Isaanse belevenissen (7)

Gezamenlijk tuinwerk, en zie, het cultuurverschil komt weer eens boven. De Inquisiteur als gewoonlijk: korte broek, shirtje met korte mouwen en slippers. Het lief ingepakt als een nomade: lange overmaatse zwarte trainingsbroek, een soort onder-shirt die in de broek steekt en daarbovenop een afsluitbaar blauw geruit hemd met lange mouwen, gesloten schoeisel. Als afwerking een gele T shirt handig rond het hoofd gewikkeld, enkel de ogen en neus zijn vrij.
Moet het nog gezegd worden dat zij wel handschoenen draagt en De Inquisiteur niet?

Het vreemde Thai/Isaanse schoolsysteem maakte het mogelijk dat we samen konden werken, de grote vakantie was pas drie weken voorbij en hoepla! School terug dicht voor twee weken. Dus stiefdochter kon de shop waarnemen, het lief stond erop om een soort inhaalbeweging in de tuin te doen, De Inquisiteur snoeit te zuinig vindt ze.
De Inquisiteur die zijn leven lang altijd zelf de baas was moet nu haar instructies opvolgen. Iedere opmerking zijnentwege wordt half grappend de mond gesnoerd maar ze haalt wel haar slag thuis.
Als eerste moet er een boom gerooid worden. Die vindt het lief te gevaarlijk, hij zou maar eens moeten omvallen en schade veroorzaken. Nou, niet de minste job natuurijk want het is in de ogen van De Inquisiteur een mastodont. Ongeveer acht meter hoog, de stam heeft een diameter van zowat veertig centimeter. Is hij verplicht erin te kruipen, eerst de hoge takken weg. Geen drie minuten later is De Inquisiteur alweer uit de boom. Die zit vol met insecten, mieren vooral maar ook met een soort gele rups die verschrikkelijk op je huid inwerkt.

Geen probleem, de rollen worden omgekeerd. Het lief de boom in. Ongelooflijk toch denkt De Inquisiteur, de ene dag een sexy dame, netjes opgemaakt en met leuke kledij, de andere dag een echte Isaanse die geen zwaar werk schuwt. Beetje bij beetje wordt de boom ontmanteld tot er enkel nog de stam is. En daar is broertje-lief, plots zomaar uit het niets verschenen. Die wil het dikkere hout om houtskool van te stoken.
OK, maar dan moet jij de stam maar verzagen en alle snoeisel weghalen is De Inquisiteur zijn reactie. Even zoekt de man nog steun bij zijn zus maar die is net zo onverbiddelijk geworden – voor niets gaat enkel de zon op.

De hitte is ondraaglijk tijdens het werk, de zon brandt hevig, een hoge luchtvochtigheid bij vijfendertig plus. Het zweet loopt eraf, De Inquisiteur zijn shirt is kletsnat, terwijl liefje lief slechts enkele zweetdruppeltjes moet verwerken op haar neus….
Toch krijgt hij het niet over zijn hart om zichzelf ook zo aan te takelen, hij blijft koppig in zomerkledij aan de slag.
Want de hagen moeten gesnoeid worden. Ongeveer honderddertig lopende meter, De Inquisiteur heeft die lekker laten opgroeien tot een hoogte van drie meter en liefje-lief wil ze ook inkorten. Weer zo’n onmogelijke taak, zelfs met de elektrische schaar. Want die is enkel bruikbaar bij de dunnere takken, het dikke hout dat de hoogte ingaat moeten handmatig geknipt worden. Doch liefje-lief is in vorm aan het komen, zij doet het handwerk, De Inquisiteur krijgt opdracht om het snoeisel af te voeren. Eindeloze ritjes met de kruiwagen want uiteindelijk is het zowat tien kubieke meter afval, vijfhonderd meter verder te storten. Na het uitdrogen zal de fik erin gaan, vlak bij de waterpoel en ver genoeg van huis en de runderstal van haar broer.

Pas rond drie uur in de namiddag is het lief bereid om te stoppen. De Inquisiteur is oververhit ondanks het vele water dat hij dronk, zijn armen en benen doen pijn. Het lief? Niks aan de hand, ze voelt zich goed, stelt voor om na vijf uur nog wat verder te werken doch daar is De Inquisiteur niet voor te vinden. Een goede maaltijd, een zalige douche en een fijne massage is het enige dat hij vandaag nog verlangt.

De volgende dag gaat het verder. En natuurlijk is het De Inquisiteur die de bijennest vergeten is. Lekker elektrisch zijkanten snoeien en plots een massale overval van steekbeesten. Hij moet vluchten, het lief in een deuk van het lachen. Haal die nest gewoon weg sommeert ze. Geen haar op het hoofd van De Inquisiteur die daar aan denkt. En ja hoor, zij doet het wel. Knip, knip en ze heeft een vlaai met honig vast. De bijen schijnen haar niet te deren en ze is heel blij met de honig die direct gewoon verorberd wordt. De resterende beestjes verdwijnen vrij snel, De Inquisiteur hoopt dat ze deze maal ver weg een nieuw nest maken.

Eens de hagen gedaan besluit ze om de mangobomen te snoeien. Wablief? In volle zomer, terwijl er vruchten aanhangen? Lieve schat, wij snoeien pas in de herfst, als de groei eruit is. Mai pen rai, ze groeien wel door is haar stelling. De Inquisiteur kan U verzekeren, zo’n mangoboom zit vol mieren. Die zonder schroom op je lichaam kruipen, kleine beten geven die niet pijnlijk maar wel irritant zijn. Geen tak, geen blad, of er zitten mieren op. En het gesnoeide hout moet ook weer afgevoerd, dat is de opdracht die De Inquisiteur van zijn nieuwe chef kreeg. Ieder ritje met de kruiwagen eindigt met het uittrekken van de T-shirt om de mieren eruit te schudden. Als kroon op het werk moeten de vruchten ingepakt worden van het lief. Iedere mango apart voorzien van een doorschijnende plastic zak. Totaal geen zicht, belachelijk eigenlijk, maar nu zouden er geen insecten meer aan kunnen en dus mooiere vruchten.

Deze ganse dag ook geen wolken te zien, enkel een ongenadige zon. Warm, o zo warm. De Inquisiteur is slimmer vandaag, kort na de middag meldt hij dat oververhit is. En mag hij stoppen, direct een halfuur gaan afkoelen onder een lauwe douche, jawel, lauw, ook al een order: koud water is nu niet goed tee rak.

De ochtend van dag drie kraken alle gewrichten van de farang, maar de Isaanse dame is genadeloos. Doorgaan, nu kan ik meewerken, anders moet je weer alleen aan de slag. De Inquisiteur vervloekt de school nu danig, maar houdt zijn mond. Want eigenlijk doet hij het tuinwerk toch liever alleen, op zijn tempo en naar eigen inzicht. Het lief heeft de hagen zo kort gezet dat je er overheen kan kijken, het privacy-gevoel is weg. Op vele plekken kijk je er ook doorheen, hij hoopt dat alles snel terug dicht groeit.
De volgende job die liefje-lief in gedachten heeft ziet hij helemaal niet zitten. Ze wil aarde gaan scheppen in de nog niet aangeplante rijstvelden. Om de talloze plantenbakken te verversen, voor haar kruiden, haar bloemen. Waarom toch denkt De Inquisiteur, voor twintig bahtjes koop je een zak teelaarde, hij heeft er al dertig meegebracht.
Is te duur tee rak, en niet nodig, ik ga dat mengen. Maar hij ziet dat echt niet zitten, de vlakbij gelegen velden staan nog droog, dat wordt eerst de aarde loshakken, te zware job.
De Inquisiteur reageert vervolgens snel: ok, doe jij maar, zal ik het gras maaien. Ook geen kleine job gezien de oppervlakte maar dat kan hij ongestoord uitvoeren … .

En zo gaat dat verder, want liefje-lief heeft twee nieuwe hobby’s gevonden, waarvan ze denkt dat die wel eens lucratief zouden zijn voor de shop. Krabben- en garnalenkweek. Die zitten nu in grote cirkelvormige cementen tanks. Daar in wat rode aarde, stenen, schuilplaatsen. En zie, er zijn al nakomelingen, veel zelfs. Doch dat vraagt veel werk, de tanks waar de krabben in zitten moeten dagelijks gereinigd worden en vers water krijgen, anders stinkt dat verschrikkelijk.
De Inquisiteur voelde het al aankomen, en ja, vandaag komt de vraag. Kan je geen lage vijvers metsen zoals voor je vissen? Ze heeft het al helemaal uitgedacht, weet waar ze die wil hebben, hoe groot, hoe diep, … . O jee.

De ganse tijd dat we aan het werk waren stond de grote poort uitzonderlijk open, de honden zaten in hun hok stoïcijns onze activiteiten af te kijken. En iedere dorpeling die naar de shop kwam maakte ervan gebruik om een kijkje te nemen in de farangtuin. Want sinds de omheining er is kan dat niet meer zomaar. Commentaren zat natuurlijk.
Eerst over het werk zelf. Waarom? Moet je anders doen. Ha die farang werkt ook. Ha de farang heeft last van de hitte.
Vervolgens over de tuin. Het gras – iets dat zij niet cultiveren. Zet er een koe op! De gemetste vijver. Poeh, al dat gedoe van filters, waarom? Die vissen overleven ook zonder.

De sierplanten, nou, dat kan je niet eten! Bloemen overal, zonder onkruid ertussen, wie besteed daar nu aandacht aan?
Allemaal leuk eigenlijk, gewoon een verschil in opvatting, cultuur. Het algemeen oordeel is dat het een ‘rijke mensen tuin’ is. Terwijl De Inquisiteur het gras niet afboort, het onkruid er niet van tussen haalt. Kortom, in de Lage Landen zou het eerder een slordige tuin zijn … .

De Inquisiteur is afgepeigerd. De zon en hitte waren slopend, bovendien is zijn nek verbrand. Spierpijn overal, benen die nauwelijks nog reageren op de hersenimpulsen. En kondigt hij aan dat hij een paar dagen vrijaf wil nemen. Niks tuinwerk, eigenlijk – niks werk. Dat is het privilegie van een farang in Thailand vindt hij.

Maar hij is ook een tevreden man. Het fysieke herstel is na een goede nachtrust al ingezet, hij voelt zich al beter. En dat samenwerken is best leuk. Beslissingen aan een ander overlaten voor de eerste maal in zijn leven, geen probleem mee. En trots op het lief. Want ook zij kent de natuur van binnen en van buiten, ze is alles wat ze in haar jeugd leerde niet vergeten. Bovendien is ze een dusdanige kameleon dat we binnen een week of drie ons uitstekend zullen amuseren in het hedonistische Pattaya.

Beide netjes gekleed, gaan ontbijten in sjieke hotels, gaan lunchen in fancy gelegenheden, exquise diners in eerste rang restaurants. En wat gaan “farang-kijken” in de bars, wat <ahaan taa> bekijken in Walking Street.
Zijn we toeristen in plaats van Isaanse plattelanders. Kunnen we ook.