‘Georganiseerde chaos: een ode aan de Thaise wirwar’
Het was tijdens mijn eerste bijna-doodervaring in een tuktuk, terwijl een sprinkhaan mijn nieuwe beste vriend leek en een geit op een brommer me volkomen negeerde dat het tot me doordrong: chaos is geen gebrek aan orde. Het is een alternatieve vorm ervan, een kunst die wij Nederlanders maar moeilijk begrijpen.
Vergelijk het eens met Nederland, waar zelfs een losliggende stoeptegel een commissie kan opleveren. Alles bij ons is tot op de millimeter geregeld. Zelfs de windmolens draaien waarschijnlijk op schema. In onze wereld is er geen ruimte voor spontane grilligheid. Zet je vuilnisbak tien centimeter buiten de aangewezen zone? De buurtapp ontploft. Neem een bocht op de fiets zonder richting aan te geven? Grote kans dat een medeweggebruiker met een morele speech klaarstaat.
En dan is daar Thailand, een land waar chaos niet alleen wordt geaccepteerd, maar gevierd. Neem het verkeer. Voor een Nederlander lijkt het alsof iedereen daar zijn rijbewijs bij een pakje Mama noodles heeft gekregen. Auto’s, brommers, vrachtwagens en voetgangers bewegen zich door elkaar heen als een choreografie zonder regisseur. Het lijkt pure anarchie, maar het werkt. Het werkt op een manier die je niet verwacht, zoals een jazznummer waar iedereen improviseert en toch samenkomt in een harmonieus slotakkoord.
En ja, na een paar dagen chaos begin je het te waarderen. Het verkeer dat een soort levende puzzel lijkt, de markten waar je zonder routekaart verdwaalt en toch altijd eindigt met iets lekkers, de mensen die lachen om de gekte in plaats van ertegen te protesteren.
Neem een Thaise markt. Overal koopwaar, van prullaria die zelfs Action zou weigeren tot delicatessen waarvan je twijfelt of ze eetbaar of decoratief zijn. Kraampjes lijken willekeurig neergezet, alsof een enthousiaste architect de boel met dartpijltjes heeft gepland. En toch werkt het. Niemand vraagt zich af of er een vergunning is, of het kraampje niet te dicht bij een nooduitgang staat. Mensen lopen, lachen, kopen, eten. Zonder stress, zonder lijstjes.
Het mooiste is misschien wel het verkeer. Je ziet een brommer met vijf gezinsleden, een vrolijk bungelend varken en een bak noodles op het stuur en je denkt: “Dit is geen transport, dit is een kunstvorm.” Bij ons zou zo’n tafereel de krant halen, met koppen als “Onaanvaardbaar gevaar op de weg”. Daar is het gewoon dinsdag.
Thailand laat zien dat chaos niet het tegenovergestelde van orde is. Het is een andere vorm ervan. Waar wij in Nederland proberen alles te regelen, ontdek je daar dat vrijheid soms juist zit in loslaten. In accepteren dat niet alles perfect hoeft, dat het soms mag wiebelen, zoals een marktkraam in de wind.
En als je dan terugkomt in Nederland, waar het gras perfect gemaaid is en de fietspaden keurig gestreept, begin je de chaos te missen. Misschien zou ons land er goed aan doen een beetje meer Thailand in zich op te nemen. Niet alles hoeft op een formulier, niet alles hoeft een regel. Soms moet je gewoon vertrouwen dat een brommer met een varken achterop en een bak noodles op het stuur zijn bestemming bereikt…
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand – probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral veel – dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Foto’s, daar doe ik niet aan. Ik sta er altijd lelijk op, terwijl ik toch weet dat Brad Pitt erbij verbleekt. Het zal wel aan de fotograaf liggen, denk ik dan maar.
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand17 januari 2025‘Georganiseerde chaos: een ode aan de Thaise wirwar’
Cultuur15 januari 2025‘De mystiek van Thaise vrouwen’
Cultuur13 januari 2025‘Het verkeer in Bangkok is dansen met chaos’
Cultuur11 januari 2025‘Het laatste rondje’
Ach,daarom is Thailand,Thailand en Nederland,Nederland…prima toch !
S’lands wijs,s’lands eer !