Een meedogenloze Farang

Cat, zo zal ik haar in dit verhaaltje maar noemen, de dame die ik had uitgenodigd om mij een paar dagen in Pattaya te komen opzoeken, heeft thuis onder andere de zorg voor haar zoon van 13 en haar dochtertje van 2 jaar en 8 maanden. Zoonlief luistert niet meer zo goed naar mamma en is vaak de hort op met vrienden. Het dochtertje gaat inmiddels naar de school die gelukkig vlakbij is.

Ik zag een filmpje waarop het meisje de weg ernaar toe aflegde, vrolijk stappend met een tas op wieltjes die bijna net zo groot was als zijzelf. Heel aandoenlijk. Met de Scandinavische vader is geen contact meer en ook financieel laat hij het afweten.

Cat probeert wat centjes te verdienen met een winkeltje (lees: vier palen en een golfplaat) in tweedehands kleding. En ze verkoopt eten, dat ze zelf maakt. Haar spicy spaghetti schijnt erg gewaardeerd te worden. Licht problematisch is het feit dat de hele familie slechts de beschikking heeft over één kookpitje, dus het is vaak schipperen geblazen.

Veel zoden zetten deze activiteiten natuurlijk niet aan de dijk en het is dan ook voortdurend balanceren op de rand van een crisis. Als dochtertje-lief eens ziek is, is het maar hopen dat ze vanzelf weer beter wordt. Van het betrekkelijke luxe leventje dat Cat zich als bargirl in Pattaya kon veroorloven is beslist geen sprake meer en het saldo van de bankrekeningen bevindt zich al lange tijd op het nulpunt.

Problemen met de pinpas

De laatste keer dat ze in Pattaya was geweest en haar pinpas had gebruikt was eind vorig jaar. Misschien verklaart dat ook dat ik woensdagmiddag het verheugende bericht ontving dat ze op Ubon Ratchathani Airport was, meteen gevolgd door het even zo alarmerende zinnetje dat ze problemen had met haar pinpas en dat ze de bahtjes die ik op haar rekening had gestort niet kon opnemen. Geen geld om ticket te kopen. Of ik even voor de tweede keer geld kon storten, nu bij een andere bank, de noodzakelijke gegevens stonden er al bij.

Als je zo naïef bent om je op deze kinderlijk eenvoudige wijze naar de (slacht)bank te laten leiden, verklaart iedereen je na afloop volkomen terecht voor gek. Aan de andere kant wilde het er bij mij niet in dat uitgerekend zíj mij zou belazeren.

De angst om de door mijzelf in het leven geroepen reputatie van Pattaya-kenner te schaden en bij thuiskomst in Nederland met hoongelach door mijn vrienden te worden begroet, won het uiteindelijk zodat ik besloot mijzelf keihard op te stellen.

Ik wil je zo graag zien

Ik berichtte terug:
‘Nee, je lost het probleem met je pinpas eerst maar op en dan kun je later komen. Of koop een cadeautje voor jezelf en je familie. It’s up to you.’
Maar Cat was niet voor één gat te vangen.
– ‘Hoe moet ik naar huis komen, ik ben nu ver van huis. Ik wil je zo graag zien.’
Ik bleef weigerachtig:
‘Je kunt bij een bankkantoor met je bankpas en ID-kaart geld opnemen. Veel succes.’
Ze gaf zich nog steeds niet gewonnen:
– ‘Ik heb alleen pinpas bij me, spaarbankboekje ligt in kamer bij vriendin in Pattaya.’

Ik vertrouw je niet meer

Ik kreeg er een beetje genoeg van:
‘Ga maar naar een bankkantoor en vraag daar maar om een oplossing. Ze zijn erg behulpzaam, hier in Thailand.’
Vervolgens hoorde ik 20 minuten lang niets meer. Het zou me niet verbazen als ze toch naar Pattaya zou komen en het leek me verstandiger om haar te laten weten dat dat van mij niet zo nodig meer hoefde. Dus ik schreef:
‘Ga alsjeblieft naar huis. Ik vertrouw je niet meer. Ik wil je niet zien. Het spijt me. Het ga je goed.’
Meteen volgde weer een reactie:
– ‘Ik ben nu bij bank, die helpen me nu en ik wil je zo graag zien.’
Ik reageerde niet meer en er volgden, met enige tussenpozen, nog de volgende mededelingen:
– ‘Ik hoop dat ik je snel zie.’
– ‘Ik heb nu ticket.’
– ‘In Pattaya om 20.30.’
– ‘Alsjeblieft, brother, ik wil je zien.’
– ‘Ik lieg niet tegen je.’
– ‘Ik heb echt problemen met pinpas, bank heeft me geholpen.’

Foto van dochtertje in de strijd gegooid

Ook werd er nog een foto van dochtertje in de strijd gegooid en vervolgens:
– ‘Ik heb in Pattaya geen kamer om te slapen.’
Tijd om weer eens iets van me te laten horen:
‘Dan kun je beter wegblijven.’
Een emoticon met heel veel tranen verscheen op mijn scherm.
– ‘Ik lieg niet tegen je, please!’
Toen een telefonische oproep die ik niet beantwoordde en daarna werd het, om 16.15 uur, stil. Heel stil. Pas om 20.58 kwam er weer een teken van leven.
– ‘Nu in Pattaya. Op zoek naar kamer om te slapen.’

Toen kwam alles toch nog goed

Kijk, dít kon ik nu wel waarderen. Ze had toch het grootste deel van mijn bahtjes gebruikt om de reis hier naartoe te ondernemen, met het risico dat ik afwijzend zou blijven reageren.

Dan had ze de paar honderd baht die nog over waren hard nodig om met een bus in 14 uur weer terug naar huis te hobbelen. Dus ik zette de deur op een kiertje: ‘Je zou naar de Wonderful 2 Bar kunnen komen. Misschien bied ik je een drankje aan.’

Nog geen 5 minuten later kwam ze, bepakt en bezakt, aanlopen. We dronken wat en gingen naar de hotelkamer, want ze had wel het één en ander uit te leggen. Ik accepteerde haar verhaal, we maakten wat elementaire afspraken over de twee dagen die ze bij me mocht blijven, we besloten, hoewel het nog vroeg was, deze avond niet meer terug te gaan naar de Wonderful 2 Bar en toen kwam alles toch nog goed.

– Herplaatst ter nagedachtenis aan Frans Amsterdam (Frans Goedhart ) † april 2018 –