Herman, vissen naar geluk in Thailand

Laatst zat ik hier in het dorpscafé van mijn rustige stadje al even rustig aan mijn cola light te slurpen toen er opeens een aardig ogende en al wat oudere heer aan mijn tafeltje stond en vroeg of hij er even bij mocht komen zitten voor een praatje. Hij oogde en bewoog als een gespierde panter op leeftijd en verlegen trok ik snel mijn eigen uitpuilende buikje in.

Het was in de vroege avond en ik zat er in mijn eentje, maar was toch een beetje verbaasd en geschrokken dat een wildvreemde man mijn persoonlijke ruimte zomaar binnendrong. Soms kom je wel eens iemand tegen van heel vroeger die een geweldige gedaanteverwisseling heeft ondergaan en is het daardoor moeilijk die persoon te herkennen. Dus ik begon vliegensvlug in mijn herinnering te graven alvorens hem toe te laten aan mijn tafel. Ik verwachtte de vraag ‘herken je me niet?’ Die krijg ik wel eens vaker gesteld, want kennelijk herkennen oude bekenden uit een ander leven mij nogal vaak. Niet dat ik er zo jong uitzie, maar meer omdat ik blijkbaar een oude versie van mijn jongere ik ben geworden. Maar die vraag kwam dus niet. En in de paar seconden van mijn twijfel had de bezoeker al een stoel uitgetrokken en plaats genomen aan de kleine houten tafel. Recht tegenover mij. Okay, zei ik wat ironisch, neem maar plaats, maar hij zat intussen dus al en zijn jas hing ook al over de rugleuning van het caféstoeltje. Op de achtergrond speelde een evergreen uit de jukebox. Ik had het plaatje niet aangevraagd, niemand eigenlijk, want de zaak was verder leeg, een typische maandagavond als de mensen nog de neus vol hebben van het weekend. Ik stelde zelf, maar de vraag of we elkaar kenden.

Onbekend maar toch bemind

Om een lange inleiding kort te maken: hij kende mij van Thailandblog. Hij bleek een langjarige bezoeker en uiteraard ook lezer te zijn van wat hij al die tijd een geweldige bron van allerhande informatie over Thailand had gevonden, nu al zo’n 15 jaar lang. Geen echte ‘reagluurder’, hij las alleen maar in stilte mee. Tot ik er enkele maanden geleden plots opgedoken was en hem mijn aparte en vlotte schrijfstijl positief was opgevallen met die typische Zuid-Limburgse humor en grote verbindende kracht tussen de verschillende kampen die er de dienst willen uitmaken. Dat laatste zei hij met een hartelijke lach, dus ik wist dat het alleen maar een populaire binnenkomer was waar ik niet al teveel waarde aan moest hechten. Al gauw kwam de aap uit de mouw: uit de context van mijn posts en de commentaren erop had hij kunnen afleiden dat we uit hetzelfde dorp afkomstig waren. Hoe hij er achter was gekomen wat mijn stamkroeg was, liet hij in het midden, wat misschien ook beter was. Ik herinnerde mij niet daar hier ooit iets over geschreven te hebben. Maar ik ben geen achterdochtig type, wat mijn vrouw mij vaker voorhoudt, omdat ze vindt dat ik me daardoor soms wel erg kwetsbaar opstel. Het zij zo. Het zit te diep in mij ingebakken om nu nog het roer om te gooien en een argwanende zuurpruim te worden. Begrijp me echter niet verkeerd, ik ben geen naïeve sukkel, dus wie nu denkt een eenvoudige prooi gevonden te hebben voor enigerlei misbruik moet ik helaas teleurstellen.

Hij bleek Herman te heten en hij had vroeger een winkel gehad in ons centrum, een soort handel in vistoebehoren. Ik herinnerde mij zoiets inderdaad nog vaag, maar omdat ik helemaal niks met vissen en de daarvoor benodigde spullen heb, was het nooit tot een bezoekje aan zijn winkeltje gekomen. Vijvers, hengels, visvoer en dat soort spullen verkocht hij er, maar ook levende siervissen, sommige zelf gekweekt achter in de tuin. Van heinde en verre hadden trouwe klanten hem vele jaren lang weten te vinden, totdat hij op een gegeven moment zo de neus vol had gehad van de vislucht dat hij de hele inboedel verpatste en naar Thailand was getogen. Niet als een half berooide AOW opa, maar als een nog relatief fitte en kapitaalkrachtige vijftiger. De grote hoeveelheden omega 3 hadden hem naar eigen zeggen jong en strak gehouden. Dat was er ook duidelijk aan af te zien, al begonnen de jaren nu ook wel voor hem te tellen. Ach ja, voor wie eigenlijk niet. Wat hij dan nu precies van mij wilde, behalve wat Thailand avonturen uit te wisselen was mij nog steeds niet duidelijk, maar hij bracht snel verheldering.

Uitverkoren om zijn verhaal te vertellen

Hij had een verhaal te vertellen, maar was beter met zijn stem dan met zijn pen. En omdat hij mijn unieke verteltrant absoluut onweerstaanbaar vond, had hij mij ‘uitverkoren’ om zijn verhaal op Thailandblog te komen vertellen. Het verraste mij aangenaam dat te horen al vond ik zijn hernieuwde lofzang er wat dik op liggen, maar smaken verschillen nu eenmaal en ik ben de laatste om een welverdiend compliment van mij af te werpen, daarvoor worden ze te spaarzaam uitgedeeld, hoewel dat steeds beter gaat op Thailandblog,  waarvoor mijn oprechte dank aan de fans van mijn geschrijf. Op zich kwam het voorstel mij goed uit, want mijn eigen Thailand gerelateerde ervaringen en dus content begonnen langzaam maar zeker wat op te drogen; ik had immers in korte tijd al zo’n dertig bijzonder pakkende en verfijnde verhalen gepubliceerd op Thailandblog, zij het met wisselend succes, maar steeds afkomstig uit de diepste en soms nog diepere regionen van mijn innerlijke leven. Al heb ik ook al (een hele enkele keer) zaken moeten verzinnen, maar wel steeds in de van film en tv bekende stijl: gebaseerd op ware gebeurtenissen. De laatste tijd zat ik immers steeds vaker thuis aan mijn telefoontje (mijn typemachine) me de laatste spaarzame haren uit de nagenoeg kale kruin te rukken in de weinig realistische hoop daarmee nog wat nieuwe inspiratie op te wekken. Dus leentjebuur spelen bij een wildvreemde kon een welkome aanvulling zijn op mijn eigen opdrogende fantasie en verhalen repertoire. Het is dan ook beslist geen plagiaat dat er nu volgt maar een authentieke vertelling uit het hart van Herman, voor wie ik bij die gelegenheid gewoon als boven dimensionale, maar goudeerlijke externe spreekbuis diende.

Het verhaal van Herman

Er volgden daar aan ons tafeltje een paar uren die door hem enthousiast volgepropt werden met verhalen die stuk voor stuk verdienen hier verteld te worden, maar we moesten een selectie maken want, zo verzekerde ik hem, we gaan geen boek schrijven, maar gewoon een post voor Thailandblog. Daar had hij gelukkig begrip voor. Ik weet uit eigen ervaring namelijk hoe moeilijk het is om een nog maar net geboren literair kindje om zeep te helpen middels de deleteknop, gewoonweg omdat er geen plaats voor is in deze al tot de rand volgeschreven wereld.

Nadat de vis hem na jaren dus danig uit de neus was gekomen ging zijn winkel voorgoed dicht en werden de koffers plus een stel containers ingepakt voor een permanent vertrek naar Thailand waar hij al menige zonnige vakantie had doorgebracht en al jaren plannen had gesmeed voor het overnemen van een bescheiden hotel ergens aan een idyllisch palmboom strand. Hij kon het op zich goed lopende zaakje één op één overnemen van een hem bekende Nederlandse Farang die zichzelf volledig te rusten wilde begeven en alleen nog maar met andere pensionado’s lekker ontspannen op een terrasje aan het strand wilde gaan roddelen over andere oudjes onder het genot van een koel flesje Heineken en een  pannenkoek met stroop of de heerlijke wortelstamppot bij Casa de Piet op de kop van de lokale Beach Road. Gewoon dat doen waar hij zin in had zonder zich wat aan te trekken van de dictatuur van de mode-industrie en de mening van leeftijdsgenoten, die nog graag in hun vrije tijd met blote handen bomen wilden uittrekken, figuurlijk gezien dan. Herman viel natuurlijk nog ruimschoots in die laatste categorie, niet qua leeftijd, maar wel qua activiteitenpatroon. De perfecte match was dan ook gevonden voor een probleemloze overdracht. Geweldig.

Het fulltime leven in Thailand beviel Herman uitstekend. Hij wist van aanpakken en blies het wat vermoeide hotel nieuw leven in. Het personeelsbestand nam hij integraal over zodat hij niet meteen na aankomst de plaatselijke uitzendbureaus moest gaan belagen op zoek naar ook daar zeldzame competente nieuwe vakmensen uit de horeca branche. De vers gekochte tent draaide daardoor al bijna vanzelf en Herman kon zijn aandacht gemakkelijk verdelen tussen zijn zaken- en zijn privéleven.

Drukte in de slaapkamer

Dat laatste resulteerde algauw in een boeiende ‘menage a trois’. Met twee dames tegelijk wel te verstaan. Niet te verwarren met een kortstondig erotisch avontuurtje tegen dubbele betaling te beleven in een daarin gespecialiseerde erotische club. Nee, Herman had het genoegen om officieel en ononderbroken samen te leven met een tweekoppig setje dames, opgeteld net niet van zijn leeftijd; een privilege dat doorgaans slechts weggelegd is voor onze moslimse en mormoonse blogbezoekers, al zullen sommige, wellicht al wat rijpere lezers hier dit soort verbintenissen niet als een zegening beschouwen, maar eerder als een uitermate vermoeiende en dubbel zo dure aangelegenheid dan een reguliere liaison tussen één exemplaar per geslacht.

Ik las hier even een kort moment van verduidelijking, contemplatie en bezinning in voor de lezers die eventueel hier aanstoot wensen te gaan nemen aan het in hun optiek wellicht ongoddelijk wangedrag van Herman, waarmee hij immers volledig voorbij gaat aan de waardigheid van de vrouw, de algemeen geldende normen voor liefdesrelaties en wat dies meer zij. Ik promoot veelwijverij niet en veroordeel het evenmin. Als (waarschijnlijk bijna) iedere gezonde man heb ik er wel eens over gedroomd in een ongecontroleerde droom, waarvoor ik dan ook geen verantwoordelijkheid kan ervaren, maar in de ochtend het toch onhaalbare idee weer ver van mij afgeworpen en mij weer liefdevol en uiteraard hondstrouw volledig gewijd aan mijn werkelijk fantastisch vrouw en niemand anders. Dat soort spannende dromen deel ik dan ook nooit met iemand anders dat moge duidelijk zijn.

Volgens Herman gaat het in hun geval echter om een volledig harmonieus en vrijwillig gezinsleven, niet gehinderd of bepaald door de welvaart van de farang-component. Bij bezoeken aan zijn bejaarde ouders in Nederland werd er natuurlijk flink wat af geroddeld in de straat of het dorp, maar omdat Herman in deze natuurlijk spekkoper is, lacht hij stiekem in zijn vuistje, als hij tenminste niet met één dame per hand door het Zuid-Limburgse landschap flaneert.

Het onvermijdelijke ‘helaas’: niet alleen in Nederland leiden dergelijke van de norm afwijkende romances tot afgunst en afkeuring. Nee, ook in Thailand met zijn toch wijdverbreid bestaan en ook wel acceptatie van de bij-vrouw behoort dit soort van pleziertjes zich bij voorkeur buiten het zicht af te spelen en niet op de manier waarop Herman er uiting aan gaf.

De helse pijn die hartzeer kan veroorzaken

Spijtig genoeg viel ook de laatste ex van één van de vlammen van Herman in de categorie van critici. Ik proefde een beetje uit de woorden van mijn praatgrage tafelgenoot dat er een zekere overlapping had plaatsgevonden van de beide relaties van de jonge vrouw. De afgeschoven en overigens Thaise minnaar was daarover verhaal komen halen in de lobby van het hotel, een bespreking die tamelijk kortstondig was geweest en geresulteerd had in een vrij langdurig verblijf op de intensive care in een lokaal internationaal ziekenhuis, waarvan de eerste paar weken in een kunstmatig tot stand gebracht coma. Naast een gedeeltelijke reconstructie van zijn kaken en gebit had mijn dorpsgenoot er gelukkig verder niks aan overgehouden, behalve een snel gerekruteerde soort van betaalde bodyguard die net als zijn aanvaller bijzonder bedreven was in Muay Thai, maar dan in een hogere klasse. Omdat de schermutselingen met de ex niet op beeld waren vastgelegd volgde er geen rechtszaak, maar wel de installatie van talrijke beveiliging camera’s wat sowieso geen overbodige luxe is in de steeds grimmiger wordende maatschappij. Ik heb er zelf ook onlangs een stel aangeschaft, zelfs zonder voorafgaande afstraffing door een jaloerse ex.

Covid gooit roet in de pad thai

Korte tijd later deed covid-19 helaas zijn intrede in diezelfde maatschappij. Herman drukte mij op het hart om in godsnaam niet weer te beginnen over de maatschappelijke scheuring die dat minuscule virusje teweeg had gebracht en mij uitsluitend te focussen op het financiële fiasco dat het gevolg voor hem was geweest. Vooruit dan maar, per slot van rekening was het zijn verhaal en was ik slechts zijn willoze megafoon. Ik verzekerde hem dan ook stellig dat ik ook beslist niet de intentie had om dat soort oude wonden weer open te trekken, hetgeen hem volledig geruststelde en stimuleerde om verder te gaan met ontboezemen.

Omdat Herman doorgaans overwegend farangs in zijn middenklasse hotel huisvesting verschafte, viel zijn hele handeltje spontaan in duigen nadat de overheid zijn grenzen hermetisch afsloot, terwijl niet eens 100% zeker vastgesteld was dat dit de meest adequate remedie was tegen de verspreiding van de aanvankelijk toch wat beangstigende ziekte die de wereld in zijn ban hield. Daarover zijn nu de meningen nog verdeeld. Hij had nog het grote geluk dat hij het hotel destijds cash had afgerekend dankzij de royale opbrengst van de liquidatie van zijn aardse bezittingen in Nederland en nog wat zwart geld dat hij in de loop der jaren die kant op had geloodst. Daardoor kon hij het een hele tijd uitzingen zonder dat de altijd geldgierige kredietverleners aan zijn deur kwamen rammelen. Als genereuze werkgever lukte het hem zelfs in deze moeilijke tijden om zijn personeel voor verhongeren te behoeden, door ze in te zetten voor renovaties en andere op zich overbodige activiteiten die dan ook overwegend vielen in de categorie van werkverschaffing. Hij moest wat interen op zijn kapitaal, maar in tegenstelling tot veel concullega’s kwam hij min of meer de crisis zonder grote kleerscheuren door, wat hem in theorie een goede startpositie gaf toen de toeristenindustrie weer langzaam op gang kwam.

Nee, zakelijk gezien was hij er niet bepaald bekaaid vanaf gekomen.

Triest nieuws uit Nederland en ook uit Thailand 

Wel was zijn bejaarde vader in Nederland overleden aan een aan Covid 19 gelinkte aandoening. Het was hem niet meer gelukt om op tijd het land uit te komen om aan het sterfbed te gaan staan of om deel te nemen aan de gemaskerde crematie ceremonie, wat hem net als vele lotgenoten enorm veel pijn had gedaan. Beeldbellen is toch aanmerkelijk minder menselijk dan de rimpelige hand vast te houden bij het heengaan van de persoon aan wie je jouw bestaan dankt. Al was dat laatste destijds ook ongewenst, vanwege ‘besmettingsgevaar’. Gelukkig waren zijn moeder en broer wel thuis geweest toen het mis ging met vader en had hij een waardig afscheid gehad vanachter zijn transparante virusdichte kunststof tentje. Nadat het weer toegestaan was om te vliegen heeft Herman naar eigen zeggen op persoonlijke manier alsnog afscheid kunnen nemen van de dierbare overledene, maar het ging niet van harte, wat ook duidelijk zichtbaar werd toen hij er geëmotioneerd verslag van deed voor de blog. Gevoelens die ik nauwelijks hier in woorden kan uitdrukken, zoals de lezer ongetwijfeld nu ook aanvoelt.

Omdat hij in Facebook uitvoerig verslag deed van zijn reis naar Nederland en het hernieuwde afscheid van zijn geliefde vader, kreeg men uiteraard ook in Thailand snel in de gaten dat hij zich op 10.000 km afstand van zijn hotelletje bevond. Een gelegenheid die zijn eerder genoemde rivaal in de liefde van harte waar nam om hoofdstuk II van zijn opgekropte haat en woede ten uitvoering te brengen in de vorm van een schandalige maar hoogst effectieve brandstichting. Conform de lezing van Herman was de gefrustreerde ex in het holst van een niet nader genoemde nacht in het recente verleden met een jerrycan benzine onder de ene en een doosje lucifers onder andere de arm via een onbewaakte achterdeur waar toevallig geen camera hing het hotel als ongewenste gast binnengedrongen en korte tijd later lag het gebouwtje volledig in het as, gelukkig nadat gealarmeerde gasten en dito personeel het pand door de voordeur veilig hadden verlaten. Allen zonder brandvlekken of erger. Herman vond het natuurlijk een vreselijk nieuwtje om te vernemen, terwijl hij in Nederland zijn droeve plichten kwam vervullen.

Wie heeft de tondeldoos gehanteerd?

Maar omdat hij kennelijk wat laconiek reageerde op de rampspoed nadat hij halsoverkop teruggevlogen was naar de berg as, die al deels de zee was ingewaaid, werd hij uitgenodigd voor een uitgebreid interview door de lokale politie, die blijkbaar enige verdenkingen had aan zijn eigen adres, zoals dat wel vaker het geval is bij afgebrande en weinig lucratieve horecabedrijven, ook al zijn die weer op weg naar herstel. Ik vond Herman zelf ook wat onbewogen verhaal doen van wat toch een gigantisch persoonlijk drama genoemd kan worden, maar hij verzekerde mij stellig dat hij gewoon een koele kikker is die zijn emoties goed in bedwang kan houden. Bovendien was hij ten tijde van de fatale brand in Nederland geweest en dus absoluut niet in staat om persoonlijk in het verre Thailand zijn eigen trots in de hens te gaan steken. Touché. Ik vond het allemaal verder best wel in orde zoals hij het mij vertelde en kennelijk waren politie en verzekering ook uiteindelijk die mening toegedaan, al was het met knarsende tanden. Herman noch de verdachte ex werden officieel beticht van enige malversaties en dus kwamen handenvol miljoenen baht Hermans kant op. Die mooie dikke bundeltjes van 1000 baht biljetten die mij altijd doen watertanden als ze in de bank uit een plastic zak getrokken worden door een onbeduidend uitziende marktkoopman. Genereus gaf hij nog een rondje cola light weg, wat ik verlekkerd aan mijn lippen zette. Zelf nam hij nog een slokje van zijn schuimend biertje dat ambachtelijk vervaardigd was in een traditionele brouwerij niet ver van ons dorp. Niet te sterk, niet te slap. Nee, gewoon een lekker en hartig biertje, al heb ik daar zelf absoluut geen kaas van gegeten en moet ik afgaan op de uitingen van de brouwerij op hun website en talrijke abri reclames, toen dat nog toegestaan was. De jukebox had onverstoorbaar op automatische piloot zijn zoveelste deuntje ingezet en een zacht en bijzonder hoogpolig tapijt van nostalgie voor de voeten van onze intieme ontmoeting uitgerold, waar we heerlijk tot onze enkels in konden wegzinken.

De gespreksstof is opgedroogd, maar het lachen niet verleerd

Langzaam kwam ons gesprek niettemin ten einde en ik liep nog even snel mijn mentale aantekeningen met de verteller door. Veel thema’s hadden de eindselectie niet overleefd, spijtig want de onderwerpen politiecorruptie, overstromingen, prostitutie, roofovervallen, vechtpartijen met wanbetalers en salmonella uitbraken waren op zichzelf staand beslist belangwekkend geweest, maar ergens moest de grens getrokken worden. Ook waren bepaalde onderwerpen niet meteen geschikt voor publicatie op een openbaar forum.

Tenslotte vroeg ik hem nog of hij iets kwijt wilde over zijn actuele dagelijkse bezigheden en waar hij die dan nu uitoefende.

Hij leunde even achterover met beide handen in de nek alvorens hij mij deze laatste informatie verstrekte. Hij zei letterlijk: weet je wat het is Rick? Ik heb mijn hele leven enorm hard gewerkt, eerst in die stinklucht thuis en daarna in de hitte van Thailand en al dat harde werk heeft mij financieel onafhankelijk gemaakt, ook met dank aan mijn brandverzekering. Ik hoef nu nooit meer te werken voor mijn kom rijst en straks komt daar ook nog eens mijn AOW bij en dus een lekker stukje zacht geroosterde kip, zoals ze die alleen maar Thailand kunnen bereiden 5555. Ik heb een prachtige villa aan het strand, die ik deel met mijn twee mooie jonge vrouwen. We houden geweldig veel van elkaar en hebben iedere dag enorme lol samen. Ik sport vrij intensief in mijn eigen home gym om me fit te houden, zodat ik nog lang kan genieten van mijn fijne leven. En als ik eens een keertje heerlijk wil ontspannen wandel ik binnen een paar minuten op mijn slippertjes en dooie gemakje naar het strand en tref daar een stel Nederlandse en Belgische vrienden, allemaal lekker gepensioneerd. Kunnen we heel spannend met elkaar in de schaduw debatteren over de kwaliteit van Belgische versus Nederlandse bieren onder het genot van een sappig Singhaatje, lachte hij weer schalks met een twinkel in de ogen. Of over de jonge vriendinnetjes van die oude deugnieten. En natuurlijk weet ik ook wel dat er achter mijn rug uitvoerig over mij geroddeld wordt, over mijn eigen vrouwen en over mijn hotelbrand. Maar weet je wat de beste remedie is tegen zoiets? Gewoon lekker mee roddelen 5555.

Krachtig klonk zijn lach door het gelukkig verder nog altijd lege café.  Een sterke selfmade man. Ik was wel wat jaloers. Alweer: Weet je wat het is Rick? Nee, vertel, zei ik. Pluk de dag, wacht niet tot het te laat is. Het leven is lang, maar niet oneindig en voor je het weet staat vadertje dood met zijn zeis geheven aan je voordeur te rammelen. Ik heb het zelf bijna meegemaakt en gun het niemand, al laat het zich uiteindelijk natuurlijk niet werkelijk vermijden.

Ik vond dat mooie laatste woorden, bedankte me vriendelijk voor zijn openhartige ontboezemingen en verliet het pand onder achterlating van een paar kleine Eurobankbiljetten omdat het eigenlijk niet mijn gewoonte is om anderen te laten betalen voor mijn cola light. Hij riep mij nog na: maak er maar een mooie post van en doe de groeten van mij aan de lezers van Thailandblog en ik riep nog terug: komt goed Herman, maar misschien was toen de deur al achter mij dicht geslagen.

Dus bij deze: de groeten van Herman.

Over deze blogger

khun Rick

Khun Rick dateert van 1959 (momenteel 65 jaar), opgegroeid en nog steeds woonachtig in Zuid-Limburg. Na 40 jaar ambtenarij nu al bijna 5 jaar met vervroegd pensioen. Komt sinds 2001 regelmatig als toerist in Thailand, maar leerde zijn vrouw in Nederland kennen en is met haar vaak te vinden bij schoonmoeder in Udon Thani. Samen reizen is zijn passie, eten (helaas) ook en sporten een noodzaak. En natuurlijk schrijven: vroeger serieus en nu luchtiger.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Cultuur2 november 2024De jutter die schenkt aan de zee
• Leven in Thailand29 oktober 2024Hoe smaak het lot van mens en dier bepaalt
• Leven in Thailand27 oktober 2024Integratie van de Farang, de Thaise inburgering
• Cultuur25 oktober 2024Herman, vissen naar geluk in Thailand