Godfried, het beschuitje en het mobieltje
Godfried Bomans met Mies Bouwman (Wikimedia)
Godfried Bomans, wie van onder de 60 kent hem nog? Hij was iemand van het type dat er niet meer is en ook nooit meer terugkomt. En als ik het over ‘het type’ heb, bedoel ik zijn humor, maar eigenlijk ook zijn uiterlijk. Jaren ‘50 en ‘60, toen waren mildheid en respect nog heel gewoon.
Zo zei Bomans eens iets over Marcel Proust, een van de beroemdste Franse schrijvers van de vorige eeuw, en dan in het bijzonder over zijn meesterwerk À la recherche du temps perdu (Op zoek naar de verloren tijd). Proust was nogal breed van stof en gebruikte soms bijna duizend woorden voor een volzin, inclusief vele bijzinnen, tussenvoegingen en noem maar op. Bomans: “Ik ben onlangs begonnen aan ‘À la recherche du temps perdu’. Na twintig regels legde ik het weg en dacht “Dit moet ik beslist eens helemaal gaan lezen.”” Typische Bomanshumor, hij bleef heel respectvol en toch maakte hij Proust in feite af.
Het beschuitje
Thailandgerelateerd dit? Nee, maar we komen dichterbij.
Bomans kwam eens met de theorie van het besmeerde beschuitje. Valt die uit je handen, dan is er normaal vijftig procent kans dat ie met de besmeerde kant op de grond valt. En vijftig procent dat de besmeerde kant boven blijft, zodat je ‘m weer kunt consumeren. Maar in de praktijk, en dat weet iedereen, is het haast honderd procent zeker dat het met de besmeerde kant op de grond terechtkomt. Het was de Godfried-variant op de Wet van Murphy: “Alles wat mis kan gaan, gaat mis.”
Het mobieltje
Een lange inleiding op iets wat ik onlangs heb meegemaakt, vlakbij de Dongtan Beach in Jomtien. De avond was aan het vallen en ik bestelde een motorbike-taxi van Bolt. Ik had een broek met twee zakken, een met een groot gat en een zonder gat. Dat wist ik van tevoren en ik had mijn mobieltje dan ook in de juiste zak zitten. De taxidriver kwam sneller dan gedacht, terwijl ik de telefoon nog in mijn hand had. Snel in mijn zak gestopt, maar… in de verkeerde zak. Hij was een beetje dom.
Na tien minuten kwam ik aan bij mijn condo en ik miste het mobieltje. Meteen wist ik was er gebeurd was. Ik raakte wat paniekerig, want zoiets kwijt zijn is toch wat erger dan die paar duizend baht voor een nieuwe betalen. Ik maande de driver om met mij zo snel mogelijk terug te gaan, geld speelt geen rol, ik betaal alles. We reden in volle vaart terug, gelukkig kon ik me herinneren dat ik bij een volleybalveldje was opgestapt en anders wist de driver het vast nog wel.
Vies zwart ding
Ik gaf de kans dat het mobieltje er nog lag zo’n tien tot twintig procent. Ongetwijfeld had iemand ‘m gezien en meegenomen en dan ben je het ding kwijt. Verloren mobieltjes worden toch als een publiek eigendom gezien… Nogal mismoedig stapte ik af, mezelf dus weinig kans gevend, en vroeg zelfs de driver om even te helpen zoeken. En wat zag ik, aan de rand van het voet- annex motorbikepad,… een zwarte rechthoek met de beeldkant naar beneden.
Marcel Proust (Wikimedia)
En dat was mijn redding. Er moeten veel mensen voorbijgelopen of -gereden zijn en schijnbaar had niemand de behoefte gevoeld om dat vieze zwarte ding op te pakken, want ja, wat kon dat nou zijn. Was de beeldkant naar boven geweest, dan was het zeker herkend als mobiele telefoon en dan was ik ‘m gewoon kwijt geweest. Terug bij mijn woning was ik als een kind zo blij en uiteraard ontving de driver een flinke tip.
À la recherche du mobile perdu
Zo zie je maar. Ondanks dat ik een groot ervaringsdeskundige en dus aanhanger ben van Bomans’ beschuitjestheorie en in algemene zin de Wet van Murphy, moet ik bekennen dat het heeeeel soms ook wel eens anders kan zijn. Een gereïncarneerde Marcel Proust zou heden ten dage ongetwijfeld furore maken met À la recherche du mobile perdu, mogelijk ook met een wat vlottere schrijfstijl.
Over deze blogger
- Eric van Dusseldorp (1960) woont in Jomtien en werkt als online daytrader. Daarnaast is hij sinds 1983 dammedewerker bij de Telegraaf Media Groep (vijf dagbladen). Hij vindt het leuk om interessante feiten uit de geschiedenis op te diepen, te onderzoeken en uiteindelijk uit te werken tot prettig leesbare verhalen op bijvoorbeeld de toonaangevende geschiedenissite Historiek. Overige hobby’s: dammen, (kinder)liedjes en limericks maken, genealogie en schrijven op JOOP (opiniesite), Thailandblog en enkele Facebookgroepen.
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand5 november 2024Godfried, het beschuitje en het mobieltje
Leven in Thailand30 oktober 2024Sneeuwballen in Thailand, een verdienmodel
Leven in Thailand6 oktober 2024De avonturen van kleine Emmy
Leven in Thailand9 juli 2024Thaise limericks