‘Goede morgen!’

Simon en zijn vrouw verblijven ieder jaar 3 of 4 maanden in Thailand. Over wat hij daar mee maakt schrijft hij artikeltjes. Simon wil deze ook delen met de lezers van Thailandblog. Vandaag zijn eerste inzending.

Er zijn van die dagen, die vanaf het moment dat je opstaat, al meteen goed beginnen. Het zal wel iets te maken hebben met het gezegde: “Met je goede been uit bed stappen”. Nu weet ik wel dat de meeste mensen het hebben over “met je verkeerde been uit bed stappen”, maar dat zijn de pessimisten onder ons.

Gisteren was zo’n dag die prachtig begon. Bij het klaar maken van de ontbijttafel, ontdekte ik, dat we niet genoeg brood hadden voor een stevig ontbijt. Dus snel even naar het Duitse bakkertje bij ons in de buurt, lekker vers brood halen.

Toen ik daar klaar was, zag ik twee oude Thaise vrouwtjes, die in alle rust bezig waren met hun Tai Chi oefeningen. Natuurlijk bleef ik even staan kijken, waarbij al snel contact werd gelegd met een brede glimlach. Of ik ook maar mee wilde doen, begreep ik uit de handen- en voetentaal, want een woord over de grens spraken de dames niet.

Zoiets laat ik me natuurlijk niet ontglippen en zo kon het gebeuren, dat ik ’s morgens vroeg zomaar in alle rust de eeuwenoude oefeningen stond te doen. Toen ik een paar bewegingen deed, die ik zelf ooit in een cursus Tai Chi had geleerd, lachten de vrouwtjes en deden ze heel serieus hun best, om mij na te doen.

Maar de ontbijttafel wachtte, dus na een tiental minuten moest ik weer afscheid nemen, uiteraard met een glimlach en een oprechte wai.

In een zijstraatje liep ik langs een terras van een klein restaurant, waar de eerste gasten al aan het ontbijt zaten. De kok stond lekker buiten op een grote kookplaat de roereieren te bakken en de heerlijke geur dreef zomaar over straat naar me toe. Dat is ook Thailand, voor 3 euro buiten ontbijten, compleet met jus d ‘orange, koffie of thee en geroosterd brood.

Vlak bij huis was een man bezig zijn ‘buitenwinkeltje’ op te bouwen. Met één hand probeerde hij een soort pergola vast te houden om met zijn andere hand een stuk ijzerdraad om de poot van een tafeltje en de pergola te knopen, wat uiteraard niet lukte.

Omdat het zo’n speciale dag was, schoot ik hem te hulp en met vereende krachten lukte het ons het wankele spul uiteindelijk toch redelijk stevig overeind te krijgen. Ook dat leverde mij weer een dankbare glimlach en een wai op.

Maar om me toch maar weer met twee voeten op de grond te zetten, en vooral niet al te veel met mijn hoofd in de wolken te lopen, zag ik deze waarschuwing op een palmboom bevestigd (foto links). 

Conclusie: Het leven mag dan wel mooi zijn, maar het brengt ook risico’s met zich mee.