Het pak
Het stingersuit, zo’n pak dat beschermt tegen de box jellyfish die dodelijk kan zijn, is vandaag geleverd.
Ik zwem graag in de zee en ken de risico’s.
Mijn zoon Robin blijkbaar ook, want die vertelde me een tijdje geleden al dat hij zich serieus zorgen maakt over mij omdat hij soms droomt dat ik tijdens een van mijn dagelijkse zwemsessies het loodje zal leggen na een aanvaring met een box jellyfish en dat hij dan helemaal geen ouders meer heeft.
Oei, die kwam wel binnen.
“Ach….hoe groot is de kans dat ik er één tegenkom?”, zei ik in een poging hem, en mezelf ook een beetje, gerust te stellen. Op dat moment wist ik niet wat me op korte termijn zou overkomen.
(Voor wie het nog niet weet, lees mijn verhaal: ‘Tijd over’ https://somethingels-els.blogspot.com/2024/09/tijd-over.html)
Nu ligt er op mijn bed een stingersuit, vers uit de verpakking.
Het is eigenlijk net een steunkous, ook zo’n voorzorgsmaatregel, minder strak, maar wel veel langer. En alleen al door ernaar te kijken breekt het zweet me aan alle kanten uit.
“Een mens lijdt het meest van het lijden dat hij vreest”, mompel ik zachtjes tegen mezelf.
Ik kijk nog eens naar het pak. Hoe groot is de kans dat ik nóg een keer zo’n kwal tegenkom?
Ben ik nou zo’n schijterd geworden, of begint mijn gezond verstand eindelijk te werken?
In het warme zeewater voel ik me fijn en, hoewel mijn buik elk jaar een beetje verder over mijn bikinibroek zakt, ook vederlicht. Plechtig heb ik mezelf voorgenomen, dat zolang die buik tijdens het zwemmen niet lichtjes over de zeebodem schuurt, dat ik dan een bikini blijf dragen. Voor mij was een badpak altijd iets voor in de verre, verre toekomst. En kijk nu eens wat daar ligt: dat pak daar… daarbij vergeleken is een badpak een tanga. Oh, oh wat zal ik dat zwemmen in bikini gaan missen.
Nee hè, ik heb m’n onderbroek nog aan. Zucht. Pak uit, broek uit, pak aan.
Na wat gemouwtrek lijkt alles op z’n plek te zitten, het pak is aan.
Voor de grote spiegel bekijk ik het resultaat.
Het is zwart met wat belijning aan de zijkant en het kleedt wel mooi af. Of ben ik alleen van het aantrekken al afgevallen?
Verder zie ik een rood hoofd, een vermoeide blik en zweet. De lange rits die ik tot de navel kan openzetten zou een spannend beeld kunnen laten zien. Nu die helemaal dicht zit, lijken mijn over het algemeen niet te missen borsten, als uitgesmeerde mozzarellabollen van de jumbo, samengevloeid met de rest van mijn lichaam.
Het zweet staat inmiddels hoog in de bilspleet. Een diepe zucht, een vleugje zelfmedelijden, ik heb nu al een hekel aan dit pak.
Even bijkomen, Roos beantwoorden, water over de polsen en mezelf fatsoeneren.
Want nu ik het pak toch al aanheb, kan ik het net zo goed meteen gaan uitproberen.
Een beetje onwennig, want voor m’n gevoel loop ik in mijn blote kont, stap ik op de scooter.
Ik start ‘m soepeltjes (nu wel) en ik tuf op mijn gemak van mijn huisje over het zandpadje richting de verharde weg.
Daar geef ik eens flink gas en oehhhhhh, das apart! De wind waait dwars door het pak. Nu merk ik echt wel heel goed dat ik geen onderbroek aan heb, braaf knijp ik m’n knieën bij elkaar.
Maar niet voor lang.
Dan geef ik nog eens extra gas.
Whoehoeeeeeee, lekker hoor, zo’n pak.
Over deze blogger
- Ik ben Els (1963) en sinds 2015 woon ik deels in Nederland en deels op Koh Phangan. Ik heb een vriend in Nederland en ik ben (reserve) moeder voor mijn kinderen. Ik werk regelmatig nog een paar uurtjes als VA voor de financiële administratie. Op Koh Phangan begint mijn dag met een lekker ontbijtje en goede koffie bij Bubba’s in Baantai, een van de koffie- en brunch zaken van mijn zoon. Ik hou van eenvoudig leven, luieren in de hangmat, kleurrijke mensen, de natuur, scooterrijder, zwemmen en dansen.
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand4 november 2024Het pak
Leven in Thailand12 oktober 2024Geland op een tropisch eiland: Nog een keer ff bellen
Leven in Thailand3 oktober 2024Geland op een tropisch eiland: ff bellen
Leven in Thailand21 september 2024Geland op een tropisch eiland: Tijd over
Dat is een vrolijk verhaal Els met een best serieuze ondertoon. Alles voor de kids, ook ver weg maar toch ook alles voor mezelf. Goed verwoord.