Gaan leven in Isaan (deel 2)

De Inquisiteur is een pendelaar geworden. Zowat om de twee weken zo’n 850 km heen en weer tussen Pattaya en een onooglijk dorpje ten noordwesten van Sakhun Nakon. En hij begint Isaan te ontdekken. De eerste periode slaapt hij nog in het ouderlijk huis van de vriendin, het lijkt zelfs een beetje een thuis te worden. 

Uitslapen kan hier niet. Bij zonsopgang, even voor zessen, begint het al. Kakelende kippen en roepende hanen dwalen vrij rond en meestal onder zijn slaapkamerraam – een slecht sluitend houten luik dat alle geluid doorlaat. Klokslag zes hoort De Inquisiteur het vreemde “booummm”. Een kleine vijfhonderd meter verder staat een Boeddhistisch tempeltje waar drie monniken in leven. En die slaan op een gong, ieder vol uur. Gelukkig niet ’s nachts maar wel vanaf 6 uur ’s ochtends.

Nog even probeert De Inquisiteur zich om te draaien op die matras-op-de-grond maar het is hopeloos. Om kwart over zes kreunen er stevige Thaise geluiden door de talloze luidsprekers die hij al had opgemerkt, ze hangen in ieder dorp. Het dorpsopperhoofd wekt iedereen met een metaalachtige klank, ze moeten de rijstvelden in met vooraf wat goede raad. De feesten, tambuns, worden ook aangekondigd en hij meldt wanneer de rijstsubsidie wordt uitbetaald. Handig zo’n ding in het dorp.

Slaperig en stijf voltrekt zich stilaan een vast ochtendritueel voor De Inquisiteur: op zoek naar koffie. Geen evidentie hier want alles krijgt dagelijks een andere plaats in het huishouden.

Zag hij gisteren de 3-in-1’s nog in de keuken op een werkblad liggen, deze ochtend liggen die op een kast in de zogenaamde woonkamer. Een kwartier om het te vinden. Het volgende kwartier wordt besteed aan het zoeken naar een lepel en een kop. Dan de waterkoker die De Inquisiteur zelf meebracht. Heeft iemand rijst in gestoken, lekker handig. Vervolgens water. Geen kraan te bekennen. Wel een enorm roze-rood stenen vat waar een tap aanzit. Regenwater, gefilterd over een soort nylonkous. Dat is het water waar mee gekookt wordt, dus ook maar koffie van maken, niet?

Uitgeput bereikt De Inquisiteur het terras waar hij bij een zalige kop troost volledig wil wakker worden. Een hete wolk hangt om hem heen, zeven uur ’s ochtends en het is al 35 graden. De Inquisiteur herinnert zich dat er een plafondventilator op het terras hangt en gaat op zoek naar de schakelaar. Daarvoor moet een hoop zakken rijst en lege kartonnen dozen overwonnen worden, de schakelaar hangt vreemd genoeg op zowat twee en een halve meter hoogte. Maar er komt geen beweging in de hete brij. De elektriciteit is uitgevallen. Dus ook geen koffie.

De Inquisiteur verbaast zich over de bouwtechnieken in Isaan. Ergens komen er beelden boven van de woningbouwtechnieken uit de jaren zestig van de vorige eeuw, maar ach, wat geeft het. Alles gaat met de hand behalve een betonmolen. En zo komt het dat hij beetje bij beetje gemanipuleerd wordt richting een soort “mai pen rai” houding.

Na vier weken ligt hij er niet meer wakker van dat de steunpalen in dikte variëren van 20 tot 25 centimeter. Dat er zelfs een viertal steunpalen volledig scheef staan. Dat muren lijken te zweven, dat er nauwelijks in verband wordt gemetst. Volgens de <chang> wordt dat allemaal opgelost door de cementbezetting.

Erger is wanneer De Inquisiteur constateert dat de aannemer in de hoogtes ‘gefoefeld’ heeft. De benedenverdieping is een dikke 60 centimeter lager dan op de bouwtekeningen. Waarom zal hij nooit weten. Maar nu wordt de doorloop hoogte onder de trap wat laag, en kan de mastodont koelkast die mee verhuisd is, niet meer onder de nis van de trap gezet worden…. Dat wordt inrichting keuken herzien want nu moet die mastodont een nieuwe plaats krijgen. Mai pen rai.
Nog erger wordt het wanneer De Inquisiteur merkt dat breedtes en dieptes niet gerespecteerd werden. De zorgvuldig ontworpen slaapkamers op de bovenverdieping zijn 60 centimeter minder breed en 40 centimeter minder diep. De mee te verhuizen (dure) meubels waarnaar de kamers ontworpen zijn passen niet meer. Mai pen rai.

De bom ontploft wanneer blijkt dat de -bij uitzondering- door de aannemer aangekochte binnendeuren alle te laag zijn. In België is de vloerpas heilig. Van daaruit worden alle hoogtes bepaald, vermijd je nutteloze en ergerlijke drempels, kortom, een belangrijk gegeven. Hier in Isaan is dat bijzaak. ‘We kappen wel wat cement bij’ is een vaste stelregel. Maar ondanks dat feit slikt De Inquisiteur de ‘flater’deuren niet. Een doorloophoogte van een meter vijfentachtig is belachelijk laag en geen zicht.

De aannemer weigert nieuwe deuren aan te kopen (jawel, op zijn kosten) en krijgt zijn eigen dreiging van “ik stop ermee” meteen terug: “Nee, je ligt eruit.”

En De Inquisiteur veroordeelt zichzelf tot zijn zwaarste 4 maanden in Thailand. Hij gaat, net als in zijn gouden jaren, de bouw zelf afwerken met de hulp van enkele dagloners die de schoonbroer aanbrengt. De dagtemperaturen van over de 40 graden probeert hij – tevergeefs- te negeren. Vergetende dat de enthousiaste dagloners ergens midden mei alle hamers, waterpassen en beitels laten vallen om in de rijstvelden te gaan werken, de regens zijn daar.

Enkel De Inquisiteur, zijn gade en haar broer werken nog in de bouw. Slecht bezette muren herstellen. De elektricien en tegelman in de gaten houden – gelukkig zijn dat voltijdse ‘vak’mannen die hun rijst kopen en niet zelf verbouwen. Waterleiding aanleggen, vertrekkende vanuit de pomp achter in de tuin. Waar we meteen ook een pomphuis bouwen (rechte steunpalen, rechte muren in verband) en een schaduwrijk afdak.

Alle timmerwerk verrichten inclusief nieuwe binnendeuren. Het dak afwerken, gelukkig waren de stenen pannen al bevestigd, maar allerlei afwerkingen moesten nog aangebracht worden – De Inquisiteur vindt de door hem getekende 45 graden dakhelling nu maar niks meer, niet zo handig om op te werken.

Badkamers installeren. Keuken installeren. Tot de laatste schroef, tot de laatste lik verf gaan we door en half juli is het zover. We kunnen decoreren, bemeubelen, kortom, het leuke werk.

Het geeft een hele voldoening dat eigen werk, maar de Inquisiteur is uitgeput en zes kilo magerder dan bij aanvang – het Isaanse rijstmenu met aanvullingen uit bossen en velden hebben niet veel calorieën bijgebracht. En het is nog niet gedaan. Alhoewel je geen bouwaanvraag hoeft te doen, geen bouwplannen moet indienen, geen architect moet aanwerven – er is papierwerk.

Het samenlevingscontract moet geregistreerd worden en het huis moet geregistreerd worden op het Landoffice, inclusief de speciale voorwaarden.

De Inquisiteur wordt zonder vragen ingeschreven op het nieuwe adres – dat vreemd genoeg geen straatnaam heeft, enkel een huisnummer. Officieel woont hij nu is Isaan, officieus woont hij nog in Pattaya tot hij zijn nieuwe Immigration Office bezoekt – een heel gedoe want het komt net goed met het te vernieuwen jaarvisum.

Trots reist De Inquisiteur een laatste maal richting Pattaya – de verhuis kan aanvangen, dat is niet zo’n karwei denkt hij. En weer eens even genieten van het toch wel o zo aangename -westerse- comfort daar. Stoelen. Tafels. Farangfood. Zelfs een vettige hap, Belgisch en Hollands.

Wordt vervolgd…

– Herplaatst bericht –