Heimwee doet mijn hart verlangen….

Dendermonde

Daar zit je dan… Gestrand in Dendermonde… In december 2019 keerde ik terug naar Vlaanderen om er op verzoek van en voor een in de tijd beperkte termijn, mijn in de jaren opgebouwde beroepsexpertise ter beschikking te stellen van mijn oude werkgever.

Altijd leuk wanneer men je toch nog nodig blijkt te hebben en met het vooruitzicht dat ik diverse keren naar huis, naar Isaan kon terugkeren om vrouwlief en trouwe viervoeter Sam te bezoeken, leek er geen vuiltje aan de lucht. Mijn dierbare eega zou trouwens zélf begin april overkomen voor het aangekondigde huwelijk van dochter Kaew, maar toen brak de corona-crisis uit, werd het huwelijk op de lange baan geschoven en zaten wij in lockdown. Vrouwlief en Sam in Satuek en uw dienaar in Dendermonde….

Gelukkig kan ik vanuit mijn zolderraam genieten van één van de mooiste uitzichten in dit ietwat slaperige Oost-Vlaamse stadje. Ik verblijf op een boogscheut van de historische Grote Markt en heb een fantastisch uitzicht op het imposante gerechtsgebouw en de Oude Dender die voor mijn deur stroomt. Het water van deze, sinds de middeleeuwen gekanaliseerde rivierarm, vertoont een quasi onbeperkt palet aan groentinten, die mij telkens weer doen denken aan de kleurschakeringen van de Mun, thuis in onze achtertuin in Satuek. Een spektakel waar ik nooit op uitgekeken raakte. Het enige verschil is dat je hier geen wadende of zichzelf natsproeiende olifanten zal aantreffen en in de uiterwaarden, achter de dijk zijn de wellustig in de modder wentelende waterbuffels vervangen door donzige schapen.

Alhoewel ik eerlijk moet toegeven dat het water van de Oude Dender vandaag eerder donker feldgrau, om niet te zeggen bijna zwart lijkt. Een effect dat nog wordt versterkt door de kaaimuren en bomen die met een flinke laag hagelwitte sneeuw zijn bedekt. Terwijl ik deze regels schrijf wordt het diepe zwart van de waterpartij plots gebroken door lange, zilvergrijze strepen die getrokken worden door een handvol opwiekende aalschovers die laag over het water richting de Schelde vliegen. En deze vlucht doet me weer aan thuis, aan de Mun denken.

Het imposante gerechtsgebouw en de Oude Dender

In deze periode van het jaar, eind januari begin februari zit de Mun achter ons huis tjokvol met ooievaars. Waarom ze uitgerekend in deze tijd van het jaar ons met een bezoek vereren is mij een raadsel. Maar ze zijn er wel elk jaar, stipt rond deze tijd, als het ware op de afspraak. Misschien heeft het met migratiepatronen te maken. Ik weet het niet want ik ben geen ornitholoog. Wat ik wél weet is dat er van dat beeld van die massa, geduldig in het water op een hapklaar visje wachtende vogels, een sereniteit uitgaat die mij een gevoel van rust en ontspanning geeft. Ontspanning, die ik met onze verhuis naar Isaan ook doelbewust heb opgezocht. Zelfs onze herder Sam die er over het algemeen een sardonisch genoegen in schept om met een rotvaart de waterwering af te stuiven en een zandbank vol van zijn gevederde vrienden op te rennen wordt er vaak stil van…

Ik mis de jungle die echt voor onze deur, waar het smalle betonbaantje én dus de beschaving stopt, begint. Ik mis het eindeloze turen, samen met de verduldige en zachtjes voor zich uithijgende Sam op de betonnen trappen van de waterkering, over het glooiende landschap aan de overzijde van de Mun. Een bekoorlijk panorama, zelfs wanneer in de Moessontijd de dreigende wolkentorens zich plots razendsnel beginnen samen te pakken en de bliksemflitsen de net daarvoor nog azuurblauwe hemel splijten…

Long boat race op de Mun rivier bij Satuek (Piriya Gutsch / Shutterstock.com)

Ik mis de typische geluiden. Het getuf van het aftandse buitenbordmotortje van een langzaam voorbij tjokkende vissersloep. Vlakbij het gekrijs van een paar, elkaar luidruchtig achternazittende apen, in de verte het geloei van een paar van de graatmagere koeien en de buffels die door stokzwaaiende en druk gesticulerende hoeders op hun sputterende brommertjes begeleid worden in de richting van de schrale graasgronden bij de rivier. En tegen valavond drijft het geprevel van de monniken uit de kloosters in de omgeving over het geduldige water. Geprevel dat op zijn beurt weer aan flarden wordt gescheurd wanneer ‘s avonds na het werk, de mannen uit de buurt in hun ranke en snelle boten, elkaar luidkeels opjuttend met ritmisch geschreeuw, trainen voor de roeiwedstrijden, hét sociaal evenement van het jaar in Satuek. En wanneer ook dit is weggestorven en ’s nachts alleen nog de luide plons van een dikke beverrat die onverhoeds in de Mun duikt of een overvliegende oehoe te horen is, rest er alleen nog het cliché: oorverdovende stilte…

Nergens kan ik overtuigende nietsdoen dan daar. Nergens slaap ik beter en dieper. Zelfs wanneer Sam het nodig vindt om, gedreven door een onbedwingbaar oerinstinct, de occasionele huilbuien van de buurthonden te vervoegen met zijn donkere, diepe bas… Man, hoeveel zou ik ervoor over hebben om nu daar te zijn…