Geland op een tropisch eiland: Nog een keer ff bellen

Ondanks alle kleine en grote reparaties aan mijn 2 scooters, zijn ze door de jaren heen toch gemuteerd tot een soort van scooterschroothoop.

Eigenlijk ben ik er helemaal klaar mee, met al die ouwe meuk.

Dus: Ik ga een nieuwe kopen.

Op internet en bij de lokale dealer onderzoek gedaan en ik weet wat ik wil.

Een nieuwe Honda Click 160 cc en dan een zwarte.

De volgende dag, helemaal in mijn nopjes, ga ik ‘m kopen.

Ik zie mezelf al op deze nieuwe blitser over het eiland scheuren, want zo zei de verkoper: you pay, you take.

Helaas, kan ik nog niet betalen, want er is dan wel geen levertijd, maar wel een document dat mist. Teleurgesteld en met gevulde beurs, naar huis. Vandaag heb ik nog geen nieuwe scooter.

ff gebeld, met mijn visa Agency, want ik kan niet ALLES zelf en zij helpt me graag. Na een paar dagen ga ik vrolijk op weg om dit document te halen, en dan meteen door naar de shop, eindelijk een nieuwe scooter kopen.

Op weg naar haar, rijd ik op mijn oude click die het weer doet, in een politiefuik.

Shit, niet gezien, in gedachten scheurde ik al met mijn nieuwe zwarte glimmende Honda over de beachroad.

‘License’ vraagtie, ahh das mazzel; het is vandaag ‘licence’ dag, no problem, ik heb een rijbewijs.

Zelfverzekerd haal ik mijn rijbewijs te voorschijn, ondertussen mezelf gelukkig prijzend dat het geen ‘helmendag’ is, want die heb ik nooit op.

Terwijl hij mijn rijbewijs controleert, zegtie, zonder op te kijken: ‘No helmet, 500 baht.’

Wat is dat nou? Dat doen ze anders nooit. Het is òf ‘helmendag’ , òf ‘license’ dag. Sinds wanneer is het normaal om helmendag te combineren met rijbewijsdag????

Maar ik vertrek geen spier en zeg’ Oke Kah’ en hij verwijst me naar het mobiele kantoor 10 meter verderop alwaar ik ter plekke 500 baht aftik. Ik krijg wel een officiële bekeuring, en daarmee mag ik de rest van de dag volledig legaal zonder helm rijden. ‘If you come here again’, zegt ie lieflijk, ‘I will know you and you no need to pay anymore.’ Met een saluut en een brede lach, laat ie me gaan.

Nou, de hele dag dus straffeloos zonder helm rijden, op een nieuwe scooter, veel beter wordt ’t niet. Even het missende document oppikken bij mijn Visa Agent, en naar de Honda zaak, vol verwachting en met de portemonnee startklaar. ‘You pay, you take’, die is wel blijven hangen.

Ai, Ze zijn vandaag gesloten, das nou jammer. Vandaag weer geen nieuwe scooter.

De volgende dag, poging 3 en samen met Robin weer naar de Hondazaak.

De deal wordt snel beklonken, eindelijk ben ik dan de eigenaar van een gloednieuwe scooter. Ik ben vriendelijke geholpen, en als extraatje krijg ik 2 helmen en een Honda jasje. En er zit een sleutel met afstandbediening bij, lekker makkelijk.

I pay and take de scooter meteen mee.

Vol trots rijd ik naar mijn huisje alwaar ik m netjes parkeer, op gepaste afstand van de scooterschroothoop.

Tevreden, want ik heb eindelijk een nieuw betrouwbaar apparaat. Zonder lege accu, zonder stuurproblemen en niet zo lelijk als miss Galore.

Die avond heb ik afgesproken op Zen Beach, daar draait een goede DJ, en ik verheug me op mijn eerste langere tocht over het eiland.

Om 5 uur stap ik op mijn nieuwe scooter en oeps, hij zit op slot, ff de sleutel erbij om m te onlocken.

Shit wat nou weer. Niet van het slot te krijgen, en als ik af wil stappen en de schuine standaard uitklap, begint er een alarm te piepen. Oeh gottegot, heb ik m’n nieuwe scooter al helemaal ontregeld? Het zweet loopt langs mijn rug, ik druk hysterisch op alle knopjes en gelukkig…het alarm gaat uit. De landlord komt me te hulp, maar die weet ’t ook niet.

Weet je wat, ik bel de Hondazaak wel ff.

Helaas de zaak is dicht. En nou?

Ik zit inmiddels op hete kolen, ik wil weg, en de nieuwe krijg ik nu niet gestart.

Ik kijk met lede ogen afwisselend naar mijn scooterschroothoop en de nieuwe.

Nou heb ik 4 scooters staan, een gloednieuwe die ik niet van het slot krijg, Mr Click die me 2x liet staan vanwege accuproblemen, nog één waar behalve ik, ieder ander normaal mens niet op wil rijden omdat hij vreselijk wringt met sturen, en de Miss Galore, een klein onooglijk scootertje, van Roos.

Maar ik wil ook naar het strand, ben wel toe aan een biertje en een dansje.

Ik zet mijn ego opzij, pak de sleutel van Miss Galore en vertrek naar Zen Beach, waar ik de Sunset nog net mee kan pakken onder het genot van een Singha en lekkere muziek.

Morgen nog een keer bellen…

ps: inmiddels snap ik nu wel hoe de sleutel werkt 🙂

Over deze blogger

Els van Wijlen

Ik ben Els (1963) en sinds 2015 woon ik deels in Nederland en deels op Koh Phangan. Ik heb een vriend in Nederland en ik ben (reserve) moeder voor mijn kinderen. Ik werk regelmatig nog een paar uurtjes als VA voor de financiële administratie. Op Koh Phangan begint mijn dag met een lekker ontbijtje en goede koffie bij Bubba’s in Baantai, een van de koffie- en brunch zaken van mijn zoon. Ik hou van eenvoudig leven, luieren in de hangmat, kleurrijke mensen, de natuur, scooterrijder, zwemmen en dansen.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Leven in Thailand4 november 2024Het pak
• Leven in Thailand12 oktober 2024Geland op een tropisch eiland: Nog een keer ff bellen
• Leven in Thailand3 oktober 2024Geland op een tropisch eiland: ff bellen
• Leven in Thailand21 september 2024Geland op een tropisch eiland: Tijd over