Isaanse belevenissen (10)

Eens in Isaan gehuisvest, overkomen je er dingen die soms wat minder aangenaam zijn. Het meeste heeft te maken met het klimaat, zelfs al ben je al aangepast door eerder in Thailand te verblijven in de vakantieoorden of er dichtbij. Midden in Isaan heerst er een tropisch savanne klimaat. Dat geeft extremere verschijnselen dan aan de kusten. Een echt en lang droogseizoen, een veel koelere periode in de winter, zwaardere korte regenbuien vergezeld van onweders en windvlagen in de zomer. Een beetje meer van alles dus, ook de flora en fauna.

Mogelijk dat de bewoners in de loop der eeuwen hierdoor beïnvloed zijn maar dit gaat geen blog worden over inter-menselijke relaties met de Isaaners, dat komt al genoeg aan bod. Alhoewel: het is niet normaal om te verlangen dat mensen een zelfde arbeidstempo zouden aanhouden als in Europa. Dat is onmogelijk, De Inquisiteur heeft dat zelf aan den lijve ondervonden. Tijdens de bouw van het huis ging De Inquisiteur na onenigheid met de aannemer zelf aan de slag. Jawel, negen-urige werkdagen en, op zijn Antwerps gezegd, “door pekken”. Hij verloor vijf kilo van zijn schamele tweeënzeventig op een maand. En nog eens drie de maand erna. De derde maand werden de werkdagen ingekort naar zeven uur. De vierde maand gaf hij het ‘doorpekken’ op. Niet te doen, je zou er ziek van worden. Want de rest van de tijd bestond uit afkoelen, recupereren, rusten. Dat is geen leven lang vol te houden.

Drie jaar later probeerde hij het toch nog eens. Hij ging met ‘schoon’ broertje mee de rijstvelden in. ’s Ochtends vroeg vertrekken, achter de duwtractor en ploegen. Het tempo van De Inquisiteur was al snel veel lager dan dat van de Isaaner en na dag vier hield hij het voor bekeken. Te zwaar zo in volle zon. Nadien nog eens proeven: de velden glad trekken, dat gebeurt tijdens of vlak na de regens en dan is het meestal wat koeler. Ook dat hield De Inquisiteur slechts enkele dagen vol al was dat werk heel wat lichter dan het ploegen.

Erger was weer het handmatig oogsten: de ganse dag gebukt met een soort sikkel de halmen snijden, dan bundels maken. Exact twee dagen, gedaan ermee. Het respect van De Inquisiteur voor de rijstboeren is enorm gestegen.
Heden ten dage houdt De Inquisiteur zich nog steeds graag bezig met handmatige arbeid door herstellingen uit te voeren, houten spullen maken, onmogelijke constructies die het lief ontwerpt voor haar krabben en garnalen in elkaar metsen, … kortom leuk bezig zijn, goed voor geest en lichaam. Maar nog enkel in de voormiddag en verder nog wat rondlummelen. Drie tot vier actieve dagen worden afgewisseld met minstens twee uiterst luie dagen.

Tijdens al die bezigheden wordt De Inquisiteur wel eens gestoord. Ten eerste door stroomonderbrekingen. Nu beginnend aan zijn vijfde Isaan-jaar is dat nog altijd hetzelfde probleem. Het droge seizoen, maandenlang, is er niets aan de hand. De eerste regens vallen en hoepla! Stroom weg voor gemiddeld drie tot vier uur, af en toe zelfs een extreme acht uur. Pas na enkele dagen krijgen ze dat hersteld. Doch, ieder jaar ook: na een probleemloze week of twee, drie, herbegint het. Weer stroomuitval. Meestal wat korter nu, een tot twee uurtjes.

Die stroompannes komen enkel bij regen. En wanneer begint het hier het vaakste te regenen? Jawel, tegen de avond aan. Net op het moment dat je wil gaan douchen en de waterpomp werkt uiteraard niet. Moet je water uit een vat scheppen en over je heen kappen, om een of andere reden is dat water altijd onmogelijk koel ondanks de hitte. Vaak is dat leuk om elkaar te plagen, maar soms vervloekt De Inquisiteur het wel. Want het toilet doorspoelen moet ook handmatig, niet de leukste job.
Vervolgens wil je genieten van koele aircolucht in de slaapkamer. Of heb je erotische plannen. Niks daarvan. Uiterst stil liggen om de niet te ontkomen zweetaanval zo lang mogelijk uit te stellen, dan er een halfuur mee leven, vervolgens maar snel fris water op je lijf gaan kappen. De washandjes gevuld met ijs zijn ook een oplossing, maar na een poosje lig je in een plas water natuurlijk. De Inquisiteur kan het dan niet laten om tegen het lief te zeuren. Waarom herstellen ze dat nu eens niet op een degelijke wijze?

Een generator plaatsen zou een oplossing kunnen zijn. Maar het is hier een afgelegen dorp midden in de velden, het nabije stadje is eigenlijk een kleine gemeente. Van zodra je wat iets gesofisticeerde spullen nodig hebt koop je die beter ergens in een grotere stad. Hier weten ze vaak niet eens wat ze verkopen, bovendien, een vakman vinden die dat op je elektriciteitsnet moet aansluiten is ook al een probleem. Iedereen kan er wel wat van, maar ze zijn geen specialisten. Service kennen ze niet, garantie nog minder. Nu ja, dat is over gans Thailand zo.

Het is eerder een extra probleem binnen halen dan een oplossing. Want De Inquisiteur kent zijn huisgenoten en aanverwanten goed genoeg. De brandstof, nodig voor de generator, zal waarschijnlijk al opgebruikt zijn eens je stroom moet gaan opwekken. Zo gaat dat nu eenmaal hier. Een bromfiets die zonder brandstof valt, een tractor: mensen helpen elkaar natuurlijk graag. Maar De Inquisiteur zit wel met de gevolgen.
Als laatste: waar plaats je zulk een lawaaierig ding? Kan je mogelijk met airco gaan slapen maar zit je wel met het lawaai … . Neen, geen generator.

Vaak gaat De Inquisiteur ook op foute dagen aan de slag. Wil hij het gras afrijden. Of de hagen snoeien. Of een tafeltje timmeren. Mag niet, de vijf gehuchten hier kennen iets unieks: twee extra Boeddha-dagen per maand. Mag je geen lawaai maken, dat wil zeggen, geen machines gebruiken. Vreemd maar het wordt zwaar nageleefd, mensen komen je vrij snel melden dat je moet stoppen en De Inquisiteur respecteert het dan maar. Nog niet eens zo lang geleden ingesteld door monniken uit Bangkok na twee hongerjaren, begin jaren negentig vorige eeuw en nog steeds van kracht.

De Inquisiteur zit graag beneden, een open terras aansluitend op de tuin. Sober maar comfortabel ingericht en natuurlijk met verlichting. Ongeveer de helft van het jaar kan De Inquisiteur daar ’s avonds na zonsondergang niet zitten. Vergeven van de insecten. Alles: vliegbeesten, kruipbeesten, bijtbeesten. Afhankelijk van het seizoen verschijnen er soms zwermen, vliegende mieren of zoiets. In hele wolken. De dag nadien kan je aan de poets – alles ligt vol afgebroken vleugels en lijkjes van achtennegentig procent van de populatie. De overige twee procent is in de magen van de gekko’s terecht gekomen. Die wel leuk zijn om af te zien, die goed hun job uitvoeren omdat ook muggen op hun menu staan. Maar die ook nogal vaak een grote boodschap doen. En ze zitten meestal hoger dan jij…..

Zijn er veel luie padden die om de een af andere reden met plezier op het terras komen zitten. Zo traag dat ze ongemerkt aankomen. En die je vervolgens van de stoel laten vallen van de schrik wanneer ze een brul laten. En spijtig genoeg eten ze geen mieren. Die komen ook graag. Met veel, hele troepen. In het begin vuiligheid spuiten, nadien wat ecologischer denken. Maar niets houdt ze tegen, momenteel is De Inquisiteur weer een internet-fabel aan het uitproberen: babypoeder strooien … .
De vlak bijliggende vijver was voorheen verlicht, sfeerlichtjes, uiterst mooi en rustgevend. Die sfeerverlichting is allang weg want de muggen kwamen er massaal op af. Ze zijn er nu nog hoor, zo ongeveer vijfduizend in plaats van tienduizend per avond. Gelukkig is dat enkel tijdens de regentijd, nadien verdwijnen ze.

Eigenlijk zijn de vliegen een groter probleem voor De Inquisiteur. Zwarte vliegen, kleiner dan de Belgische lijkt het. Maar volledig mens-gericht. Op je hoofd, op je gezicht, je handen, je armen, je benen. Doen ze graag. Waarschijnlijk het zout van zweet? De enige oplossing is ouderwets maar nog veel gebruikt hier: een blad papier met een kleverige brij op, blijven ze aan plakken. Geen zicht na een half uur want zwart van de vliegenlijken … . Ook hier weer, na het regenseizoen geen last meer van.

Is er ook nog het tuinwerk. Leuke hobby, erg relaxerend voor De Inquisiteur. Toch is hij danig veranderd voor hij hier in Isaan arriveerde. Vroeger keek hij genietend rond terwijl hij door de tuin stapte. Bloemen bewonderen, leguanen aanschouwen. Doet hij nu niet meer. Nu kijkt hij naar de grond, naar de struiken en bomen die hij moet passeren. Of er geen slang zit. Wekelijks wel eentje die vrijwel altijd wegvlucht naar de velden en bossen naast ons. Doch af en toe niet. De giftige exemplaren, die hebben geen vluchtscenario. Die gaan doodstil blijven zitten zodat ze nauwelijks opvallen. Om dan plots al snappende tevoorschijn te komen, De Inquisiteur is al meermaals pas op het nippertje ontsnapt. Vervelend maar een feit.

Hetzelfde met de schorpioenen. Die zitten graag onder hoopjes steen of hout. En steken zonder waarschuwing. Pijnlijk.
Ook die vettige duizendpoten komen hier veel voor. Enorm groot en uiterst giftig, bovendien erg agressief.
Dat is de reden waarom De Inquisiteur niet meer op slippers gaat tuinieren. Nu ja, de huidige gesloten plastic aanstekers, namaak van een bekend merk, zijn toch een ietsje beter … .

Een ander reptieltje waar De Inquisiteur vaak mee te maken krijgt is de <tok kei>. Die verstoppen zich overdag graag in wat donkerdere schuilplaatsen. Zoals in het pomphuis en het magazijntje. En dikwijls gebeurt het: zonder goed te kijken de hand uitreiken naar een minder bereikbare ding en hop! Een tok kei bijt erin. Moet je hulp gaan halen want die lossen niet, loop je daar met dat beest aan de ene hand vastgebeten, met de andere hand onder controle houden. Een beetje pijnlijk, meer schrikken dan wat anders, maar toch, liever vermijden, je zou maar eens een infectie moeten krijgen via dat wondje.

Als laatste heb je nog de vliegende steekbeesten in de tuin. Tsja, De Inquisiteur kan ze niet exact benoemen. Bijennesten tot daar aan toe, dat merk je wel op. Doch er zijn er die kleine, ronde bouwsels maken en snel aanvallen indien je te dichtbij komt, meestal bij snoeiwerk van struiken en hagen. En zijn er die respectabel grote bollen bouwen en die zijn echt gevaarlijk want giftig. Moet je gaan vluchten en een expert bij halen, De Inquisiteur had zo ooit het idiote idee om er met een stok tegen te slaan. Doet hij nooit meer!

Voor de rest zou je zeggen, alles in orde. Niet zo, zelfs die onschuldige hagedissen, vet en blinkend, of de kleine schimmige muisjes, of de wat grotere ratten die erin slagen om aan het geweld van drie furieuze honden te ontsnappen hebben ook al wat schade aangericht. Aan De Inquisiteur zijn auto. Kabeltjes doorbijten, de isolatie eraf plukken. Waarom ze dat doen heeft De Inquisiteur geen idee maar het moet telkens wel hersteld worden….

Ergert De Inquisiteur zich nu aan al deze dingen? Nauwelijks.
Want je kan nog veel meer gaan opsommen. Als er dan toch iets uitsteekt zijn het de stroompannes. Omdat die zich altijd maar weer herhalen in hetzelfde stramien. Dus herstellen ze het niet fundamenteel, enkel wat oplapwerk.
Daar boven op: toen hij in Nongprue, vlak bij Pattaya, woonde waren er ook van die dingen. Stroompannes, eentje zelfs van drie dagen lang, dat is pas miserie. De straat die telkens weer overstroomde bij zware buien en eenmaal dusdanig dat we thuis binnen twintig centimeter modder kregen. En ergerde hij zich dagelijks aan de verkeersdrukte in die smalle, voor autoverkeer ongeschikte, straatjes van dat Pattayaanse aanhangsel.

Alles is relatief, wie zei dat nu ook weer?