Het Thaise eergevoel (lezersinzending)
Een Thai mag nooit, maar dan ook nooit, zijn gezicht verliezen. Je denkt misschien dat het meevalt, maar dit principe zit diepgeworteld in de Thaise cultuur.
Hoe komt het bijvoorbeeld dat vrijwel alle Thais schulden hebben, en niet zo’n beetje ook? Precies: een Thai moet aan zijn omgeving laten zien dat hij het gemaakt heeft. Als hij daar het geld niet voor heeft – want laten we eerlijk zijn, het draait uitsluitend om uiterlijke schijn – dan leent hij het gewoon. Denk aan een nieuwe iPhone, een gouden ketting of een opvallende, luidruchtige pick-up truck. En dan hebben we het nog niet eens over kleding, waar ik zelf helemaal geen verstand van heb.
Werken voor de staat: lenen en schulden
Een andere factor is dat veel Thais het liefst voor de overheid werken. Waarom? Omdat werken voor de staat betekent dat je gemakkelijk bij de staat kunt lenen. Een leerkracht, politieman of militair kan zonder veel moeite één tot twee miljoen baht lenen. Terugbetalen is uiteraard een ander verhaal. Het is dan ook gebruikelijk dat in de tweede helft van de maand veel Thais hun geld gebruiken om in ieder geval een deel van hun leningen af te lossen.
Het diploma: meer een statussymbool dan kennis
Een diploma in Thailand is vaak niet meer dan een vodje papier. Wat je op de universiteit hebt geleerd, is van ondergeschikt belang; enkel het document telt. Thailand kent een overvloed aan universiteiten, maar slechts twee daarvan staan in de top 2000 van de wereld: Chulalongkorn en Mahidol, beide rond plaats 600. Een paar andere zitten ergens tussen de 1000 en 2000, terwijl de meeste Thaise universiteiten niet eens in internationale ranglijsten voorkomen. Het niveau van het hoger onderwijs is dan ook zo laag dat Singaporezen er vaak lacherig over doen. In veel gevallen haalt het niveau van Thaise universiteiten niet eens dat van een middelbare school in Singapore.
Het onderwijs: onbekwaamheid en gebrek aan kwaliteit
Een Thai, hoe onbekwaam ook, kan in veel gevallen niet worden ontslagen. Dit draagt bij aan het dramatisch lage niveau van het onderwijs in Thailand. Een schrijnend voorbeeld is het vak Engels. Zo’n 60% van de Engelse docenten haalt zelf niet het niveau van de syllabus die ze moeten onderwijzen. Van de resterende 40% behaalt slechts 3% een acceptabel niveau. Thailand scoorde in 2023 de 110e plaats van 113 landen op het gebied van Engelse taalvaardigheid en eindigde als laatste van de ASEAN-landen, exclusief Brunei, Laos en Timor-Leste.
De culturele gevolgen van gezichtsbehoud
Een persoonlijk voorbeeld illustreert hoe diep deze culturele waarden geworteld zijn. Na een actie van mij – een farang – om de ramen van een woning te zemen en het tuintje op te ruimen, voelden Mae en Fon zich zo beschaamt dat ze verhuisden. Voor hen was het een groot gezichtsverlies dat een buitenlander deze taken uitvoerde. Zelf waren ze misschien te lui om het te doen, maar de schaamte overtrof hun gemakzucht. Toen mij werd uitgelegd waarom ze vertrokken, kon ik er weinig begrip voor opbrengen. Het was het laatste waar ik me zorgen over maakte.
Deze anekdote benadrukt hoe de diepe drang om gezichtsverlies te voorkomen invloed heeft op vrijwel alle aspecten van het Thaise leven – van persoonlijke trots tot nationale kwesties zoals onderwijs en economie.
Ingezonden door Geert