Geland op een tropisch eiland: Terug naar Thailand

Dag 0

Eindelijk, eindelijk is het dan zover. Ik vlieg naar Thailand.

Ik heb er zo ontzettend naar verlangd en nu is het zover.

Toch ook een dubbel gevoel, ik laat dierbaren achter.

Dat mag een beetje pijn doen, het hoort erbij.

Het was een roerige tijd, met ups and downs.

Het eiland waar ik naar toe ga, is corona vrij,

maar het toerisme in Thailand ligt op z’n gat en

daardoor is Koh Phangan ook anders dan anders.

Ik ben benieuwd

Mondjesmaat vinden toeristen hun weg naar Thailand.

Ik vlieg via Doha met Qatar en op beide vluchten is het vliegtuig niet vol.

Voordeel is dat ik 3 stoelen heb en 3 dekentjes en 3 kussens.

Bij aankomst in Thailand ga ik 15 dagen in Quarantaine in een ASQ hotel;

een soort van eenzame opsluiting en het is ook nog alcoholvrij.

Vlak voor mijn tweede vlucht, neem ik mijn kans waar.

Na een paar grote glazen bier op het vliegveld,

slaap ik de tweede vlucht als een roosje.

De combinatie met een stevige slaappil zorgt ervoor dat ik vlak

voor het landen nog maar moeilijk wakker word,

nog een beetje suf verlaat ik het vliegtuig.

Dat maakt verder niet uit, want het hele traject binnen het vliegveld is

strak georganiseerd, dus nadenken hoeft nog niet.

Elke 2 meter staat er een vriendelijk alien achtig wezen

in een papieren pak om de weg te wijzen.

De vriendelijkheid straalt door het papier en

ik laat me geduldig leiden via allerlei balietjes,

geüniformeerde entiteiten en wuivende airport medewerkers.

De bagage afhalen gaat ook snel,

zoveel koffers komen er niet uit een bijna leeg vliegtuig en hoppa,

nog nasudderend word ik in het taxibusje naar mijn hotel geleid.

Daar word bloeddruk en temperatuur gemeten,

en ik moet al aankruisen wat ik de volgende dag wil eten.

Het lijkt wel een ziekenhuis.

Dan naar de kamer en daar valt de deur dicht.

Even op mijn balkonnetje kijken, douchen,

een trieste lege koelkast inkijken, tasje uitpakken

(geen idee waarom, want ik zou de eerste week in mijn blote kont rond kunnen lopen

als er niet zoveel spiegels hadden gehangen).

De kamer is oke, groot genoeg om te dansen en mijn balkon is groot genoeg om in de zon te zitten…maar of er een zonnestraal komt, weet ik morgenvroeg pas.

Ik hou jullie op de hoogte..

Dag 1

Goed geslapen, lang ook.
Ontbijt: gatver een koud gebakken ei met een klef witbroodje.
Ik denk met meewoed terug aan de Aalburgse Mik van de bakker Hardeman uit Wijk, belegd met roomboter en de oude kaas van de Kaasboerderij De lange hoeve uit Genderen.

Hoera, ik herontdek de kont spuit!
Mijn humeur is ineens weer opperbest.

Het licht in mijn kledingkast kan niet uit, dat is niet echt een probleem,
als er dan maar wel een deur voor zit.
Straks even aan de receptie vragen waar de knop zit, of de deur.
Dat kan nog best verrassend zijn.

Net zoals de temperatuurregulatie van het douchewater.
De installatie, waarmee je ook de temperatuur kunt aanpassen
(de mengkraan is nog niet helemaal geïntegreerd in Thailand),
zit buiten op het balkon, diep weggestopt achter de airco en een dikke buis.

Sta ik onder de douche, blijkt het water niet warm genoeg.
Dan moet ik eerst de keuze maken, ga ik dit probleem aanpakken of blijf ik staan te bibberen?
Omdat ik verder toch niks te doen hebt, besluit ik het probleem op te lossen.
Dan komt het volgende; trek ik wat aan of is dat de moeite niet.
En..hoeveel mensen zitten op het balkonnetje van het tegenovergelegen hotel ?
Als ik een beetje buk, is de betonnen balkonmuur hoog genoeg om me te bedekken.
Dus naar buiten in mn blote kont, beschermd door een omgeslagen handdoekje.
Ik kruip op handen en voeten onder de airco door, doodsbang van spinnen, ik ga diep, heel diep.
De handdoek glijdt langzaam van me af…

Ondertussen vraag ik me af of ik de juiste beslissing heb genomen…had ik niet beter een koude douche kunnen nemen? of misschien toch iets meer aan moeten trekken?

Ik ben nu bij de installatie en ik draai de temperatuur iets hoger…in mn ooghoeken zie ik een heer op een balkon aan de overkant van de straat genieten van een life voorstelling waarin ik de hoofdrol speel.
Ik schrik me dood.
Geef de warmwaterknop een ongecontroleerde slinger en sla op de lucht naar mijn eigen (bad)celletje, de op de grond gevallen handdoek blijft achter.

Van hoger gelegen balkons aan de overkant kijken ze natuurlijk full screen op mijn balkon.
Hoe stom ben ik toch.
Zuchtend stap ik onder de douche.

Meteen schiet ik er weer gillend onderuit….veel te heet!!

Leermoment van de dag:
Op mijn balkon schijnt geen zon, wel op de balkonnetjes van het tegenovergelegen hotel.
Mensen zitten er graag buiten.

wordt vervolgd (als er iets gebeurt)

Over deze blogger

Els van Wijlen

Ik ben Els (1963) en sinds 2015 woon ik deels in Nederland en deels op Koh Phangan. Ik heb een vriend in Nederland en ik ben (reserve) moeder voor mijn kinderen. Ik werk regelmatig nog een paar uurtjes als VA voor de financiële administratie. Op Koh Phangan begint mijn dag met een lekker ontbijtje en goede koffie bij Bubba’s in Baantai, een van de koffie- en brunch zaken van mijn zoon. Ik hou van eenvoudig leven, luieren in de hangmat, kleurrijke mensen, de natuur, scooterrijder, zwemmen en dansen.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Leven in Thailand4 november 2024Het pak
• Leven in Thailand12 oktober 2024Geland op een tropisch eiland: Nog een keer ff bellen
• Leven in Thailand3 oktober 2024Geland op een tropisch eiland: ff bellen
• Leven in Thailand21 september 2024Geland op een tropisch eiland: Tijd over