Dagelijks leven in Isaan: ‘Ik moet nog een hoop leren’

Wie is die geheimzinnige Pink Lady? Wat moet hij nog leren? En waarom deed Wim ‘s nachts geen oog dicht?

Ik moet nog een hoop leren

Tung (Wim’s vrouw noemt hem soms “dad”) heeft me een sms-je gestuurd: “Hi dad, you ok? I want chat with you at 8 o clock”. Ik stuur een smsje terug dat ik “ok” ben en dat ik op haar zal wachten. Om 5 voor 8 start ik m’n computer en tuur naar het scherm. Tung is offline… 5 kwartier later is ze nog steeds offline…. Ik ben inmiddels behoorlijk kriegel van het wachten. Dan is ze toch ineens “beschikbaar”. “Hi dad, you ok”, hiermee begint steevast haar conversatie. “I’m ok”, antwoord ik korzelig. “What happened”, doelend op de lange tijd dat ik op haar moest wachten. “Why” is haar antwoord. Ik val stil, m’n wenkbrauwen zitten in m’n haargrens. Ik weet al dat het zinloos is om tegen haar te zeggen dat we toch hadden afgesproken om 8 uur te chatten. Dat ik inmiddels 5 kwartier op haar heb zitten wachten. Ik vraag haar dus maar gewoon: “What did you eat for dinner today”. Wachten hoort erbij in Thailand, overal en altijd. En niemand (behalve ik) schijnt zich daar druk over te maken. Ik moet nog een hoop leren!

Pink Lady

Tegenover het huis van mijn schoonouders woont een jonge, niet onaantrekkelijke Thaise vrouw, zonder man met twee puberende dochters. Ze draagt doorgaans strakke roze kleding en rijdt op een glimmende roze scooter. Deze dame heeft een opvallend goed onderhouden stenen huisje, duidelijk van alle gemakken voorzien. Niks mis mee zou je denken. Maar er valt mij iets op… Niemand van mijn schoonfamilie of aangrenzende buren wil contact met haar. Ze wordt gemeden als de pest. Dit vind ik vreemd, want in dit dorpje loopt iedereen de deur plat bij elkaar. Ik vraag aan Tung waarom iedereen haar negeert. “Why?”, antwoord ze enigszins geïrriteerd. “You like her?”

Nu moet ik oppassen, Thaise vrouwen kunnen ongemeen fel reageren wanneer ze vermoeden dat je belangstelling hebt voor een andere vrouw… “No, I just wonder why nobody want to talk with her”, zeg ik op m’n hoede. “She no good!”, vervolgt Tung terwijl ze misprijzend in de richting van het huisje kijkt. “Why?” Ik probeer het nog maar eens. En dan krijg ik stukje bij beetje wat meer informatie. “She 5 husband, three dead. Two daughter different father.”

Ik begin een beeld te krijgen. “She like sex very much. She drink alcehol, many many, every day.” Oké, nu snap ik hoe ze aan dat mooie huisje komt…. het kwartje is gevallen. In de weken daarna zie ik dat ze regelmatig “herenbezoek” krijgt. “She drink alcehol, many many, every day”, zeg ik gekscherend als ik bij Tung de keuken inloop. Tung’s ogen staan donker en fonkelen. “She very bad”, reageert Tung. Ze spuugt nog net niet op de grond.

Ik doe geen oog dicht

Na alweer een warme dag kom ik opgefrist uit de badkamer. Ik ben ondertussen gewend geraakt aan deze manier van baden: bak koud water over je heen gooien, inzepen en daarna met nog meer bakken ijskoud water afspoelen. Nauwelijks heb ik me afgedroogd of de warmte valt weer als een deken om me heen. Ik hang het muskietennet op in de slaapkamer. Geen overbodige luxe hier, die beestjes lusten mij rauw. Terwijl ik hiermee bezig ben, steekt Tung haar hoofd om de deur. “Dad, tonight you sleep alone, you ok?” “Why?”, antwoord ik, me van geen kwaad bewust. Heb ik iets verkeerds gezegd of gedaan? “Old lady died, I have to cook many many for neighbours”, zegt Tung. Na enige uitleg wordt het duidelijk. Vlak in de buurt van ons huis is een oude dame overleden, en nu is iedereen in de weer met de voorbereidingen van de crematie. Inclusief de buren.

Van heinde en verre zullen familieleden, kennissen, vrienden en dorpsgenoten deze kant op komen. En die moeten allemaal worden gevoed. Burenhulp bij deze megaklus is onontbeerlijk. “I want to take you to hotel, I worry you can’t sleep tonight. Many people come here, lot of noise”, gaat Tung verder. Ik heb helemaal geen zin om me weer aan te kleden en vervolgens de nacht alleen door te brengen op een hotelkamer. “No no”, zeg ik beslist. “I stay here, I sleep here, you don’t worry.”

En hiermee beslecht ik mijn lot voor de komende nacht, ik zal geen oog dicht doen! Lawaai van potten en pannen, de rook van houtskoolvuurtjes die door kieren in de luiken mijn kamer binnenkomt. Het gepraat en gelach in de open keuken die pal aan mijn slaapkamer grenst. Tegen 4 uur in de ochtend verstomt het kabaal. In de verte kraait de eerste haan. Niet veel later kruipt Tung doodmoe naast me in bed. De rust zal niet lang duren.

Tante is dood en iedereen in de wijde omtrek mag het weten

Om 5 uur maken de hanen abrupt een eind aan deze nacht. Het leven in de Isaan komt weer op gang. Er wordt weer gekookt, kleding gewassen. Een nieuwe dag is aangebroken. In de loop van de nacht zijn er veel mensen aangekomen, ons erf staat vol met kris kras geparkeerde pick-ups. Ik zie een man staan plassen tegen een van onze bananenbomen. Ook goedemorgen! Rond 7 uur stopt er een busje, er stappen zeven monniken uit, kompleet met bedelnap. Nog geen kwartier later schallen hun gebeden door de immense geluidsboxen die ‘s nachts zijn neergezet. Tante is dood, en iedereen in de wijde omtrek mag (lees zal) het weten.

Steeds meer mensen verzamelen zich in en rond het huis van de overledene. Tussen de gebeden door wordt er gegeten en gedronken. Een sterfgeval en aansluitende crematie betekent hier een aanzienlijke financiële aanslag op de nabestaanden. Hier heeft niemand een uitvaartverzekering. De consequenties hiervan zouden me nog geen twee weken later pijnlijk duidelijk worden. Op een zonnige, lome zondagochtend, nog geen 20 km bij ons vandaan, verongelukte ons nichtje Pan op haar motorbike. 17 jaar oud.

Ingezonden door Wim (herplaatst)