Leven in Thailand: Geland op een tropisch eiland (deel 1)
Een week geleden droomde ik dat ik na een jarenlange reis uit het vliegtuig stapte en met een klein bootje, genaamd de Haad Rin Queen, in het donker ’s avonds aankwam op Koh Phangan, een tropisch eiland in het Zuiden van Thailand. Gelukkig droomde ik dat de Kuuk erbij was, een hele geruststelling. Iedereen weet: dromen zijn bedrog…maar toch…..droom ik!?
Mr. Dew Shore haalde ons op met een dikke pickup met open laadbak, waar de koffers ingekwakt worden, en bij gelegenheid ook de passagiers die niet meer in de auto passen. Op naar Dew Shore in Baan Tai. Daar staat “ons” groot huis, de bovenste verdieping is voor mensen die langere tijd op het eiland blijven, onderin woont staff; Birmezen die op Dew Shore werken.
Omdat huis huis nog niet schoongemaakt was, sliepen we de eerste nacht in een bungalow op het resort. Maar dat deden we pas nadat we een stevige Singha hadden gedronken met Robin en Somi en Roos en Hook en het gezellige stel uit Australie ( 50+ hij staartje, zij blond…) dat we onderweg naar het resort oppikten en in de laadbak van de pickuptruck mee naar Dew Shore hadden genomen. De volgende dag konden we naar “huis”.
Mijn eerste indruk: groot, veel hout, keuken zonder kastjes, zonder warm water, zonder servies, zonder bestek , matras met het comfort van een hardhouten plank, een douchekop die levenloos in de badkuip lag, want de ophanging is kapot. Een luxe toilet met bilschoonmaakinstallatie, maar die doet het uiteraard niet. Wel een woonkamer, geen meubels, behalve dan een spuuglelijk bankstelletje met kunststof bekleding. Prima koelkast, ruim terras met een grote luie stoel. (met kapot stoelkussen) en een geweldig uitzicht. We zijn helemaal tevreden met ons nieuwe onderkomen! We voelen ons meteen thuis. Wel nel het lelijk kunststof bankstelletje naar buiten gesleept, gezellig (zelf meegenomen)kleed erover gelegd.
De zolder is groot en leeg, of toch niet? Wat ligt daar nou? Het lijkt op poep en als ik even rondkijk, zie ik dat er een open verbinding met buiten is. Alleen onze slaapkamer is dicht. Heel apart. Wie heeft diejen poep hier gebracht! Vleermuizen? Een reuzenspin? Zeker niet de piepkleine huissalamander tjiktjak, die kleine muggen en ander klein ongedierte weghoudt.
Als het donker wordt, komen we erachter dat Koos het stroommannetje, hier geen stroom heeft aangelegd, want de lichtknoppen zijn schaars en zitten op de meest onlogische plekken. En de buitenverlichting is eengrote tl balk.
Wordt vervolgd.
Over deze blogger
- Ik ben Els (1963) en sinds 2015 woon ik deels in Nederland en deels op Koh Phangan. Ik heb een vriend in Nederland en ik ben (reserve) moeder voor mijn kinderen. Ik werk regelmatig nog een paar uurtjes als VA voor de financiële administratie. Op Koh Phangan begint mijn dag met een lekker ontbijtje en goede koffie bij Bubba’s in Baantai, een van de koffie- en brunch zaken van mijn zoon. Ik hou van eenvoudig leven, luieren in de hangmat, kleurrijke mensen, de natuur, scooterrijder, zwemmen en dansen.
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand4 november 2024Het pak
Leven in Thailand12 oktober 2024Geland op een tropisch eiland: Nog een keer ff bellen
Leven in Thailand3 oktober 2024Geland op een tropisch eiland: ff bellen
Leven in Thailand21 september 2024Geland op een tropisch eiland: Tijd over
Beste Els,
Is dit nog steeds een droom? In het heden of verleden? De tijd wisselt alsmaar!? Het zal nog wel een droom zijn, want anders voelt men zich toch niet meteen thuis in een huis met uitsluitend tekortkomingen…
Beste Theo,
Of ik nog droom? Dat vraag ik me ook af.
Excuses voor het onzorgvuldig gebruik van de tijd in mijn schrijven, wellicht een gevolg van een jetlag of een onrustige nacht.
ps Ik ga nog even van het uitzicht genieten met een ijskoude Singha uit de koelkast
Dit is waarschinlijk een droom over het verleden! 🙂
Herinner mij nog goed dat het in de jaren 90tig van de vorige eeuw (alweer) de werkelijkheid was.
Erg leuk, en benieuwd naar het vervolg!