Foon tok in Isaan

Klaterende regen valt uit de lucht, voor de zoveelste maal. ’s Ochtends, ’s middags, ’s avonds. De buien wisselen elkaar af, de droge periodes zijn te zeldzaam om wat dan ook uit te voeren, niets krijgt de tijd om een beetje op te drogen. Het is een zwaar regenseizoen aan het worden. En ondanks de nattigheid is het warm, niet echt qua temperatuur die meestal rond de dertig graden blijft steken, het is de luchtvochtigheid die je laat zweten als een otter.

Toch blijven de boeren dapper hun velden bewerken, de laatste jonge rijst moet overgeplant. Van veel percelen moet water afgevoerd worden, de rijstscheuten zouden rotten indien ze volledig onder water staan. En dat is nu vaak het geval, ze staan compleet onder. Doch dat is een lastig karwei, daar moet men in samenwerken of buurman’s veld loopt onder. Er zijn geen afvoerkanalen, enkel toevoer en die wateren af richting velden en niet andersom. Beetje bij beetje leidt men het overtollige water naar de bossen, vaak moeten er honderden meters lange omwegen gevonden worden.

Dikwijls dient het werk onderbroken, donder en bliksem vieren feest en dan is het veiliger om ergens onderdak te zoeken. Velen klagen van gewrichtspijn, ook de rug ziet af. De gewrichtspijn komt van het urenlange werken in overspoelde velden, niemand kan even gaan schuilen om op te drogen, te weinig zon, te vochtige lucht. Een ganse dag zie je de mensen in natte, bemodderde kledij rondlopen.

Donker grijze lucht, dwalende wolken, de buien vallen in de verte dus nog even en wij zijn aan de beurt. ’s Avonds kondigen bliksemflitsen en donderslagen nieuwe regenvlagen aan, tussen zonsondergang en zonsopgang zijn de buien nog heviger wegens iets koelere lucht. Alle poelen en lager liggende stukken grond staan vol water, grachten zijn kleine stroompjes geworden. De natuur voelt zich er goed bij. Alles groeit en bloeit met een voor een Noord-Europeaan nooit geziene snelheid. Gras dat met moeite op de droge periodes is afgereden staat vier dagen later terug net zo hoog. Loofbomen staan mooi in jong fris groen, de meer tropische planten groeien beter dan in een serre. Fruit rijpt ook met weinig zon, het lijkt wel alsof de vruchten groter uitgroeien dan anders.

Doch De Inquisiteur begint te mopperen, ook liefje-lief, meestal Isaans onverstoorbaar, krijgt het op haar heupen. Je kan nergens naartoe of je krijgt met modder te maken. Hardnekkige, kleverige modder van rode aarde. De auto en motorfiets zijn helemaal “ver-Isaanst”, de zwarte lak is naar een rood-bruine kleur verworden, de banden zijn hopeloos verkommerd en niet meer schoon te maken. Binnen in huis verschijnen er vochtvlekken op de kasten, eigenlijk op alle glanzende houtoppervlakten. De badkamer, ingericht naar tropisch model, lekker ruim met open douche, droogt niet meer op. De was droogt nauwelijks ondanks het afdak. De honden moeten het zonder veel aanhalen doen, die zijn en blijven nat en modderig on-aaibaar. De poezen moeten naar buiten gedwongen, uit eigen wil doen ze het niet, ze houden niet van regen. Ga je op stap, moet je de paraplu mee. En toch word je nat wanneer er, en dat gebeurt regelmatig, een onverwacht zware tropische stortbui valt.

De Inquisiteur begint zich te vervelen. Kan geen karweitjes uitvoeren. Moet binnen zitten en daar heeft hij een hekel aan. Begint hij zich op te winden omdat zijn geplande karweien niet kunnen worden uitgevoerd. Het gras groeit voor zijn ogen. De omheining versterken en verhogen om de honden binnen te houden, die gaan nu ook ’s nachts op kippenvangst en dat is onhoudbaar. Groot karwei, maar niet te doen in die regens. De plantenbakken afwerken voor de kruidentuin, idem dito. Het kriebelt om de snel verschijnende algenlaag op alle looppaden en oprit weg te “hoge-drukken”. Een wandelingetje maken, even met de fiets dorpwaarts rijden – onmogelijk. Lekker op het terras van de shop luieren is lastig, te nat.

En dat duurt nu al … een week. Jawel, wanneer je wat langer in Thailand woont raak je verwend door de zon. Een week lang dagelijks meerdere buien is te lang. Dat de zon ook dagelijks verschijnt tussen de buien in is te weinig. Gelukkig zijn er ook leuke momenten. Zoals eergisteren.

Zaten De Inquisiteur en het lief aan hun tweede biertje en mijnheer zin voor nog eentje. Maar het lief had andere plannen, neen, tie rak, ik moet nog wat doen in huis.

En zie, plots, totaal onverwacht een enorme hoosbui – een gordijn van water. Je zag geen hand voor de ogen, dus zelfs die twintig meter van shop naar huis doorheen de voortuin waren niet te doen. Dus lekker toch een derde biertje en we hadden er nog lol in ook.