Er was eens: Henk of hoe eindeloos gelukkig de Thaise vrouw je kan maken

Wie regelmatig deze blog bezoekt in de hoop er goede en betrouwbare informatie over Thailand te vinden en gelukkige verhalen te kunnen lezen over geslaagde relaties tussen Aziaten en Europeanen wil niet constant onprettige, zelfs pijnlijke en generaliserende uitzonderingen opgedrongen krijgen in verhaaltjes over bedrog, misleiding, mislukkingen en rampspoed.

Voor de lezer een eenvoudige taak: lees gewoon waar je trek in hebt. Maar voor auteurs is dit verlangen moeilijker te verwerken. Hun gamma van potentiële thema’s wordt daardoor hier tamelijk ingeknot en ze moeten ook nog eens waar mogelijk nuanceren en relativeren om de gevoelige lezer van dienst te zijn, want liefst wil men als schrijver alle schaapjes binnen de koraal houden. Het voelt soms alsof de vaak verfilmde Stephen King door zijn ‘fans’ verboden krijgt om nog over spannende onderwerpen te schrijven, omdat bezoekers van de bibliotheek of de boekenwinkel liever lezen over helden en heldinnen die hetzelfde brave leven leiden als zij. Begin daar hier maar eens aan. Niet dat mijn verhaaltjes die van de heer King het water kunnen aanreiken. Verre van. Deze blog is er gelukkig voor iedere lezer (met een zwaar accent op Thailand vaarders) en de schrijvers moeten hun plekje met noeste en regelmatige inzet eerst nog maar eens zien te verdienen.

Bij sommige wat ruimdenkende blogbezoekers lukt dat beter dan bij de meer kritische versie en dan is er natuurlijk nog de gelukkig spaarzame categorie van ‘vechtersbazen’ die hier rondhangen op zoek naar een robbertje toetsenbord gestoei, waar hun tanende lijven fysiek gekijf niet meer zo goed als vroeger aankunnen. Zij gaan dan ook doorgaans voorbij aan de schoonheid van de hun hier gratis opgediende literatuur, waar men elders daarvoor een rekening krijgt gepresenteerd, ook al ligt menige fameuze thriller voor 50 baht muf te worden in de overvolle rommelbakjes van tweedehands boekenwinkeltjes in de drukke straten van Bangkok. Daar ligt Stephen gewoon tussen de andere beroemdheden te vergaan, maar deze momenteel speciaal en uitsluitend voor de Thailandblog existerende auteur niet. Ik bedoel maar. Dit gezegd hebbende denk ik hieronder een anekdote te kunnen aanbieden die het vermaledijde cliché van de niet fidele Thaise schone en de onfortuinlijke farang keihard van de tafel veegt en de ernaar hunkerende lezer kritiekloos accommodeert met een romance die veel meer aansluit bij hun eigen zo fijne liefdeservaringen met (en rondom) de Thaise vrouw (of man). Ook al heb ik gepoogd om alle mogelijke controverses of scherpe kantjes eruit te filteren toch een waarschuwing: Benader het stukje niettemin omzichtig en met open geest of sla het over om elk risico op kwetsing te voorkomen. Maar voor wie het aandurft om de sprong in het ongewisse te wagen: Veel leesplezier!

De tragische levensloop van ene Henk

Henk was een sympathieke veertiger die van jongs af aan de kost verdiende als heftruckchauffeur ergens diep in de grauwe havens van Rotterdam. Hij stamde uit een eenvoudig milieu, met een vader die ook zijn hele leven havenarbeider was geweest en een zorgzame moeder die altijd huisvrouw was gebleven, ook al was Henk het enige kind dat ze samen hadden voortgebracht. Een gelukkige kleine familie. Streng gelovig, ik denk Nieuw Apostolisch, maar dat had de harmonie in het gezin nooit enig kwaad gedaan. Henk was geen grote denker, maar wel een harde werker en hij zat dan ook nooit om een baan of inkomen verlegen. Toen hij de middelbare school al een paar jaar had verlaten ontmoette hij na het werk in de kerk een jonge vrouw van zijn eigen leeftijd en ook omdat hun geloof het zo voorschreef, kwam het tot een voorlopig platonische relatie tussen de twee jongelui. De ouders van Henk en ook die van het jonge meisje, genaamd Martha, waren allen zeer verguld met deze prachtige verbintenis en gaven dan ook alle vier ruimhartig hun volmondige zegen aan het stel. Na ongeveer een jaar verkering werd door hun voorganger het naar ik aanneem Nieuw Apostolisch huwelijk ingezegend en het oude raadhuis van Rotterdam werd vervolgens nog verblijd met een bezoek van de twee om ook wettelijk gezien alles in orde te maken.

Het leven dat daarop volgde was een even groot feest als dat van de bruiloft zelf en nooit viel er ook maar één onvertogen woord tussen de twee echtgenoten. Ook in de wederzijdse families ging het allemaal geweldig goed, was het één en al harmonie en ook daar nooit meningsverschillen of andere onplezierige feiten. Ze betrokken een klein huisje dicht bij de Maas want Henk had genoeg gespaard voor het begin van een bescheiden hypotheek en ook de wederzijdse ouders deden een duit in de zak om het vers startende echtpaar op weg te helpen in de moeizame onroerendgoedmarkt die de regering toen ook al niet onder controle kreeg, voor zover gevoelige lezers dergelijke overheidsbemoeienis tolereren, uiteraard. Maar laten we hier niet verzanden in een tirade tegen Rutte en zijn kornuit De Jong. Geweldig allemaal, want ook in de kerk waren ze graag gezien en soms mocht Henk van de voorganger een Nieuw Apostolische preek/lezing afsteken voor de parochie waarbij hij dan zijn goede huwelijk prees en zijn dankbaarheid uitsprak voor zijn vrouw, familie en natuurlijk zijn goede baan. Thuis werd dan door Martha zelfgebakken taart gegeten en Henk moest goed uitkijken dat hij er niet te veel van at, want hij had wel een geringe aanleg om te zwaar te worden. Gelukkig remde Martha hem dan steeds zonder dwang wat af en liet hem ook een paar stukjes van het heerlijke gebak uitdelen op het werk, waardoor hij ook onder zijn collega’s een graag geziene gast was. Op zijn verjaardag werden er dan urenlang feestelijke drinkliederen gezongen en alcoholvrije drankjes genuttigd en zijn vorkheftruck werd steeds uitbundig versierd met slingers en felgekleurde ballonnen om Henk te laten zien hoe aardig zij hem vonden. Het hele jaar door, maar vooral op zijn verjaardag. Kortom, Henk leidde een jaloersmakend gelukkig leven met zijn Martha, met zijn eigen en haar familie en natuurlijk niet in de laatste plaats met zijn fijne collega’s die stuk voor stuk superpatente gasten waren met harten van puur goud.

Na een paar jaartjes van zulk onmetelijk geluk kwam er echter toch een kleine rimpel in het verder zo perfecte leven van Henk en Martha aan het licht: ondanks de iedere zondag kerkelijk verplichte en dus verrichte pogingen daartoe kon het jonge echtpaar, maar geen eigen kind verwekken. Dit viel niet alleen hunzelf op, maar ook de wederzijdse ouders kregen er gewag van, evenals de Nieuw Apostolische kerk en hoewel aanvankelijk nog bemoedigend geknikt en aangespoord werd tot meer inzet van Henk veranderden de rimpels langzaam in kleine scheurtjes. Dan zat Martha thuis naast haar potten, pannen en mooie witte Singer naaimachine te huilen en druppelden dikke zoute tranen in haar anders zo heerlijke erwtensoep met rookworst. Het kostelijke gerecht smaakte er gelukkig niet minder om. Ook Henk begon steeds meer druk te ervaren en zich af te vragen of hij wel mans genoeg was om een kind te verwekken bij zijn vrouw. Martha daarentegen, die immers de perfecte echtgenote was, legde de schuld bij zichzelf. Helaas liet hun geloof niet toe om diepgaande medische onderzoeken te verrichten naar de werkelijke oorzaak van hun onvruchtbaarheid en hoe deze dan eventueel te verhelpen waren geweest. Er kwam na een tijdje zelfs van allerhande kanten openlijke kritiek op deze echtelijke tekortkomingen, tot zelfs in de preek van de voorganger toe. Steeds meer begon hun perfecte wereld af te brokkelen en op het laatst zaten de eens zo gelukkige Henk en Martha nog steeds kinderloos bij de voorganger op kantoor voor zijn goede, maar ook bindende raad. De slotsom was dat de huwelijkse verbintenis zou worden verbroken en Martha zou intreden in het ‘klooster’ van de geloofsgemeenschap, wat eigenlijk niet meer was dan een opvang voor ongelukkige vrouwen, waarin de hele dag gebeden en gezongen werd, naast het elkaar verzorgen met voedsel en schone kleding van simpel katoen of ruw linnen.

Henk zat nu alleen in hun huisje en staarde na het werk alleen en met dikke tranen in de ogen over de prachtige Maas, niet wetende hoe nu verder met het leven. Zijn ouders gaven ook niet meer thuis en sloten zich in navolging van de kerk meer en meer af van hun eigen zoon, waarvan ze altijd zo intens gehouden hadden, omdat hij immers hun enige kind was. Martha was geheel van het toneel verdwenen, dus alle emotionele houvast van de ongelukkige Henk was verdampt en gereduceerd tot onder nul. Hij kreeg een tamelijk zware depressie en kon zijn werk als heftruckchauffeur niet langer verrichten en omdat hij verder weinig andere vaardigheden bezat belandde hij al gauw werkloos op straat. Aanvankelijk niet letterlijk, maar door financiële tekorten geplaagd kon hij ook niet langer zijn hypotheek betalen en verkocht de bank zonder meer zijn, of eigenlijk hun romantische optrekje onder zijn kont vandaan aan de hoogste bieder. Voor een habbekrats wat het hart van Henk nog meer verwondde. Maar aan de drank geraakte hij niet ondanks alle onheil op zijn nu plots zo hobbelige levenspad. Hoewel verstoten door zijn ouders boden ze hem als goede christenen gelukkig wel nog een dak boven het hoofd in zijn oude slaapkamer op zolder waar hij de meeste tijd van de dag huilend onder zijn lakens doorbracht om maar vooral niet geconfronteerd te moeten worden met de buitenwereld die hem zo hard had laten vallen. Zover het wat trieste verhaal van Henk, maar er gloorde hoop aan de horizon.

De ongeëvenaarde Noi treedt in zijn leven

Noi was een Thaise weduwe die eigenlijk maar een paar straten verwijderd van het huisje van Henk’s ouders woonde, maar ze hadden elkaar nog nooit ontmoet omdat hun werelden zover uit elkaar lagen als maar kon. Noi was precies even oud als haar overleden echtgenoot en ook met Henk ontliep zij zich, maar enkele dagen qua leeftijd wat altijd goed is tegen het denkbeeld van de veel te jonge Thaise vrouw en de oude Farang. Ook was zij niet aantrekkelijker dan haar echtgenoot geweest en zag er ook niet beter uit dan Henk. Alweer een vooroordeel minder. Hoewel zij en haar eigen aangetrouwde Rotterdammer elkaars exacte leeftijdsgenoten waren, was hij inmiddels overleden en zij niet. Waaraan de onfortuinlijke man was bezweken is mij nooit duidelijk geworden, maar het ligt voor de hand dat zijn geweldig goede echtgenote Noi daar geen enkele negatieve rol in speelde. Integendeel, toen hij van de dokters te horen dat zijn leven sneller ten einde liep dan het hechte echtpaar ooit had kunnen voorzien, stortte haar wereld eveneens volledig in, maar ze liet haar aan die vreselijke dodelijke ziekte lijdende man geen deelgenoot worden van haar wanhoop. Nee, net als vanaf dag één van hun uitermate harmonieuze huwelijk verzorgde ze hem tot in de puntjes; heerlijke niet te pittige Thaise gerechten, of Hollandse kost als hij dat wilde, schone pyjama’s, een milde Thaise massage en een piekfijn opgeruimd huisje, waar hij met zijn looprekje en infuusrekje ongehinderd kon rondstruinen en waar hij vervolgens steeds met een prettig gevoel kon inslapen, ondanks de jobtijding van zijn behandelende medici, die continu door zijn hoofd ging en hem enorm belastte.

Nooit huilde of bad Noi in zijn bijzijn, maar gaf hem telkens moed als die van hem weleens ver zoek was, wat helaas méér dan eens voorkwam. Praktische Zuid-Hollander die hij was, wilde hij echter wel een paar wereldse zaken aankaarten zoals haar materiële verzorging als hij er niet meer was, het huis, de erfenis, de niet geringe hoeveelheid geld op de bank. Maar zoals zij nooit had gevraagd om ook maar één cent of een baht toen ze nog de wind in de zeilen hadden, wilde zij ook nu niks weten van geldzaken, al zou het bijzonder handig geweest zijn om wat dingen vast en uit te leggen zolang haar man daar nog toe in staat was. Nee, riep ze dan meer verdrietig dan verontwaardigd, ik houd alleen maar van jou en ik heb je nooit om je geld gekozen. Ook haar ouders in Thailand onderstreepten deze nobele houding van hun dochter volledig en hoewel zij niet uit welgestelde Thaise kringen stamden zouden zij nooit een baht gratis geld hebben geaccepteerd van de welgestelde Farang van hun dochter. Bij bezoeken aan de schoonfamilie in Isaan was het hem wel toegestaan om op één alcoholvrij biertje te trakteren bij aankomst, maar daarna was alle eten en drinken op de Thaise schoonfamilie geweest. Er werden kippen en varkens geslacht bij de vleet, zodat ze na vertrek van de zo gelukkige kinderen terug naar Rotterdam zelf maandenlang op droge rijst moesten knabbelen.  Door de oprechte liefde die ze voor hun schoonzoon voelden, die zowaar die voor hun al bijna boeddhistisch heilige dochter nog overtrof, zouden ze nooit de indruk hebben willen wekken om misbruik te maken van zijn goedheid. En hoezeer de schoonzoon ook aandrong, méér dan een flesje alcoholvrij bier per verblijf kon hij daar niet kwijt.

Als ze dan weer in Rotterdam terug waren wilde hij telkens zijn Noi ervan overtuigen dat hij best een steentje wilde bijdragen aan de zorg voor de ouders, maar dat waren de enige momenten in hun leven waarop ze bijna ruzie kregen, wat gelukkig nooit gebeurde. Uiteindelijk berustte hij hier maar in, ondanks dat dit hem niet helemaal lekker zat; zij hadden zoveel en haar oudjes zoveel minder. Toen hij zijn laatste adem uitblies met Noi aan zijn zijde was hij ondanks de pijn van het vroegtijdige afscheid een gelukkig mens. In haar had hij de perfecte partner gevonden. Even oud, niet overdreven knap en bovenal totaal niet zelfzuchtig. Als ze al eens een nieuw bloesje of zomerschoentjes aannam was het alleen maar om hem een pleziertje te doen, want hij genoot er zo van als ze haar redelijk, maar niet spectaculair elegante figuurtje discreet en onopvallend versierde met wat leuke kledij uit de opruimingsbak van de HEMA of C&A. De Bijenkorf had zij nog nooit van binnen gezien en noemde zij ‘dat grote huis waar ze honing maken’. Maar nu was hij niet meer en haar wereld hield eveneens op te draaien, ja zelfs te bestaan.

Na zijn heengaan was er een verplicht bezoek aan de notaris, waarbij Noi op de hoogte werd gebracht van het fortuin dat haar nu ten deel viel, maar als het niet expliciet in het testament verboden was geweest had ze geen enkele cent aangenomen van haar jarenlange en nu dus overleden lief. Ze was bereid geweest om weer terug te keren naar haar eenvoudige leven op de keuterboerderij van haar ouders, waar haar eerste en dus ook laatste echtgenoot destijds op de modderige knie om haar hand had gevraagd, uiteraard niet zonder de toestemming van haar ouders. De regen kletterde die dag neer op de akkers en paden van het bescheiden stukje land van de familie en de bruine druppels veranderden het romantische aanzoek in een soort moddergevecht, waarna ze beiden luid lachend door de modder rolden als de jonge kinderen die ze eigenlijk nog waren. Noi en haar ouders hadden natuurlijk niet lang getwijfeld over het idyllische aanzoek, maar wel pas na toezegging dat er nooit een geldstroom zou ontstaan tussen Nederland en Thailand wat heel slecht zou vallen bij hun en bij hun verdere familie en dorpsgenoten. Ze wilden niet verzeild raken in dit cliché van Western Union en Wise dat als een juk op de veel schouders van andere Farang schoonouders drukte. Fijne lui gewoon.

Nog maar niet terug naar Thailand vliegen

Omdat Noi nu een groot aantal financiële taken uit te voeren had als enige erfgenaam van de overleden liefde van haar leven stelde zij haar terugreis naar pa en ma nog even voor onbepaalde tijd uit en zo ook het voorgenomen jaar in het vrouwenklooster waar ze haar intrek wilde doen om ook de laatste spoortjes van mogelijke onreinheid te laten witwassen middels meditatie, vasten, celibaat en kluizenaarschap. Alleen zij met haar nooit begane zonden en de Boeddha.

Maar dit alles moest dus nog even wachten tot Noi een bestemming had gevonden voor alle nalatenschappen van haar man, waarbij het forse weduwepensioen het grootste struikelblok vormde omdat het immers ongevraagd en tegen haar wil maandelijks op hun gemeenschappelijke rekening werd gestort terwijl zij haar gelofte van financiële onthouding ook voornemens was na te komen na zijn overlijden. Wij westerlingen weten natuurlijk dat dit een gelofte is die ophoudt te bestaan na overlijden, maar in haar goedheid, trouw, tradities en loyaliteit zag zij dit niet meteen in en ze zou zichzelf in het ongeluk gestort hebben ware het niet dat er enkele vrouwelijke farangs uit de wijk zich onzelfzuchtig om haar bekommerden, in de wetenschap hoe goed zij voor haar man was geweest en wat voor een fraaie inborst zij bezat. Fraaier dan enige inborst die zij voorheen ooit gezien hadden.

Eén van die Farang vrouwen kende ook eenzame Henk, niet via de kerk, maar via haar man die ooit een goede collega was geweest van Henk en hem niet had laten vallen toen hij overspannen en later zelfs ontslagen werd. De heerlijke taarten van Martha hadden ook een grote rol gespeeld bij de loyaliteit van deze nog steeds werkzame heftruckchauffeur.

In het hoofd van zijn echtgenote (die van de collega dus) ontstond een nobel plan, met alleen een klein obstakel: hoe breng je twee intens goede, maar diep rouwende mensen samen? In hun kringen had men weinig ervaring met internationale betrekkingen ook al had Noi in sneltreinvaart haar inburgering doorlopen, een Nederlands paspoort bijna met groot lof daarvoor ontvangen en sprak zij beter ABN dan menig Randstadbewoner met hun bizarre uitspraak van het Nederlands en de bikkelharde G, waarvan zij telkens keelpijn kreeg als ze breed lachend probeerde het na te apen.

De ideale nieuwe Nederlander was Noi. Maar toch geen ‘echte’. In het farang theekransje werd een en ander besproken en na ook de inschakeling van de moeder van Henk, die haar zoon toch nog wel als haar zoon beschouwde, werd een plan gesmeed. Natuurlijk pas nadat Noi in alle rust en vrede haar afscheid had kunnen nemen van haar dierbare overledene die ze een heel leven lang had liefgehad en nooit, zelfs niet in haar diepst verborgen gedachten bedrogen had, ook al was zij als pure maagd hun huwelijk ingegaan.

Het verjaardagsfeestje met veel lekkers

Er werd dan ook besloten een ingetogen verjaardagsfeestje te organiseren voor Noi en Henk zou ook uitgenodigd worden. Het kostte zijn moeder nog heel wat moeite om de gebroken man de deur uit te krijgen, maar na een (natuurlijk geveinsde) dreiging om hem van zijn zolder af te knikkeren als hij niet aan zijn vooruitgang ging werken gaf hij uiteindelijk onder protest toe, nog net op tijd voor de avond van het feestje bij Noi thuis. Omdat zij zo’n groot volger van de Nederlandse tradities was had zij eigenlijk vrij vlot ingewilligd met een feest, al lag het heengaan van haar man haar nog behoorlijk zwaar op de maag. Zoals bij perfect ingeburgerde luitjes als Noi te verwachten valt waren er niettemin die avond rijkelijk spijzen in overvloed, die niet alleen een perfecte mix waren van de keukens van beide naties, maar ook nog eens allemaal door haar eigenhandig bereid en het toppunt van succesvolle integratie: bijzonder pittige bitterballen met vissaus in plaats van mosterd, hartige Pad Thai van spruitjes, Som Tam peen met Hollandse nieuwe, lekkere smeuïge stamppot van geprakte rijst met die typische gefermenteerde worst uit het Zuiden en tenslotte zoute sardines uit de Andamanse zee, kunstig gedrapeerd op een bedje van geroosterd brood met een dun laagje pindakaas eronder.

Als nagerecht was er dan ook nog ingevroren durian uit de beter gesorteerde Toko. Noi trof de spijker op zijn kop met haar experimentele fusion cuisine. Het was een culinair gekkenhuis en iedereen was dan ook vol lof. Je kon het zo gek niet verzinnen of het was te vinden op de lange eettafel waarop ook de nog door haar man in de kelder zelf gestookte Thaise whisky en de koude flesjes Leo en Chang niet ontbrak, alles in de 0,0% uitvoering want de perfecte vrouw zoals Noi is wars van alcohol net zoals ze nimmer zal gokken, liegen of lonken naar een andere man. En dat laatste was nu net de aanleiding van het hele feest, waar in alle voorafgaande edities nooit een haan gekraaid had naar haar verjaardag. Ook haar overleden man niet die weer juist de Thaise traditie van geen verjaardag vieren in ere behield al die jaren. Zelfs zijn eigen verjaring niet, al dacht hij wel soms met enige weemoed terug aan de vroegere fuifjes met cadeautjes en lang zal die leven. Voor Noi had hij het echter allemaal maar al te graag opgegeven. Ze heeft nooit geweten wat ze allemaal heeft gemist, tot die ene in scène gezette avond met Henk.

Henk verschijnt op haar toneel

Die Henk was natuurlijk geen echt fuifnummer en zag er ook de laatste tijd wat haveloos, mager en slecht verzorgd uit. Maanden onder de lakens verstopt hadden zijn verschijning geen goed gedaan. Maar vooruit, hij zette toch zijn ongepoetste tanden in een supervurige bitterbal waar menige ‘maak’ kauwende boerendame in de Isaan van over haar nek zou zijn gaan. Dus zo ook Henk. Een inderhaast erachteraan gegooid glaasje alcoholvrije whisky kon zijn eer niet redden en hij vomeerde onbevangen een groot deel van het zorgzaam ingerichte buffet onder. Noi kwam onmiddellijk toesnellen en deed een oeroude traditionele manipulatie waardoor hij zienderogen weer opknapte en het feestje kon voortzetten en zelfs nog wat van de andere spijzen proeven, zij het niet meer van harte.

Na afloop hielp Henk haar gezellig met de afwas en de twee achterblijvers hadden niet eens in de gaten dat de rest van de gasten al met de stille trom, maar voorbedachte raad vertrokken was. Van het één kwam het ander en even later zaten ze bij een lekker koel glaasje ijsthee hun levensverhalen te delen. Daarbij waren beide bijzonder openhartig en begripvol en

Noi was nogal oprecht verbaasd dat het niet kunnen krijgen van een kind een dergelijke breuk tussen twee grote geliefden kon veroorzaken, waar die eigenlijk alleen maar mocht eindigen door het overlijden van één van de echtelieden zoals ik haar geval. Henk knapte van deze houding nog verder op en vroeg of ze een keer samen konden gaan wandelen, wat Noi graag aannam ondanks de doorgaans wat terughoudende kijk op lange wandelingen door de Thaise vrouw, maar deze clichématige tekortkoming had zij natuurlijk zelf niet. Al was het alleen maar om de wat mistroostige Henk een hart onder de riem te steken. En zo groeiden deze beide door het leven zo zwaar getekende vreemdelingen steeds verder naar elkaar toe. De opzet van de goedhartige farang vrouwen uit de wijk was bijzonder goed geslaagd en er werd nog tijdens menig gezellig theekransje over nagekaart. Er was in de nieuwe relatie van dit voor elkaar bestemde paartje geen sprake van financiële afhankelijkheid, cultuurverschil, sociale druk, inburgeringsplicht of religieuze elementen, want Henk had het vertrouwen in de nieuwe apostelen wel verloren sinds het incident met de mislukte natuurlijke inseminatie en ze eigenlijk voorgoed de rug toegekeerd.

Henk en Noi waren allebei ongeveer van dezelfde leeftijd (op een paar dagen na) en ook gelijkwaardig aantrekkelijk en daarnaast was Noi door de genereuze nalatenschap van haar man de kostwinner, wat haar in de gelegenheid stelde iets heel goeds te doen voor iemand die dat hard nodig had. De ouders van Henk sloten ook (aanvankelijk nog wat) voorzichtig vriendschap met Noi omdat ze haar niet konden betrappen op ook maar enige tekortkoming, behalve het wederom niet schenken van een zoon, want haar biologische klok was inmiddels uitgetikt. Maar na alle leed daaromtrent in het verleden mocht het daarna de pret niet meer zo erg drukken. Ook Martha mocht weer uit het klooster komen en heeft naar verluidt later een fijne gescheiden vent met een paar kinderen aan de haak geslagen, die haar niet meer eindeloos lastig viel over nog meer kinderen maken. Haar leven nam daarmee ook een prettige wending, al was het gewoon een alledaagse relatie tussen autochtone Rotterdammers. Henk en Noi leefden intussen al gelukkig in de villa van haar overleden man (en officieel ook van haar want ze waren al die tijd gewoon netjes gehuwd geweest in gemeenschap van goederen). Voor zijn heengaan had hij haar liefdevol in het oor gefluisterd niet te lang te rouwen en weer van het leven te gaan genieten. Zonder zijn zegening had zij dat nooit en te nimmer gedaan, maar gelukkig had hij haar ontheven van deze zelfopgelegde en de dood overschrijdende gelofte van trouw. ‘Tot de door ons scheidt’, maar daarna weer verder, was zijn credo.

Weer eens op bezoek in Thailand

Later vloog het nieuwbakken stelletje ook vaker op en neer naar Thailand en Henk, die volledig geaccepteerd werd als nieuwe schoonzoon door de ouders van Noi, bracht daar op de boerderij enige versoepeling teweeg in het laten meegenieten van de ‘nieuw verworven’ rijkdom van hun enige dochter. Ze gingen vaker samen met de schoonouders een lekker fris fruitijsje met mangosmaak eten onder de hete zon van de Isaan en soms gooide de actuele schoonvader van Henk de nieuwe uit Rotterdam meegebrachte gas-bbq aan waarop voor de afwisseling eens een hamlapje of knoflookworstje van de Tesco Lotus lag te knisperen en niet een halve kip of half varken uit eigen tuin.

Zo bracht Henk wat Nederlandse cultuur naar Thailand waar lieve Noi de hare ooit naar Nederland had gebracht en dat allemaal in perfecte harmonie, zonder ooit over geld te praten en zonder ook maar de geringste verplichtingen van welke zijde dan ook en voor wie dan ook. Geen religie, cultuur, geldzaken, gewoontes, verschillen: niks kon die twee ook maar een millimeter uit elkaar drijven. Zij was nu eenmaal de perfecte Thaise vrouw waar allen van dromen en van het type dat de meesten van ons gelukkig ook de hunne kunnen noemen, sommigen al vele decennia en anderen nog maar lekker kort maar daardoor met nog vele uitbundige jaren voor de boeg. Een heerlijk perspectief. Geen enkel negatief cliché uit de gebruikelijke en talrijke verhalen over moeizaam verlopende relaties stak ooit zijn boosaardige kop op. Gewoon pure liefde alsof er nog maar één groot land bestaat, genaamd aarde dat niet gehinderd door grenzen en gebruiken alleen maar gelukkige paartjes herbergt uit wat eens Thailand en Nederland (en ook België) heette.

Henk en Noi leven vandaag nog steeds hun über perfecte gelukkige leventje in de fraaie villa die ooit liefdevol voor Noi was gebouwd door de eerste liefde van haar leven.

Lekker gezellig onder de weldadige rook van Rotterdam, ongehuwd en in volmaakte harmonie samenwonend om niet het royale weduwepensioen van haar overleden man kwijt te spelen, maar dat is één van de wijze lessen die zij van Henk en zijn ouders heeft geleerd, zonder enige vorm van dwang, maar gewoon met gebruik van elkaars nuchtere verstand. Als dat geen happy ending is. Liepen zomaar alle verhalen hier af en gelukkig doen de meeste echte dat ook.

Disclaimer: In tegenstelling tot talrijke andere publicaties van auteur is deze vertelling over Henk en Noi slechts losjes gebaseerd op de werkelijke waarheid en voor dramatische effecten plaatselijk aangevuld met zelfverzonnen elementen. Waar mogelijk is ook gerelativeerd. Alle personen zijn grotendeels fictief en enige gelijkenis met bestaande personen, al dan niet nu nog levend, berust uitsluitend op toeval. Lees het bovenstaande gewoon als een feel good verhaaltje over het leven met de Thaise vrouw zoals we het zelf graag zouden willen leven en gelukkig ook meestal doen. Maar geen paniek: de waargebeurde, soms lekker vettige verhalen zullen het gauw weer overnemen van de mierzoete pulp.

Over deze blogger

khun Rick

Khun Rick dateert van 1959 (momenteel 65 jaar), opgegroeid en nog steeds woonachtig in Zuid-Limburg. Na 40 jaar ambtenarij nu al bijna 5 jaar met vervroegd pensioen. Komt sinds 2001 regelmatig als toerist in Thailand, maar leerde zijn vrouw in Nederland kennen en is met haar vaak te vinden bij schoonmoeder in Udon Thani. Samen reizen is zijn passie, eten (helaas) ook en sporten een noodzaak. En natuurlijk schrijven: vroeger serieus en nu luchtiger.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Cultuur15 december 2024Bejaard, bebaard, maar toch nog de moeite waard?
• Korte verhalen12 december 2024De vervulling van een allerlaatste wens
• Cultuur8 december 2024De lange weg naar een nieuwe identiteit
• Cultuur2 december 2024Een postume ode aan de man die ik zelf nooit heb gekend