Een Isaan leven (deel 3)

De Inquisiteur heeft nu een unieke kans om een modaal leven van een kleine Isaan-familie te volgen. De broer van liefje-lief. Een typisch Isaan leven, de ups en downs, waarschijnlijk met als hoofdzaak : hoe in deze kansarme streek een leven op te bouwen? Tijd voor een vervolgverhaal, De Inquisiteur neemt U mee naar het verleden, in een moderne tijd, in een wat zichzelf een modern land noemt.

Een Isaan leven

Taai zit in die typische hurkzit met de hand rijst te reinigen. Op de grond staat een grote platte bamboeschaal waar ze regelmatig enkele handvollen rijst op uitkapt vanuit een oude plastic verfemmer, die op zijn beurt weer wordt aangevuld vanuit een grote plastic zak. Daar zat de rijst in die door Poa Mu geleverd is, hij beheert de rijstvoorraden van het dorp, hij weet wie hoeveel kilogram mag hebben. En deze keer heeft Taai enkele zakken rijst ontvangen van een zeldzame machinale oogst. Die rijst zit vol kleine, donkere steentjes. Niemand hier heeft dat graag, ze verkiezen de manueel geoogste rijst die meteen bruikbaar is.

Taai en Piak hebben zorgen. Kleine Pi Pi is ziek. Al een week of twee. Hij loopt nog wel rond, gaat zelfs af en toe nog wel naar school maar dikwijls heeft hij geen fut, is hij te snel buiten adem. En veel hoesten, lopend neusje. Ze zijn er mee naar de lokale kliniek gegaan, daar kregen ze medicijnen voor een week, alles voor dertig baht. Maar het werkt niet. En ze zouden er eigenlijk beter mee naar een privé hospitaal gaan, doch daar is geen geld voor.

Pi Pi heeft wat op zijn longen gekregen na een simpele verkoudheid. Niet goed verzorgd in het begin, maar ook de woonomstandigheden en klimaat zijn er verantwoordelijk voor. Als Pi Pi nog maar water ruikt, gaat hij er naar toe om te spelen. Maar ’s ochtends en ’s avonds is het nog steeds fris. Daalt het met regelmaat onder de twintig graden. Niet bevorderlijk om dan uitgebreid met water te gaan hannesen. En hun huis zit vol spleten en tochtgaten, ’s nachts kan het behoorlijk koud zijn zelfs maar veel extra dekens zijn er niet. En ook het dagdagelijks douchen, koud water want een boiler hebben ze niet. Dat Pi Pi gedurende de meest koude week bij De Inquisiteur met lekker warm water kon douchen heeft niet veel geholpen.

Dit zit ook in Piak’s hoofd, want de leuke centjes verdiend aan de houtskool zijn allang op. Zonder dat het gezinnetje zich uitspattingen veroorlooft, maar af en toe moet het dagelijks menu toch wel eens aangevuld worden met wat voedzaams. Varkensvlees, kip, vis. Rundvlees kopen ze niet, vierhonderd baht per kilogram, dat is te duur voor hen. Een kip van de buurman kost tussen de tachtig en honderd baht, afhankelijk van het gewicht van het beest. Dus heel af en toe kip, goed voor Pi Pi ook want die is er verzot op. En heel af en toe vis, honderd baht per kilogram op de markt, maar Taai kent haar collega’s erg goed en vaak is het ruilhandel : vis voor kippenbillen.

Dus komt De Inquisiteur’s eega haar goed hart boven. En pakt ze ventje-lief handig aan. Die stelt regelmatig voor om <mu-ka-taa> te gaan eten in het gekende restaurant in het stadje. Maar je kan net zo goed afhalen. Varkensvlees, veel groenten, schelpdieren, kortom, lekkere en voedzame ingrediënten. Laat De Inquisiteur zich overhalen om, na een telefoontje van het lief om te bestellen, de spullen te gaan afhalen. Wanneer hij de zakken overhandigt krijgt verbaast hij zich over de hoeveelheid, de prijs daar heeft hij geen erg in als rijke westerling – althans in de ogen van zijn mededorpelingen. Eten wij echt zo veel met z’n drie?

Natuurlijk niet. Liefje-lief heeft voor vijf personen besteld. En laat De Inquisiteur ook nog eens een kilogram <nua>, biefstuk, ophalen – want dat maakt de <mu-ka-taa> toch nog veel lekkerder? Deze simpele maaltijd is een feest voor iedereen. Alles inbegrepen komt het neer op tweehonderd baht per persoon, voor Piak en Taai onbetaalbaar, voor ons iets gewoons voor een lekkere maaltijd. De jongelui eten zich te pletter, niet uit gulzigheid, gewoon omdat het zo goed smaakt, en ook omdat het voedzaam is. En Pi Pi ? Die at als een grote, vooral biefstuk droeg zijn voorkeur.

De volgende dagen kan Piak weer wat centen verdienen. In een volgend dorp is er een soort kapbedrijfje. Legaal, want ze kopen eucalyptus bossen op. Ze doen een bod, en indien de eigenaar akkoord gaat krijgt die direct geld. Vervolgens kappen ze de bomen, verzagen ze naar mooie gladde stammen en verkopen die hun beurt weer. Ze zijn slim, want ze kopen pas een bos op wanneer ze zelf al opdracht hebben, dus kennen ze hun winst vooraf. Nu was er een erg grote bestelling met tijdsdruk, dus trommelen ze dagloners op.

De koeien moeten door Taai weggebracht worden want ze vertrekken al voor zonsopgang. Richting Nong Khai, een honderd kilometer verder. Daar blijven ze zelfs slapen tot het ganse bos gerooid is, twee nachten. Piak moet geld mee want zelf voor eten zorgen is de boodschap, in tegenstelling wanneer je als dagloner op de rijstvelden gaat werken, dan zorgt de opdrachtgever voor voedsel. Dus weer even lenen bij de zus, driehonderd baht. Hoe Piak daar van kan eten en drinken was eerst een raadsel voor De Inquisiteur, erg weinig toch, honderd baht per dag. Nadien beseft hij dat ze hun meeste voedsel zelf vergaren in de bossen. Maar hierdoor verdienen ze ook meer, Piak krijgt vierhonderd baht per werkdag.

Taai heeft het nu erg druk. De koeien, haar zoontje, voor eten zorgen, haar groentetuin onderhouden. Bovendien is het net grote marktdag in het stadje, die wordt om de veertien dagen gehouden, en kan ze met haar familie erg goed verdienen met de kippenkraam. Pi Pi moet dan maar mee. Een ganse dag. Het kraam is open, geen dakzeil tegen de zon, enkel een afgeleefde parasol. Pi Pi zit onder de tafel, tussen de gasflessen moet hij zich bezig houden, wat hem na een paar uur uiteraard gaat vervelen. Op dat moment komt De Inquisiteur aan, hij dwaalt graag over deze markt, een grote variatie in aanbod, veel volk op de been, erg gezellig.

Taai durft niks te vragen maar haar ogen spreken boekdelen. Pi Pi voelt zich erg oncomfortabel en dat is het slechtste wat je kan overkomen in Isaan. OK dan maar, De Inquisiteur opent zijn hart en neemt Pi Pi mee op dool. Wat hij zich even later al beklaagt want Pi Pi is veel te levendig, vaak verdwijnt hij uit het zicht, verstopt zich tussen de kraampjes, zeurt voor een ijsje, wat later voor voor een hapje, nog wat later wil hij cola. Vervolgens is hij moe en wil hij gedragen worden. Verdorie toch. Dan maar naar de auto en huiswaarts waar hij Pi Pi aan de zorgen van liefje-lief laat.
Isaan, dat is zorg voor elkaar dragen. En niet zeuren.

Wordt vervolgd