Isaanse belevenissen (4)

De Inquisiteur woont nu bijna dertien jaar in Thailand en het is al acht jaar geleden dat hij nog eens naar zijn oude vaderland ging. Dan gaan er vriendschappen verloren behalve de goede. Zodoende werd het tijd dat hij met een oude vriend afsprak in Udon Thani. Wegens privacy reden zal De Inquisiteur hem Jef noemen, dat typt makkelijk.

Een aantal keren liepen eerdere afspraken mis omdat de man telkens rond Songkran komt en De Inquisiteur gaat gedurende die periode, van twaalf tot en met zestien april, niet graag voor langere ritten de baan op. Maar dit jaar lukte het wel, na het Thaise nieuwjaar. De Inquisiteur weet dat Jef hier op vakantie is en wil genieten van alle geneugtes des levens en vond het derhalve veiliger dat liefje-lief meeging, die vreemd genoeg vanaf de eerste vraag erop inging, deze maal geen probleem om haar shop te sluiten. Even later kwam De Inquisiteur te weten waarom: ook dochterlief kwam mee, die wil na enkele maanden net als De Inquisiteur maar al te graag eens weg uit het simpele dorpsleven.

Natuurlijk zagen zowel het lief als haar dochter er weinig in om rond half vier ’s middags al mee te gaan pintelieren, beiden geven ze er voorkeur aan om richting Central Plaza en andere shopping mogelijkheden te gaan. Bovendien kunnen ze dan ook voldoen aan hun culinaire voorkeuren, De Inquisiteur gaat zonder uitzondering in westerse eetgelegenheden binnen wanneer hij op stap is. Udon is niet zo groot aangaande vertier, dus ze zouden De Inquisiteur en zijn vriend wel vinden.

De mannenafspraak was in het bekende Nutty Park omdat er in Udon in de namiddag nauwelijks gelegenheden zijn waar ook dames van de partij zijn. Bij aankomst zat Jef er al en meteen merkte De Inquisiteur op dat zijn oude vriend inderdaad nog steeds als een soort vrijgezel ging stappen. Hij was reeds omgeven door een zestal dames die maar al te graag hun aandacht aan hem besteedden, voornamelijk ook omdat hij tot nu toe de enige klant was. Zijn houten bakje waarin de rekeningen gestopt worden zat al behoorlijk vol.

Mooi weerzien na al die jaren, herinneringen ophalen bij stevige flessen Chang, leuk. Genieten ook van de humor van Jef, die heeft hij gelukkig nog altijd. Na al die jaren spreekt hij nog steeds nauwelijks Thais en de woorden die hij wel kent zijn enkel in het uitgaansleven bruikbaar. Hilarisch tot en met, want De Inquisiteur bezorgt hem -in het Thais- alle ziektes van de wereld zodat de aandacht van enkele dames toch iets minder wordt zonder dat Jef snapt waarom.

De Inquisiteur heeft zichzelf de rol van < farang kie-niaauw> toebedacht want hij merkte direct dat het zeer professionele dames waren die graag meedelen in het plezier, in casu, meedrinken. Nu is Udon geen Pattaya of Bangkok, maar een lady-drink, wat ze ook nemen, bedroeg wel het dubbele van wat de klant betaalt. Bier Chang, grote flessen, verkopen ze aan tachtig baht, voor hun betaal je … honderzestig baht. In de eerste bar bedroeg de rekening van de toerist, beter kan De Inquisiteur Jef zijn gedrag niet beschrijven, ongeveer tweeduizendvijfhonderd baht. De Inquisiteur haalde niet eens de helft daarvan.

Jef had twee bars verder een mooie verschijning opgemerkt en hij wou versassen. Een snelle blik op de prijslijst leert De Inquisiteur dat hier dezelfde regel wordt aangehouden: een biertje is nog steeds menselijk van prijs, doch indien je iemand van het personeel iets aanbiedt kost dat het dubbele. En De Inquisiteur merkt nog iets op: de <ahaan taa> die Jef had gespot zou wel eens geen dame kunnen zijn. Maar Jef is in euforie, er zitten nog een tiental andere dames want het is reeds zes uur geweest, nu komt het avondvertier op gang in Udon. Hetzelfde stramien, leute en plezier, Jef veel aandacht, De Inquisiteur houdt zich aan zijn rol van zuinige buitenlander. Van poolen komt niets, er zijn al andere klanten aan de biljarttafel en hier geen bord om je naam op te zetten. Het zijn in deze bar meestal vaste klanten, een Australische eigenaar die zijn landgenoten verwent met specialiteiten uit ‘Down Under’.

En Jef wil helemaal niet poolen, hij heeft zijn handen vol. Af en toe met zijn glas bier, maar meer met vrouwelijk schoon. Behalve eentje, De Inquisiteur is er nu zeker van, dat is een katoey. Geen probleem, dat kan wel eens verrassingen opleveren. Jef merkt het nog steeds niet, hoe het mogelijk is snapt De Inquisiteur niet, die heeft toch ook al jaren Thailand-ervaring? Tot de leute net iets te ver gaat: Jef moet plassen en zij -of hij- gaat mee. Enkele seconden later vliegt de deur weer open en Jef eruit, hij heeft eindelijk gemerkt dat er een lichaamsdeel te veel aan is voor hem.

Ondertussen is de duisternis al een poosje ingevallen en we trekken naar soi Sampan. Daar weet De Inquisiteur een kleine open bar, gezellig om te zitten, netjes ingericht en goed onderhouden. En met heel veel vrouwelijk schoon dat nu massaal aanwezig is, het nachtleven komt op gang, vlak bij ligt het uitgaanscentrum Day&Night zodat de passage leuk is om af te zien. Redelijke prijzen, De Inquisiteur vermoedt dat het hier allemaal freelancers zijn. Hun drankje kost net zoveel als het onze en de prijs is bovendien bijna echt Isaans: zeventig baht voor een grote fles Chang. Onmiddellijk zijn we omgeven door een viertal dames, er is nog niet te veel klandizie dus hebben we hun aandacht. Allemaal veel te jong naar De Inquisiteur zijn gevoel, maar ach, genieten is de boodschap en de hoeveelheid Chang die we reeds verorberden maakt dat makkelijker.

Alleen heeft De Inquisiteur pech: het lief is onderweg, de dochter blijft TV kijken op haar kamer. Die vervelende mobiele telefoontjes toch. Terwijl Jef blijft lol maken, is De Inquisiteur zijn aandacht vooral op straat gericht. Hij wil geen problemen, maar die jonge meiden, opgezweept door luide muziek, zijn nogal los in omgang en zoeken vaak lichamelijk contact. O jee. En ja hoor, net wanneer er eentje De Inquisiteur nogal uitbundig bedankt voor haar drankje komt liefje-lief eraan.

Doch geen enkel probleem, ook het lief kent de klappen van de zweep, ze zet zich doodnormaal bij ons en bestelt een drankje. De rekening dropt ze handig in De Inquisiteur zijn potje, ergo, ze maakt een praatje met die meisjes en er komen vier nieuwe drankjes, rekening zelfde weg.

Jef kent liefje-lief niet, enkel van foto’s op de sociale media. Doch het lief is een expert-kameleon qua opmaak en haardracht. En Jef herkent haar niet, het beer Chang zal daar ook wel toe bijdragen. Dus zijn commentaren blijven spontaan, hij meldt in eerste instantie “amai wat een grote”. Het lief is inderdaad geen kleintje en de hakken die er zowat vijf centimeter bijvoegen maakt ze zelfs groter dan De Inquisiteur zijn meter drieënzeventig.
Vervolgens Jef: “Ken jij die?”.
“Ja, ik ken haar heel goed”.
Jef: “Haha, jou kik in Udon zeker?”.
” Ja ja, ben er al mee gaan slapen”.
De Inquisiteur vertaalt alles in het Thais aan het lief zodat ze kan volgen en ze heeft er plezier in, Jef begrijpt niet wat De Inquisiteur zegt.
Jef weer: “Ja, zou ik ook wel mee kunnen”.
“Nee Jef, afblijven, is mijn kik!”
Zo gaat het nog een poosje door tot de Chang hoeveelheid te groot wordt. Jef is helemaal van de kaart en veert enkel op wanneer het lief en De Inquisiteur besluiten om samen naar het hotel te gaan.
Jef: “Hey, pas op jong!”
“Waarom Jef?”
Jef: “Je vrouw is daar!”
“Euh, neen het is OK Jef, we gaan naar een ander hotel.”
Jef: “Aah, dan is het goed”

De volgende dag is Jef onzichtbaar op de sociale media, tot ’s avonds. “Ik ben kapot maat, heel de dag van toilet naar de zetel en terug”. Hahaha. Hilarisch.
Leuke dag, leuk weerzien, en De Inquisiteur had na een lekkere cheeseburger een aangename nacht met zijn <kik>.