Ik woon in een ‘gezegend’ huis
Mijn huis staat op zijn kop. Dat wil zeggen het huis van Raysiya, mijn vrouw. Zij is formeel de eigenaar van ons stulpje, zoals ik al eerder op dit blog heb uitgelegd. En dat moet ‘gevierd’ worden. Met negen (!) monniken, die ik met de auto moet afhalen bij de dichtstbijzijnde tempel.
Ook mijn leven staat op zijn kop, want het hele huis is overhoop gehaald. Monniken zitten op een kussen op de grond en niet op mijn fraaie zitbank. Ik woon in een niet al te groot huis, dus vrijwel alle meubels staat nu buiten. Mijn werkplek met laptop etc. heeft plaats moeten maken voor de oranje heren en alles in huis is schoongemaakt. Tot zelfs de koelkasten hebben dit lot moeten ondergaan. Om Raysiya te helpen met deze grote schoonmaak is een vriendin uit Nakhon Pathom overgekomen en sinds dat moment heb ik helemaal niets meer te vertellen. Grappen over dit Efteling-achtige gebeuren laat ik wijselijk achterwege, want niet gewaardeerd. En alles wat ik zoek, is al dagen spoorloos…Kortom, ik begrijp er niet van, want geen Thai. Nu we het er toch over hebben: ik begrijp nergens iets van!
Zoals gebruikelijk wordt de plechtigheid bijgewoond door bevriende en bekende ‘gelovigen’ en die dienen uiteraard voorzien te worden van spijs en drank. Het buitengebeuren is daarom herschapen in een soort restaurant, met lange tafels en tientallen stoelen. De gasten kunnen bovendien zitten op mijn gemakkelijke sofa…Enkele farang-partners hebben om begrijpelijke reden gemeld dat ze deze kelk graag aan zich voorbij laten gaan.
“Het hoort er nu eenmaal bij. Onderga het gelaten”, luidt het in bevriende kringen. Die hebben mooi praten. Zelfs de auto is gewassen en enkele bezoeken aan de lokale markt zorgen voor evenveel volle achterbakken. Dan moet het koken voor (hoeveel?) gasten nog beginnen. Communicatie met moeder de vrouw is schier onmogelijk. Zij leeft al enkele dagen in een andere wereld, onvatbaar voor onze nuchtere Westerse geest. Ik speel daar alleen een rol in als spierkracht is vereist. De tuinman is niet vanwege zijn spierkracht gevraagd, maar wegens zijn klimvermogen. Hij spant ’s middags een witte draad rondom het hele huis. De draad begint bij de monniken, een soort geestelijke Kooi van Faraday…
Op de vrijdagavond stromen de mensen binnen die ook nog blijven slapen. Een ex-schoonmoeder met haar zoon die eigenlijk een dochter wil zijn. Een kleindochter uit een relatie van haar overleden zoon met zijn mia noi, een vriendin die op zoek is naar een buitenlander met haar zoon. En we hebben maar drie slaapkamers. Die van mij is verboden terrein. Ze zoeken het maar uit, maar Thai kennende, lukt dat wonderwel.
’s Nachts begint het te onweren en hard te regenen. Tot overmaat van ramp valt in de verre omtrek de stroom uit. Dat houd in: geen airco’s in de overvolle slaapkamers. Ik hield me zo goed als kon gedeisd, terwijl enkele dames midden in de nacht al begonnen met opruimwerkzaamheden. Alsof er niets is gebeurd, gaan die ‘s morgens gewoon verder, gevolgd door het klaarmaken van ongelooflijke hoeveelheden voedsel. Een deel blijkt voor de geesten, die blijkens hun ontbijt beter worden verzorgd dan schrijver dezes. Het moet maar en het zal allemaal wel. Het wachten is op de monniken, vervoerd in mijn gewassen auto.
Bij de tempel gekomen. Blijkt dat alle monniken nog bezig zijn met tuinonderhoud na het noodweer van afgelopen nacht. Het kost enige tijd om ze bij elkaar te krijgen. Ze gooien een oranje doek om de schouders, enkelen roken nog snel een sigaret en stappen in. Een tempel is een opvangplek voor wie het in de samenleving niet redt en dat blijkt.
In huis doen de mannen drie kwartier hun werk. Het monotone gezang brengt ook mij bijna in trance. Dat wordt het eten binnen gebracht en vallen ze aan voordat het dagelijkse eetverbod in gaat. Boven de kamerdeuren worden gouden stickers aangebracht en de oppermonnik zegent met kwast de ingang. Uiteraard accepteren de monniken een financiële bijdrage.
Daarna mogen de gasten aanvallen. Het is volbracht. Nu alleen nog afwassen, opruimen en de meubels naar binnen. En proberen de draad weer op te vatten.
Over deze blogger
- Bijna 20 jaar geleden verhuisde journalist Hans Bos naar Bangkok. Vrijwel vanaf het begin was hij betrokken bij de geboorte van Thailandblog. Als journalist werkte hij voor Limburgse dagbladen en voor de reis vakbladen van wat ooit Elsevier heette. Hans (76) woont sinds 14 jaar in Hua Hin, met vrouw Raysiya en dochter Lizzy. Hij was circa negen jaar secretaris en vicevoorzitter van de Nederlandse vereniging in Hua Hin en Cha am.
Lees hier de laatste artikelen
Bezienswaardigheden17 november 2024De hoogste/grootste Naga van Thailand
Bezienswaardigheden3 november 2024Tham Phu Wa, een grottempel om te watertanden
Belasting Thailand22 oktober 2024Belastingverdrag niet meer haalbaar op 1 januari 2025, zegt Buitenlandse Zaken in Den Haag
Belasting Thailand20 oktober 2024Langzaam maar zeker sluit het Thaise net zich om de belastingbetaler
Een leuk verhaal Hans!
Wat zul je je ontheemd hebben gevoeld in Thailand.
Compleet met onweer en harde regen in de nacht.
Maar je pakt de draad weer op! Moedig.
Die om het huis liep?
Leuk !
In een paar jaar tijd moet ik helaas hetzelfde ondergaan, mijn vriendin wil een nieuw huis op haar grond zetten.
Gelukkig duurt het allemaal maar een paar dagen, en zijn de monniken over het algemeen rustig.
Ik zou een endje gaan lopen of zo, goed voor de conditie.
Grt, Art
Jaren geleden wou mijn vrouw dat ook doen. Ik zei haar dat ze moest kiezen. Wel monniken = geen huis. Geen monniken = wel huis. We wonen er ondertussen al 15 jaar in. Simpel toch.
Leuk, een naamgenoot!
Groet,
Lodewijk
Lijkt veel op chantage.
Dit voor een Thai zo essentiële onderdeel van een nieuwe woning, heb ik met veel genoegen en respect helpen laten plaatsvinden. M.i. is dit respect en de acceptatie erg belangrijk voor welke relatie dan ook, als die tenminste echt is. Anders had ik maar beter een huis in IJsland o.i.d. kunnen doen in mijn eentje. Denk nog steeds met veel plezier aan die prachtige wijze van je huis inwijden. En het heerlijke eten erna maakt het nog lekker ook….
Ook al drong de familie destijds aan, mijn Thaise vrouw en ik hebben alle jaren categorisch geweigerd dit soort festijnen te organiseren. Mijn vrouw vindt het gelukkig veel te veel een te groots geode, voor mij hoeft het niet. Als een familielid het ooit eens ter sprake brengt, laat ik altijd een welgemoed Thaise grom horen. Daarmee is dan alles gezegd en gedaan. Sowieso laat ik me aan een aantal Thaise gewoontes weinig gelegen liggen.
U had natuurlijk ook gewoon een nachtje, of misschien twee, in een hotel kunnen gaan slapen.
Het eerste nachtje vanwege het feest, en het tweede nachtje, om de echtelijke ruzie tot bedaren te laten komen.
Leuk om mee te maken! Bij een ander dan …
Deze poppenkast heb ik bij mij nooit laten gebeuren en dat zal in de toekomst ook niet gebeuren.
Maar ik kom graag bij (altijd klagende) kennissen en vrienden die het wel toelaten 😉
Wat me opvalt in Thailand is dat Thaise vrouwen daar blijkbaar een pak geloviger zijn en meer mee bezig zijn dan de Thaise mannen. Ik zie dat ook bij die tempels.
Hoi Hans,
Ik heb het eenmaal mee mogen maken toen het huis van m’n zwager werd ingezegend en vond het geweldig. Bovendien heb ik respect voor de Thaise cultuur. Ik wens jullie 3tjes heel veel geluk in jullie nieuwe huis en hoop je gauw weer te ontmoeten
Groetjes Trees en Arie
Jammer….wij hebben ons huis ook laten inzegenen en omdat wij ook klein wonen, werden de meubels aan de kant gezet. Jammer, omdat ik het sarcasme in dit verhaal en in bijna de helft van de antwoorden voel.
Ik ben geen gelovig mens, maar ik heb altijd de wensen van mijn vrouw gerespecteerd en ook in eer hoog gehouden. Niet alleen woon ik in Thailand, ik LEEF er ook en met dat komt ook erbij dat je de wensen van je partner en ook de cultuur niet belachelijk maakt. Antwoorden als die poppenkast zal ik niet toelaten of grommen als het wordt aangehaald, tonen een egoïsme en eigendunk van jewelste.
Ik heb ook zo mijn eigen ideeën en ga nog maar zelden mee naar een tempel. Gewoon omdat ik geen boeddhist ben.
Maar ik heb vorige week wel mijn rode honda pcx na een derde valpartij verkocht, omdat mijn vrouw en haar familie van mening zijn dat rood voor ons ongeluk brengt.
Van dat geld en haar spaarcenten kopen we een tweede hands auto. Mijn vrouw zocht op internet wanneer de beste dag voor de aflevering is en zal de auto ook op boeddhistische wijze laten inzegenen. ZIJ voelt zich daar prettig mee. Zij heeft daardoor minder zorgen. Moet ik dat dan ook als een belachelijk verhaaltje neerzetten? Het gaat toch daarom, dat mijn Thaise partner, ondanks dat zij met een Farang leeft, in haar eigen land, een leven kan hebben, waarmee ze zich prettig voelt.
Blijkbaar interesseert dat sommige heren hier niet. Ze is met een Hollander, dan mot zij zich maar aanpassen, nietwaar, heren? Want wij weten het toch altijd maar weer beter en wij zijn zo superieur.
Jammer….
Ik snap het ook niet Sjaak. Dat sommige zaken vreemd, opmerkelijk of zelfs gek of onzinnige nonsens lijken in iemands ogen prima, maar dan doe je gewoon niet actief mee, heb je er ook geen last van. Je partner iets verbieden is vragen om frictie. Er is helemaal geen reden om een conflict te maken tenzij bijvoorbeeld partner 1 kleur rood als ongeluk ziet en kleur 2 dat als geluks of lievelingskleur heeft. Of wellicht dat er bij een inzegening onenigheid kan zijn wie welke kosten draagt. Maar ook dan is de enige oplossing… praten. Als je duidelijk bent over je gevoelens en deze op respectvolle manier naar voren brengt dan valt er vast wel een mouw aan te passen. Als de partner dan onredelijk is… dan weet je ook welke kant de relatie op gaat.
Ik zou ook geen echt nu inzien van zo’n ceremonie maar mocht ik een partner hebben die daar wel waarde aan hecht, dan zou ik in het beste geval gewoon meedoen en in het slechtste geval me afzijdig houden.
Erg goed geschreven
Als een Thaise vrouw met haar Nederlandse man in Nederland woont en ze voelt helemaal niks voor Sinterklaas vieren met haar stiefkinderen en stief-kleinkinderen (omdat die klaas ook nog eens fake is), niks voelt voor Kerstmis (omdat dat verworden is tot een vreetfeest) en voor Pasen (omdat ze thuis vroeger nooit haas aten maar die vrij rond lieten lopen in de natuur), zijn de Nederlandse mannen dan bereid om al die feesten in eigen huis af te schaffen?
Wel Sinterklaas, Kerstmis, Pasen = 1 maand geen sex ,
geen Sinterklaas, Kerstmis, Pasen = iedere dag sex.
Wat een ophef over een Thaise traditie. Ons huis is ook gezegend. Was overigens 1 dag, en gewoon de boel in de huiskamer wat aan de kant. Typisch Nederlands om daar weer over te klagen. Wel een Thaise vrouw willen, en in Thailand willen wonen, maar neeee, niet de bijkomende zaken accepteren. Dan krijgt de Nederlander in 1 keer de ouderwetse koloniale neigingen. Wat ben ik blij dat ik niet zo ben. Ook voor mijn vrouw
Inderdaad, wat een reacties om een traditie….
In ons huis is dat gebeurd in het verleden, en bij het inwijden van het nieuwe huis ergens in april/mei zal dat opnieuw gebeuren.
Net zoals de ceremonie bij begin van de bouw wanneer de eerste paal gegoten wordt..
Niks mis mee.
“Wel monniken = geen huis. Geen monniken = wel huis.”…
Hoe verzin je het…
Nou Hans Bos ik heb van jouw verhaal genoten. Echt zo als het gaat en het bij ons ging.
Ik zou zeggen trek je niets aan van kritiek er zijn altijd wel mensen die iets te
mauwen hebben.
Het was totaal niet beledigend maar vol van humor geschreven.