Groeten uit Isaan (deel 1)

De Inquisiteur’s vierde winter in Isaan is tot op heden de minst ‘strenge’. Half december kwam de eerste koudegolf. Waaraan De Inquisiteur en liefje-lief grotendeels ontsnapten wegens een bijna twee weken lange trip Pattaya-waarts, nu ja, Nong Preu, feesten met de vrienden en kennissen aldaar. Vreemd was wel dat het ginds een dag of drie regenachtig was, een fenomeen dat hier op het platteland al een maand of twee niet plaats vond.

Een tweede frisse periode begon rond 15 januari maar de temperatuur zakte slechts tot een graad of dertien ’s nachts en ’s ochtends rond negen uur was het al vrij snel bijna vijfentwintig graden en dat bleef het tot zonsondergang. De nachtelijke kilte duurde dus niet lang doch genoeg om De Inquisiteur een verkoudheid te bezorgen, hij wordt een watje eens de tropische temperaturen verdwijnen. Maar het was ook de schuld van een grote dorpstambun.

Hoe de monniken er in slagen om telkens weer de mensen zo gek te maken is iets wat De Inquisiteur nooit zal begrijpen. Leven op het randje van armoede en toch steeds weer offeren. De grote dorpstambun is een jaarlijks gebeuren en dan pakken ze uit. Uiteraard worden de financiën opgehaald, ook het nodige voedsel doneren is een gemeenschapsplicht. Doch nu ook nog eens rijst. Honderden kilo’s verzamelen ze. Fier uitgestald onder een tentzeil liggen de zakken ter inzage, met de namen van de donateurs en het aantal kilogram. Die rijst wordt nadien verkocht, de opbrengst gaat naar de monniken. Nou ja.

Leuker is dat er ook optredens voorzien worden. Een groot podium met een geluids- en lichtinstallatie om U tegen te zeggen. Een live-band, en uiteraard ‘coyote’-danseressen. Kostprijs zeventienduizend baht alsjeblief, de dorpsgemeenschap heeft net een ophaling (lees: lening) aangegaan en het kan eraf nu.
De nabij gelegen woningen en tuinen zijn ingepalmd om te koken en op de ernaast gelegen dorre en platgetrapte rijstvelden staan wandloze tenten met tafels en stoelen voor de maaltijd. Het halve dorp is tegen de avond al aardig in feeststemming want uiteraard is men al twee dagen bezig met de voorbereidingen, die liet De Inquisiteur deze maal aan zich voorbij gaan, geen zin in drankgelagen vooraf.

De tijd dat De Inquisiteur aangesproken werd als ‘farang’ is allang voorbij. “Luuudie” is welkom aan iedere tafel, maar traditioneel volgt hij eerst het lief die liever bij iets minder luidruchtige Isaaners zit. Dat doet hij uit ervaring, het lief weet wat hij het liefste eet en vooral, wat hij niet wil. Rustig etende kijkt De Inquisiteur rond, op zulke gelegenheden komen ook mensen af die hij niet zo goed kent. De twee leraars uit het dorp, die wil hij graag spreken om wat duidelijkheid te krijgen in de schoolcijfers van stiefdochter-lief die op haar vijftiende aan het rebelleren slaat zoals iedere puber. Iets verder zitten ook twee familie’s die als rijk beschouwd worden, en gezien De Inquisiteur vaak langsheen hun behuizing rijdt kan hij zien dat het zo is. Die mensen gedragen zich nogal elitair maar het hooghartige van voorheen is toch wat verdwenen, bovendien kan De Inquisiteur met hen in het Engels praten. Doch het zijn slechts luchtige conservaties, deze lui laten niets los over hun beroepsleven en relaties.

Stilaan begint er veel volk af te komen uit naburige dorpen, vooral jeugdigen tussen de vijftien en twintig jaar. Die verzamelen zich voor het podium waar de muzikanten zich gereed maken. Er is veel politie ook, nu ja, een soort burgerwacht. Allen in sjieke zelf betaalde donkerblauwe uniformen en zonder uitzondering dragen ze een wapenstok met zich mee.
Iets later wordt De Inquisiteur op de schouder getikt en staat hij oog in oog met een echte politieman in bruin kostuum die zichzelf als ‘captain’ voorstelt. De man is naar het gevoel van De Inquisiteur veel te nieuwsgierig, het is geen gesprek, het lijkt meer op een ondervraging. Liefje-lief, die de aversie van De Inquisiteur kent aangaande alles wat met gezag te maken heeft komt hem redden.

Het tweede winkeltje van het dorp dat vlak bij de feestelijkheden gelegen is, sluit. Vreemd genoeg hebben die geen extra voorraad drank in huis gehaald en ze zijn uitverkocht.
Onze eigen shop heeft altijd meer dan voldoende stock. We weten dat wij geen extra klandizie krijgen van zulke gelegenheden, wij liggen buiten het dorp en halen onze omzet uit passage klanten maar we kennen onze pappenheimers al. De pick-up truck van De Inquisiteur zit vol. Bier, lao, snacks. Het lief doet gouden zaken, De Inquisiteur zijn populariteit gaat er nog op vooruit wanneer hij een tweede lading voor verkoop gaat ophalen, even vreesden de feestgangers dat ze droog kwamen te staan of naar het stadje moesten brommeren.

Eens terug hoort De Inquisiteur niets meer. Buiten de muziek, tsjonge toch, dat volume. Snel wat papieren bolletjes gemaakt en in de oren gestoken. Wat de conversaties nog hilarischer maakt, de mensen brullen naar hem maar hij begrijpt er niks van. Maar het is leuk om alles af te zien. Mensen van alle leeftijden laten zich gaan. Maken de meest vreemde danspassen, ze gaan helemaal op in de muziek. Rustige huisvrouwen leggen nu hun verlegenheid af en doen gek.

Oudere mannen staan kwijlend naar de schaars geklede danseressen te kijken, kunnen zich niet houden en gaan twintig baht overhandigen, onderwijl proberend om een arm of been aan te raken. Jonge kerels showen hun kracht en souplesse om de aanwezige meisjes te overweldigen.

Rond middernacht gaan de meeste oudere mensen huiswaarts, enkel de hardliners en de jeugd blijven over. Maar stilaan is bij die jeugd de testosteron gaan werken. Ze zijn elkaar aan het uitdagen, hebben discussies over mooie meisjes. De security wordt zenuwachtig en mengt zich tussen de groepen om vechtpartijen te vermijden. Het valt wel mee, het podium staat net diep genoeg in een rijstveld zodat er dansruimte is. Doch De Inquisiteur en andere dorpelingen staan aan de straat die hoger ligt, je hebt een goed overzicht en je blijft van tussen het gewoel.

Je merkt dat het tijd is om de aftocht te blazen, de sfeer wordt wat grimmiger, de jonge kereltjes blijven elkaar uitdagen. Die van het eigen dorp willen niet plooien voor de bezoekers uit de andere dorpen, zo simpel ligt dat. Maar liefje-lief wil geen problemen, ze sommeert De Inquisiteur om te vertrekken. Die daar in eerste instantie geen oren naar heeft ondanks hij staat te rillen van de kou. Maar hij is wel slim genoeg om te beseffen dat de mensen uit de andere dorpen hem niet kennen, en als buitenlander ben je al gauw in het middelpunt van de belangstelling die nu minder leuke bedoelingen heeft.
En dus maar huiswaarts, een hete douche is nodig, de elektrische verwarming in de slaapkamer aan en thee met citroen – De Inquisiteur is door en door koud – alhoewel hij ziet dat de temperatuur buiten veertien graden is … .

’s Anderendaags horen we het verhaal. Ze zijn niet hier in het dorp aan het vechten geslagen. Ze zijn elkaar gaan opzoeken op de donkere zes kilometer lange straat richting stadje. Er is geschoten, er is een dode gevallen. Toch even schrikken. Nog harder schrikken wanneer De Inquisiteur hoort dat het ‘intern’ zal opgelost worden. Hallo? Nu ja, zo gaat dat hier. De dag nadien is dat hele gedoe al geen onderwerp van gesprek meer, naar het schijnt is niemand van ons dorp erbij betrokken.

De Inquisiteur heeft er een verkoudheid aan overgehouden. Dat begint jaarlijkse traditie te worden tijdens de winter in Isaan.