Geesten in Isaan

Iedere expat komt in contact met geesten in Isaan. Want niet alleen het Boeddhisme is invloedrijk op het dagdagelijkse leven, er heerst ook veel animisme. Zo ook voor De Inquisiteur en eega. Vooral omdat het gemeenschappelijke leven direct in Isaan begon. Zonder westerse invloeden die andere, meer toeristische plaatsen, met zich meebrengen en waar de Thaise partner zich meer aanpast naar de normen en waarden van de buitenlandse gast.

Vrouwlief had van in het begin van de relatie de intentie om terug dorpwaarts te keren, de heimwee zat te diep. En na enkele bezoeken aan het dorp en vele gesprekken was De Inquisiteur akkoord, hij kon het aan.

Spijts een korte schoolloopbaan en minderwaardige jobs is het lief er wel in geslaagd een open, wereldlijke instelling te verkrijgen maar eens terug in Isaan werd ze meer een kameleon. Begrip tonend voor de farang-verlangens, maar meelevend met haar Isaanse roots. En dat zorgt wel eens voor vreemde toestanden die een westerling nogal raar doen opkijken.

De eerste maanden van een relatie zijn altijd wat onzeker, tel daar bovenop nog eens de verschillen op in taal en cultuur – stof voor zware gesprekken, stof voor onzekerheid, in beide richtingen. Houdt ze wel van mij? Houdt hij wel van mij? Gaat ze me niet verlaten? Gaat hij me niet verlaten?

Voor dat laatste had mevrouw extra hulp ingeroepen. Zonder medeweten van De Inquisiteur. Tijdens het eerste bezoek aan dorp en familie trok ze naar de lokale tovenares. De Inquisiteur heeft er geen andere naam voor, het is goed bedoeld, het is een oude dame die geesten kan oproepen, die ceremonies kan opzetten, die dingen kan doen die een ander niet kan. Enorme kennis van planten en kruiden. Een beetje een geheimzinnige dame ook.

Bij terugkomst kwam er een vreemd voorstel van het lief: je moet de lokale thee eens proberen. De Inquisiteur, verliefd tot over zijn oren, had eventueel zelfs modderwater gedronken dus geen probleem. Rare smaak, beetje bitter en lang nawerkend, eerst in de mond, dan in de keel, dan in de darmen.
Pas na bijna een jaar kwam De Inquisiteur te weten dat de liefde van zijn leven een brouwsel geschonken had dat ervoor zorgde dat hij zijn lief niet zou verlaten – dat was de opdracht aan de toverheks … .

Niet zo erg veel later kwam de toverheks weer een rol spelen in het leven van De Inquisiteur. De grond was bouwrijp en er kon begonnen worden met de bouw van het huis. Materialen lagen ter plaatse, de werklui waren aanwezig voor hun eerste werkdag.

Vreemd voor De Inquisiteur was dat ook het halve dorp aanwezig was. En de toverheks. Die alle aandacht opeiste, ze wandelende wat heen-en-weer op de werf, ondertussen wat onverstaanbaar murmelend en druk gebarend. Iemand had een aantal planten en bloemen mee, plus een bamboe visfuik.

De mooiste van het dorp -althans in de ogen van De Inquisiteur- haalt goud boven, een ketting, een armband, een ring. Waarvandaan heeft hij het raden naar. Zelf moet hij onverwacht cash geld offeren dat samen met het goud in de visfuik gaat.
Die visfuik, met bloemen en planten, worden aan de top van de eerste <saauw> ofte steunpaal gebonden vooraleer hij de grond in gaat. De <saauw> krijgt het eerste beton rond de voet, de heks heeft een kelk met water en een bundel takjes bij de hand waarmee ze de ganse werf, inclusief werkenden en kijkenden zegent.
Na de eerste paal is er die dag niet meer verder gewerkt, er kwam van overal eten en drinken tevoorschijn. De Inquisiteur kon zo de arbeidsmoraal van Isaan leren kennen. O ja, na enkele weken mocht de visfuik eraf. Alle geld en goud nog aanwezig.

Tijdens de bouw van de woning pendelden De Inquisiteur en gade tussen Pattaya en het dorp. Om de twee weken, een onhoudbaar iets. Dus verhuizen maar, meubelen en huisraad de vrachtwagen op, in de woning van de nieuwe ‘schoon’moeder, geen probleem. Wel een probleem was daar slapen.
Geen airco. Geen horren. Slapen op de grond. Geen keuken, alles op houtskool.
Als newbee-Isaan-expat een te overweldigende beleving ook mede door het overdonderende familie-beslag dat er gelegd wordt. Maar het lief vond het niet erg wanneer De Inquisiteur besluit om in een nabij gelegen resort te gaan slapen voor de rest van de bouw. Per slot van rekening was ook zij al tien jaar weg geweest en iets meer naar comfort hangende geworden.

Doch dat resort-leven wordt je ook beu na maanden. Wanneer de woning zowat voor negentig procent klaar is wil De Inquisiteur er gaan slapen.
Kan geen probleem zijn, bovenverdieping is gereed met slaap- en badkamer, er is water, elektriciteit.
Wel een probleem. De toverheks moet geraadpleegd, je kan zomaar niet in een nieuw huis gaan wonen. Geesten weet-je-wel. De tovenares gaat ze raadplegen voor de correcte dag. En hoepla, De Inquisiteur moet nog twee weken resort slapen … .

Meteen is er een nieuw probleem. Nieuw huis, nieuw gezin, daar moeten de geesten hun goedkeuring aan geven. Voor dit gemixte koppel zeker want we leven in zonde. Niet gehuwd, ook niet voor Boeddha. Dat is funest voor een gelukkig en voorspoedig leven. We moeten naar het huis van de heks.

En echt, het lijkt wel op iets uit een sprookje. Het is na zonsondergang wanneer De Inquisiteur zijn wagen op instructie van het lief door de velden en bossen stuurt over een rode aardeweg vol kuilen. Geen openbare verlichting. Pikdonker dus. De houten paalwoning zonder kunstlicht staat te midden van de bossen op een open plek. Het licht komt enkel van een kampvuurtje, en er zitten een twintigtal vrouwen rond. Geen enkele man.

Bij het openen van de autodeur klemt de hitte zich om De Inquisiteur. Die heeft op aanraden van zijn zondige partner lange broek aan, een hemd.
De Inquisiteur is ook nog niet vertrouwd met de tropische geluiden bij nacht. Dus de uil die zijn roep laat horen maakt hem enorm aan het schrikken tot groot jolijt van de aanwezige vrouwen. Krekels, knisperende bladeren, een nachtvogel die roept. Vuurvliegjes, het lijken wel elfjes.

We moeten beiden aan het kampvuur gaan zitten, hurk zit natuurlijk, o jee, mijn laatste mooie lange broek op het vochtige gras. Beide krijgen we een kroontje op de kop gemaakt van kruiden. Dat steekt en jeukt op De Inquisiteur zijn zwetend voorhoofd. De tovenares begint te murmelen, de dames vallen in.
Het is onwezenlijk dit gedoe, leuk, geheimzinnig, maar De Inquisiteur ziet zijn lief met gesloten ogen zitten, die leeft mee. Gelukkig duurt het allemaal niet te lang. Maar het kost wel driehonderd bahtjes. Nu ja, zij gelukkig, ik gelukkig denkt De Inquisiteur.
Die wat later ongelukkig wordt want wanneer hij aankondigt dat hij wil gaan slapen hij te horen krijgt dat het nog niet kan. De heks heeft gezegd om pas na middernacht de slaapkamer te betreden … .

De streek zit hier vol met animisme. Beeldjes, fallussen, kaarsen, … allerlei prullaria duiden aan dat er iets bijzonders is. Altaartjes die opduiken in het midden van nergens en toch goed onderhouden zijn. Vaak weet eega zelf niet waarom of waarvoor, het is iets van de plaatselijke bewoners.
Maar heel eigen zijn de twee extra Boeddha-dagen. Per maand. Dat vind je nergens anders terug.

Niet eens zo zolang geleden heerste er hongersnood in deze streek, eind jaren tachtig, begin jaren negentig. Een aantal mislukte rijstoogsten, insectenplagen, ziektes en andere hadden de streek in zware armoede geduwd. Door dit alles was ook het eetbare wildbestand – nu ja, dus slangen, hagedissen, kikkers, vogels, vis, … zodanig uitgedund dat het onhoudbaar werd. Het was ook in die jaren dat De Inquisiteur’s lief van school werd gehaald op twaalfjarige leeftijd om te gaan werken in de bouw in Bangkok – voor de nodige financiën !

Dus werd Boeddha’s hulp ingeroepen, hooggeplaatste monniken kwamen naar de streek, bestudeerden de problemen en kwamen met een oplossing. Maandelijks twee extra dagen voor Boeddha voorzien, offeren aan de tempel. Er mag geen lawaai gemaakt worden, dus niet werken met machines. Ook geen simpel boormachientje, niet hameren en beitelen.
Deze dagen zijn enkel hier in de streek van toepassing, nog steeds. Zo werkt men normaal door in het nabij gelegen stadje, op zeven kilometer afstand … .
En geen genade voor een farang. De Inquisiteur, die ondertussen zijn aannemer ontslagen had en zelf aan de slag was aan de woning samen met een tweetal dagloners , wou daar onderuit komen. Maar werd snel tot de orde geroepen … .

Het lief, nu er zeker van dat haar farang geen domme dingen zal uithalen, heeft een niet aflatende kinderwens. Ondanks al vaak besproken -‘ik ben te oud’, ‘ik ben er niet meer voor geschikt’, … blijft dat duren. En mogelijk kunnen de geesten haar helpen:

De Inquisiteur is een goede slaper, diep en vast. Dat had het lief vrij snel door. Op een dag gaan we een dame bezoeken die pas bevallen is.
En vrouwtje-lief krijgt het gedaan om een pluk haar van de moeder en baby te krijgen, De Inquisiteur heeft niks in de gaten, wie zou dat als westerling? Enkele dagen later wordt De Inquisiteur wakker en voelt dat er iets mis is. Pas in de badkamer merkt hij dat hij een pluk haar kwijt is.
Jep, de liefde van zijn leven heeft ’s nachts een stukje afgeknipt. Waarom heeft hij het raden naar, het voorval met de baby en moeder is hij al vergeten.
Tot hij op een avond een zakje onder zijn kopkussen ontdekt. Gevuld met de haren van zichzelf, de baby en de moeder. Ook eega heeft zo’n zakje.
Is voor de vruchtbaarheid – De Inquisiteur lacht zich te pletter want het lief neemt een voorbehoedsmiddel … . Maar dat doet er niks toe is het antwoord. De geesten zijn sterker.

Een gelijkwaardige belevenis was er met kattenhaar. De Inquisiteur heeft zijn twee poezen vanuit Pattaya meegenomen naar Isaan. Poes Toulouse is een viriele kater, sterk en gezond, continu op zoek naar mooie kattinnen. En ja hoor, op een dag is poes Toulouse een pluk haar kwijt. Niet van een vechtpartij maar duidelijk weggeschoren. De Inquisiteur is niet gek, en wacht af wanneer het zakje met haar zal tevoorschijn komen.
Ha! Zat al ingestopt in zijn kopkussen.
De reden: om zo sterk en potent te blijven als poes Toulouse….

Een meer problematisch geval dook op toen De Inquisiteur zijn, in mooi houtsnijwerk, geestenhuisje terug vond na verhuis. Dat had hij al in Pattaya, gewoon omdat het een mooi stuk is. Hij verzaagt een boomstam naar maat, zoekt een mooie locatie in de tuin en begint een kuil te graven.
Op dat moment komt mevrouw kijken, nieuwsgierig als ze is naar alles wat De Inquisiteur uitvoert.
En ja hoor, geen geschikte plaats, gelukkig is de kuil nog niet te diep. OK, waar dan wel liefde-van-mijn-leven? Tsja, weet ze niet zo goed. Wil ze haar moeder raadplegen – en komen De Inquisiteur zijn haren naar boven. “Dit is ons huis, dus onze beslissing”.
Een man kan toch niet alles over zich heen laten gaan nietwaar?

Dat was dus een domme reactie want nu komt de toverheks weer boven. Die moet dan maar beslissen. Voor honderd baht wil die wel raad geven voor zulk een aangelegenheid, het mensje moet toch ook leven want alleen op de wereld.
Ha! Inkom poort en betonnen oprit moeten verlegd worden, het geestenhuis moet in lijn van inkom deur en inkom poort staan.
Hallo. Daar begint De Inquisiteur niet aan.
Wekenlang gebeurt er niets, De Inquisiteur speelt het spel zwaar. Dus na een maand of vier het ding met boomstam terug boven te halen, heimelijk, en aan de achterzijde van het huis te plaatsen, in lijn van de keukendeur, kan niet fout gaan denkt hij.
En zie, geen commentaar, geen gezeur, geen schoonmoeder, geen tovenares.

Maar De Inquisiteur heeft geen notie hoe je dat geestenhuis moet behandelen. Zet er geen poppetjes in, geeft geen drinken, geeft geen eten. Behandelt het oneerbiedig want schuurt het af en vernist het ding. Vrouwtjelief vind dat maar niks en waarschuwt meermaals voor onheil van de geesten der voorvaderen.

En zie, op een dag is het geestenhuis ingestort. De boomstam, teakwood pur sang met een diameter van veertig centimeter is opgevreten. Door termieten. Terwijl die nergens anders in of rond huis te vinden zijn … . De boodschap is overgekomen, De Inquisiteur hoeft zijn geestenhuis niet meer.

Wie De Inquisiteur zijn blog regelmatig volgt zal weet hebben van het ‘schoonbroertje’ – door De Inquisiteur op westerse wijze aangepakt in verband met zijn drankprobleem. Dat ging goed, maar nu nog beter.
Zijn moeder en zus – De Inquisiteur’s lief dus, hebben hem ervan overtuigd om naar een tempel te gaan. Ergens in de buurt, dat wil dus zeggen zowat veertig kilometer hiervandaan, is een monnik die speciale behandeling geeft tegen verslavingen. Alcohol, roken, … maakt niet uit. Je kan de gelofte maken voor ieder gewenste periode, van een maand tot levenslang, schoonbroertje gaat voor twee jaar.

Dat is familie-aangelegenheid, dus iedereen mee in De Inquisiteur’s pick-up. Schoonbroertje is zenuwachtig, zweet zich te pletter, heeft angst – iets wat De Inquisiteur aan de ene kant kan begrijpen, maar zulk een angst ? Waarom ?

Het is een klein en sober tempelcomplex ergens te midden van een onooglijk dorpje. De monnik is een robuust en krachtdadig man met zware stem, goed om gezag uit te stralen. De ceremonie begint als altijd met mantra’s, met schoonbroertje in de hoofdrol, hij moet knielen en buigen gedurende al die tijd.
Dan komt er een opsomming van wat hij niet meer mag drinken. In plaats van te zeggen “geen alcohol en/of alcoholhoudende dranken” komt er een opsomming van alles wat mogelijk is. Een kwartier, en schoonbroertje moet alles herhalen.

Vervolgens spreekt de monnik hem streng toe, pas achteraf komt De Inquisiteur te weten wat hij zegt : “indien je alcohol tot je neemt zal er onheil komen, ongelukken zullen gebeuren, je zal ziek worden, niets zal je nog kunnen redden”. Schoonbroertje valt net niet bewusteloos, het geloof en bijgeloof zit er diep in. Bovendien moet hij een contract tekenen dat hem een beetje financieel bindt gedurende twee jaar. Als laatste krijgt hij nog een ter plekke gemaakt brouwsel te drinken – wat hem de rest van de dag misselijk houdt en doet braken.
We zijn nu weken verder en tot op heden heeft-ie geen druppel alcohol tot zich genomen.

Bij vraag aan de eega, ‘wat als hij wel …’ komt er een boos antwoord: “dat kan hij niet!, de geesten waken over hem, hij zou ongeluk over zichzelf en de familie brengen !”

De Inquisiteur snapt nu waarom de jongeman zo angstig was, voor hem is dit een enorme gelofte die hij niet zomaar kan negeren … .

Fascinerend niet? Een van de reden waarom De Inquisiteur van Isaan houdt.
En die vuurvliegjes, De Inquisiteur gelooft dat die geluk brengen, het lijken wel elfjes. Geesten kruipen in je hoofd.

– Herplaatst bericht –