Groeten uit Isaan

Yuttana Joe / Shutterstock.com

Het is ’s ochtends behoorlijk fris wanneer De Inquisiteur zich op zijn geliefde buitenterras zet met de traditionele koffie en laptop. Zeventien graden, eigenlijk te koud om rustig kranten en andere te lezen. Dus snel even naar boven en ‘winter’kledij aan. Lange broek, extra sweater en een muts. Een andere mogelijkheid zou zijn om binnen te gaan zitten maar dan heeft De Inquisiteur geen zicht op de grote voortuin, lijkt het wel of hij terug in zijn oude thuisland zit, moest je ook binnen blijven.

Bovendien is het leuk om de natuur zien te ontwaken, zes uur in de ochtend, de schemering zet zich in en de zon komt snel op. Geen wolk te bekennen, al een maand of drie gewoon prachtig weer, nauwelijks wind en zeker geen regen. Het lief opent haar shop, de drie honden doen na een frisse nacht in de buitenlucht buitengewoon gek en zitten elkaar achterna, poes Toulouse staat te miauwen aan de hordeur in het besef dat hij niet buiten kan zolang zijn aartsvijanden daar vrij rondlopen. In zijn vijfde jaar Isaan beseft De Inquisiteur dat er veel routine is gekomen, er zijn gewoontes aangekweekt die het leven vergemakkelijken. De verbazing is weg, het verrassende verdwenen.

Zoals de jaarlijks weerkerende korte koudeperiodes, die waren voorheen een kleine ramp. Niet weten waar te zitten, hoe te kleden, hoe -zonder verwarming- het huis toch een beetje op temperatuur te houden. Nu laat hij het huis overdag lekker opwarmen, slechts even ’s ochtends verluchten en dan ramen dicht. Ja, rond vier uur in de namiddag is de temperatuur binnenshuis dan behoorlijk opgelopen, doch voldoende om niet tegen douche- en slapenstijd al te veel af te koelen. De nieuwe, veel zwaardere warmwater boiler doet zijn ding, lekker heet water. Kledij ligt gereed zodat er geen zoektocht nodig is: lange broeken, dikkere shirt en sweaters, een muts, zelfs sokken. Die vermoeiende hoop textiel wordt rond tien uur in de ochtend vervangen zodat hij vrijer kan bewegen. Leuk toch einde januari: korte broek en T-shirt, slippers. Gewapend tegen de dertig graden die rond de middag weeral bereikt is.

De Inquisiteur heeft zich ook aangepast aan de Isaanse mentaliteit. Maakt zich niet meer bezorgd of druk in het langzame, het onverwachte, het totaal onbezorgd zijn over de toekomst. Het lief haar dochter nadert de zestien, gaat naar een duurdere middelbare school maar leert niks bij behalve lippenstift gebruiken. Wel, dat is de mening van De Inquisiteur. Dat ligt niet aan het meisje maar aan de school. Om de haverklap vrije dagen of sportdagen, geen controle op aanwezigheid, leerstof op het niveau van een twaalfjarige.
Dochterlief inspringen in de shop en rekening maken – rekenmachine nodig. Voorheen greep De Inquisiteur al eens in, liet haar proberen om uit het hoofd te rekenen maar dat lukt niet. Engels praten, toch een extra troef in de toekomst, is hopeloos. Ze hoeven enkel te kopiëren, echt vertalen en begrijpen, … is er niet bij. Dat uurtje per dag Engels met De Inquisiteur is ook afgeschaft, wat vandaag geleerd werd was morgen al vergeten. Voor de rest van de leerstof: maak je geen zorgen, buizen kan je niet. Aan het einde van het schooljaar worden er ‘bijlessen’ georganiseerd voor die specifieke zaken waar je een onvoldoende voor hebt. En zodoende koesteren zowel het lief als dochterlief de droom van de universiteit. De Inquisiteur krijgt het er niet in dat daar toelatingsexamens voor zijn, en daar kan je wel in buizen….

Nog meer puber-calamiteiten: haar slaapkamer is een puinhoop, hoe ze in haar bed plaats vindt om te slapen is De Inquisiteur een raadsel. En hij is al lang geleden gestopt met helpen reinigen of motiveren tot. Die kamer betreedt De Inquisiteur gewoonweg niet, tenzij zoals eergisteren voor het reinigen van de airco waarbij hij meer werk had om dat apparaat te bereiken dan met het reinigen. Idem dito de beneden badkamer, eigenlijk speciaal voor haar mee gebouwd. Vuil, een ander woord is er niet voor. En rommel, onoverzichtelijk veel rommel.
Ook hier is De Inquisiteur zijn motto: niet betreden, niet meer af en toe eens reinigen, ook niet meer aandringen of motiveren tot.
Behalve gisteren: De Inquisiteur plande een inkoopronde, het lief gaf een lijst mee van wat zij en dochterlief nodig hadden. Stond er voor dochterlief shampoo, douchegel en tandpasta bij. Pech voor haar, De Inquisiteur was een week of twee geleden naar Makro geweest en daar dezelfde zaken aangekocht. Dus even controle in de bewuste badkamer. Jawel hoor, ergens in de rommel diepte hij twee bussen shampoo op, een bus douchegel en drie tubes tandpasta… Liefje-lief maakt zich daar allemaal totaal geen zorgen in, ergo, wanneer De Inquisiteur daar vroeger bij ingreep kreeg hij uiteindelijk problemen met het lief. Want die voelde zich ongelukkig bij het slechte humeur dat haar dochter dan tentoon spreidde. Maar nu: het lief gelukkig, De Inquisiteur gelukkig.

Ponpun Wichainsan / Shutterstock.com

En zo kijkt De Inquisiteur ook met milde gedachten naar hoe men een baby opvoedt. Pang Phon, het nu vijf maanden oude zoontje van broer Piak, wordt verwend tot het uiterste. Nu ja, zo denkt De Inquisiteur. De spruit gaat een ganse dag van arm naar arm, altijd is er wel iemand die hem vast heeft. Zelfs bij zijn slaapjes blijft er continu iemand bij zitten, ze leggen hem in de hangmat van de sala aan de shop zodat hij binnen handbereik ligt. Via een touw laten ze de hangmat heen en weer wiegen tot hij wakker wordt.
Inclusief borstvoeding mag hij alles proeven wat mogelijk, en ijskreem behoort reeds tot zijn favoriete smaak. Mobieltjes kent hij ook al, ze houden het voor zijn ogen zolang hij gefascineerd blijft. En op de zeldzame momenten dat hij toch even bijna traanvocht produceert wordt er alles aan gedaan om dat te vermijden.
Nu ja, het ventje is gelukkig en zo ook De Inquisiteur.
En altijd daarrond is PiPi, het eerste zoontje van Taai, echtgenote van Piak. Vijf jaar en nog meer verwend dan Pang Phon. Want PiPi kan praten, kan emoties uitspelen als de beste. En dusdanig loopt die de ganse dag rond met snoep of koekjes. Of cola, of limonade, chocolademelk. Is hij met het mobieltje van Piak aan de gang, of die van Taai. Gaat en staat hij waar hij wil, doet wat hij wil, nooit wordt hij tot de orde geroepen. De enige die al eens een ‘neen’ aan hem kan verkondigen is De Inquisiteur. Als iemand anders het doet gaat hij zich ofwel nijdig verstoppen of blijft hij zeuren tot hij krijgt wat hij wil.
Nu ja, de peuter is gelukkig en zo ook De Inquisiteur.

En zo heeft De Inquisiteur zich aangepast aan alles wat hier in het dorp en omgeving plaats vindt.
Hij kijkt een overbeladen pick-up truck niet meer na, toch normaal dat de mensen zo veel mogelijk tegelijk vervoeren? Een bromfiets met vier, vijf mensen erop – wat is daar nu vreemd aan? Het verkeer? Zalig toch, De Inquisiteur is allang aangepast aan de rijstijl hier en die prefereert hij veel meer dan dat Europees-opgelegde. Politiecontrole? Zijn grootste glimlach op, een paar Thaise woorden en hoepla, weeral opgelost. Iemand die een uur te laat op afspraak komt? Geen probleem, De Inquisiteur was zelf meer dan een half uur te laat. Een slang die opduikt? Tsja, gewoon verwijderen, zo snel en definitief mogelijk. Het slachten van een koe ergens op een erf? Ha! Is er biefstuk te koop aan schappelijke prijzen. Taalfouten in het Engels op publiciteitsborden? Grappig maar De Inquisiteur zou zelf niet eens iets in de Thaise taal kunnen schrijven dus doen ze het beter dan hij. Dan toch nog eens een aannemer, een marktkramer of winkelbediende die een farang-prijs probeert los te krijgen? Ben je gek, koop ik niet.
Gedoe met verzekeringen, visa? Ach jee, na veertien jaar in Thailand wonen moet je toch weten waarop en waaraan.

Ja echt, de verbazing, het verrassende, het exotische … is weg.
De Inquisiteur kijkt nu op wanneer mensen op de sociale media commentaren of foto’s plaatsen van eigenaardige Thailand-eigen zaken. Hij maakt zich slechts in een ding druk: het feit dat Isaan tegenwoordig nogal veel onder de aandacht geplaatst wordt. Voor hem mag het hier “farang-rustig” blijven.