Geland op een tropisch eiland: Er zijn zo van die dagen…

Els verblijft regelmatig op Koh Phangan. Haar zoon Robin heeft een coffee cafe geopend op het eiland. 

Nou, daar zit ik dan.
Binnen, op bed.
Niet echt comfortabel.
De hitte is ondraaglijk
De weeïge geur van kattenvoer gemaakt van
stinkende vis manifesteert zich genadeloos in mijn neus.

Binnen heb ik alleen een bed, mijn ‘woonkamer’ is buiten.
Normaal hang ik om deze tijd heerlijk buiten in mijn hangmatje.
Maar helaas.
Door de enorme tropische hoosbui van net, is mijn hangmat natgeregend.
Ook alle kussens die erin lagen zijn kleddernat.
Dat was niet te zien, maar daar kwam ik snel achter toen ik er vol overgave inplofte.
Het rieten dak boven mijn hangmat blijkt ineens niet meer waterdicht.
Een tropische verrassing.

Ook het dak in de keuken is niet meer waterdicht.
Ik was in de badkamer en hoorde een verschrikkelijke knal.
Het voelde dichtbij, en dat was het ook,
Een kokosnoot is op twee meter afstand van mij door het dak van de keuken gevallen.
Ik zal de eerste kokosnoot-dode niet zijn, maar ik leef gelukkig nog.

Nu zit ik dus ‘gezellig’ binnen op bed
en uitgerekend vandaag is de afstandsbediening
van de airco ermee gestopt,
Ik zweet me een ongeluk.
In de vislucht.

En er komt nog een walm aan, gadverdamme.

Het puntje van de grote drol die Zootje, mijn poes, net in de kattebak heeft gelegd,
steekt triomfantelijk boven het zand uit.
Vol overgave probeert ze hem eronder te krijgen.
Zij poept ook liever buiten, maar ja.
Zij mag niet naar buiten.
De deur kan ik dus ook niet openzetten.

Ze heeft een groot abces aan haar kleine koppie.
Opgelopen door een catfight paar weken geleden.
Sindsdien elke dag met een panikerende kat naar de dierenarts
om de wond te verzorgen.
Zometeen de ventilator naar binnen, ramen open en lekker luchten.

Maar eerst mijn eigen wonden maar eens verzorgen.
Elke dag ga ik naar het strand om te zwemmen, goed voor lichaam en geest.
Maar helaas.
De zandvliegen hebben ontdekt hoe lekker ik ben en me gruwelijk te pakken genomen.
Mijn benen zijn bedekt met kleine infecties en het jeukt verschrikkelijk.
Om gek van te worden.
Ik doe het licht aan zodat ik het goed kan behandelen met speciale zalf.

Het onweert ook nog steeds.
Een keiharde knal,
de stroom valt uit.
Het is donker in huis.

Het leven voelt zwaar vandaag.

Over deze blogger

Els van Wijlen

Ik ben Els (1963) en sinds 2015 woon ik deels in Nederland en deels op Koh Phangan. Ik heb een vriend in Nederland en ik ben (reserve) moeder voor mijn kinderen. Ik werk regelmatig nog een paar uurtjes als VA voor de financiële administratie. Op Koh Phangan begint mijn dag met een lekker ontbijtje en goede koffie bij Bubba’s in Baantai, een van de koffie- en brunch zaken van mijn zoon. Ik hou van eenvoudig leven, luieren in de hangmat, kleurrijke mensen, de natuur, scooterrijder, zwemmen en dansen.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Leven in Thailand4 november 2024Het pak
• Leven in Thailand12 oktober 2024Geland op een tropisch eiland: Nog een keer ff bellen
• Leven in Thailand3 oktober 2024Geland op een tropisch eiland: ff bellen
• Leven in Thailand21 september 2024Geland op een tropisch eiland: Tijd over