Isaan-farangs

Voor De Inquisiteur zich bewust werd van de aanwezigheid van andere farangs had hij weinig contact. Volgens zijn vrienden die hij in Pattaya had achtergelaten was hij naar het einde van de wereld verhuisd.

Slechts enkelen hielden hun belofte om op bezoek te komen. Nu, daar had of heeft De Inquisiteur eigenlijk weinig last mee. Er komt ook helemaal geen bezoek meer vanuit het oude vaderland. In Pattaya gebeurde dat regelmatig, familie en vrienden die afkwamen, vrienden van vrienden. Dat is begrijpelijk, voor een toerist is hier weinig te beleven tenzij je echt kennis wil maken met een arme streek diep in Zuidoost-Azië. En bovendien, hoe gaat een verwende westerse toerist hier reageren op het lagere comfort, de in zijn ogen mindere hygiëne, op het pikante en grove voedsel, op de ontelbare insecten, op slangen en andere beesten?

Natuurlijk had hij al wel eens af en toe een farang gezien, in het nabije stadje, maar dat was occasioneel en meestal in de hoogseizoenen : in de wintermaanden al eens een overwinteraar die in de buurt verbleef, tijdens Songkran wanneer gehuwde, gemixte, koppels de familie van de dame komen bezoeken voor enkele dagen, en in juli en augustus wanneer het Europese vakantieseizoen mannen naar de familie van hun geliefde lokt.

Komt erbij dat De Inquisiteur niet echt op zoek was naar farang-contact. Eerst veel te veel bezig met de bouw van huis en winkel, vervolgens, als ochtendmens, enkel in de voormiddag op stap voor inkopen en dergelijke. Dan zie je geen farangs.

En nu gaat plotseling alles in stroomversnelling, hij krijgt terug meer contact met westerlingen.

De Inquisiteur was zich bewust van het feit dat er een aantal farangs ergens in het stadje, iedere avond, op een sober terrasje bij elkaar kwamen. Iemand had hem zelfs verteld dat dit “At the postman’s” was. Dus tijdens zijn inkooprondes overdag keek De Inquisiteur uit naar een bar, een café met die benaming, dat moest toch te vinden zijn ? Hij reed andere routes, draaide smalle straatjes in en uit, doch vond niks van die aard. Geen farangbar.

Tot hij uitzonderlijk eens ’s avonds snel wat moest gaan inkopen in de locale Lotus Express. Rond zessen, de schemering zette zich reeds in. Schuin tegenover de Lotus, daar zaten ze. Aan een grote stenen tafel en stenen stoelen, aangevuld met wat gammele plastic stoelen. Helemaal geen bar.

Een winkeltje annex kapperssalon. De eigenaar is de locale postbode, de Engelsen geven het de benaming ‘At the Postman’s’ … .

Een tiental Britten, dat volkje is altijd meer avontuurlijk geweest inzake vreemde bestemmingen. Een eenzame Fransman waar De Inquisiteur zijn tweede landstaal kan mee ophalen. Een Zweed, een Amerikaan, één of twee Duitsers. En pas onlangs, jawel, een Hollander. Ze gaan bijna iedere avond een paar biertjes drinken op een primitief terrasje in het nabije stadje, op de vier weken dat De Inquisiteur dat wist is hij er nu vier maal geweest.

Aan tafel toch wel meer andere onderwerpen dan destijds bij de Pattayaanse ‘farang-ontmoetingen’.

Geen geklaag over de partner of andere vrouwen, over Thailand, over ‘Isaanse-toestanden’, geen gezeur over visa of geld, … . Er wordt wel veel informatie gedeeld aangaande wat je waar kan krijgen, wat er nieuw is, waar leuke bestemmingen in de buurt zijn, … . Leerzaam.

Doch er kwam ook iets op gang wat De Inquisiteur ‘de impact van Thailandblog’ noemt.

Nederlandstaligen die zijn blog lezen, erop reageerden, zelfs om contact vroegen. De Inquisiteur antwoordt uit principe nooit, was er zelfs een beetje schuw van om farang-toeristen over de vloer te krijgen want hij wil geen gezeur meer zoals dat vaak in Pattaya het geval was. Tot er op een dag plots iemand aan de shop kwam aangereden. Onze eerste farangklant dachten eega en ondergetekende, want een breed glimlachende westerling, met gade, stappen uit de wagen. Neen dus, het was een Belg die de weg gevonden had, hij woont op zowat vijftig kilometer hier vandaan en kent de streek een beetje. Wonderwel ontstond er snel een vriendschap op basis van gemeenschappelijk inzicht over Isaan. We houden nu contact, af en toe een bezoekje heen en weer wanneer dat past maar de frequentie blijft aangenaam laag.

Doch de leperd ging verder. Als fan van De Inquisiteur’s blog, reageerde hij wel op sommige vragen, maakte contact met hen. Zo denkt De Inquisiteur toch want hij wist eerst van niets. Zodoende verkreeg die lepe Belg een groepje mensen bij elkaar, allen ‘Isaanfarangs’. Die hier wonen, een leven hebben opgebouwd of die daar pas aan begonnen zijn. Uitsluitend Nederlandstaligen, dat is toch wel eens iets anders want meestal als je hier contact hebt met westerlingen moet je Engels praten. Of Duits. Of Frans. Opletten met je grappen, met sarcasme, met uitspraken – want vaak slaan die niet aan. Nu wel.

Dus wanneer De Inquisiteur een mail ontvangt met het voorstel om eens een dagje bij elkaar te komen, is De Inquisiteur enthousiaster dan hij eerst dacht.

De afspraak verloopt correct qua tijd, we zijn en blijven farangs. Na een korte kennismaking rijden we naar een Duits restaurantje in Kham Ta Kla. Slechts vijfentwintig kilometer van De Inquisiteur vandaan die dat natuurlijk niet wist. Want nog interessanter is dat de man ook broodbeleg verkoopt, eigengemaakt, een heerlijke afwisseling voor de beperkte plaatselijke keuze.

De Inquisiteur wordt hier vaste klant, zeker weten.

Aan tafel is het direct een gezellige boel, grappen en grollen, interessante belevenissen gaan over en weer. Voor een keertje staan we toe dat de aanwezige echtgenotes zich samen zetten aan het ene eind van de tafel, beetje tegen onze principes in, maar nu kunnen de mannelijke conversaties uitsluitend in het Nederlands. Een verluchting na jarenlang Thais, Engels en wat Isaans. Leert De Inquisiteur weer andere inzichten over Isaan want zelfs in die kleine Lage Landen aan Zee zijn er veel mentaliteitsverschillen tussen de streken van afkomst.

Na de maaltijd vertrekt de uit vijf wagens bestaande karavaan naar onze shop. De Inquisiteur, die de dag voordien een fles beer Chang te veel dronk is wat bang voor een drinkgelag maar het valt mee. Per slot van rekening moet iedereen nog huiswaarts rijden.

Een Nederlander uit Amsterdam. Kloeke zeventiger, bijna tachtig. Vat vol zelfvertrouwen, leuke man. Die de Hollandermoppen van de Belgen goed pareert. Die woont in het stadje vlakbij het dorp van De Inquisiteur, we leerden elkaar al twee weken eerder kennen. En werden ook direct kameraden, wij zien elkaar nu waarschijnlijk wel wekelijks want hij woont vlakbij een nieuw restaurantje waar De Inquisiteur nu vaak gaat eten.

Is er nog een landgenoot van hem, maar De Inquisiteur is vergeten waar die afkomstig van is. Een aangename zachte persoonlijkheid, onmogelijk dat die uit een grootstad komt denkt De Inquisiteur. Die moet meer afkomen, kan hij Thais leren want daar vecht hij mee naar eigen zeggen en dat is toch iets wat je hier in de boezewoesj goed kan gebruiken, bijna noodzakelijk is.

Vervolgens is er een Brusselaar bij, nu ja, uit de nabijheid van die gekke stad. Leuk accent door de tweetaligheid van België, en een grapjas eerste klas. Hij heeft echter twee problemen. Hij vecht met de mussen die continu nesten bouwen in zijn daken. Die hij probeert af te schieten, zonder succes. En de ‘cartouches’, in zijn geval de plastic bolletjes die de kogels vervangen, komen steevast in zijn zwembad terecht. Die verstoppen de filter. De Inquisiteur wil hem zeker bezoeken ondanks hij op tweehonderd kilometer afstand woont, Roi Et, zo gaat dat nu eenmaal in een groot land, afstanden zijn geen bezwaar. Maar hij heeft een klein soort resort, kan je blijven slapen, dus een heerlijk drinkgelag opzetten moet mogelijk zijn.

Of De Inquisiteur gaat zwemmen in zijn pool hangt af van de aanwezigheid van plastic bolletjes of niet … .

Een Katelijner ook. Sint Katelijne Waver is de romantische, Vlaamse naam van zijn vroegere woonplaats. Geeft Engelse les in de plaatselijke school van zijn Isaan dorp. En weet goed om te gaan met de Isaanse mentaliteit die ook schoolkinderen hier koesteren – alles vergeten. Leuke verhalen van hoe hij dat aanpakt. Gezien zijn gezellige lichaamsbouw gelooft De Inquisiteur hem echt wanneer hij vertelt graag en goed te koken, zijn tips zijn welkom voor een amateur als ondergetekende. En nog, op zijn Vlaams gezegd, plezanter is dat hij slechts op een kleine vijfendertig kilometer afstand woont. Da’s een kleinigheid hier. Met hem wil De Inquisiteur ook wel wat vaker ‘pintelieren’.

Als laatste was er natuurlijk de leperd. Uit Sawang Deing Din, maar hij zegt continu in Sawang Din te wonen, ook al niet zo ver af. Wij kennen elkaar al iets langer dus. Vechtend met een enorme koelbox want hij koopt graag westers lekkers in – in het groot waarschijnlijk want de rest van ons heeft enkel slechts een plastic zakje nodig voor het aangekochte broodbeleg. Normaal gesproken, als wij samen zitten, gaan de grote flessen Leo er bij hem goed in doch vandaag blijft hij vrij sober, net als De Inquisiteur trouwens.

Die zich uitermate amuseerde, genoot van de uitsluitend Vlaams/Nederlandse conversaties (de Brusselaar daar gelaten, zijn dialect is hopeloos), genoot van begrijpbare grappen en gezegdes, en die denkt, dank zij het Thailandblog, nieuwe vrienden gevonden te hebben. Zo maar, uit het niets. Op tienduizend kilometer van onze roots.

Voor herhaling vatbaar, Isaanfarangs hebben over het algemeen een goede instelling en zijn, weer op zijn Vlaams gezegd, plantrekkers. Komen overal goed uit, maken hun leven interessant. En vooral, ze zeuren niet, ze genieten ondanks de Isaanse fratsen die ze meemaken.