Een nieuw Isaanleven (9)

PongMoji / Shutterstock.com

Drukke wegen, natte straten en wanordelijk verkeer. Een bewolkte lucht met daarin belofte voor meer regen. Snel parkeert De Inquisiteur op de overdekte parking van het @Hotel Udon. Vreemde naam maar veruit de beste verblijfplaats vindt hij: zeer redelijk in prijs, vlak in het centrum van de stad, nog niet zo lang geleden volledig gerenoveerd.

Daar is een beetje bij nagedacht: geen piepkleine kamer, integendeel, vrij ruim. En een ergonomisch ingerichte badkamer. Makkelijke instapdouche met een vloertje dat net een centimeter lager ligt zodat je niet telkens struikelend de douche in- en uitgaat. Handdoek rek op de goeie plaats, een toilet dat niet in de weg staat en het papier is bereikbaar zonder je in bochten te moeten wringen. Nette lavabo met enorme spiegel en een groot schap voor je toiletspullen.

In de kamer maken een grote ingebouwde kleerkast samen met de koelkast en de televisie het interieur compleet, het kingsize bed is uitnodigend mooi opgemaakt.
Daarbovenop nog een terrasje met spoelbak en stopcontact, iets dat een langer verblijf kan vergemakkelijken want je zou er kunnen koken. Voor De Inquisiteur goed genoeg om af en toe een sigaret te kunnen gaan roken zonder de kamer te moeten verlaten, je moet enkel de airco even stil leggen want de buitenkast blaast de warme lucht vlak op het terras. Spijtig dat het uitzicht niet alles is, hij vroeg om een laag verdiep en zit nu aan de zijkant, met zicht op de verdiepingen-hoge parking van de shoppingmall.
Eens geïnstalleerd stapt hij door soi Sampan richting het ziekenhuis. Beetje moeizamer dan anders, een pijnlijke onderrug waarschuwt hem steeds weer. Zodanig dat hij niet observeert als gewoonlijk. Er is al wel wat volk op de been want het loopt tegen de middag aan maar De Inquisiteur kan er geen aandacht aan schenken. Hij betreedt het Bangkok Hospital via de achterzijde maar kent de weg, in de enorme lobby vindt De Inquisiteur de balie snel om een afspraak te maken. Daar aangekomen wordt hij direct opgevangen in het Engels doch plots kan hij zich de naam van de arts niet meer herinneren. De arts die hem ook, in samenwerking met andere, drie jaar geleden behandelde voor zijn nierperikelen. Guayol? Gunajon? Ganayun?
Het blijkt Gunyamol te zijn, spreek ‘Kgguunyamul’. Tsja. Morgenochtend kan meteen, acht uur hier voor bloedafname. Ja hoor, je mag vooraf koffie drinken.

Terug de nat blinkende parking over, de straat op waar De Inquisiteur zijn honger stilt bij Pfalz, een Duits restaurantje. De Inquisiteur maakt zich een beetje zorgen. Snel moe, eigenlijk compleet lusteloos, pijnlijke onderrug en dit al dagenlang. Waarschijnlijk de nieren weer, verrek. Dus geen genieten van de stadse pleziertjes, beter terug naar de kamer voor een middagdutje. Het moreel zit dicht bij nul natuurlijk. Televisie kan hem, net als thuis, niet boeien. Lezen dan maar, lang leve de E-reader. Na het dutje een praatje via de telefoon met het lief die achter bleef in het dorp, schoolplicht voor de dochter en geen helpende familie bij de hand die de puber in de gaten kan houden.

Een lief die ook een beetje in de put zit, zich zorgen maakt. Vooral wegens het feit dat ze niet mee is, maar dat had De Inquisiteur haar verboden want ze wou dochterlief van school halen. Doe je toch niet. Wacht even af.

’s Avonds dan toch een pleziertje: uit eten bij Da Sofia. Hoeft hij gewoon het hotel uit links en is hij er. En neen, geen Italiaanse specialiteit als pasta of pizza, maar een lekkere steak. Als afronding heerlijke tiramisu, aah, dat maakt dat een mens, zelfs met pijn, zich beter voelt. Terwijl De Inquisiteur dan toch een beetje zit rond te kijken vanop dat terras ontwaart hij aan de overzijde het Brickhouse. Nieuw. Nu ja, reeds enkele maanden open maar het is een tijdje geleden dat hij nog in Udon was en toen waren ze nog aan het renoveren. Udon verandert, stilaan meer en meer. Een beetje spijtig wel want De Inquisiteur houdt van het provinciaals karakter.

De volgende ochtend terug richting kliniek. De regen is verdwenen maar de zon maakt De Inquisiteur niet vrolijker. De pijn in de onderrug is te verwaarlozen. Heeft hij altijd als hij naar een arts moet, symptomen die verdwijnen.

Het moet gezegd, het gaat vlot daar. Heel vlot. Pas binnen, zijn telefoontje pas op hun internet gemeld en ze komen hem al halen. De ‘vitale delen’ staat er op de deur. Bloeddruk meten, temperatuur, gewicht. De verpleegster weet te melden dat zijn gewicht exact hetzelfde is dan anderhalf jaar geleden toen De Inquisiteur de laatste maal op controle kwam. Mooi, ze bewaren dan toch alles. Weer ‘wait a few minutes’ maar te kort om de telefoon te openen. Hoepla, bloed trekken. Wondermooie verpleegster, De Inquisiteur fleurt er van op. En nog vriendelijk ook. Veel te snel is ze gereed, een mondje met helder witte tanden zichtbaar door de mooie glimlach: ‘Je kan nu gaan ontbijten als je wilt. Binnen een uurtje terug komen’. Prachtig toch. Meteen terug richting Pfalz, dat ligt vlak naast de -achter-deur van het ziekenhuis. De uitbater vraagt vriendelijk of alles al in orde is of niet en serveert een lekker Vlaams ontbijt dat niet op het menu staat: vers brood, nog half warm, twee spiegeleitjes, echte hesp, tomaatjes.

Bij zijn terugkeer moet er weer niet gewacht worden, meteen naar de arts, mooi zo. Een dame van Chinese origine, spreekt goed Engels. En ze heeft het dossier van De Inquisiteur voor zich. Het komt erop neer dat het creatine gehalte in het bloed veel te hoog is, de nieren van mijnheer verwerken dat nauwelijks meer, dat weten we toch van voorheen niet? Hierdoor geraak je lusteloos, ben je snel moe, krijg je spierpijnen, krampen, ….

De Inquisiteur had al zo’n vermoeden.

Jazeker, maar wat nu? Simpel: de dagelijkse dosis soda mint tabletjes verhogen. Van twee maal eentje daags naar tweemaal zes daags. Drie jaar geleden moest De Inquisiteur daar na de ingrepen tweemaal daags acht van nemen en de tabletjes zijn piepklein dus geen probleem, ook nooit neveneffecten gehad. En de melding: U zou echt vaker op controle moeten komen, anderhalf jaar is veel te lang….. Die eeuwige doktersfobie.

Maar wat met de pijn rechterzijde? Ah, andere arts daarvoor consulteren. En die is al op de hoogte gebracht en hij gaf ook al opdracht voor de volgende dag: ultrasound, scan, Mri. Aaaaah! Bah. Mri-scan, ellendige machine.

De zon verblindt De Inquisiteur wanneer hij buiten komt. En tot zijn verbazing vaststelt dat het pas elf uur in de ochtend is. Ode aan de Thaise ziekenhuizen! Ook nog: de pijn in de onderrug is nog nauwelijks waar te nemen. Hoe kan dat nu? Snel een snack, zijn eetlust is op geen enkel moment verdwenen geweest en de eerste verhoogde dosis sodamint kan genomen worden. Vervolgens een wandeling naar Central Plaza. Het moreel wat hoger opkrikken op zijn westers. Een nieuwe short, drie nieuwe shirts. Een vuurvast schoteltje voor in de oven. Ook maar even naar de bank, geen idee van wat die scans morgen gaan kosten.

Het koele interieur van de shoppingmall is in sterk contrast met de hitte buiten doch daar is een Thaise oplossing voor: in plaats van die vijf of zeshonderd meter terug te wandelen neemt hij een <saam lou> voor veertig baht. Die mens goed zijn kost verdient, De Inquisiteur lekker lui gebleven. En gaat hij het Brickhouse binnen voor een koffie.

Het heeft iets, de inrichting. De Inquisiteur kan er niet echt een designnaam opplakken, maar het is aangenaam in vormgeving, kleur en combinatie. Eigenlijk drie delen: een terras aan de straatkant, een groot binnendeel en een iets kleiner tuinterras. En de cappuccino is zoals hij de laatste dertien jaar in Thailand nog nooit gekregen heeft. Heerlijk: met verse room en een kaneelstokje, een koekje. Het enige wat De Inquisiteur minder vindt zijn de televisies: CNN, BBC en andere kwelen hun zenuwachtigheid doorheen het etablissement. Mediagekte ten top, na al die jaren nog steeds het kleinste item tot wereldnieuws omvormen – zolang het maar over de westerse wereld gaat. Later ontdekt hij dat je daar kan aan ontsnappen – op het terras aan de straat en in de tuin heb je daar geen last van. Nu ja, bovendien is dat iets persoonlijks, er zijn mensen die daar wel van houden. Die avond gaat De Inquisiteur er ook eten, lekker: champignonsaus, groentjes, frietjes, mooi gebracht, enkel pech dat zijn steak doorbakken was in plaats van het gevraagde medium. Ach ja, kan gebeuren, daar zet hij de boel niet voor op stelten. Weer lekker vroeg naar de kamer, het traditionele praatje met mevrouw die natuurlijk de kleine Pang Pong voor de camera haalt, De Inquisiteur mist ze allemaal al daar in dat kleine dorpje.

De volgende ochtend is De Inquisiteur heerlijk uitgeslapen, pijnloos sinds lang. Hij blijft het vreemd vinden. Ontbijtje bij Pfalz weer, even heen-en-weer voor tandenpoetsen en ziekenhuiswaarts. Waar hij zich een beetje onbehaaglijk voelt omdat de dames aan de balie hem al herkennen, neen dank U, liever niet als vaste klant beschouwd worden hier. Iemand laten wachten kennen ze niet blijkbaar, hij wordt meteen bij de hand genomen en naar de behandelingskamers gebracht. Waar hij een gek soort pyjama moet aantrekken, veel te groot, met touwtjes te sluiten zodat hij hulp moet vragen. Blijkt dat hij het hemdje achterste-voren aan heeft.
De ultrasound is leuk. Weer heel mooie dame, leuk grappen want De Inquisiteur vraagt haar de oren van de kop – hij kan natuurlijk niets herkennen op die beelden maar is nieuwsgierig naar wat zij ziet. Vervolgens naar de meest ellendige medische machine die De Inquisiteur kent. Mri-scan. Een lange tank waar je op een glijbaan liggend word ingebracht. Je kan niets doen, je kan niet weg. Vreemd-futuristische geluiden die nooit stoppen en het duurt een poosje voor De Inquisiteur door heeft dat er ook een stemmetje klinkt:  ’Take a breath’ ‘Hold your breath’. Tsjonge. Driekwartier duurt zijn lijdensweg en het had geen minuut langer moeten duren.

Tegen de tijd dat De Inquisiteur weer aangekleed is mag hij al naar de uroloog. Een vrij jonge arts, spreekt Engels maar is lastig te begrijpen wegens vreemd accent. Dossier bij zich, ‘I study your file mister Rudiii’. “It was my professor who operated you tree years ago in Bangkok!”.

Er zit een steen in de linkernier maar die mag blijven voorlopig, doet geen kwaad, hij ‘zweeft’ niet, zit vast. De rechternier is opgezwollen. Vandaar de pijn, maar er is geen enkel obstakel te zien, en zeker geen obstructies zoals drie jaar geleden.

Vervolgens is het veel herhalen vooraleer De Inquisiteur meent te begrijpen wat de arts verklaart. De nier zou kunnen zwellen door spiercontradicties. De pijn is niet enkel van de nier, maar ook spierpijn. Dat komt vaker voor zegt de man. En hij verwacht dat de zwelling spontaan zal verdwijnen, voor zover dat al niet bezig is. Klopt ook wel: de laatste dagen veel minder pijn. En thuis kwam de pijn opzetten na een lange dag met veel bewegen. En ’s ochtends bij het wakker worden, thuis hebben we een harde matras.
De arts stelt voor om binnen een maand terug te komen, indien er geen ergere pijn komt opzetten natuurlijk.

De Inquisiteur, allang artsen- en ziekenhuis danig beu ondanks de vriendelijkheid, de snelheid en de mooie verpleegsters, is het daar snel mee eens.

Weer is het nog geen middag wanneer De Inquisiteur het ziekenhuis verlaat. Even schudden, knijpen, neen, geen pijn. En nu reeds een veel energieker gevoel door de verhoogde dosis soda mint. Dus op naar een massage. Dat is in de buurt waar De Inquisiteur toeft niet zo evident ondanks dat het vol massagesalons zit. Doch die zijn uit op andere massages dan de voeten, Thai of aroma. Hij waagt zich niet binnen daar waar de dames ‘handsome man’ roepen, hij gaat niet daar waar er ofwel net iets te zwaar opgemaakte dames lokken, of waar ze veel te korte rokjes dragen met grote decolleté’s. Bovendien lijken alle dames een beetje opgeleefd, berustend in hun lot dat hen tot deze vorm van kostwinnen bracht.

En trekt hij naar het Centara hotel. Ooit heeft hij daar geslapen dus weet hij dat ze daar ook prachtig een spa instituut hebben. Gelukkig is er plaats, het is een niet al te groot spa-instituut. Aangenaam oud-Thais ingericht, dames en heren in traditionele kledij, rustgevende oosterse klanken zweven tussen de sfeerverlichting, geuren die je loom maken.

Aroma massage is zijn keuze. Voor honderd bahtjes meer krijg je een uur langer dan een gewone oliemassage. Geurtje kiezen en vergezeld van weeral een schone dame naar de grote ruimte waar je, ondanks er geen wanden zijn, volledig in privacy ligt. Ach, heerlijk toch, twee uren lang geoefende handen die je laten wegdromen, net daar waar het nodig is wat langer, daar waar het wat oncomfortabel voelt wat korter – zijn rechter onderrug is toch nog gevoelig. Als toetje, ongevraagd, een gezichtsmassage waarbij De Inquisiteur moet opletten of hij valt in slaap.

Helemaal opgefrist wandelt De Inquisiteur de weg terug, niks <saam lou> nodig deze maal. En hij neemt een late lunch bij Da Sofia. Heerlijke pastaschotel met vers gemalen kaas. Hij kan ook de tiramisu -de laatste uit de voorraad, morgen hebben we verse!- niet links laten liggen.

Top of the bill: een middag dutje op de kamer.

Vrij laat wordt De Inquisiteur wakker van dat slaapje, het is al bijna <nung toem>. Een goeie douche, de nieuw gekochte short en shirt voelen goed aan en de straat op, helemaal terug OK. Waarheen denkt hij bij zichzelf. En ziet aan de overzijde het Brickhouse uitnodigend verlicht lokken. Deze keer binnen aan de bar gaan zitten. En nu storen de televisies niet want het geluid is afgezet, er klinkt achtergrondmuziek. Een bokswedstrijd op het ene scherm, een dartelende Hazard met Chelsea op het andere – in uitgesteld relais. Gerustgesteld door het ziekenhuis bezoek, de meevallende diagnoses maken hem een beetje euforisch. Een wodka-coke please. Wel, ook al in dertien jaar Thailand, nog nooit zo smaakvol en verzorgd gekregen. Met een echt citroentje zelfs, weg die eeuwige <ma nao>! De Inquisiteur zit er op zijn gemak, beetje telefoon spelen, beetje de andere gasten observeren. Wat doen die hier? Wonen, leven? Op vakantie? Overwinteren, nu al? Waar heeft die lelijkerd zo’n mooie dame gehaald? Kortom, totaal nutteloze impulsen waar je helemaal niet moe van wordt.

Kijk nu, een vrouw in haar eentje, zie je ook niet vaak in Thailand. En waarom zit die man daar alleen?

Tot De Inquisiteur beseft dat hij ook alleen is. Hij mist het lief wel. Samen praten, lachen, plagen. Nu zelfs de pooltafel laten voor wat ze is, dat zou met haar erbij wel anders zijn! Gelukkig komt de eigenaar langs om een praatje te maken, leuke en aangename man.
Wat later slaat de honger toe. Nu ja, een snackje, dat kan er wel in. De kaart erbij, origineel ding in hout en uitnodigende lay out. Staat er iets van sla met diverse kazen, gebakken vlees en beetje frietjes.

De planning voor de laatste ochtend laat De Inquisiteur maar blauw-blauw. Hij wou langzaamaan doen, het ontbijtbuffet van het Pannarai Hotel uitproberen. En nadien de Villa Market overvallen, een paradijs van westerse voedingsmiddelen midden in Isaan.
Doch hij wil naar huis. Het blijft bij een wakker makende kop koffie in het Brickhouse en om negen uur checkt hij al uit in het hotel. De honderddertig kilometer lange thuisrit wordt enkel onderbroken in Sawang Deing, zowat halverwege. Daar doet hij snel wat noodzakelijke inkopen, maar merkt dan de KFC op. Het lief en dochter houden daarvan, dus zo’n emmer vol met kippen-heerlijkheden mee. De auto ruikt naar een keuken de rest van de rit en De Inquisiteur is blij thuis te komen.

Op het terras van de shop zitten ze allemaal: het lief, de dochter die weer eens slechts een halve dag naar school moest, de ‘schoon’zus met haar twee zoontjes. PiPi die meteen niet meer van de box met kip weg te slagen is en Pang Pond met zijn mini handjes en voetjes, wordt meteen in de armen van De Inquisiteur gelegd.

Mooi toch?

Of hoe snel een deprimerende situatie kan wijzigen naar vol geluk … .