Geland op een tropisch eiland: Tijd over
En dan ineens heb ik tijd over.
Waar ik tot en met gisteren nog een enigszins gestructureerde daginvulling had, is er nu tijd over.
Normaal gesproken ga ik elke dag zwemmen, iets wat me 2 uur per dag bezighoudt. Met het scootertje naar het strand, uurtje baaitje trekken en weer terug. Dat doe ik vandaag niet, en ik weet niet of ik morgen weer ga.
Gisteren ben ik nogal hard geschrokken. Ik ben me altijd bewust van de gevaren van het zwemmen in de oceaan, en gisteren kwam ik in aanraking met één ervan.
In de wateren rondom ons eiland komen af en toe jellyfish (=kwallen) voor. De meeste zijn vrij onschuldig, sommigen doen vreselijk pijn, maar je gaat er niet dood aan. Maar er is 1 soort, de Boxjellyfish en die is wel giftig en kan levensgevaarlijk zijn. En die zwemt hier ook wel eens.
Omdat ik graag in de oceaan zwem, heb ik onderzoek gedaan. Waar en wanneer ik zo’n gevaarlijkerd tegen zou kunnen komen, en eigenlijk is er geen peil op te trekken. De kans dat je in aanraking komt en eraan overlijdt is niet heel groot. Maar ik zwem wel elke dag, dus ik denk er best vaak aan. Toch neem ik het risico. Kijken of ik iets op het strand zie liggen of in het water, is een tweede natuur geworden. Verder zwem ik niet al te ver uit de kust. Alles goed doordacht.
Helaas had ik gisteren pech. Tijdens het zwemmen voel ik ineens aan mijn linkerhand een aanraking als van honderden flinterdunne zacht gekookte noodles. Als door de bliksem getroffen trek ik m’n hand terug. Gevaar! Meteen voel ik veel pijn. Wat was het? Duizenden gedachten flitsen door mijn hoofd. Ik weet instinctief dat ik zo snel mogelijk uit het water moet. Ik zie niets vlak bij me in het water, maar er is geen tijd om lang rond te kijken. Zo snel mogelijk wegwezen hier. Het is vast en zeker een jellyfish, maar welke soort? De pijn wordt steeds erger. Als het een boxjellyfish is geweest, dan ben ik in levensgevaar. Het meest dodelijke dier in Thailand is niet zo groot en ook nog eens doorzichtig. Hoe kan ik ‘m ontwijken? Kan ik wel meteen richting de kust? Waar is het gevaar nu? De boxjellyfish kan meterslange tentakels hebben en als ik daar in verstrikt raak, dan is de kans dat ik het niet overleef zeker aanwezig. Moet ik om hulp gaan roepen? Op internet heb ik de meest vreselijke foto’s gezien van mensen die over een groot deel van hun lichaam zijn geraakt. En net zoals met brandwonden is het in dit geval ook zo dat hoe groter de oppervlakte is, hoe groter de mortaliteit. Ga ik nu dood? De pijn wordt snel erger. Tijdens al die gedachten, handel ik intuïtief en bereik ik de kust.
Of het een lichte shock is, of de adrenalinestoot dat weet ik niet, maar ik op het moment dat ik uit de oceaan het strand oploop, waan ik me Ursula Andrews in een Jawsfilm, ternauwernood aan de predator ontsnapt en adem diep in en uit. Een gevoel van victorie daalt over mij: ik leef!
De brandende pijn aan mijn hand brengt me terug in de werkelijkheid.
Daar kabbelt het Thaise strandleven rustig voort. Logisch, ik heb niet om hulp geschreeuwd en ik ben ook niet gillend het water uitgerend.
Hier en daar zie ik een zonaanbidder en een klein groepje toeristen zit zorgeloos in het water een paar honderd meter verderop. Ik tuur nog even naar de plek waar het gebeurde; helemaal niks te zien en ook als ik verder de zee bekijk, zie ik niets ongebruikelijks. Maar mijn film is nog niet afgelopen. Als het een boxjellyfish was, doet het gif zijn werk en ben ik nog steeds in gevaar. Wat nu?
Azijn! What else.
Azijn gebruik je als eerste hulp bij boxjellyfish aanvallen.
Gelukkig zie ik bij een gesloten duikwinkeltje een klein kastje met een flesje azijn. Naast dat kastje zit ook een Thaise dame rustig op een bankje. Ik vertel haar in het Engels dat ik waarschijnlijk gestoken ben door een jellyfish. En vraag of ze weet of er boxjellyfish is gezien vandaag. Ze lacht vriendelijk en knikt me toe. Al snel heb ik in de gaten dat ze geen woord Engels spreekt. Ik giet de azijn over mijn pijnlijke hand en ondertussen maalt het verder in mijn hoofd.
Welke soort kwal was het? Als het een boxjellyfish is geweest, hoe ernstig ben ik er dan aan toe? Kan het gif nog gaan werken? Voel ik al flauwte, kortademigheid, hartkloppingen? Hoe gaat het met mij? Ik wil naar huis.
Met stevige tred terug over het strand naar mijn tas, ondertussen goed opletten of mijn toestand verslechterd. En bedenken of ik iets moet melden en bij wie dan? Moet ik de mensen in de zee waarschuwen? En waarvoor? Moet ik naar het ziekenhuis? Moet ik ergens melden dat ik een jellyfish aanvaring had? Bij het resortje waar mijn tas staat, meld ik het voorval bij een barretje. Een Engels sprekende jongen hoort me aan. “Yes, its jellyfish season, Madame you need vinegar?”. “Nee dank je, dat heb ik al gedaan”. Daarmee lijkt het gesprek afgelopen. Hij kijkt me een beetje meewarig aan, of verbeeld ik me dat? Wie weet wat hij denkt, ik zie er ook niet echt dodelijk gewond uit. Mijn pijnlijke hand toont slechts een klein donker streepje.
Mijn nuchtere zelf neemt de overhand. De meeste kwallen hier zijn niet dodelijk, maar wel erg pijnlijk. Ik ga er maar vanuit dat het zo een is geweest.
Als het al een box jellyfish is geweest, dan zou mijn zenuwstelsel al aangetast zijn en uiteindelijk stopt, in het ergste geval, mijn hart ermee. Mijn hart klopt nog steeds, ik ben redelijk rustig, ik zal nog wel even leven.
Ik wil nu echt naar huis. Als ik me slechter ga voelen tijdens de 30 minuten durende scootertocht richting huis kan ik alsnog naar het ziekenhuis, ik kom er bijna langs.
Halverwege de scootertocht wordt de pijn erger en ik bel toch maar even naar het thuisfront. Vriend René is thuis en ik leg uit wat er gebeurd is, hij moet nog meer azijn halen en zal googelen wat to do. Ook zoon Robin wordt ingelicht. Die vraagt AI welke jellyfish ik tegengekomen kan zijn. Lang leve internet.
Thuis gekomen heeft René een checklist gevonden voor symptomen voor als het echt ernstig is. Geen enkele is voor mij van toepassing. Ik verga wel van de pijn en realiseer me ondertussen heel goed dat deze kleine aanvaring meer gevolgen kan hebben dan tijdelijk een pijnlijke hand. Wat doet dit met mijn lust tot zwemmen in de oceaan? En moet ik voortaan in zo’n beschermende Stingersuit gaan zwemmen? En wil ik dat wel? Durf ik nog wel de oceaan in? Durf ik ooit nog te genieten van het zachte, warme water?
Ik ben behoorlijk geschrokken en nu ook een beetje bang.
Wat het ook geweest is, het heeft me niet gedood.
Dat ik veel geluk heb gehad is wel zeker.
Maar wat als het anders was gelopen?
Wat als ik wel volledig geraakt was door een boxjellyfish? Wat als ik het niet had overleefd? Tja, dan had mijn tijd hier erop gezeten. Ik denk daar natuurlijk wel even over na.
Nu een dag verder is de pijn al afgenomen en een nauwelijks te zien rood streepje getuigt van mijn aanvaring. Hoe groot de rest van de schade is, zal de tijd leren.
Blijf ik nog wel met de volgende vraag zitten:
Wat doe ik met al die tijd die ik over heb?
Over deze blogger
- Ik ben Els (1963) en sinds 2015 woon ik deels in Nederland en deels op Koh Phangan. Ik heb een vriend in Nederland en ik ben (reserve) moeder voor mijn kinderen. Ik werk regelmatig nog een paar uurtjes als VA voor de financiële administratie. Op Koh Phangan begint mijn dag met een lekker ontbijtje en goede koffie bij Bubba’s in Baantai, een van de koffie- en brunch zaken van mijn zoon. Ik hou van eenvoudig leven, luieren in de hangmat, kleurrijke mensen, de natuur, scooterrijder, zwemmen en dansen.
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand4 november 2024Het pak
Leven in Thailand12 oktober 2024Geland op een tropisch eiland: Nog een keer ff bellen
Leven in Thailand3 oktober 2024Geland op een tropisch eiland: ff bellen
Leven in Thailand21 september 2024Geland op een tropisch eiland: Tijd over
Één goede tijdsbesteding als alternatief voor het zwemmen heb je kennelijk al gevonden: het schrijven van angstaanjagende thrillers. Maar de combinatie van beide activiteiten houdt natuurlijk zowel geest als lichaam in vorm. Neem het risico op een ontmoeting met de gevaarlijke kwal gewoon, al dan niet in Stingersuit. Beter een statische onwaarschijnlijk snel einde dan eeuwenlange aftakeling. En spannend leesvoer voor ons als welkom bijproduct.
Wat een beangstigend verhaal Els,ik kan het me helemaal voorstellen, je weet niet wat het is geweest en onbewust denk je aan het ergste.
Ik neem mijn petje af voor je dat je nog zo rustig bent gebleven, ik weet zeker dat veel mensen in die situatie volkomen in paniek waren geraakt.
Hopelijk kan je je angst overwinnen en weer genieten van je zwemtochtjes.
Ik denk dat zwemmen in het zeewater van Thailand geen goed idee is. Ik woon er bijna 20 jaar en de enige keer ik in zee ging heb ik weken last gehad van bultjes en jeuk. Het zeewater is in Thailand zeer onrein en daar is nauwelijks of helemaal geen controle op.
Vergelijk het zeewater in Thailand niet met het water in Europa.
Als fervent zwemmer ben ik dan ook heel gelukkig met het grote zwembad in ons condominium.
Ik zou een zwempak aanraden die het ganse lichaam bedekt, doe ik ook altijd als ik ga snorkelen. Zo ben je beschermd tegen kwallen en de zon.
Koh Phangan is ook prachting vanaf een Paddleboard. Ben je toch bij het water maar niet afhankelijk wat er zich in het water bevindt. En met een opblaasbare paddleboard kan je alle stranden bezoeken. Zelf ben ik al een keer (in gedeeltes) het eiland rond geweest.