Isaanse belevenissen (5)

Er zijn zo van die periodes. Alles gaat fout. Dan gaat een westerling al snel denken dat het aan Thailand en zijn mensen ligt.

Zo begon het al met De Inquisiteur zijn privé verzekering. Sinds zijn niercalamiteiten drie jaar geleden, ziekenhuisopname en ingrepen gedurende vijfendertig dagen met een totale kostprijs van een miljoen vierhonderdduizend baht was er in de polis een exclusiviteit gekomen voor alles wat met nieren, urineleiders en bloed te maken had gekomen. Niet meer verzekerd. De Inquisiteur maakte zich weinig zorgen. Want binnen twee jaar zou dat terug in de dekking opgenomen worden dacht hij.
Maar neen, sinds dit jaar weet De Inquisiteur het, de uitsluiting is levenslang. De maatschappij blijft wel het volle pond vragen terwijl ze een pak minder moet dekken….

Dus op zoek naar een alternatief. Dat is niet te vinden, de uitsluiting wordt door alle maatschappijen die De Inquisiteur aanschreef behouden, tenzij je een goedkope soort reisverzekering neemt doch de dekking is slechts een half miljoen baht. Peanuts als je de rekening ziet van drie jaar geleden.
Dat gaat in een mens zijn systeem zitten, je begint daar wekelijks wel eens aan te denken: wat te doen, hoe op te lossen? De Inquisiteur heeft nog zes maanden, dan vervalt de huidige polis. Nu ja, hij heeft een ’life-time’ clausule in zijn contract maar wil niet meer het volle pond betalen bij een veel lager risico van de maatschappij.

Beginnen ook andere zaken de pret te bederven.
Een enorme knal met veel rook kondigen het einde van de microwave aan. Verdorie, een nieuwe te kopen.
Vervolgens geven de plafondwaaiers van het boventerras en die van stiefdochter’s slaapkamer het op. Zomaar, na vier jaar. Ook niet leuk.

Sinds een paar dagen, na drie dagen van intensieve regen ’s nachts, komt er licht bruin water uit de kranen. Waarschijnlijk is er een deel aarde afgebroken in de waterbel onder de grond. De enige oplossing -zonder filters in te bouwen doch dat is weer onderhoud en vaste kosten- is dieper boren, maar dat kan niet op dezelfde plaats volgens de lokale chang. Nieuwe put laten boren, nieuwe leidingen naar het pomphuis aan te leggen.

Stilaan begint De Inquisiteur zijn lot te vervloeken en zoekt daders, slachtoffers.
Die microwave zullen de huisgenoten wel geflikt hebben. Stiefdochterlief laat alles minimum tien minuten verwarmen terwijl drie tot vier minuten meestal voldoende is. Ze legt ook vaak spullen bovenop de wave, dat is niet goed, kan de warmte niet weg.
Die plafondwaaiers ligt waarschijnlijk aan de elektricien, bij de bouw van het huis liet De Inquisiteur hem alle benodigdheden kopen. Hij zal wel tweedehands geleverd hebben en goed verdient denkt De Inquisiteur vals.
De waterput, nu vertelt diezelfde chang dat het dieper moet, vijfendertig meter in plaats van de huidige achttien meter. Waarom heeft hij dat vier jaar geleden niet meteen gedaan? Zal wel bewust geweest zijn, nu heeft die kerel weer een lucratieve job.

Doch de ellende is nog niet voorbij. Op een ochtend willen we naar de Makro en andere shops gaan in Sakon Nakhon. Winkel afsluiten, dat is wel wat werk want het lief heeft zonder na te denken alle spullen buiten gezet als normaal en nu weer binnen te brengen. De grote plastic box vastbinden op de achterbak voor de Makro-spullen, de achterbank omhoog en de koelboxen erin. Een douche nemen, de honden even in hun hok zetten, poort open.
Na al die voorbereidingen start de auto niet.
Vloeken, zoeken als een kip zonder kop want De Inquisiteur kent niets van autotechniek. De batterij is OK, maar de oliedrukmeter in het rood. Olie zit erin, geen plassen op de grond. Het duurt drie dagen vooraleer we een vakman vinden, de talloze handige Harry’s die ‘er wel even willen naar zien’ hoeft De Inquisiteur niet.
Blijkt dat de honden de elektriciteitstoevoer naar de oliepomp hebben over gebeten in hun eindeloze jacht naar hagedissen en andere kruipbeesten. Dat kabeltje is mits wat wringen voor honden bereikbaar van onderaan. De Inquisiteur ziet dat dagelijks, het is de favoriete plek van onze viervoeters, ze liggen graag onder de wagen die in de overdekte carport geparkeerd is, lekker koel daar. En ze spelen er vaak, vooral ’s nachts horen we ze daar rommelen.
De schade valt mee, tweehonderd bahtjes, maar wel drie dagen zonder auto.

En die lieve beesten, onze drie woestelingen van honden eigenlijk, gaan verder in hun baldadigheden. Eerst slagen ze erin uit te breken, iemand heeft de poort niet vergrendeld en ze wringen zich ertussen. Om na een uur terug te keren, vrolijk en wel, met twee dode kippen in hun bek. Schade vergoeden, vijftig baht per kip, en de kapotgebeten karkassen gaan naar liefjes broer die er doodleuk kippensoep van maakt. Goed geluimd zit de familie bij elkaar om te genieten van de kippensoep maar De Inquisiteur wil ze niet, die karkassen zijn aangebeten door de honden en ze zullen ook nog wel lekker gespeeld hebben met die dode lijven. Neen, dank U.

En momenteel hebben LinLin, Carrot en Farang een andere hobby gevonden. Putten graven. Grond weghalen, tegen de gevels van de shop en van het pomphuis. Op zoek naar ratten, slangen en andere pakbare beesten. De putten zijn holen geworden waar De Inquisiteur in kan kruipen. De eerste keren deed De Inquisiteur datgene wat van een man des huizes verlangd wordt: de kuilen dichtgooien. Nu geeft hij dat op, het is hopeloos.
Dus weer vieze gedachten door het hoofd: waarom toch drie honden nemen? De Inquisiteur was goed met eentje. Tot die nest er kwam, en de dames des huizes waren o zo vertederd door die puppy’s. Kunnen we er geen twee behouden tee-rak? Nooit meer is nu De Inquisiteur zijn motto.

Door al dat gedoe begint zowat alles een karwei te worden waar De Inquisiteur tegenop kijkt.

De gemetste vijver in de voortuin, De Inquisiteur’s trots, valt ten prooi aan algen. Niets helpt nog, filters reinigen, water verversen -zelfs negentig procent-, over houtskool gaan filteren, … . Drie dagen mooi helder water, dag vier begint de algenbloei weer. De <pla nin’s> zijn onzichtbaar geworden, ze vangen voor consumptie is lastig.
De Inquisiteur geeft het op. Dat Thaise klimaat kan de pot op.
En moet hij naar de bank, twee rekeningen die hij niet meer gebruikt kosten hem … 200 baht per maand. Dat zijn oude bankrekeningen waar al jaren geen verrichtingen meer op gedaan worden en er staat nog vijftig baht op. Maar ze halen die kosten automatisch van zijn nieuwe rekeningen … . Dus compleet afsluiten die accounts is de boodschap doch daarvoor moet je naar het kantoor waar je ze opende. Pattaya. Gadsammejezus. Thaise kloteservice.
Moet hij de pick-up truck naar de garage voor service brengen, maar dat is een rit van vijftig kilometer, hij kan zich niet niet meer verheugen in die o zo goede ontvangst, de koffie, het gebakje, het gratis wassen van de auto. Waarom is er niet in ieder stadje een goede garage?

Begin mei is er zijn negentig dagen melding. Normaal beschouwt De Inquisiteur dat als een uitstapje, op vijf minuten terug buiten het Immigratiekantoor en gaat hij graag dolen doorheen Sakon Nakhon. Voor het eerst in dertien jaar vindt hij dat een last. Waarom moet dat nu? Ze weten alles van ons, staat op computers. Thaise bureaucratie.

En dan de kroon op het werk. De Inquisiteur en het lief gaan half juni voor twee weken naar Pattaya met een overnachting in Khon Kean. Netjes hotels gezocht en geboekt. Creditcard nummer opgegeven aan beide hotels. Zes weken later een bericht van het hotel in Pattaya: creditcard niet geldig. Nieuw nummer opgeven. Dat doe je dan, beetje verbaasd want in Khon Kean, het Pullman, geen probleem.
Nu, enkele dagen geleden, terug bericht van hetzelfde Pattayaanse hotel. Het Privi hotel op Second Road. Creditcard niet geldig. Gelieve het bedrag te storten. Geen haar op het hoofd van De Inquisiteur die daar aan denkt, hij boekt altijd hotels die minimum voldoen aan twee voorwaarden: betalen bij inchecken en een parkeerplaats. Heen- en weer gemail, vage antwoorden, en nu weet De Inquisiteur niet of hij al dan niet een hotelkamer heeft of wel. Het geld kunnen ze niet van de rekening halen want ze melden zelf dat de creditcard niet geldig is, zouden ze dat wel doen hebben ze gegarandeerd problemen met De Inquisiteur.
Wat is dit? Een soort bedriegerij waar Pattaya voor bekend is? Ezels.

Tsja, dan gaat zelfs iemand als De Inquisiteur Thailand wel op de korrel nemen. Gedurende een paar dagen toch.
Tot het lief ingrijpt.

Waar maak jij je nu allemaal zorgen in? Die microwave, hoe oud was die? Juist, twaalf jaar al.
Die plafondwaaiers, laat eerst de elektricien komen. Misschien een kleinigheid.
De waterput? Wacht nu even af. Mogelijk zakt alle sediment naar beneden en krijgen we terug helder water, dat was vorig jaar ook, ben je dat al vergeten?
De auto? Was toch snel opgelost en het kostte nauwelijks wat.
Je vijver? Je wil allang verwisselen en garnalen proberen te kweken. Doe dat dan nu.
Ze heeft ook een oplossing voor het kuilen graven van de honden. We waren dat al van plan, goedkope rechthoekige cementbakken kopen voor bloemen en kruiden. Wel, we plaatsen die daar waar ze graag graven en stopt het. De bakken waren al besteld: een meter lang, veertig centimeter hoog en breed. Zes stuks voor twaalfhonderd baht en we krijgen nog drie kleinere modellen gratis, alles aan huis geleverd.
Die bankrekeningen? We gaan toch naar Pattaya, even bank binnen en klaar.
Een hotel? Vinden we immers mocht daar bij het gereserveerde een probleem zijn, normaal reserveren we nooit … .
Tsja, en de auto laten onderhouden moet nu eenmaal, hetzelfde met je verblijfsvergunning … .

Grijnzend-plagend noemt ze De Inquisiteur een oude man. <Poetsjaai kei>. Meer is niet nodig om een onstuimige stoeipartij te beginnen en zie, het hoofd is weer helder.

Een westerling als De Inquisiteur denkt te veel na.
Nu begrijpt hij de Thaise instelling nog beter: je leeft vandaag. Niet gisteren, niet morgen.