Geland op een tropisch eiland: Gelukkig, een nieuw jaar
Els verblijft regelmatig op Koh Phangan. Haar zoon Robin heeft een coffee cafe geopend op het eiland.
Het jaar 2019 is moeilijk geweest.
We hoopten op wonderen, tegen beter weten in.
Waar we voor vreesden werd werkelijkheid en
mooie dromen kwamen niet uit.
Ook vandaag zit het niet mee.
Ik moet naar Immigration in Samui.
Na een half uur vertraging met de boot
kom ik bij een gesloten Immigration office.
De moed zakt me in de schoenen.
Internet had me verteld dat het open was.
De 2 jongens die bij me in de taxi zaten en die ook voor niets zijn gekomen,
hebben deze ochtend vroeg zelfs gebeld
en te horen gekregen dat immigration vandaag open zou zijn.
De dienstdoende ambtenaar zegt:
We are open, but we are closed.
Daarmee is alles gezegd.
Onverrichter zake naar huis.
Voor niets vroeg opgestaan en urenlang reizen.
En ik moet volgende week,
in het drukke seizoen nog een keer op pad.
Balen.
Gauw naar huis voor koffie en goed eten bij Bubba’s in Baan tai.
(Al.geba / Shutterstock.com)
De snelste optie is met de boot naar Haad Rin en
dan met de songtaew (=taxi) naar Baan tai.
De boot naar Haad Rin is afgeladen,
ik stuur nog snel een afscheidsberichtje naar mijn vrienden op
Koh Phangan voor het geval dat we zinken.
Je weet maar nooit; het is nog 2019.
We zinken niet.
Bij de haven van Haad Rin tref ik een chauffeur van een songtaew (taxi)
die later heel erg agressief blijkt.
Ik stap in en er zitten al 2 klanten in de taxi,
die hem veel betaalden om als prive taxi naar Tong Nai Pan te rijden.
Op dat moment vraag ik me af,
hoe hij dat gaat organiseren, want Baan tai en Tong Nai Pan liggen nogal ver uit elkaar.
Tot onze grote ergernis rijdt hij nog een half uur rondjes door Haad Rin,
op zoek naar meer betalende klanten, die ook naar Tong Nai Pan gaan.
We zeggen er wat van, maar zijn reactie is zo heftig, dat we meteen merken dat we moeten zwijgen.
Het lukt om nog een paar klanten in de taxi te krijgen.
Dan zet hij mij uit de taxi, op dezelfde plek waar ik een half uur eerder instapte,
omdat hij naar Tong Nai pan gaat, en sorry can not go to Baan tai.
Ik ben woest, maar ik zwijg.
Gefrustreerd wacht ik op een songtaew die me wel naar huis brengt
en als die zich meldt, snauw ik naar de chauffeur.
Onterecht in dit geval, want de beste man brengt me snel en helemaal alleen in de taxi naar Baan tai.
Met een glimlach en een fooi, probeer ik mijn schuldgevoel af te kopen.
Gelukkig komt er al gauw een nieuw jaar.
Over deze blogger
- Ik ben Els (1963) en sinds 2015 woon ik deels in Nederland en deels op Koh Phangan. Ik heb een vriend in Nederland en ik ben (reserve) moeder voor mijn kinderen. Ik werk regelmatig nog een paar uurtjes als VA voor de financiële administratie. Op Koh Phangan begint mijn dag met een lekker ontbijtje en goede koffie bij Bubba’s in Baantai, een van de koffie- en brunch zaken van mijn zoon. Ik hou van eenvoudig leven, luieren in de hangmat, kleurrijke mensen, de natuur, scooterrijder, zwemmen en dansen.
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand4 november 2024Het pak
Leven in Thailand12 oktober 2024Geland op een tropisch eiland: Nog een keer ff bellen
Leven in Thailand3 oktober 2024Geland op een tropisch eiland: ff bellen
Leven in Thailand21 september 2024Geland op een tropisch eiland: Tijd over
Hopelijk 2020 een beter jaar voor je Els. Alles komt goed xxx
Er zijn van die dagen!
Els dit was met je hart geschreven. Het gevoel van alleen zijn het alleen moeten doen en het gemis ik snap het. Ik heb het geluk dat het niet meer van mij van toepassing is.
Wens je een prettige jaarwisseling (bij je zoon?) en een goed 2020 met vooruitziende blik