Geland op een tropisch eiland: Dance, dance, dance
Els verblijft regelmatig op Koh Phangan. Haar zoon Robin heeft een coffee cafe geopend op het eiland.
Het regent dat ’t giet.
Zal het regenseizoen serieus beginnen?
Tot nu toe is het heel mild voor ons.
’s Nachts regen en overdag meestal droog.
Langzaam sta ik op, ben een beetje stram in de heupen en oei, spierpijn.
Oeh gottegot, ik zal toch niet oud worden?
Ah, ik weet al wat het ik; zaterdag heb ik nogal enthousiast gedanst.
Dat doe ik toch zo graag.
Wat een zegening dat ik hier op het eiland ben, waar meer feesten zijn dan dagen in de week.
Jammer dat ik altijd op bed lig, voor het feest op gang is.
Het is gewoon een opgave om er naar toe te gaan.
Ik spreek mezelf toe, vooruit met de geit.
Niet zeuren.
Hoppa, in de taxi op weg naar Holly Stone,
daar ben ik al een paar keer geweest.
Er is goede muziek, ijskoud bier en een dansvloer waar je met blote voeten in het zand kunt dansen.
Topomstandigheden.
Toch een beetje onwennig als ik aankom.
Vroeger was er de Kuuk en hoefde ik niet alleen.
Nu is alles anders en moet ik op mezelf passen.
Natuurlijk breng ik de kids op de hoogte.
Achteraf bleek Robin, die niet op het eiland was, toch een beetje ongerust.
Haha, weten ze ook eens hoe het voelt.
De muziek sleept me mee en ineens dans ik met een lange donkere jongen
die zo ontzettend mooi beweegt, we hebben meteen een dansklik.
Het plezier spat ervan af.
Blijkt een Somalier, opgegroeid is in Noorwegen en op vakantie in Thailand.
We dansen en dansen en dansen!
Kijk, daar is t me om te doen, dat is heilzaam voor lichaam en geest.
Na een uur moet ik even naar buiten om op adem te komen met een watertje, (jaja verstandiger word ik niet)
Daar raak ik aan de praat met een oudere sjamaan uit Peru, die healings doet op t eiland.
Een Thaise motortaxi-man informeert of ik er al genoeg van heb, hij wil me wel thuis brengen.
Nou ik ga nog ff dansen hoor, daar heal ik het beste van en ik ga nog niet naar huis.
Na een paar uur de sterren aan de hemel gedanst te hebben, gaat mijn dansmaatje naar huis.
Hij moet vroeg op want gaat detoxen de komende week.
Die jeugd van tegenwoordig toch.
Voor mij is het ook wel mooi geweest.
Ik loop naar de taxi’s en wacht tot er nog wat mensen komen.
Met een mooie Senegalese, die opgroeide in Frankrijk en een vrolijke Duitser, deel ik een taxi en word ik veilig thuis gebracht.
Het was een mooie avond, waar ik graag met wat spierpijn aan terugdenk.
Over deze blogger
- Ik ben Els (1963) en sinds 2015 woon ik deels in Nederland en deels op Koh Phangan. Ik heb een vriend in Nederland en ik ben (reserve) moeder voor mijn kinderen. Ik werk regelmatig nog een paar uurtjes als VA voor de financiële administratie. Op Koh Phangan begint mijn dag met een lekker ontbijtje en goede koffie bij Bubba’s in Baantai, een van de koffie- en brunch zaken van mijn zoon. Ik hou van eenvoudig leven, luieren in de hangmat, kleurrijke mensen, de natuur, scooterrijder, zwemmen en dansen.
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand4 november 2024Het pak
Leven in Thailand12 oktober 2024Geland op een tropisch eiland: Nog een keer ff bellen
Leven in Thailand3 oktober 2024Geland op een tropisch eiland: ff bellen
Leven in Thailand21 september 2024Geland op een tropisch eiland: Tijd over
Mooi verhaal van een vrouw dit niet bij de pakken blijft zitten: het leven gaat door en we moeten proberen om er het beste van te maken!
Veel internationaal gezelschap ook blijkbaar. Daarvoor hoef ik niet ver te gaan: eens buiten of in de stad lijk ik wel de toerist…
Hoe dan ook: geniet ervan! Laat je gaan, maar hou jezelf en jouw bezittingen onder kontrole! Blijf op je hoede!
Vriendelijke groeten,
Daniël M.
Hoi Els,
Leuk om te lezen dat je ondanks je verdriet toch het leven weer oppakt.
Heerlijk dansen met gezellige leuke mensen!
Ik wens je nog vele jaren dansplezier.
Groetjes Any.
Een inspirerend verhaal!
Het leven is kort,
maak het vol!