Filosoferen in Isaan

Regentijd en dat zullen we geweten hebben. De takken van de bomen hangen zwaar door, struiken en planten buigen naar beneden door het vele vocht. De zware nachtelijke regens vallen nu ook overdag. Dat geeft een farang in Isaan de tijd om wat te filosoferen want je kan nauwelijks wat doen in en rondom huis en tuin.

Gaan wandelen met de honden is af te raden, te veel modder op de velden, te veel slangen en andere beesten die een drogere plek zoeken. Een fietstochtje zit er ook niet in, er is niks te zien, ook de streekbewoners verschuilen zich voor het nat. Er is geen gemeenschapswerk in het dorp en de tempels houden zich koest aangaande tambuns en andere festiviteiten.

Ondanks het feit dat hij al enkele jaren in Isaan woont, blijft De Inquisiteur een westerse geest behouden. Want als eerste gaan zijn gedachten uit naar dringende karweitjes die nu blijven liggen, ook al door het feit dat het gezin drie lange weken op vakantie was gegaan. Het gras staat veel te hoog, niet leuk, bovendien een risico want het lief blijft hardnekkig haar rijst koken op een houtskoolvuur dat onder het afdak bij het pomphuisje staat. Moet ze telkens doorheen kniehoog gras, het wandelpad dat uit afzonderlijke tegels bestaat is allang onzichtbaar, nu moet ze goed opletten of er geen ongedierte doorheen het gras schuifelt. Idem dito om de hondenhokken te bereiken, en ’s avonds krijgen die hun eten daar – weer doorheen een mini-jungle met alle risico’s. Want de haag die de omheining camoufleert is te zwaar uitgegroeid en de takken van de mango- en andere bomen hangen te laag, die moeten ook gesnoeid worden. En de slangen zijn er, dagelijks merk je er wel een paar op die weliswaar snel verdwijnen als je ze betrapt, doch je zou maar eens pech moeten hebben. En is de betonnen oprit, samen met het looppad richting shop, langzaam maar zeker naar een soort glijbaan verworden. Een hardnekkige groen-zwarte laag algen verplicht je om voorzichtig te stappen, het is erg glad. Dat krijg je enkel weg met een hogedrukreiniger.

Nu ja, niks aan te doen, wachten op een regenloze periode is de boodschap.

Huis en tuin zijn voor het lief en De Inquisiteur een echte thuis, ingericht zoals wij beiden dat graag hebben.

De tuin niet al te afgeborsteld door een soort Vlaams-kort gazon welke tot in de puntjes is afgeboord aan te houden, integendeel, lekker slordig inclusief het onkruid dat heerlijk geurt als je maait. Struiken, planten en ander groen warrig aangeplant, meestal met de bedoeling om schaduw te verkrijgen.

Op diverse plaatsen zie je dat er een projectje is opgestart zoals bijvoorbeeld een groentetuintje, en vervolgens onafgewerkt is blijven liggen. Een muurtje dat moet worden opgemetst staat half afgewerkt te wachten op het vervolg. Rondom het huis moeten nog tegels gelegd worden, nu is dat gewoon beton doch noch het lief, noch De Inquisiteur hebben daar haast mee.

Het huis is een leefplaats, geen pronkding. Dus beetje rommelig maar netjes gehouden door een mix van Isaanse nonchalance en Vlaamse properheid. In hoekjes en kantjes zie je soms wel eens wat stof of dode insecten liggen maar het deert ons niet, dat moet maar wachten tot de volgende goede poetsbeurt. Af en toe blijven gebruikte spullen als een haardroger, de stofzuiger, …  dagenlang staan of liggen waar ze niet horen en dat stoort ons ook niet. Beiden respecteren we ieders voorkeuren: de binnenkeuken, territorium van De Inquisiteur, is bijna altijd opgeruimd en netjes. Alles op zijn plaats gelegd waar het hoort. De buitenkeuken, liefjes territorium, is een overvolle rommelige plek waar de resten van de laatst geprepareerde Isaan-maaltijd continu blijven liggen. Het bed wordt meestal pas opgedekt wanneer we terug gaan slapen, alleen is het de plicht van diegene die het laatste wakker wordt om het dekbed open te leggen en de raam te openen om te verluchten.

Ondanks de harmonie de we er beiden in vinden begint De Inquisiteur te denken aan de toekomst. Want uiteindelijk wordt een mens ouder. Een huis met verdiep moet onderhouden worden. Reinigen en herstellen wat stuk gaat. De tuin vraagt heel wat werk, groentjes en fruit vergen werk, zelfs op onze kleine schaal. Honden en poezen moeten verzorgd worden. Hobby’s als de vijver vragen toch wel wat inspanning. Komt er nog bij dat het lief haar shop moet open houden, iedere dag minimum twaalf uur lang, zeven dagen op zeven.

Tot op heden is dat geen probleem voor De Inquisiteur maar de naderende zestigste verjaardag laat hem toch nadenken. Er moet gepraat worden met het lief heeft de ervaring geleerd. Haar niet voor voldongen feiten stellen, geen confrontatie opzoeken. Overleggen, overbrengen hoe De Inquisiteur dat ziet en dan een oplossing vinden waar beiden zich goed bij voelen.

Want Thailand, en zeker Isaan, dat is familie denken. De woning heeft twee slaapkamers en twee badkamers. Liefje’s dochter is er vijftien, en ze heeft al een vriendje. Mogelijk de eerste in een rij, maar het kan hier snel gaan. En is het voor een Isaanse familie vanzelfsprekend dat die hier komt wonen.

Zijn er ook tekenen dat liefje-lief’s moeder -die nog steeds een geweldige invloed heeft op het doen en laten van het lief- er wel zin in heeft om hier te komen wonen. Want honderd meter verder woont ook haar enige zoon – diens echtgenote gaat kortelings bevallen, dus een nieuw kleinkind … .

Ze heeft wel een eigen woning in het dorp wat verder maar dat huisje is danig verwaarloosd omdat de moeder al bijna twee jaar bij de jongste dochter woont in Nongprue. Iedere keer dat de moeder even overkomt slaapt ze hier, in de kamer van haar kleindochter. Gaat ze nauwelijks nog naar haar eigen woning, niet gaan poetsen, niets laten herstellen.

De Inquisiteur heeft ook gemerkt dat er al heel wat spullen van de moeder in de slaapkamer blijven liggen … .

Dit alles wil De Inquisiteur absoluut niet.

Het gaat De Inquisiteur tijd en geduld kosten om dat over te brengen. Beetje bij beetje al laat hij horen dat bij eventueel huwen of samenwonen van de dochter, die elders zelfstandig haar leven moet opbouwen. Heel voorzichtig. Tevens weet het lief al dat hij het niet ziet zitten om zijn ‘schoon’moeder in huis te halen. Privacy is een begrip dat het lief langzaamaan heeft leren kennen door De Inquisiteur.

En het lief, in de bloei van haar leven als negenendertigjarige, denkt natuurlijk niet aan afbouwen zoals De Inquisiteur dat doet. Vreemd genoeg ziet ze hem niet als een bijna zestigjarige. Wanneer de Inquisiteur zijn plannen boven haalt, bekijkt ze hem vreemd, vraagt ze “waarom, jij mankeert toch niks?” En schiet ze vervolgens in de lach, geeft een paar dikke knuffels en gaat verder waaraan ze bezig was. En De Inquisiteur weeral opgepept.

Want De Inquisiteur heeft het plan om fysieke inspanningen wat te minderen door onder andere de trap wat uit te schakelen. Dus later te verhuizen naar de slaapkamer beneden – daar waar stiefdochter nu slaapt. En wil hij ook meteen de badkamer beneden in gebruik nemen. De slaapkamer boven kan dan ingericht worden als rommelkamer, iets dat we echt nodig hebben, waar het lief al om vroeg – een kamer bijbouwen. En vooral: het terras boven wil De Inquisiteur blijven gebruiken wanneer hij dat wil, want die is afsluitbaar en gekoeld met een airco. In december en januari is het daar ook makkelijk te verwarmen via een grill. En zit De Inquisiteur daar graag overdag een uurtje of twee wanneer of te warm is, of te koud. Daar is ook televisieaansluiting, voorlopig kijkt De Inquisiteur enkel wanneer er speciale gebeurtenissen zijn maar eens wat ouder wil hij lekker lui voor televisie kunnen hangen.

Ook in de tuin moet De Inquisiteur wat maatregelen nemen zodat er minder verplichtingen zullen zijn. Eentje is al begonnen: zijn vijver zat vol met <plaa nin>, leuk want eetbaar en verkoopbaar in de shop. Maar zeer veel werk omdat er eigenlijk te veel vis in zat. De grote gemetste buitenfilters moesten quasi wekelijks gereinigd worden, de bodem van de vijver schoon te maken, kortom, een zwaar werk van een dag lang. Jawel, het was van hobby naar werk gegaan. Dus zijn de vissen verhuisd naar de grote familiepoel achter onze tuin. Iedereen happy: het lief, de familie en De Inquisiteur. Die nu de vijver gaat herinrichten met veel bloemende waterplanten (die werden opgevreten door de <plaa nin’s>) en andere. En vervolgens, beetje bij beetje, op jacht naar mooie siervissen zolang het maar geen koi’s zijn. Dit alles in de hoop dat er slechts nog maandelijks onderhoud moet verricht worden.

Dan zit De Inquisiteur nog met het gras. De voortuin is geen probleem, het is de grote achtertuin.

Ganzen – was De Inquisiteur’s eerste idee. Maar die maken de boel behoorlijk vuil naar het schijnt, dus nee. Eenden, mogelijk eten die ook gras maar die vallen onmiddellijk ten prooi aan de drie woestelingen van honden die we hebben, dus ook nee. Een schaap kan ook niet, moet De Inquisiteur hooi gaan stockeren voor de droge tijd, zes maanden per jaar. Een koe of buffel is ook uit den boze want die vreten alle groen op.

Dus heeft De Inquisiteur het idee om enkel de looppaden kort te houden en de rest laten groeien. In de stille hoop dat het lief haar broer komt maaien, heeft hij hooi voor zijn koeien….

Jawel, zelfs hier in luilekkerland moet een mens toch wat nadenken.