In en om Chiang Rai
‘Weer terug’, schreef ik een week of acht geleden op dit blog. Lang genoeg geleden om me inmiddels weer volledig thuis te voelen en met volle teugen van mijn verblijf en natuurlijk het samenzijn met m’n partner te genieten. 9 jaar kennen we elkaar nu en daar hopen we nog wat jaren bij aan te breien………
Het Thaise dagritme is altijd wel weer even wennen als je een klein half jaar bent weggeweest. Uit bed bij het eerste daglicht, en daardoor gaat ‘s avonds het licht ook wat eerder uit (zowel in letterlijke als figuurlijke zin) dan in het vertrouwde polderland. Niks mis mee, want: ‘de morgenstond heeft goud in de mond’, en ‘the early bird catches the worm’, nietwaar? Van dat Engelse gezegde heeft Noord-Thailand trouwens een vegetarische versie, die er op neerkomt dat de vroege opstaander de verse jonge blaadjes van een groente vindt en de langslaper genoegen moet nemen met de stelen……..
Vroeg opstaan heeft dus z’n voordelen, mag je uit deze gezegdes (en uit soortgelijke in vele andere talen) wel concluderen. Zeer zeker voor mij, als fervent fietser die er regelmatig op uittrekt voor een ritje van 4 – 5 uur: als je vroeg vertrekt, is de temperatuur nog dragelijk, de UV-straling nog niet zo sterk, en ben je weer thuis voor de hoogste dagtemperatuur wordt bereikt. Zoals een paar dagen geleden: kort na zonsopkomst, bij een graad of 18-19, de voeten in de pedalen klikken, de op straat slapende honden vermijdend het dorp uit rijden en dan onderweg nog moeten bedenken waar de rit die dag heen zal gaan.
Het licht is nog zacht om die tijd, de damp stijgt op van de velden en van de beboste berghellingen, er is nog betrekkelijk weinig verkeer – het is genieten geblazen. Telkens weer realiseer ik me dat ik een geluksvogel ben dat ik dit kan doen, in staat ben dit te beleven, en dat vervult me met een mate van tevredenheid en geluk die ik maar moeilijk kan beschrijven. Die dag fietste ik uiteindelijk naar Phan, een stadje aan Highway 1 ten zuiden van Chiang Rai. Koffie na 47 km bij één van m’n vaste stops en terug via een andere, langere route. Ruim voor het middaguur weer thuis, met dik 100 km op de teller. Wat een leven!
Zo in en om Chiang Rai fietsend zie je, als je een half jaar bent weggeweest, ook veranderingen. Nieuwe restaurantjes en koffietentjes duiken op, en minstens eenzelfde aantal eerder bestaande heeft de deuren – voorzover ze die al hadden – inmiddels gesloten. Een komen en gaan: ik heb de indruk dat veel van die zaakjes op goed geluk worden gestart, zonder inzicht of er op die plek met het aanbod wat verdiend kan worden. Geen ‘business plan’, geen inzicht in de levensvatbaarheid van de onderneming; ‘gewoon proberen’, lijkt het motto te zijn…..
Een andere verandering die ik vanuit het fietszadel waarnam is van een heel andere aard: de werkzaamheden aan de spoorlijn die Chiang Rai gaat verbinden met Bangkok beginnen nu echt op stoom te komen. Aan de oost- en de zuid-oostkant van de stad begint het tracée gezicht te krijgen en wordt druk gewerkt aan de fundamenten van de lijn en de kunstwerken die nodig zijn daar waar doorgaande wegen worden gekruist.
Het station komt wel een eindje buiten de stad te liggen, in Wiang Chai, op een achttal kilometers van het stadscentrum. De oplevering moet plaatsvinden in 2028.
Ruim 20% van de 323 km lange lijn met 26 stations en 4 tunnels – die in Den Chai (in de provincie Phrae) van de bestaande lijn Bangkok – Chiang Mai aftakt en na Chiang Rai nog doorloopt naar Chiang Khong aan de grens met Laos – is nu gereed. ‘Probably the most romantic route in Thailand’ noemde het hoofd van de State Railway of Thailand deze lijn vorig jaar in een interview, verwijzend naar de prachtige landschappen waar de trein je doorheen zal voeren.
Prachtige natuur in overvloed, in Chiang Rai
Nog even geduld dus, en dan kun je met de trein naar Chiang Rai! Het zal deze meest noordelijke provincie van het land in toeristisch opzicht goed doen, vermoed ik zo.
Chiang Rai heeft natuurlijk veel te bieden, al is het een goede 800 km van zee gelegen ‘Chiang Rai Beach’ aan de rivier – de Mae Kok – natuurlijk geen alternatief voor de pure strandliefhebber. Maar als je op zoek bent naar mooie landschappen, vriendelijke bewoners, een ontspannen sfeer (en ook nog een aangenaam prijspeil) grijp je met een reis naar deze mooie provincie niet mis!
Natuurlijk bestaat het leven hier uit méér dan (meestal solo-) fietsen, hoe leuk en ‘lekker’ dat overigens ook is. Bovendien is mijn actieradius bij ‘zelfaandrijving’ natuurlijk niet bepaald oneindig. Eén van de tripjes die we tijdens mijn verblijf met enige regelmaat samen maken, met de auto, is naar ‘The View’. Dat is de uiterst toepasselijke naam van een restaurant en koffieshop in de bergen aan de weg tussen Chiang Saen en Chiang Khong, een tiental kilometers vóór laatstgenoemde plaats. 100 km enkele reis, met in fietsersogen akelig steile hellingen – maar prachtige vergezichten – in de laatste 15 km.
De beloning is een prachtige plek hoog boven de Mekong, een grandioos uitzicht en, om het helemaal af te maken, heerlijk eten en uiterst vriendelijke bediening. De reis méér dan waard!
Bij een wat langer verblijf in Thailand ontkom je natuurlijk niet aan formaliteiten. Mijn Non-O visum geldt tot eind december en dus gaan we – mijn lief is daarbij m’n onmisbare hulp – de komende week naar Immigration om de toegestane verblijfsperiode met een jaar te verlengen. Dat levert hier in Chiang Rai in het algemeen geen problemen op, mits je natuurlijk je papieren op orde hebt. Ik maak gebruik van de Visumondersteuningsbrief van de Ambassade en die wordt tot nu toe probleemloos, zonder verdere vragen, geaccepteerd. Die ondersteuningsbrief kreeg ik overigens op een woensdag binnen, terwijl ik de aanvraag pas die maandagmiddag hier op de post had gedaan. Letterlijk per kerende post, dus!
Als positivo maak ik me weinig zorgen over de verlengingsprocedure, maar ik ben bij het verlaten van het immigratiekantoor toch altijd weer opgelucht dat ik weer een jaar vooruit kan. Niks is 100% zeker hier; een nieuwe eis kan immers zomaar uit de lucht vallen, maar daar ga ik maar niet van uit. Straks nog eens alle documentatie doorlopen, dubbelchecken of ik alle benodigde fotokopieën heb gemaakt en dan ben ik er klaar voor.
Mocht u op dit blog niks meer van me horen dan ben ik waarschijnlijk gedeporteerd!
Recent artikel m.b.t. de nieuwe treinverbinding:
https://www.bangkokpost.com/thailand/general/2911467/fast-progress-in-chiang-rai-rail-project
Over deze blogger
- Cornelis, bouwjaar 1945, in totaal 42 jaar in overheidsdienst, op z’n 58e aanvankelijk aarzelend een aanbod aanvaard om vervroegd met pensioen te gaan, daar nooit spijt van gehad en dus nu al ruim 20 jaar van zijn vrijheid genietend. Groot fietsliefhebber, zowel in NL als TH; zet jaarlijks minimaal 10.000 km op de klok en heeft al eerder daarover een reeks artikelen geschreven voor dit blog. Woont een deel van het jaar nabij de stad Chiang Rai bij zijn lief, die hij daar ook ontmoette en waarmee hij nu bijna 9 jaar jaar een relatie heeft.
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand4 december 2024In en om Chiang Rai
Leven in Thailand24 oktober 2024Weer thuis…
Activiteiten8 december 2023Chiang Rai en fietsen…..(10)
Lezersinzending12 januari 2023Zomaar Chiang Rai
Die verlenging waarover ik het in het laatste deel van m’n tekst heb, is inmiddels binnen. Maandagmorgen om 08.45 het kantoor binnengewandeld en 20 minuten later weer de deur uit! Er werden overigens 2 vragen gesteld die ik nog niet eerder had gekregen: hoeveel broers en zusters ik had, en wat mijn opleidingsniveau was. Of die vragen nu deel uitmaken van de orocedure, of dat ze uit persoonlijke belangstelling/nieuwsgierigheid werden gesteld, werd me niet duidelijk. Zelf vermoed ik het laatste……
Dat is meer persoonlijke belangstelling/nieuwsgierigheid.
Of ik een broer of zuster had hebben ze me ooit ook wel eens gevraagd en ze zei…. jammer dat je geen broer hebt 😉
Hebben jullie niet gevraagd hoeveel zussen de immigratie medewerk[st]er had?
Neen,zie dat ze het al interesse gaat zien … en heb al genoeg aan de mijne. 😉
Haha, ja, dat had ik moeten doen!
Mooi verhaal, Cornelis; het vorige ook. Authentiek vooral; de met AI omgeven verhalen en foto’s met een vaak grappig cynisme of die -soms misplaatst- als ‘ludiek’ bedoeld zijn, zijn bij vlagen interessant, maar ‘real life’ verhalen zijn de mooiste en van een columnist zonder oversized ego (wie de schoen past..)
Er bekruipt me zelfs wat jaloezie want ik heb ooit tegen mijn Thaise vrouw gezegd, na een periode in Chiang Rai verbleven te hebben, dat ik daar wel zou willlen wonen; zij is echter van mening dat de nadelen:overstromingen (zeer recent nog zag ik de Blue Temple een meter onder water staan…) stormen, slangen, het befaamde ‘burning-season’ etc. een slechte basis zijn om langdurig te verblijven. Ik weet niet goed hoe ik haar moet overtuigen toch eens een jaartje te proberen.We willen namelijk pas iets kopen als we zeker zijn waar dat moet zijn. Prima naar onze zin in een flink zuidelijkere regio, maar ik mis de vergezichten en de wat ruwere natuur.
Graag dus, nu u weer terug bent, meer van dit!, Al is het maar als strooigoed om mijn argumenten om naar het Noorden af te reizen te dragen.
Dank je, Johan! Ik ben hier nog tot eind maart 2025, voldoende gelegenheid om nog wat bijdragen aan het blog te leveren!
Van de argumenten van je vrouw blijft in mijn – natuurlijk wat bevooroordeelde – ogen alleen het ‘burning season’ overeind, maar dat geldt helaas.voor een groot deel van Thailand. Het verschilt ook van jaar tot jaar sterk in intensiteit, maar het valt niet te ontkennen dat het een negatief aspect is. Stormen en slangen – ik vraag me af of die hier in grotere mate voorkomen dan elders in het land. De overstromingen van dit jaar waren werkelijk extreem – niemand hier, ook de oudsten hier – kan zich herinneren dat dat zich eerder heeft voorgedaan. Natuurlijk is dat geen garantie voor de toekomst, maar er worden nu wel allerlei maatregelen genomen om een eventuele toekomstige herhaling te voorkomen, c.q. de gevolgen daarvan te beperken.