Lezersinzending: Intrede in de tempel

Vandaag even een kleine update over het leven hier. Dit weekend treedt een neef van Nui voor drie maanden in, in de boeddhistische tempel hier. Dat is niet zo van, ik ga er even heen op de brommer, neen, neen, neen. Dit gebeurt met groot ceremonieel als betrokkene 25 jaar is geworden. Deze jongen is beroepsmilitair en heeft verlof voor die periode.

De ceremonieën starten de eerste dag met het kaal scheren van het hoofd. Voor de rest weet ik niet. Dan trekt hij de oranje wikkel aan en er komt een soort doorzichtig wit kleed bestikt met gouddraad overheen waaruit blijkt dat hij noviet is. Het staat hem schattig.

De gezusters maken een enorme hoeveelheid voedsel klaar, alvast voor de volgende morgen. De gehele organisatie is teamwork. Een broer regelt het amusementsgedeelte, danseressen enzo. Een zus regelt de hardware, tafels. Een andere de voedselvoorziening. Zo heeft ieder van de acht broers en zussen een taak.

De genodigden druppelen binnen

Dan wordt er op de openbare weg een afzetting gemaakt en er worden 25 tafels neergezet, met per tafel plaats voor 8 personen. Het is niet de gewoonte iets aan te vragen bij de gemeente, een vergunning of zo. Nee, gewoon een hek neerzetten en klaar is Kees. Het is een kleine bijeenkomst, er worden slechts 230 personen verwacht.

Een ‘cateringbedrijf’ slaat een soort veldkeuken op en start de werkzaamheden. Intussen druppelen de genodigden binnen, familie in de ruimste zin, militaire collega’s van de boy, collega’s van ma, onderwijzers, van pa, politieman en van de gemeente. Een ruime voorraad water en alcoholische versnaperingen staat klaar voor de mensen om warm te draaien.

Het is een prima avond om buiten te eten. Windje erbij, klein podium voor de Thaise danseressen die het geheel opleuken met heupbewegingen waarvan ik het al spontaan in de rug krijg. Anderen loopt het water in de mond bij het zien van dit alles. Dit gaat onder begeleiding van forse Thaise muzikale ritmiek. Gelukkig zit ik ver van de giga boxen, wijs geworden door ervaring bij eerdere gelegenheden.

Ik heb het niet zo op de Isaanse keuken

Dan wordt het eten geserveerd, vijf gangen. Op de tafel staat ook weer de nodige drank. Opvallend, aan onze tafel wordt geen whisky gedronken en toch is de fles Hong Tong na een poosje op mistige wijze verdwenen. Het eten is matig van kwaliteit, een paar gerechten branden me de huig zwart. Ik heb het trouwens toch niet zo op de Isaanse keuken in het algemeen, is me veel te scherp. Bovendien gebruiken ze delen van kip en vis die ik nou niet direct apprecieer.

Als ik Nui erop wijs dat het eten maar zo zo is, zegt ze dat het binnen de familie not done is, dit soort kritiek. Schone schijn? Het is net als in Nederland de gewoonte om een bijdrage in envelop te geven. De moeder van de boy wandelt daartoe met een grote boodschappentas tussen de tafels door en collecteert. Ze heeft voor het eten een prijs van 1200 baht (30 euro) per tafel bedongen.

Oké, ik heb het om 11.00 uur wel gehad, de rest gaat stevig door. De volgende morgen staat Nui om 4 uur op om de al voorbereide stapels voedsel verder te bewerken. Ik hou het bij mijn normale ontbijt, brood met jam, yoghurt, thee en fruit.

In processie naar het dorp

Later gaan we in processie met auto’s door het dorp naar de tempel om de neef af te leveren. Voorop een mobiele muziekinstallatie met vijf grote speakers (een soort modern draaiorgel met motoraandrijving). Dan vier drumstellen op een chassis van fietswielen begeleid door een vijftal muzikanten van het legerkorps.

Dan een pick-up met de monnik in spe. Vader houdt een goudkleurige parasol boven zijn hoofd, anders zou de nieuwe kale knikker verbranden. In een tweede pick-up staat een giga gong waar oma op gezette tijden een lel geeft om de dorpelingen bij de les te houden. Dan volgen tien auto’s. Zo gaan we door de krochten van het dorp.

Na een poosje heeft het draaiorgel panne, de motor stopt. Gelukkig vlakbij een winkeltje waar bier wordt verkocht. Hier kan het aangename dus weer worden verenigd met het nuttige(n). Als we bij de tempel komen, stapt de noviet niet uit de pick-up. Nee, hij mag de vuile grond niet aanraken, dus zijn broer neemt hem op de schouders. De hele stoet loopt driemaal om de tempel, met de zon mee.

Spreuken waarvan ik niets begrijp – en Nui ook niet

Belangrijk, want ik hoorde van een farang dat als ze de verkeerde kant op draaien, dan moet alles overnieuw. De tempelmonniken verwelkomen de nieuweling. Het slot van alles is een langdurige sessie met monotone spreuken van de monniken. Ik begrijp er uiteraard niks van, dus ik vraag Nui om bescheid. Blijkt dat zij er ook de ballen van snapt, die monniken gebruiken een oude taal bij de gebeden, verwant aan het sanskriet.

Het is me dan wel een raadsel wanneer het publiek weet op welk moment ze een wai moet maken. Nui legt uit dat de meeste vrouwen dagelijks in de tempel komen en dus wel weten hoe en wat en op bepaalde klanken reageren.

Na deze overvloedige dagen qua eten en drinken zal de boy gas moeten terug nemen. Dat wordt slapen op een harde ondergrond, om 5 uur op, bidden, om 6 uur te voet, blote voeten, op weg naar het dorp om bij de bewoners het ontbijt op te halen. Eén maaltijd per dag en verder alleen water. En vroeg naar bed. Dus die zal wel flink afgeslankt terugkomen. Wij gaan vanavond een lekkere pizza scoren bij de Italiaan en zijn in gedachten bij de nieuwe monnik.

Ingezonden door Klaas