Geland op een tropisch eiland: Gewoon zitten

Els van Wijlen woont al meer dan 30 jaar samen met haar man ‘de Kuuk’ in een klein dorpje in Brabant. In 2006 bezochten ze Thailand voor het eerst. Als het even kan, gaan ze er twee keer per jaar op vakantie. Hun favoriete eiland is Koh Phangan, dat voelt als thuiskomen. Haar zoon Robin heeft een coffee cafe geopend op Koh Phangan.

Rustig zitten……

Daar ga ik dan. Met een kussen in de hand stap ik vastberaden op mijn flipflops richting de zee. Speurend naar hondendrollen en groene slangen in het hoge gras.

Veilig bereik ik het strand, het is eb en de zon schijnt. De omstandigheden zijn ideaal want het is vroeg en erg rustig. Ik zoek naar een plekje tussen wat aangespoeld koraal, een plastic tasje (straks meenemen, het kan maar opgeruimd zijn) en een dotje onbestemde materie, wemelend van kleine beestjes.

Ja. daar is een goeie plek. Eerbiedig leg ik het kussen neer en ik zijg neder. Zo, ik zit. Het moet er maar eens van komen. Ik pak m’n mobiele telefoon en zoek de app op. Op aanraden van mijn Iraanse vriendin gedownload. Zij is, net als ik, nogal praktisch ingesteld, maar zegt dat ik het in ieder geval moet proberen. En omdat ik dat ook vind, en omdat ik het steeds maar heb uitgesteld, ben ik nu al zeer tevreden over mezelf, want ik zit hier toch maar, op mijn kussen in het openbaar……

’t Is eigenlijk niks voor mij en de eerste keer probeerde ik het thuis op mijn balkonnetje met uitzicht op zee. Langer dan 10 minuten duurt het niet. Na 6 minuten kwam de Kuuk thuis, en toen moest ik er ineens mee stoppen.

Vandaar dat ik vanmorgen vroeg, na mijn ochtendritueel (daar ga ik het dus al helemaal niet over hebben) met mijn kussentje naar het strand loop om het daar maar eens te proberen.

Nou daar gaan we dan. Ik open de app; les 1. Een licht zemelende mannenstem legt me in het Engels uit wat de bedoeling is en hoe fijn het voor me zal zijn. Ik moet ontspannen gaan zitten.
-had ik beter de ligstoel hier mee naar toe moeten slepen-  En rustig in-en uitademen, lichtjes staren naar een punt in de verte en sluit heel langzaam de ogen.

Op het moment dat ik van mijn zemelende vriend meer mag focussen op de omgevingsgeluiden, komen er blaffende honden langs die tikkertje spelen, zand landt op mijn rug en in mijn pas gewassen haren.

Een longtailboot start zijn knetterende motor en vaart weg.

Breath in- breath out….
Alles is goed, niets veranderen, niets beoordelen.
Breath in breath out….
Gedachten schieten alle kanten op, ik doe mijn best. Ik breath een partij in en out waar je naar van wordt.

En dan is de les klaar. Nou dat viel niks tegen. Mijn eerste meditatie sessie zit er op en ik ben nog gewoon mezelf. Na 10 minuten in kleermakerszit, kom ik stram en lichtjes krakend omhoog. Voldaan loop ik met het kussen in de hand naar huis.
Daar tref ik de Kuuk keihard snurkend in bed.
Breath in Groarrrgggggghhhh- breath out ZZzzzzzzzzpfffffffffff…

Over deze blogger

Els van Wijlen

Ik ben Els (1963) en sinds 2015 woon ik deels in Nederland en deels op Koh Phangan. Ik heb een vriend in Nederland en ik ben (reserve) moeder voor mijn kinderen. Ik werk regelmatig nog een paar uurtjes als VA voor de financiële administratie. Op Koh Phangan begint mijn dag met een lekker ontbijtje en goede koffie bij Bubba’s in Baantai, een van de koffie- en brunch zaken van mijn zoon. Ik hou van eenvoudig leven, luieren in de hangmat, kleurrijke mensen, de natuur, scooterrijder, zwemmen en dansen.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Leven in Thailand4 november 2024Het pak
• Leven in Thailand12 oktober 2024Geland op een tropisch eiland: Nog een keer ff bellen
• Leven in Thailand3 oktober 2024Geland op een tropisch eiland: ff bellen
• Leven in Thailand21 september 2024Geland op een tropisch eiland: Tijd over