemde bijnaam die hij gewoon moet behouden !!!
Inderdaad! Arbeid verrichten is weliswaar zoals door de auteur terecht opgemerkt niet toegestaan. Om de verstikkende verveling daar toch enigszins te verdrijven is de verleiding echter groot om stiekem toch wat te gaan doen. Komt bij dat ik op het platteland ben grootgebracht. Op mijn 8e al tussen de koeien, groepen uitmesten e.d. Vorig jaar tot mijn knieën in de modder om de suikerriet plantages te bevloeien, gras snijden voor de koeien enz. Zat daar al snel weer op de tractor. Of tractor? Niet wat ik gewend was, maar een soort platgeslagen uitgerekt exemplaar. Snel om te bouwen tot pomp overigens om de velden te bevloeien. Erg praktisch.
De rest is niet praktisch. Je zeult door de modder met een grote slang verbonden met de tractor in pompfunctie.
Zo verliep menige dag uit het leven van deze farang in de Isaan.
Uitgeput en zonverbrand, maar het bier smaakt aan het eind van zo een dag best natuurlijk.
Lief dat ze de laatste stijfheid ook nog heeft weg genomen.
Je mag wel spuiten wat je wil maar weet je ook wat je daar gebruikt voor ongediertebestrijding staat er engels of vlaams op dat spul, en spuit je in het regen seisoen en het regent helpt het geen ZAK alleen komt het in het opper vlakte water terecht. En dat is foute boel!!!!
In Vlaanderen kan een vrouwke, een kleine vrouw zijn
Maar hier is vrouwtje gebruikt als een koosnaam, een naam voor je liefste, iemand die je graag ziet.
Een West-Vlaming speekt doorgaans altijd over zijn vrouw met vrouwtje.
Er is hier iemand die een paar verschillen tussen het Nederlands en het Vlaams geeft. Robert Long heeft er ooit een liedje over gemaakt.
De ‘Inquisiteur’ mag zijn naam behouden zolang hij er niet met een hakmes doorgaat.
Daniel
Cornelis,
het woord “Inquisiteur” heeft meer dan één betekenis. Het is afkomstig van het Latijnse woord
” inquīsītor” en betekent doodeenvoudige ” onderzoeker”. Het woord kreeg pas veel later een negatieve betekenis bij de Spaanse Inquisitie. In feite dus niets met de benaming van “Inquisiteur” .
Met het gebruik van het verkleinwoord “vrouwtje” is ook niets mis. Het is bij ons, Vlamingen, gewoon een koosnaam.
Ik heb het veel moeilijker met het totaal verkeerd gebruik door Nederlanders van bepaalde woorden. Vooral het gebruik van woorden waar ze zelfs de echte betekenis van niet kennen. Op taalgebied hebben de Nederlanders de Vlamingen weinig te leren …. lees het blog maar en je zal dikwijls beschaamd zijn als je het taalgebruik en de zware taalfouten ziet, meestal geschreven door Nederlanders. Onlangs was er zelfs iemand die de verhalen van FransAmsterdam ” Limericks ” noemde en een andere die het “cursiefjes” noemde …..
Ik vind het bedrag dat het loonbedrijf in rekening brengt zo gek nog niet…. 4,500, waarvan 500 voor de aanschaf van pesticiden. Daarvoor wordt dan 6 x per jaar gesproeid, dat is 650 baht per keer. Met de vergrootte kans op kanker en andere ziekten.
Ik ga dat dan toch voor 15 euro per keer niet zelf doen…..