Els van Wijlen verblijft momenteel met haar man ‘de Kuuk’ op Koh Phangan. Haar zoon Robin heeft een coffee cafe geopend op het eiland.
Een aantal maanden geleden ging ik naar de Sunisan, zeg maar de Evertje Versteeg van Koh Phangan, ze hebben er alles, het assortiment is gedateerd en stoffig.
Net voor ik naar binnen ga hoor ik een zwak klaaglijk piepen. Mijn catvision schiet in alarmstand en ik speur de omgeving af om te ontdekken waar het geluid vandaan komt. Naast de ingang staat een klaaglijk piepende emmer.
In die emmer zitten twee superkleine bijna dode kittens. Eentje staat op z’n achterpootjes te piepen, de andere ligt meer dood dan levend op de bodem.
De eigenaar van de Sunisan, spreekt slecht Engels, maar ik begrijp dat moeder 2 dagen geleden overreden is en dat de kittens nu in een emmer hun lot afwachten…zo gaat dat hier….dat is Karma.
Dusssss
Ik met de emmer en 2 halfdode, uitgedroogde, heel erg zwakke kittens met ontstoken oogjes naar PACS (het ziekenhuis voor straathonden- en katten), en even later met de instructies ‘hoe te verzorgen’ naar huis.
De volgende dagen en nachten elke 3 uur met een pipetje de kittens eten geven, laten poepen met behulp van een wattenstaafje en heel veel warmte en liefde geven. Somi, die ook al eens piepjonge kittens heeft grootgebracht helpt me waar ze kan. Wonder boven wonder overleven ze het allebei.
Op dat moment maak ik mezelf en mijn niet zo katminnende huisgenoot wijs dat ik ze na verloop van tijd aanbied ter adoptie. Omdat ik me niet wil hechten, krijgen de kittens geen naam. We hebben een knappe tijgerprint en een minder knappe wit met tijgerprint.
Na een week moeten we verhuizen, dat zat al in de planning. Op de verhuisdag worden de kittens even bij Bubba’s neergezet alwaar ze al snel de harten van vele klanten stelen. Ze gaan van hand tot hand en dat is niet zo slim. De kittens zijn nog veel te kwetsbaar.
’s Avonds ligt de tijgerprint voor dood in de het mandje. Denk ik eerst dattie gewoon erg moe is, even later zie ik dat ze echt bijna dood is. Oh no, in paniek bel ik Somi en die komt met ginger en honey snel naar ons nieuwe huis. Ze reanimeert en knuffelt, terwijl mijn niet zo katminnende huisgenoot voorstelt om alvast een kistje te zoeken waarin hij het ‘soon to be’ lijk kan begraven.
Somi moet speciale gaven hebben, want de tijgerprint begint weer te leven.
Daarna gaat het goed met de kleintjes, ze worden elke dag een beetje sterker en groter. En wat zijn ze lief en wat heb ik er een plezier van.
Natuurlijk slapen ze in bed, want ze hebben nog steeds veel warmte en liefde nodig.
Ik noem ze ondertussen Zus en Zo en omdat dat geen echte namen zijn, kan dat wel.
Zus (knappe tijgerprint) en Zootje (met meer wit), zijn zo ontzetten lief en gemakkelijk
dat zelfs mijn niet zo katminnende huisgenoot hun charmes niet kan weerstaan.
Ze groeien op en het blijven hele lieve tevreden katten. Over adoptie wordt niet meer gesproken, Zus en Zootje blijven. Ze worden gesteriliseerd en ingeënt en alles gaat goed.
Tot een paar weken geleden.
Zootje heeft een abces, een ontstoken wond, waarschijnlijk aangevallen door een andere kat. De dierenarts verzorgt de wond en met de nodige instructies en medicatie gaan we weer naar huis. We hebben ’s avonds wel eens vreselijke geluiden gehoord en dan is meestal Zootje de klos. Zus kijkt wel uit, die blijft mooi zitten zijn op het terras.
Twee dagen later vlucht Zootje voor een hond de boom in en valt ook nog ‘ns naar beneden, ik ontdek een tweede wond en weer naar de dierenarts.
Zootje moet geopereerd. Versuft en met hechtingen en een grote kale plek en in een te strak pakje dat haar belemmert in het lopen, haal ik haar aan het einde van de dag op.
Zus, mijn niet zo katminnende huisgenoot en ik verwennen haar zo veel als we kunnen. En we houden ze zo veel mogelijk binnen.
Zootje overleeft het wel.
Maar gisteren, heeft zich een vreselijk drama afgespeeld. Wat er precies gebeurd is, weet ik niet. We kwamen thuis om half 8 en Zootje zit op de balustrade en Zus ligt op het terras, op haar rug. Wanneer ze niet opstaat om ons te begroeten, zien we meteen dat er iets mis is. Ze lijkt wel dood.
Ze is warm en er is weinig te zien aan haar, een kleine wond in de keel met een beetje bloed. Maar ze doet niets. Ik raak compleet in paniek, probeer haar te reanimeren misschien gebeten door een giftige slang en kan ik nog antigif geven. Ze kan toch niet dood zijn???
Langzaam dringt het tot me door. Zus is dood!
Vermoord door een hond of een slang, ik weet het niet en het maakt ook niet meer uit.
het leven op een tropisch eiland is voor katten best gevaarlijk.
Ze is nog geen jaar oud geworden. Zo ontzettend verdrietig. Tranen vloeien rijkelijk in ons paradijs.
Zus is in besloten kring begraven.
Rust zacht lieve Zus.
Over deze blogger
- Ik ben Els (1963) en sinds 2015 woon ik deels in Nederland en deels op Koh Phangan. Ik heb een vriend in Nederland en ik ben (reserve) moeder voor mijn kinderen. Ik werk regelmatig nog een paar uurtjes als VA voor de financiële administratie. Op Koh Phangan begint mijn dag met een lekker ontbijtje en goede koffie bij Bubba’s in Baantai, een van de koffie- en brunch zaken van mijn zoon. Ik hou van eenvoudig leven, luieren in de hangmat, kleurrijke mensen, de natuur, scooterrijder, zwemmen en dansen.
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand4 november 2024Het pak
Leven in Thailand12 oktober 2024Geland op een tropisch eiland: Nog een keer ff bellen
Leven in Thailand3 oktober 2024Geland op een tropisch eiland: ff bellen
Leven in Thailand21 september 2024Geland op een tropisch eiland: Tijd over
Een prachtig diervriendelijk verhaal, dat helaas eindigt met het overlijden van een van deze 2 prachtige beestjes.
Na alle drukte er om heen en alle gegeven zorg en aandacht heb je deze rakkers liever wel wat langer bij je, helaas, soms ontvalt je veel te vroeg een geliefd dier.
Sterkte er mee, je hebt meer dan je best gedaan en hoe dan ook ze uit hun oorspronkelijke lijden gehaald, petje af.
We verloren een tijdje terug een van familie overgenomen poedeltje, ’s nachts door een gifslang gebeten, poedeltje gekocht door een moeder als kadootje voor een kind, na verloop van tijd alle belangstelling over, het beestje had inmiddels een beschadigde heup, de neus was weggerot omdat een kind er een elastiekje in had gestopt en niemand er aandacht aan schonk, de tanden vielen uit haar mond, we hebben het beestje nog 5 goede jaren zonder lijden kunnen geven, te vroeg overleden, we hebben er vrede mee, die 5 jaren konden haar niet meer afgenomen worden.
Sterkte met het verlies van Zus, gelukkig is Zootje er nog, geniet daar van.
NicoB
Een warme reactie van ervaringsdeskundigen, bedankt!
Els
Droevig verhaal, maar prachtig geschreven. Voor ons, lezers, is het daardoor veel mooier dan het voor jou moet zijn. Sterkte met je zootje en je nzkm huisgenoot in je paradijs
Dank je wel, zelfs mijn nzkm huisgenoot moest meer dan gemiddeld zijn neus snuiten.
Dat is grappig , Evertje Versteeg, de kleine tuinman uit wijk en Aalburg ?
Jullie zijn geweldige mensen die respect verdienen!
Jazeker, ik moet wel bekennen dat ik onze legendarische Evertje Versteeg ( het is binnen, maar staat nog buiten) in de vergelijking enigszins tekort doe. Zijn assortiment was in mijn herinnering vele malen groter.
Ja dat klopt, ik heb er naast gewoond ! Zeer druk mannetje !
Moest opeens terugdenken aan een psychologische test die ik tientallen jaren geleden moest ondergaan en waarbij ik een keuze moest maken tussen een kat en een hond. Dus echt kiezen tussen kat of hond. Het blijkt een karaktereigenschap te zijn heb ik later ooit gehoord. Denk dat zowel Els als ‘De Kuuk’ uit het goede hout zijn gesneden maar tot op heden weet ik nog steeds niet welke (slechte) eigenschappen de goede man destijds bij mij heeft ontdekt. Kuuk ook ik ben geen katten liefhebber en mijn voorkeur gaat naar een hond uit. Maar hondenliefhebbers zijn ook heel erg lief voor hun vrouw, nietwaar Els?
Sterkte Els,ik weet wat het is.
Wij hadden vroeger katten aan een drukke weg,de een na de ander werd doodgereden.Dat was in de tijd dat er op een kat meer of minder niet werd gekeken.
Ik ben toen gestopt met een kat als huisdier,werd gewoon teveel leed.
Nu woon ik vrij afgezonderd en heb er weer 2,de oudste al 18 jaar oud intussen!
Hoop voor jou dat zus minimaal ook die leeftijd bereikt!!
sorry ELs,moet Zootje zijn,zit namen door elkaar te halen…
Veel dank voor alle troostende berichtjes.