Geland op een tropisch eiland: In de goot….

Els verbleef regelmatig met haar man ‘de Kuuk’ op Koh Phangan. Haar zoon Robin heeft een coffee cafe geopend op het eiland. Helaas is ‘de Kuuk’ overleden na een kort ziekbed.

Soms heb je momenten, dat het mis gaat.
Goed mis.

Zo ook die dag in juli.
Voor het eerst in mijn leven ga ik alleen een weekje naar Amsterdam, zonder de Kuuk.
Roos is die ochtend op vakantie gegaan en ik mag in haar huis.

Voor binnen is een verzorgpoes georganiseerd en
voor buiten zijn afspraken gemaakt met vrienden zodat ik niet te alleen ben.

Het is tijd voor wat luchtigheid in het leven.

Vanaf Wijk met de bus naar Den Bosch.
De rugzak zit voller dan wanneer ik voor een paar maanden naar Thailand ga.
Gelukkig ben ik gezond en sterk.

Met de trein naar Amsterdam, er is geen zitplaats.
Niemand staat voor me op, dus ik ben nog niet oud.

ln Amsterdam loop ik naar het huis van Roos.
Na een reis van ruim 2 uur kom ik bij het appartementencomplex
waar Roos op de 9e verdieping woont.
Op de galerij zoek ik haar huisnummer 13.
Helaas loop ik iets te ver richting de balustrade en stap ik in de ondiepe goot.

Ik verzwik m’n voet en ineens ben ik een zak cement die ter aarde stort.
Nou, ter beton in dit geval, keihard beton.

Schielik kijk ik om me heen, maar geen levende ziel te bekennen hier.
Slechts beton en goot zijn getuige van mijn ondergang.
Een meevaller.

Ik strompel overeind en sta bij nr. 13 voor de deur.
Wat een binnenkomer zeg en wat doet het ongelooflijk zeer.

In barre tijden is goed eten en drinken van levensbelang.
Dus eerst maar ‘ns fourageren.
Wat lekkers en een paar koude biertjes kan ik nog net dragen.

Als de oppaspoes komt, stel ik me met een slap handje voor aan het baasje.
Ik zeg niet dat ik me te barsten heb gevallen,
het baasje staat klaar om op vakantie te gaan en die poes is te schattig.

Ondanks het lekkers dat ook gezond is, neemt de pijn niet af.
Het is hoog tijd om van mijn ijskoude biertje te gaan genieten, dat helpt altijd.
Vol goede zin zet ik ‘m op het aanrecht; even openmaken.
Nou, waar hebben ze die opener toch verstopt?

Roos maar even vragen.
Oh, ma die hebben we niet.

Die heb je niet?
Hoe maken jullie je bier open dan?
Nou ma dat drinken wij niet.
Mijn bloedeigen nageslacht organiseert een logeerpartijtje voor mama en heeft geen opener in huis.

Kuuk waar zit je? Als jij er was, had ik geen probleem.

Plots realiseer ik me dat ik ook nog eens ernstig beperkt ben.
Zonder opener en met een rechterarm die niks doet, is dat dopke er nog niet 1, 2, 3 af.
Hoe los ik dit op?
De raderen draaien.

YouTube: daar zal het antwoord te vinden zijn.
Ik google:”bier open maken zonder opener en met 1 arm”, in verschillende varianten.
Er komen kratten vol bierflesjes langs die opengemaakt worden,
maar geen enkele video die mij kan helpen.
Ik stik ondertussen van de dorst.
Draai om het flesje, bestudeer de kroonkurk.
Het leven is geen feest tegenwoordig.

Dan pak ik een mes uit de keukenla. Wel voorzichtig want als tie uitschiet, vermoord ik mezelf nog. Dat zou wel het toppunt van triest zijn.
Vindt Roos me over een week doodgebloed op de keukenvloer, en de poes zal dan ook wel dood zijn. Ik maak eerst het kattevoer in orde en ik zet een flinke bak water neer.

Heel voorzichtig zet ik het mes strak onder de kroonkurk,
ik zet kracht en tegelijk met een gruwelijke pijnscheut vliegt het bierdopje door de keuken.

Een glorieus moment, ik heb het geklaard.
Als ik weer bijgekomen ben van de verlammende pijn, loop ik met mijn trofee naar de bank.

Ondertussen is er veel contact met vrienden die vragen hoe leuk het is in Amsterdam.
Nou.
Of ze moeten komen verplegen?
Nee hoor niet nodig, ik red ’t wel.

Gedurende de nacht realiseer ik me dat ik in de problemen zit.
Het voelt niet goed.
De volgende dag naar het ziekenhuis, alwaar een breuk in de kop van de bovenarm gezien wordt.
Arm in de sling en een bak met pijnstillers om het leven draaglijk te houden.
Repatrieringstroepen opgeroepen en een nieuwe oppas voor de poes wordt geregeld.
Mijn Amsterdamse avontuur is voorbij.

Inmiddels ben ik een aantal maanden verder.
Het herstel gaat heel langzaam
Ik doe braaf mijn oefeningen en nu ik in Thailand ben, zwem ik weer voorzichtig.

Na mijn oefeningen en baantjes trekken,
rust ik uit op de rand van de infinity pool en staar ik uit over de prachtig blauwe zee.

In de goot bij het zwembad heeft een lieveheersbeestje het zwaar.
Ach, een gootgenoot.
Kom maar beestje, ik help je wel, ik weet hoe je je voelt.

Over deze blogger

Els van Wijlen

Ik ben Els (1963) en sinds 2015 woon ik deels in Nederland en deels op Koh Phangan. Ik heb een vriend in Nederland en ik ben (reserve) moeder voor mijn kinderen. Ik werk regelmatig nog een paar uurtjes als VA voor de financiële administratie. Op Koh Phangan begint mijn dag met een lekker ontbijtje en goede koffie bij Bubba’s in Baantai, een van de koffie- en brunch zaken van mijn zoon. Ik hou van eenvoudig leven, luieren in de hangmat, kleurrijke mensen, de natuur, scooterrijder, zwemmen en dansen.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Leven in Thailand4 november 2024Het pak
• Leven in Thailand12 oktober 2024Geland op een tropisch eiland: Nog een keer ff bellen
• Leven in Thailand3 oktober 2024Geland op een tropisch eiland: ff bellen
• Leven in Thailand21 september 2024Geland op een tropisch eiland: Tijd over