Isaanse belevenissen (6)

Mede geïnspireerd door een vraag op de sociale media begon De Inquisiteur na te denken over het feit waarom hij naar Thailand gekomen is, waarom hij ervan houdt. De meeste antwoorden waren clichématig. Het klimaat. Het eten. De cultuur.

Weinigen durfden het aan om te zeggen “het andere geslacht”. Of de lage regelgeving. Of de lage levensduurte.
Zoiets blijft dan spoken door het hoofd van De Inquisiteur, begint hij na te denken. Want zelf heeft hij zijn mening regelmatig moeten aanpassen door zijn ervaringen hier.

De eerste maal kwam hij bij toeval in Thailand. Een bevriend echtpaar, hij Belg en zij een Thaise, met een gerenommeerd Thais restaurant in Antwerpen -en destijds waren er niet zoveel in België-, vroegen om mee te gaan tijdens het eindejaar negentienhonderd negentig. Het overviel De Inquisiteur. Zuid Amerika, dat was zijn voorkeur na enkele eerdere reizen. Maar toch, OK, waarom niet.

Meteen na aankomst in het hotel in Bangkok ging De Inquisiteur op wandel door deze metropool, de rest van het gezelschap wou eerst een dutje doen. Meteen was De Inquisiteur gepakt door Bangkok. De hitte, de drukte. De verscheidenheid, het Narai hotel lag op Silom Road, een lange straat, toen nog geen skytrain. Alle huizen en gebouwen zijn commercieel – een kantoor of een shop. Vol met nationaliteiten van over de ganse wereld, vlak bij ligt een Indische wijk en iets verder is China Town. Het verkeer benam hem de adem, hij werd bijna overreden door een taxi bij het oversteken van een zijsteeg. Stoot hij op een eeuwenoud tempeltje, plotse stilte door het vele groen, enkel rinkelende belletjes. Drie monniken die rond de tempel stappen, in die oranje-bruine gewaden, het lijkt wel of ze zweven. Ze prevelen geheimzinnige mantra’s.

Kwam hij, stilaan verloren gewandeld, aan de oevers van de Chao Praya. Een wereld van verschillen daar: moderne en luxueuze hotels op de ene oever, krotten aan de overzijde. De drukte op de ponten die de rivier oversteken, wriemelend tussen primitieve vrachtboten die voort getrokken werden. De longtail bootjes die ertussen door schieten. Gek genoeg is de rivier nog schoon genoeg om vis te bevatten. Waterschildpadden ook, er zit zelfs een varaan op een rotsblok. Groene drijfplanten, massaal. Hoe kan dat nu overleven denkt De Inquisiteur.
Bangkok stond hem aan, wat een stad!

De Thaise vriendin was van goede komaf met veel relaties. Zodoende beschikten we gratis over een auto met chauffeur. Die bracht ons naar de mooiste bezienswaardigheden van de stad, en nadien op rondreis. Ayuttaya. Pitsanulok. Kao Yai. Prachtig die eerste indrukken. Maakten we kennis met Thaise mensen die uiterst vriendelijk en gastvrij waren, De Inquisiteur mocht nooit betalen, zijn diners, zijn drinken. Om verlegen van te worden.

En dan trokken we zuidwaarts. Pattaya voorbij, daar had De Inquisiteur nog nooit van gehoord, we stopten er in eerste instantie dan ook niet. Ban Phe en andere kustplaatsjes, zo pittoresk, palmbomen aan het strand, veel restaurants met heerlijk eten. Eilanden per boot verkennen, paradijselijk.

De twee laatste dagen dan toch Pattaya, de vriendin beetje lacherig, ze weet niet hoe De Inquisiteur zal reageren, in België kent ze hem als een normale jonge zakenman. De Inquisiteur, met zijn tweeëndertig jaar naïef als hij was, keek zijn ogen uit. Hij kon er maar niet aan uit: zoveel leuke jonge dames in gezelschap van vaak veel oudere en fysiek onaantrekkelijke mannen. ’s Avonds Walking Street, de GoGo’s. En gezien zijn eigen leeftijd kreeg hij veel aandacht van dat vrouwelijk schoon. Wow.
Maar toch, eens richting de luchthaven, Don Muang nog destijds en een rit van vier uur, was het idee: Pattaya, dat is Thailand niet.

Op de terugvlucht kwam al direct het gevoel van heimwee. Ik wil terug naar Thailand. Dat gevoel zou de komende vijftien jaar steeds weerkeren, iedere maal. Drie maanden later was De Inquisiteur terug in Thailand. Netjes voorbereid, een zelf samengestelde rondreis. Bangkok, daar wou De Inquisiteur sowieso enkele dagen verblijven. Minder gangbare plaatsen bezoeken. China Town, destijds nauwelijks een toerist te zien. Andere bezienswaardigheden die reisbureau’s niet opnamen zoals de Golden Mountain. Een longtail huren, met stuurman uiteraard. De Inquisiteur wil af van de geijkte paden, laat me het echte rivierleven zien graag.

Vervolgens vliegtuig op, Chang Mai voor een vijftal dagen. Prachtig die bergstreken daar, rondritten brachten hem naar andere plaatsen, inclusief een toeristische uitstap naar een bergstam – iets wat De Inquisiteur nadien nooit meer wou doen, wat een opgezette bedriegerij, wat een show enkel voor de centjes. Net als dat Drielanden punt. Niks te zien. De olifantentocht van vier uur doorheen het woud vond De Inquisiteur nu net wel prachtig, nadien over een vlot terug en dat leek meer op raften, er was veel regen gevallen.

Weer vliegtuig op, Koh Samui. In die jaren een paradijs. Slapen in een houten huisje op het strand. Jeep huren, eiland verkennen. Relaxen, luxueuze sauna’s in grotten met massage in open lucht. Dineren bij zonsondergang, ontbijten bij zonsopgang. En dan, de laatste vijf dagen, toch naar Pattaya. De hormonen die nieuwsgierig gemaakt waren of wat?
En ja, het zag er weer vunzig uit. Toen nog niet ontwikkeld als nu, asfalt lag er slechts tot Third Road, dat was toen een een zandweg. Maar er waren de bars, de restaurants, het vertier.

En zo begon De Inquisiteur Thailand te kennen, beetje bij beetje. Stilaan was Pattaya telkens de basis geworden, met vele intermezzo’s naar andere streken. Het contact met de lokale bevolking bleef beperkt, enkel met het bedienend personeel overal, zonder uitzondering was iedereen vriendelijk en behulpzaam. De Inquisiteur begon wel zijn weg te vinden in Pattaya, leerde Belgen kennen en werd er kameraad mee. Samen gingen we stappen, plezier maken. En toch begon De Inquisiteur anders dan velen te denken. Waarom doen die vrouwen dit? Hoe houden ze dat vol, alle dagen vrolijk moeten zijn, altijd bereid om los om te gaan met vreemde mannen. Hij begon er vaak mee te praten maar kreeg nauwelijks wat los.

Ondertussen wist De Inquisiteur al: in Thailand wil ik komen wonen, hij was toen reeds de overdreven regelgeving en bemoeienis in België al beu aan het worden. En ondernam langzaamaan de nodige stappen tijdens iedere vakantie. Company oprichten, huis kopen, motorfiets kopen, Thais rijbewijs halen. Zodoende kreeg hij al meer contact met de lokale bevolking. Nog meer wanneer hij vanaf dan twee- tot driemaal jaarlijks kwam, het huis was bewust gekocht midden in een Thaise wijk, van zo’n farangwijk met bewaking moest De Inquisiteur niets weten. Hij leerde beetje bij beetje de taal spreken, moeizaam, maar na een jaar of drie kon hij volledig zelfstandig alles organiseren zonder Engels te praten of een tolk nodig te hebben.

Zijn Thaise buren waren heel aardige mensen, gastvrij en behulpzaam. Niet echt arm, maar zeker niet rijk. De directe buurman, Manaat, werd een goede vriend. Hij nam De Inquisiteur mee naar familie in Bangkok, naar de familie van zijn vrouw in Buriram. Een overbuur nam De Inquisiteur mee naar Nakom Phanom voor een jaarlijks dorpsfeest, de lange rit was met zo’n party-bus voorzien van muziek en drank de ganse nacht. Een rijdende discotheek, wat een feest.

Zo begon De Inquisiteur inzicht te krijgen hoe gewone Thaise mensen leven.
In de wijk waren er ook inwijkelingen vanuit Isaan. Die voor zeer weinig geld twaalf uur per dag werkten, maandenlang zeven dagen op zeven. En van dat schamele inkomen nog zoveel mogelijk opstuurden naar de familie thuis. Ze vertelden hoe ze vaak slecht behandeld werden door hun werkgevers, maar ook door toeristen.

En zo begon hij zijn instelling te herzien. Want in de Pattayaanse kroegen hoorde hij steeds weer dezelfde verhalen. Hoe farangs bedrogen waren, hoe slecht en lui de Thai wel zijn. Hoe dom ze waren en zo corrupt. Neen, De Inquisiteur besefte het: dat is cafepraat. Uiteraard zijn er zulke mensen hier, net als overal. En in Pattaya zitten nu eenmaal de durvers, de gangsters. Wat wil je nou?

De Inquisiteur voelde zich in zijn sas. Kwam nog nauwelijks in Pattaya centrum, in Nongprue waren er ook wel kroegen ondanks dat het toen letterlijk en figuurlijk de Darkside was, hij had drie bars waar hij stamgast werd. En nu kon hij wel met die meisjes praten want hij werd aanzien als betrouwbaar, vaste klant, altijd vrolijk, nooit opdringerig. En altijd: respectvol. Zo begon hij in te zien dat het niet allemaal koek en ei is in Thailand. Dat er arme mensen zijn met uitzichtloze situaties, en zo komen deze dames op zoek naar geld. Proberen ze eerst een normale job te vinden, worden ze uitgebuit of onder druk gezet en vervolgens verkopen ze hun lichaam, het enige instrument dat ze hebben.En weer herzag hij zijn mening: neen, die vrouwen doen dat helemaal niet graag maar ze zijn zo professioneel dat ze het niet laten zien.

En dan gebeurde het ongelooflijke. Na al die jaren in Thailand wonen was hem dat nog nooit overkomen. Hij zag liefje-lief voor de eerste maal en hij kon zijn ogen niet van haar afwenden. De nieuwe kassierster voor de Brass Monkey bar. Daar was hij lid van het poolteam, de open kroeg had veel Belgen en Nederlanders als vaste klant. Hij kon haar niet uit zijn gedachten zetten, De Inquisiteur was verkocht. Betrapte zich erop dat zijn normale twee bezoekjes per week er veel meer werden. Begon jaloers te worden wanneer een andere man met haar aanpapte.

Maar zie: langzaam maar zeker groeiden we naar elkaar en werden een koppel.
In het begin beide heel wantrouwig, De Inquisiteur gezien de verhalen aangaande Isaanse dames die hij had gehoord. Het lief omdat ze vond dat farangs in Pattaya het niet al te nauw namen aangaande trouw aan de partner. Maar toch, veel praten helpt en er kwam wederzijds vertrouwen. Het lief en hijzelf kregen ook genoeg van de Pattayaanse toestanden. Want waar we ook kwamen om plezier te maken, altijd farangs die het lief aanspraken, zelfs handtastelijk werden wanneer De Inquisiteur aan het poolen was of elders stond te praten. En zeker wanneer we in Walking Street gingen stappen. Pattaya is leuk voor een vakantie, niet om te wonen vonden we beiden.
Viel het gezamenlijk besluit: we versassen naar Isaan.

Waar hij weer een heel ander Thailand leerde kennen. Terug een vreemde taal, een veel extremer klimaat, en vooral, armoediger dan wat De Inquisiteur voor mogelijk hield. Achteruit geworpen in tijd leek het wel, houten huizen, primitieve gereedschappen, oude technieken. Maar wel met een enorme kennis van de natuur waaruit ze veel bruikbaars halen. En weer: gastvrije en vriendelijke mensen. Die, zonder iets te bezitten, deelden wat ze hadden, ook met De Inquisiteur. Ook: de relatie werd opener, het lief vertelde beetje bij beetje haar levensverhaal, dat zowat opgaat voor tachtig procent van de Isaaners. Leerde De Inquisiteur via het lief andere dames kennen waarmee hij kon praten over minder gemakkelijke onderwerpen.
En weer herzag De Inquisiteur zijn menig aangaande Thailand en de Thai. Ondanks hun slechte situatie en het feit dat ze uitgebuit worden blijven het positieve mensen.

De Inquisiteur beseft nu dat hij van het land en de mensen houdt, ondanks de gebreken.
Thailand is fascinerend en veelzijdig.
Uiteraard zijn er persoonlijke voorkeuren: ja, het klimaat. De lage levensduurte. En het gevoel van vrijheid is nog sterker geworden door Isaan. Niets overdreven regeltjes overheidswege. Bouwen, een zaakje beginnen, zo bezig zonder rompslomp. Geen commentaren van anderen, geen wijzende vingertjes. Geen gezeur over wat dan ook.
Geen politie die op de loer ligt om je een boete aan te smeren. Geen buurman die zeurt omdat je honden ’s nachts blaffen. Geen jaloezie, leven en laten leven is het motto.

De Inquisiteur houdt ervan dat je meer zelf je plan moet trekken, niks begeleiding van wieg tot graf.
Leven is net voldoende risico nemen om het vervullend te maken.

En dat laatste is nu net het verschil. Wij kunnen ons leven vervullend maken.
De gewone Thaise mens kan enkel overleven.
En daar vind De Inquisiteur, wordt te weinig rekening gehouden bij vele commentaren.

Dus wil De Inquisiteur wel eens weten: waarom bent U aangetrokken door Thailand?