‘Het laatste stukje’

Het zal u waarschijnlijk niet ontgaan zijn dat mijn persoontje zo af en toe, en met wisselend succes, wat schrijfsels achterlaat op dit mooie Thailandblog.
Dit werd door mij beslist met veel plezier gedaan, maar het gaat hierbij blijven.

Want door omstandigheden moet ik er nu waarschijnlijk een schrijverspunt achter zetten.
Grotendeels zijn die omstandigheden terug te voeren op vrouw Oy.
De lieve Thaise dame waar ik al jaren lief en leed mee deel, zowel hier als in het Beloofde Thailand.

Oy, die kans zag bij haar eerste bezoek aan Nederland op totaal versleten slippers aan te komen.
Dezelfde slippers die ze enkele uren voor het afreizen nog vrolijk bij de Isaanse dorpswinkel annex hoefsmid liet repareren, vanwege een afvallig bandje.
Mijn eigen strakke plan, om bij diezelfde winkel gewoon een paar nieuwe te kopen, werd afgedaan als onnodige geldsmijterij.
Want waarom moeilijk doen als een Isaanse spijker ook uitkomst kon brengen? (Waarop ze nog korting wilde bedingen, vanwege de zelf meegebrachte spijker.)
De gedachte van haar reisgenoot, namelijk dat er in haar rugzakje nog wel enkele gympies zouden rondslingeren, was een verkeerde.

Want deze gele plastic misbaksels bleken, eenmaal aangekomen op een ijskoud en winderig Schiphol, het enige wat ze had meegesjouwd aan voetbedekking.
Hiermee duidelijk makend dat het tonen van fotomapjes vol Hollandse ijspret bij haar niet het gewenste effect hadden gesorteerd, en ons aldus deed overgaan tot de noodzakelijke aanschaf van een paar echt lederen veterschoentjes op ’s lands luchthaven.
Zijzelf vervolgens licht wankelend bij de kassa van de trendy schoenwinkel, want voor dat geld had ze héél veel Thaise slippers kunnen kopen.

Tijdens al genoemde vlucht werd ik ook nog iets anders gewaar.
Namelijk dat ze categorisch weigert uit het vliegtuig-raam te kijken, bij bepaalde manoeuvres. Zoals start en landing. Haar gezicht daartoe smorend in een KLM-kussentje, onder het motto: ‘als ik niks zie, kan er ook niks gebeuren.’
Struisvogels komen in Thailand niet voor, maar ik ben zelf al jaren getrouwd met een leuk alternatief.

De tweede maal dat ze naar ons bedijkte moeras kwam, ditmaal om er te blijven, had ze al haar zuinig opgespaarde Thaise muntjes vergaard en omgezet in een polsontwrichtende gouden armband.
De Pattayaanse goudshop-eigenaar, een Chinees op jaren, had haar in tranen uitgeleide gedaan. Stil gaan leven was namelijk altijd al een wens van hem geweest.

Waarop mijn nietsvermoedende afhaal-persoontje haar, op verzoek van een verdacht vriendelijke douanier, mocht ophalen bij de ‘niets aan te geven’ sectie op Schiphol. Dit omdat ze haar halve ton aan edelmetaal vol trots aan den volke had getoond, bij het passeren van diezelfde douane.

Na het secuur wegen van het kostbare kleinood, en pinnen van een blaartrekkende hoeveelheid aan invoerrechten mocht ik haar alsnog naar buiten begeleiden.
Het gespreksonderwerp in de auto op weg naar huis bleek, heel eigenaardig, nu eens niet de gezondheid van schoonmoeder te zijn, of de huidige malaise in de Thaise vastgoed-sector.

Nooit te beroerd me bij te staan in mijn verkenning van onbekende Thaise etenswaren, bracht ze ook liefdevol een tupperware-bakje vol ‘plaa-raa’ mee. De rottevis-smurrie die bij vele van haar landgenoten voor delicatesse moet doorgaan.
Mijn zoektocht naar een vermoed rioleringslek in huis, na het thuiskomen van een vermoeiende werkdag, vond tenslotte een meurend einde in het groentevak van de koelkast. Waarna het drie volle dagen nam om de geur weg te krijgen, en nog eens drie voor de nauwelijks te wissen herinnering eraan.

Smaken verschillen nu eenmaal, maar er zijn momenten dat ze me sprakeloos maakt.
Ooit wist ik, zielsgelukkig, de hand te leggen op een kleine hoeveelheid peperdure Blue Mountain-koffiebonen, en brouwde daar een bijna perfecte koffie van.
Haar eerste handeling, na het proeven, was er twee scheppen poeder en enkele klonten tandbederf in te mikken, want anders smaakte het niet naar haar eigen instant-Nescafé.

Dit zijn natuurlijk kleine cultuurverschillen, maar ook die worden door haar naadloos gladgestreken.

Want getrouwd zijn met zo’n botte farang die niets begrijpt van Thaise omgangsvormen is natuurlijk vragen om moeilijkheden voor de goedwillende Thaise echtgenote, zéker bij familiebezoek.
Op vakantie moest ze me dan ook regelmatig bijscholen.

Een zojuist bij de Isaanse dorpswinkel aangeschafte halve liter bier, door mij neergezet op schoonma’s veranda, bleek enkele minuten later spoorloos verdwenen.
Tot ik oompje Mamuang, een bezoekend familielid dat net als presentje een forse kam bananen uit de achterbak van zijn pick-up had gesleurd, er zijn keel mee zag spoelen.

Op mijn verbijsterde vraag aan Oy waarom oom, sowieso al een begenadigde expert in het ontkurken van geestverruimend vocht, mijn aankoop aan het wegklokken was, kreeg ik te horen dat het toch echt mijn eigen schuld was.
Had ik het blik Chang, maar niet in het zicht moeten zetten.
Want nu zag oompje het staan, en móést ze het hem wel aanbieden.

Op mijn vraag of ik nog wel de autosleutels ergens kon laten slingeren, of dat oompje dan ook aanspraak kon maken op onze tweedehands Toyota, kreeg ik ‘de blik’.
Wat zowel war als leeghoofd kan betekenen, maar die stof hebben we nog niet behandeld.

Maar de hoofdreden van dit kleine epistel is familie-gerelateerd.
Als je Thaise schoonzus op bezoek is geweest, zeg dan niet in je farang-onnozelheid dat ze een prima Pad Thai op tafel weet te zetten.
Want op de vriendelijke vraag van eega ‘beter dan de mijne’? besef je weer eens blindelings het mijnenveld ingestruikeld te zijn, en geen enkel idee hoe er weer uit te geraken.
De twee seconden bedenktijd die je jezelf meent te kunnen veroorloven zijn er namelijk niet.

Resultaat: dook ik hiervoor onbekommerd in mijn prakje, nu kijk ik eerst of mijn vork na de eerste hap geen Uri Geller-symptomen vertoont en vraag me tevens af hoe we, zonder tuin, aan bonnetjes van onkruidverdelger komen.

Daarom beste lezers, zou dit zomaar mijn laatste stukje kunnen zijn.

Over deze blogger

Lieven Kattestaart

Lieven Kattestaart (1963) woont samen met vrouw Oy op het mooie Goeree-Overflakkee.
Is werkzaam als havenmeester en bezoekt sinds 1993 het verre Thailand, waar hij in 98' Oy leerde kennen en haar overhaalde de zon vaarwel te zeggen en zich in dit kille moeras achter de dijken te vestigen.

Tegenwoordig de vakantieweken meestal doorbrengend in het Isaanse optrekje van schoonmoeder, afgewisseld met wat strandhangen in Pattaya, of klem zitten in bus of trein om andere en onbekende Thaise streken te bezoeken.
Zich voornemend na pensionering samen met Oy in Thailand te gaan wonen, en beiden kunnen nauwelijks wachten tot het zover is.

Hobby's: zodra er zich een inspiratie-vonkje aandient, doch meestal gekweld door schrijversblok, het toetsenbord beroeren teneinde het mooie Thailandblog van een nieuw stukje te voorzien, het beoefenen van lichamelijke bezigheid door middel van joggen (uiteraard met mate) online schaken, en het af en toe drinken van een prima Single Malt en daarbij wegdampen van een sigaar van Cubaanse origine.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Cultuur10 december 2024Rooksignalen van oompje Mango
• Cultuur22 november 2024Tropenkolder
• Cultuur14 november 2024‘Drie dagen van bezoeking’
• Cultuur1 november 2024‘Kansloos koloniaal in Pattaya’