Geland op een tropisch eiland: Massage in Ubon

Els van Wijlen woont al meer dan 30 jaar samen met haar man ‘de Kuuk’ in een klein dorpje in Brabant. In 2006 bezochten ze Thailand voor het eerst. Als het even kan, gaan ze er twee keer per jaar op vakantie. Hun favoriete eiland is Koh Phangan, dat voelt als thuiskomen. Deze keer zijn ze geland in Ubon Ratchathani in de Isaan.

Een aardig meisje, dat in de gaten heeft dat ik op zoek ben naar een taxi, adviseert ons in keurig Engels het vliegveld af te lopen om daar een ‘gewone’ taximeter te nemen. De airportlimousines zijn volgens haar erg duur en de taximeters mogen van de airportlimousines hun diensten niet aanbieden op het vliegveld. Ze brengt ons nog snel een kaart van Ubon en ik zie dat ik met haar op de foto gezet wordt…geen idee door wie…

We nemen haar welgemeende advies ter harte en sjokken dus met de rolkoffer achter ons aan over een hobbelig paadje, waar geen eind aan lijkt te komen, in het donker en in de regen op zoek naar een taxi. We zijn blij dat een tuktuk het lef heeft om stiekem toch een eindje het vliegveld op te rijden om ons op te pikken. Hij brengt ons netjes bij het hotel. Een armoedig hotel, dat wel.

Ik overhandig mijn boekingsbewijs en er wordt gezocht naar onze reservering, er wordt lang gezocht. Ze spreken geen Engels en als ik vraag problem? knikt hij ja, geeft ons een sleutel en we kunnen naar onze kamer.

Binnen een half uur komt er iemand aankloppen en die legt ons in een Thaise gebarentaal uit dat we toch in een andere kamer horen. Oké, we lopen een deur verder en komen in een andere kamer, die een exacte kopie is van de eerste. Knap opgelost.

Nou, dat is niet mis

In Ubon Ratchathani vindt de komende dagen het jaarlijkse Candle Festival plaats, dat willen we graag beleven. Achteraf gezien misschien een tikje overmoedig, want de jaarlijkse markt in ons dorpje vinden we eigenlijk al een beetje druk. In het hotel is geen restaurant, er wordt geadviseerd op de nightmarket te gaan eten, dat vinden we een prima plan.

We krijgen de weg gewezen door een mannetje bij het hotel, en gaan te voet op pad. Na vijf minuten komt datzelfde mannetje op zijn oude brommer stapvoets naast ons rijden. Waarschijnlijk is hij benieuwd of die falang wel in de goede richting zijn gelopen. Breed glimlachend naar elkaar, weten we alle drie dat het wel goed zit.

Dan lopen we min of meer per ongeluk een promostand van de Ubonse Zoo in en voor ik het weet heb ik een meterslange gele slang om mijn nek. Er zitten nog allerlei exotische dieren los in de stand, maar gelukkig geen spinnen. We beloven aan de jongelui van de Ubonse Zoo dat we de dierentuin een dezer dagen zullen bezoeken en we lopen verder; de Kuuk met knikkende knieën, die ziet dan weer liever een dikke spin.

We komen al snel bij het plein waar alle kraampjes in de druilerige regen staan. Omdat geen enkel kraampje een overdekt tafeltje heeft, kruipen we onder het iets te kleine luifeltje bij een Engels sprekende Vietnamees, die ons een heerlijk hapje verkoopt.

Met een natgeregende rug besluiten we te laat een paraplu te kopen. Dan zien we de eerste praalwagens rijden. Nou dat is niet mis, die wagens zijn prachtig gemaakt en groot! We genieten van de imposante praalwagens en chaos die nu al ontstaat in de steeds voller worden straten van Ubon. We verheugen ons al op de volgende dag, als het Candle Festival echt goed los gaat.

Hoekje om, trapje af

Terug in het hotel willen we onze vermoeidheid weg laten masseren. Ons hotel mag dan een uitgeleefde bende zijn, ik had wel ergens een bordje gezien met ‘massage’ erop. Kijk, dat had ik nou weer niet verwacht. Ik vraag of we nog een massage kunnen krijgen want het is inmiddels al laat. No problem en vriendelijk wordt ons de weg gewezen: hoekje om, trapje af. Dan staan we ineens in een slecht verlichte hal.

Het massagebordje hangt op een zware houten deur en voor die deur staat een barkruk en op die barkruk zit een man met een snor. Massage? vraag ik en ik grijp de deurklink vast en wacht op bevestiging van de man op de barkruk. Hij lacht en knikt vriendelijk.

Op het moment dat ik de deur open, voel ik dat er iets niet klopt. Ik stap een grote ruimte in met gedempt licht. Ik zie een afgesloten glazen hok. In dat hok staat een tribune en op die tribune zitten een aantal mooie jonge Thaise dames, frunnikend aan hun behaatje, nageltjes vijlend en natuurlijk allemaal erg lief lachend, ook naar mij….

We zitten in een authentieke Ubonse nachtclub.

Patpong in Bangkok heb ik ook bezocht, maar deze club is echt vergane glorie en zou niet misstaan in het decor van een goedkope seksfilm uit de jaren ’70. Natuurlijk geen toerist te zien, er zit uitsluitend Thaise clientèle.

Wat had ik graag onze gezichten gezien. Gezichtsverlies is hier niet te voorkomen, maar daar hebben wij gelukkig niet zo’n last van.

We maken ons buigend uit de voeten

Met een lacherige opmerking: Ow, this is not the massage we need today, maken we ons al buigend uit de voeten. De gasten en de man met de snor op de barkruk, vinden het blijkbaar erg komisch en hoewel het niet goed te zien is, weet ik dat we smakelijk worden uitgelachen.

Vermoeid druipen we af naar onze kamer en kruipen in ons smoezelige bed. Die nacht slaap ik nogal onrustig, en ik droom. Ik droom dat ik gemasseerd word. Op een praalwagen die in de druilerige regen en vol met slangen meerijdt tijdens het grote Candle Festival in Ubon.

Over deze blogger

Els van Wijlen

Ik ben Els (1963) en sinds 2015 woon ik deels in Nederland en deels op Koh Phangan. Ik heb een vriend in Nederland en ik ben (reserve) moeder voor mijn kinderen. Ik werk regelmatig nog een paar uurtjes als VA voor de financiële administratie. Op Koh Phangan begint mijn dag met een lekker ontbijtje en goede koffie bij Bubba’s in Baantai, een van de koffie- en brunch zaken van mijn zoon. Ik hou van eenvoudig leven, luieren in de hangmat, kleurrijke mensen, de natuur, scooterrijder, zwemmen en dansen.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Leven in Thailand4 november 2024Het pak
• Leven in Thailand12 oktober 2024Geland op een tropisch eiland: Nog een keer ff bellen
• Leven in Thailand3 oktober 2024Geland op een tropisch eiland: ff bellen
• Leven in Thailand21 september 2024Geland op een tropisch eiland: Tijd over