Lezersinzending: De juf komt op bezoek

Wim gaat met juf (zijn vrouw) op huisbezoek, maar bij ‘bad people’ moet hij in de auto blijven. En hij ontmoet de baas van zijn vrouw, een Thai met Chinese omvang.

De juf komt op bezoek

Vandaag ga ik mee op huisbezoek. Mijn vrouw Tung is onderwijzeres op een lagere school vlakbij Ban Hin Hae, een klein dorpje in de Isaanstreek. De kinderen zijn 2 weken vrij, vandaag komt ‘de juf’ op bezoek.

Na het ontbijt stappen we om 8 uur in de pickup en gaan op pad met een lijst van 19 adressen. Het wordt een ware zoektocht, want nergens ontdek ik straatnamen, laat staan huisnummers. We verlaten al snel de grote weg en duiken het binnenland in. Rijstvelden, suikerrietplantages, de onverharde weg wordt steeds smaller en onbegaanbaarder door de vele hobbels en kuilen.

Na een paar keer de weg gevraagd te hebben aan een toevallige voorbijganger (blijkbaar is iedereen op het land aan het werk) belanden we op het eerste adres, een schamel bouwsel van oude boomstammen en golfplaten, zoals ik er nog zoveel zou gaan zien. De kinderen zijn opgetogen over het bezoek van ‘de juf’ en ook de moeder verwelkomt ons hartelijk.

In ontspannen sfeer bespreekt Tung de schoolresultaten. Ze heeft duidelijk een goede band met haar pupillen, ze zijn stuk voor stuk gek op haar. Aan het eind van het bezoek kruipen we allemaal dicht tegen elkaar op een bamboe vlonder en wordt er een foto gemaakt. Ik stoei nog even met de kinderen en dan is het tijd om te vertrekken.

Aangekomen op het volgende adres sommeert Tung me in de auto te blijven. Ik begrijp er niets van en vraag haar bij terugkomst om uitleg. ‘Bad people’ is haar korte en enige uitleg. Dit gebeurt tijdens deze rit nog verscheidene keren. Ik probeer het nog maar eens. ‘Why’? Na enige aarzeling antwoordt ze ‘drugs’… ze wil het er verder niet over hebben. Oké, ik leg meteen het verband met de tussen het suikerriet verborgen liggende wietakkers.

Gelukkig mag ik bij de meeste bezoekjes wel uit de auto stappen en kennis maken met de ouders. In de meeste gevallen tref ik alleen de moeder, oma of een tante aan. Ik geniet van het enthousiasme van de kinderen als ze zien dat ik ook meegekomen ben. De juf op bezoek, samen met haar (farang) man, dat is ook wel heel bijzonder!

‘This is my life’

19.40 uur aangekomen op Khon Kaen Airport. Terwijl ik bij de band op mijn koffer sta te wachten, krijg ik een smsje van Tung. ‘My boss want to go dinner with you. you ok’? Ik ben op zijn minst verbaasd, ik ken de goede man helemaal nog niet, maar oké. Kunnen we best een keer doen in de komende weken.

Ik tref Tung in de aankomsthal, samen met haar moeder en zus. De begroeting is warm en hartelijk.

Geen zoen, ik weet het. Het kost moeite maar ik respecteer ‘s lands gebruiken. We worden afgezet bij een hotel in de buurt van de luchthaven zodat we deze eerste avond samen wat privacy hebben. Morgen na het ontbijt vertrekken we naar het huis van mijn schoonfamilie.

Terwijl ik onder de douche sta, hoor ik Tung telefoneren. Het blijkt met haar baas te zijn, ze vertelt me dat hij beneden in de lounge op ons zit te wachten. Daar komen we niet onderuit. Met tegenzin kleed ik me weer aan en gaan we naar beneden.

De boss van Tung blijkt een gezette man met een meer Chinees dan Thais uiterlijk. Breed lachend stapt hij op me af. Na de gebruikelijke wai te hebben uitgewisseld, grijpt hij mijn hand die er letterlijk in verdwijnt. ‘Welcome mr. Wim, how are you?’ Mr. Wim is moe, had eigenlijk heel andere plannen, maar zegt ‘I’m fine thank you, nice to meet you’. De boss glundert en neemt ons mee naar een restaurant in een buitenwijk, een country- en western-achtig gebeuren, vooral in trek bij jongelui vanwege de karaoke-installatie waar veelvuldig gebruik van wordt gemaakt.

Hij is hier duidelijk kind aan huis. Er blijken nog drie collegaatjes van Tung te zijn opgetrommeld die aan een lange tafel op ons zitten te wachten. De boss vraagt wat ik lekker vind. Ik antwoord naar waarheid dat ik alle Thaise gerechten lekker vind, speciaal de visgerechten. Blijkbaar een antwoord naar z’n hart want binnen de kortste keren staat de tafel vol met allerlei specialiteiten uit de Thaise keuken, waaronder een enorme gebakken vis. Ondanks mijn vermoeidheid geniet ik van dit feestmaal, tot groot genoegen van de boss.

Opeens staat hij op, wijst met een groots gebaar naar de overvolle tafel, en zegt met gulzige ogen ’This is my life’… waarop iedereen in lachen uitbarst. Die opmerking was behalve grappig ook overbodig, ‘s mans omvang en eetlust verklaarden genoeg.

We zijn nadien nog meerdere keren met hem uit eten geweest. Wat we allemaal gegeten hebben weet ik niet meer, maar die gevleugelde woorden ‘This is my life’ vergeet ik nooit meer.

Ingezonden door Wim